Thunder (nl original)

16. Meer blauw op straat

‘’Dit is geen oefening mannen! Vandaag hebben we geen gewoon onderzoek, nee we hebben speciaal onderzoek! Begrepen?’’ ‘’Ja sergeant!’’ Riepen de agenten in koor. ‘’Goed, hier komt de briefing: Kortgeleden is er een massamoord gepleegd in de metro, het is aan ons de taak om naar aanwijzingen en bewijsstukken te zoeken.’’

‘’Ja sergeant!’’ Riepen de agenten in koor. ‘’Ingerukt... Mars!’’

Één voor één stapten de agenten het busje in. ‘’Psst, die bejaarde vrijwilliger is een beetje van lotje getikt als je het mij vraagt.’’ Fluisterde een agent tegen een andere agent. ‘’Ach, WOII zit nog in zijn hoofd, niet op letten gewoon meespelen.’’ Fluisterde de agent terug. Het politiebusje liet de politie kazerne ver achter zich en begon aan een breinbrekend onderzoek. Niemand zei iets. Het was vroeg in de ochtend en nog steeds donker. Om zeven uur neemt niemand de metro want dan is die gesloten.

De politie agenten stapten uit en begonnen met het gebied afzetten.

‘’Carl, drie meter, geen twee meter idioot! Dat lint is te kort.’’ ‘’Sorry sergeant.’’

‘’Oké nu het gebied is afgezet kunnen we de het station onderzoeken.’’ Zei de sergeant. Ongemerkt kwamen er auto’s aanrijden die waren volgepropt met opgewonden journalisten en cameracrews. ‘’Meneer er is hier een paniekerende menigte geweest, dat kun je zien aan de voetsporen.’’ Zei Carl. ‘’Natuurlijk idioot!

Wat denk je zelf bij een massamoord?’’ Zei de sergeant boos. Goed nu het gebied is afgezet gaan we aan het werk. Dacht de sergeant. ‘’Sergeant! Kom gauw! We hebben een getuige gevonden!’’ Riep een agent. Zo snel als een oude man kon rennen rende de sergeant naar de agent toe. In het uiterste hoekje lag de conducteur bewusteloos op de grond. Sergeant gaf de conducteur een paar petsen in het gezicht. ‘’Huh, wat?’’ Antwoordde de conducteur verdwaasd. Sergeant stak zijn hand uit om hem overeind te helpen. ‘’Hallo, ik ben politie sergeant Coppernickel en u bent?’’ ‘’Uh, uh. O sorrie excuseer me. Mijn naam is Peter Turns.’’

‘’Kunt u mij vertellen over het incident?’’ Vroeg de sergeant voorzichtig.

De conducteur sloeg zijn hand voor zijn gezicht en kreeg denkrimpels.

‘’Het spijt me maar ik heb werkelijk geen idee. Het enige dat ik me herinner is dat er een jongen was, hij viel niet echt op, op zijn zwarte haar na dan.’’

De agenten luisterden aandachtig. Plotseling kreeg de conducteur een eureka moment. ‘’Nu weet ik het weer! De jongen greep me bij mijn kraag en sleurde me met gemak een halve meter boven de grond. Dat zie ik zo’n klein ettertje niet gauw doen, respect!. Hahaaha!’’ De agenten keken de conducteur vreemd aan. ‘’Hoe oud schat je dat hij was?’’ Vroeg de sergeant. ‘’Veertien of vijftien jaar, nogal klein voor zijn leeftijd.’’ ‘’Hoe klein?’’ Vroeg de sergeant. ‘’Ja, weet ik veel. In ieder geval geen één meter zeventig. Waarom is dat zo belangrijk?’’ ‘’Omdat er eerder meldingen waren van een oudere kleine zwartharige jongen.’’ Zei de sergeant kil. ‘’Oooohh! Hehe.’’ De conducteur reageerde nogal dronken. ‘’Volgens mij is Peter niet helemaal oké.’’ Fluisterde een agent in Coppernickels oor. ‘’Wat gebeurde er daarna?’’ Vroeg de sergeant. ‘’Nadat hij me optilde zag ik beelden die niemand zou moeten zien maar ik weet niet meer wat het was. Hij praatte tegen me in een onbekende taal met een raar accent. Het klonk helemaal niet normaal, monotoon en metalig.’’ Zei de conducteur.

‘’Robotachtig?’’ Vroeg de sergeant. ‘’Nee absoluut niet!’’ Zei de conducteur.

‘’En... Vertel verder.’’ ‘’Nou, daarna... Geen idee maar opeens sprak hij Engels, alsnog met een accent maar minder erg. Hij zei dat hij gratis mee wilde ofzo.

Wat een grapjas! En daarna niets meer want ik kreeg een black-out.’’ Zei de conducteur. ‘’Wat was de bestemming van de metro?’’ Vroeg de conducteur.

‘’Richting het Lincoln Monument, maar waarschijnlijk is de metro eerder op het spoor gestopt want ik geen melding gekregen dat de metro ooit zijn bestemming bereikte.’’ Antwoordde de conducteur. Jock, Zeke! Breng deze man naar een hospitaal. Gehoorzaam liep de conducteur mee.

