1379 Biharul-Ənvar, c. 59, səh. 100, hədis 2 və c 48, səh. 108, hədis 9.
1380 Kənzul-Ummal, hədis 24094
1381 Kənzul-Ummal, hədis 24095
1382 Kənzul-Ummal, hədis 18101
1383 Nəhcül-Bəlağə, xütbə 176.
1384 Ğurərul-Hikəm, hədis 3233
1385 Tuhəful-Uqul, səh. 88.
1386 əl-Kafi, c.2, səh.243, hədis 337
1387 Mostətrəfatus-Səraer, səh. 48, hədis 7
1388 Tuhəful-Uqul, səh.501
1389 Kənzul-Ummal, hədis 44141
1390 əl-Xisal, səh. 110, hədis 81
1391 Nəhcül-Bəlağə, hikmət 349.
1392 Nəhcül-Bəlağə, hikmət 353.
1393 Kənzul-Ummal, hədis 6387
1394 ət-Tərğib vət-Tərhib, c.3, səh.239, hədis 7
1395 əl-Kafi, c. 2, səh. 207, hədis 8.
1396 Ğurərul-Hikəm, hədis8260+826.
1397 Nəhcül-Bəlağə, xütbə 113.
1398 Tuhəful-Uqul, səh. 366.
1399 «Huməzə» surəsinin 1-ci ayəsindədir. Leksik mənası haqsız yerə başqalarından çox xırdaçılıq edən, eyib olmayanı eyib tutan deməkdir. «Həməzə»nın əsil mənası sındırmaqdır. Bunra görə də, kimsə başqalarına eyib tutub xırdaçılıq edənsə bir növ onu (şəxsiyyətin) sındırmış kimidir. «Ləmz» sözünün mənası da eyib deməkdir. «Huməzə» və «Luməzə» sinonimdirlər. Bəziləri bu iki sözün fərqini, «huməzə»nin kiminsə arxasınca eyiblərini deyənlər, «Luməzə»nin isə eybi üzə deyənlər barədə işlədildiyini qeyd edirlər. (Məcməul Bəyan 817\10).
1474 Seyid Rəzi deyir: “Bu kəlam Peyğəmbərdən (s) də rəvayət olunmuşdur. Sözlərin bir-birinə oxşaması təəccüblü deyil. Çünki, hər ikisi eynri çeşmədən qaynaqlanır və bir mənbədən çıxır.»,
1475 Nəhcül-Bəlağə, hikmət 240.
1476 Vəsailuş-Şiə, c.17, səh.311, hədis 1
1477 Vəsailuş-Şiə, c.17, səh.309, hədis 4
1478 Biharul-Ənvar, c.73, səh.265 , hədis15
1479 Nəhcül-Bəlağə, hikmət255.
1480 əl-Kafi, c. 2, səh. 303, hədis 3.
1481 əl-Kafi, c. 2, səh. 305, hədis 13
1482 Nəsrud-Durər, c.1 , səh.183
1483 Tuhəful-Uqul, səh.286
1484 əl-Kafi, c.2, səh. 305, hədis 13
1485 Ali-İmran, ayə 134
1486 Şura, ayə 37
1487 Tənbihul-Xəvatir, c.1, səh. 121
1488 Biharul-Ənvar, c. 73, səh. 263, hədis 7
1489 əl-Kafi, c.2, səh.110, hədis 7
1490 əl-Kafi, c.2, səh.109, hədis 2
1491 Tuhəful-Uqul , səh.14
1492 Ğurərul-Hikəm, hədis 5155
1493 Vəsailuş-Şiə, c.11, səh.416, hədis 3
1494 əl-Muhəccətul-Beyza, c.5, səh.303.
1495 Nəhcül-Bəlağə, hikmət 31.
1496 Ali-İmran, ayə 135
1497 Nisa, ayə 110
1498 Mustədrəkul-Vəsail, c. 12, səh.146, hədis 13744.
1611 Yəni o qədər aciz və tənbəldir ki, su və çörək üçün köməyə ehtiyacı var. Səfərə çıxması üçün kimsə onu belində aparmalı və ya miniyinə minməlidir.
1612 Ət-Tərğib vət-Tərhib, c.3, səh. 506, hədis 13