Summa caietana de pctis Et noui testamẽti iẽtacula

ACceptio personarũ est peccatũ: quia tollit equali

tatem iustitie. Est autem pctm̃ mortale / qñ est

perniciosa. frequenter vero est perniciosa in tri

bus: hoc est in distributione cōium bonorũ/&

bñficio℟ ecclesiastico℟/& in iudicijs. Quũ. n.

cōia regni vel ciuitatis officia/dignitates seu honores distribuun

tur ita ꝙ amicitie vel consanguinitatis vel factionis aut alterius

impertinentis rō prefert minus dignos, ruit cōe bonum. Nec mi

nus ruina ecclesie manifesta est/quum in beneficijs ac dignita=

tibus ecclesiasticis minus digni preferuntur quia amici seu fami

liares vel coniuncti aut seruitores &c. sunt. Vniuersum quo

humanum genus grauissime offenditur/ex eo ꝙ actor aut reus

in iudicijs in iure p̃fer{t$} quia potẽs aut diues aut amicus aut &c.

Peccatum hoc non solum anime mors est, sed ad restōnem ob

ligat iuxta restōnum regulas: pro quanto iniuste impedit dignũ

seu digniorem. & preter hoc tenetur acceptor persone de dānis

consequentibus huiusmodi promotiones seu iniurias.

ACcidia dupliciter sumi{t$}. vel cōiter/vt est nomẽ

cōe ad multas pctō℟ species. vel proprie/vt est

spāle pctm̃. Et cōiter quidem sumpta significat

tristitiā de spũali bono. ꝓprie aũt sumpta signi

ficat tristitiā de spũali bono diuino: hoc est ad

charitatẽ pertinente. ¶ Ad quo℟ clarificationẽ distingue bona

spũalia. Et vide primo spũale bonũ diuinũ cōsistere in amicitia

inter deũ & hoĩem: ac ꝑ hoc in idem velle & idem nolle cum

deo/in cōuersari cũ deo/in conuiuere & colloqui cum deo/&

hmōi. Et ꝑꝑea quũ quis est intantũ elongatus ab amore celestis

patris & patrie, vt quũ audit aut cogitat statutũ sibi esse vt sit

ciuis sancto℟ & domesticus dei &c. de hoc tristatur, tunc pec=

cat proprie pctō accidie. Et si cũ cōsensu rōnis est hmōi tristitia,

pctm̃ est mortale grauissimũ ꝓpinquũ odio dei. Si vero de hoc

non trista{t$} {secundum} affectũ/sed {secundum} effectum quia parum de hmōi<-P>

@@0@

@@1@Accidia. Adulatio.

<-P>amicitie bono curat negligens adipisci illā/ quia vacat delecta=

bilibus humanis, pctm̃ accidie nō incurrit: sicut nec plus amans

carnalia ꝗ̈ deũ/incurrit pctm̃ odij dei.  Vide deinde bonũ spũa

le cuius virtutis consistere in actibus & exercitatione illius.

verbigr̃a/bonũ spũale iustitie in volũtate reddẽte ius vnicui:

temꝑantie ĩ volũtate moderate vtẽte delectabilibus {secundum} sensum:

& sic de alijs. Et ꝑꝑea quũ ꝗs cogitat reddẽdũ esse ius/aut ab=

stinendũ ab imoderatis delectabilibus/aut aliquo hmōi, & de

hoc trista{t$}, peccat ꝗdẽ: ꝗa trista{t$} de bono virtutis. & est pctm̃

hoc accidie cōiter dicte: ꝗa hmōi tristitia spectat ad vitiũ contra

riũ illi virtuti de cuius bono tristitia ẽ: puta ad iniustitiā/vel ad

ĩntemꝑantiā, & sic de alijs. Et est hmōi tristitia pctm̃ mortale/si

est de bono virtutis necessario ad salutẽ/ & cũ cōsensu rōnis. Si

aũt sine cōsensu rōnis est/de quocũ bono sit, pctm̃ veniale con

stat esse. & siłr si est de bono nō necessario ad salutẽ: puta de li

beralitate ad quā nō tene{t$} / de veritate iocosa vel officiosa tm̃.

quia sicut deliberate refutare hec/nō est pctm̃ mortale, ita nec de

liberate tristari de his: nā delectationes & tristitie sunt bone vel

male moraliter sicut electiones. & ꝑꝑea si deliberate refutatio=

nes non sunt pctā mortalia/ nec tristitie sunt mortalia peccata.

 Ex his habes/ꝙ quũ ꝗs trista{t$} de ieiunio/ or̃one/ festo℟ obser

uatione/& hmōi, & ꝑꝑ hmōi tristitiā negligit ieiunare/ orare/

aut festa seruare, peccat peccato accidie / non vt estspāle pctm̃/

sed accidie cōmuniter dicte: que non trahit pctm̃ in aliā speciẽ.