Kim ərər həm lə’li-kani, incinin həm məxzəni.
Nalələr məqdursuz kim, zahir etdim şami-hicr,
Vah ki, naləm odundan örtəndi səbrim xirməni.
Şami-zülfündir çü könlümə şəbistanı visal,
Arizindir ol şəbistanın çıraği-rövşəni.
Suzi-hicrindən kim, oturdum qara topraq ara,
Görən deyər kül ara divaneyidir-gülxəni.
Xətti bənövşə, zülfi sünbül, çeşmi nəsrin, çöhrə gül,
Nə riyahın birlə tapmış zib hüsnün gülşəni.
Köynəyin gülgünmüdür, aya xuraman qədd bilə,
Ya ərər gül bərgindən sən sərvinin pirəhəni.
Gər gədayindir Hüseyni, nə əcəb, neyçün ki var,
Eşq ara mən müflisü, sən hüsn mülkündə qəni.
198
Özgəcə fəryad edərəm hər zaman hicran tünü,
Olmaz ərmiş itən itin hicr ara bir tək ünü.
Öylə bir ay hicrindən könlüm köyər kim, guya ki,
Çərx onun dudi dürur, kövkəblər onun uçqunu.
Seyli-əşkim yer üzün tutdu, sayan ərgən zaman,
Yox əcəb, gərdunu qılsa qərqə onun özünü.
Yaxdı can birlə tənimi tiri-barani-fəraq,
Vah, nə qat-qat yerdən ötdü ol yağının ötgünü.
Toxdada bilməm özümü ağlamaqdan hicr ara,
Görsə bu halımı ol gül əsray almaz gülgünü.
Çün lətafət gülbünüsən, çöhrə aç, tanrı üçün –
Kim eyb ərməs böylə gül açmaq lətafət gülbünü.
Yerdə seyr eylər Hüseyni üzünə sunmaz ayaq,
Dəng iməs alnında topraq birlə onun altını.
199
Dostları ilə paylaş: |