‘’Hier vinden we niet veel aanwijzingen, we gaan opzoek naar de metro.’’ Commandeerde de sergeant. ‘’Gelukkig is het nog zo vroeg dat de metrolijnen dicht zijn.’’ Zei een agent. ‘’Het Lincoln Monument is rechtsaf.’’ Zei de sergeant. Één voor één stapten de agenten op de rails en knipten hun zaklantaarns aan. Op nog geen 10 minuten loopafstand stond daar de tram als een spooktram wachtend om weer verder te rijden. De deuren waren gesloten maar niet voor lang want een deur is geen partij voor een jonge agent met een breekijzer. Gespannen trokken de agenten hun revolvers. Het licht brandde alsof er niets aan de hand was en de passagiers leken ook te slapen. ‘’Verspreiden! Ik ben samen met Arnaut en Amelia groep 1. Stark, Nigel en Cleve zijn groep 2. Kate, John en Philip jullie zijn groep 3!’’ Riep de sergeant. Een groepje agenten struinde langs de eerste rijen stoelen. Ze zagen onmiddellijk dat de handen van de passagiers ernstig verbrand waren. De sergeant en nog twee mannen kwamen in de stuurcabine; de nek van de bestuurder bleek gebroken te zijn. ‘’Wat is dit?’’ Vroeg de sergeant. Een agent kwam naast hem staan. ‘’Dat is bloed sergeant.’’ ‘’Bloed? Maar hij is nergens gewond.’’ Zei de sergeant. ‘’Toch wel.’’ Een agent ritste zijn jas open:

De bestuurder had een gapende wond in zijn borst. Geïnteresseerd zat de sergeant eraan. ‘’Nasty’’ Fluisterde een onervaren agent. Er kwam geroep van groep 2.

De sergeant draaide zich om. ‘’Wacht hier.’’ Zei hij tegen zijn groep. Sergeant spurtte er naartoe. ‘’Wat is er?’’ Vroeg hij. ‘’Kijk.’’ De agent van groep 2 wees naar een vergelijkbare verwonding van een passagier. ‘’Ze zijn er allemaal zo aan toe.’’ Informeerde de agent. ‘’Ik ben ooit velddokter geweest en deze verwondingen zijn niet meteen dodelijk, ik ben er vrij zeker van dat de passagiers al dood waren.’’ Zei de sergeant. De sergeant keek omhoog, hij zag dat de bagagedragers werden ondersteund door een ijzeren stang. De sergeant wreef nadenkend over zijn sikje.

‘’Is er iets? Welk verband leg je?’’ Vroeg Nigel. Nigel ging ook kijken maar Nigel had het veel eerder door. ‘’Wacht eens... Waarschijnlijk afgaande aan de verbrande handen; was er waarschijnlijk een stroomstoring die door de hele tram ging.’’ Verklaarde Nigel.

‘’Ja, daar dacht ik ook aan maar waarom zouden de passagiers dan in vredesnaam toch die stang vasthouden?’’ Zei de sergeant. Niemand wist daar een antwoord op te verzinnen. ‘’Ik moet terug.’’ Zei de sergeant. De sergeant liep terug naar groep 1 maar groep 1 was bij groep 3. Stark was een meisje aan het onderzoeken. ‘’Stark wat doe je?’’ Vroeg de sergeant. ‘’We moeten nog iemand naar het hospitaal brengen.’’ Antwoordde Stark. ‘’Ze zat vast aan dat ding.’’ Stark wees naar het meisje. Groep 2 brengt het meisje naar hetzelfde hospitaal als waar Peter verblijft en mijn groep brengt het bewijsmateriaal naar het politiebureau.
Onhandig sjouwde Stark met het meisje. Ze had een bijtwond in haar linkerarm.

‘’Wat is dit toch voor ziek gedoe? Dit is gewoon ziek man! Al die rare onverklaarbare gebeurtenissen... Ik voel aan mijn water dat er iets goed loos is!’’ Zei Stark.

Hij legde het meisje op de achterbank en samen met Nigel en Cleve reden ze weg.
Met een krachtige zwaai sloot Coppernickel de portier. De computer waar het meisje aan vast zat lag in de achterklep. Ring! Coppernickels telefoon ging af. Coppernickel nam op. ‘’Ja... Hm hm. Goed over en uit.’’ Coppernickel hing op.

‘’Mannen, we hebben goed en slecht nieuws: wat willen jullie als eerste horen?’’ Vroeg de sergeant. ‘’Het goede nieuws’’ Zei Amelia. ‘’Het meisje is geïdentificeerd als Lucy Spencer en ze is specifiek naar dat hospitaal gebracht omdat ze kortgeleden in dat hospitaal een jongen hadden ontvangen met precies dezelfde symptomen.’’ Zei Coppernickel. ‘’Nu het slechte nieuws: conducteur Peter is overleden aan hersenbeschadiging, de doktors vermoeden dat zijn hersenen geroosterd waren.’’

Verklaarde Coppernickel. ‘’Het is nu aan ons om uit te zoeken wat dit ding, computer of wat dan ook doet.’’ Zei Coppernickel.