Thunder (nl original)

2. De Academie

‘’Waaaa!’’ Met een ruk werd Flora wakker. ‘’O Moederstorm dat nooit meer. Snel, snel ik moet me aankleden. O nee toch niet…’’ Het was al te laat de zoemer ging af en een stem galmde door de luidspreker: ‘’Flora Lansbergen cadet 5170 moet zich melden in Afdeling A1.’’ ‘’O nee ik ben toch te laat.’’ Haastig racete ze de trappen af naar afdeling A1.

‘’Zo dat is al de derde keer dat je te laat bent cadet 5170!’’

‘’Het spijt me meester Shen.’’

‘’Voor straf moet je de robots oliën van lesuur 142 tot en met lesuur 150! Laat dit een waarschuwing voor je zijn Flora!’’ Haar naam sprak hij uit met minachting.
‘’Wat is hij toch een stom programma fluisterde Flora binnensmonds.

‘’Loods’’ las ze hardop ‘’daar moet ik zijn.’’ Ze opende de zware deur, honderden robots stonden klaar voor een flinke wasbeurt.

Ze begon met de eerste robot, een kleintje die leek op een prullenbak. ‘’Deze ziet er leuk uit daar begin ik mee.’’ Ze opende het deksel en ontdekte allemaal… afval; kauwgum, propjes, potlogrammen, en zelfs een kunstgebit! ‘’Gadverdamme laat dat maar over aan de Ultradieren.’’

Toen begon ze zich te ontfermen over een nogal vies uitziende droid maar deze had tenminste geen onhygiënisch afval. Flora kon zich niet meer herinneren hoelang ze had geschrobd en uitgeput stortte ze zich op de volgende robot.

‘’Hallo Flora’’ zei een vriendelijk klinkende stem. ‘’O hoi Jack, kom je me ophalen?’’ Vroeg Flora. ‘’Ja dat klopt jouw taakstraf zit er namelijk op.’’ Zei Jack. ‘’Welke les heb je de komende 2 lesuren?’’ Vroeg Flora. ‘’Een simulator test kom je mee?’’ Zei Jack. ‘’Ja graag! Leuk!’’ Riep Flora
Oké, even om jou; de lezer dus even op te helderen IK Flora ben niet erg duidelijk geweest toch?
Goed, Jack is mijn allerbeste vriend. Ik had hem gevonden kort na de ramp. De ramp was om het kort samen te vatten; een apocalyps, niet voor mij of voor de rest van ons maar voor de Anderen.

Er waren eens voor dat ik er was, geleerden die een revolutionair systeem hadden gebouwd: Een systeem dat in staat was om moleculen te kopiëren. Zo heeft iedereen die van gamen houdt zich in een virtual reality gekopieerd.

Het systeem was zo nieuw en ongetest dat er een verschrikkelijke ramp gebeurde: De virtuele wereld werd realiteit! Nadat dat gebeurde hadden de overlevenden een ander apparaat gemaakt waarmee ze terug in de tijd gingen en hun eigen hachje redden.
Maar dat heb ik niet meegemaakt dus nu staat het allang in het geschiedenis archief.

Jack heeft de ramp wel meegemaakt maar is er allang overheen. Ik vond Jack toen ik een keer patrouille had in het Kekuatan woud.

Jack was aan het jagen op iets wat hij een ‘konijn’ noemt. Na heel veel gepraat had ik Jack uiteindelijk overgehaald om naar de Academie te gaan en het oude leven op te geven; met als motto: Pas je aan als je wilt blijven leven. Dat was genoeg om Jack uit zijn droom wereldje te helpen.
Maar goed ik houd jullie op beste lezertjes laat ik maar gewoon verder gaan.
Jack en Flora liepen samen door de gang. ‘’He Jack moet je dat zien! Dat zwaard, dat plasma zwaard!’’ Riep Flora.

‘’Had je wat stomme trut!’’ Riep de voorbijganger. ‘’Huh? Wat heeft hij nou?’’ Fluisterde Flora tegen jack. ‘’Geen idee dat is Liander hij heeft altijd zulke rare gedragingen’’ Zei Jack.

Onverstoord vervolgde het duo hun pad naar lokaal C354.

‘’Beste cadets dit apparaat is zeer gevoelig dus ik verwacht dat men er zuinig op is want het schoolgeld raakt op.’’ Kondigde meester Wakuri aan.

Wakuri Hattari is een Chinees die meester Shen Hattari heeft geprogrammeerd, één van de belangrijkste (en duurste) programma’s die het Academisch systeem coördineert. Maar laat je niet voor de gek houden door Shens uiterlijk! Hij is geen pratend beeldscherm maar loopt rond in een menselijk ogend lichaam. Hoewel meester Wakuri officieel schoolhoofd is, is hij ook gewoon leerkracht en Shen assisteert hem in de zware taak als schoolhoofd.
Ahum! Wakuri schraapte zijn keel. Het geroezemoes hield op. ‘’Vandaag gaan we onze gebruikelijke lessen vervangen voor een team tegen team gevecht met de simulator. Hierbij zal niemand gewond raken!’’ Riep meester Wakuri. Vol verbazing keken de cadets naar het reusachtige apparaat dat hoog boven hen uittorende. (gezien het feit dat iedereen op de grond moet zitten tijdens een uitleg.) De simulator was ongeveer 3 meter hoog en de deur ruim 2 meter. Zodat hij niet te laag is voor leerlingen met een groeistuip zegt Wakuri maar daar geloof ik niks van.

‘’Oké we stellen 2 teams samen Alfa en Beta als standaard. Heeft iemand daar nog vragen over? Nee? Mooizo!’’ Vertelde meester Wakuri. Het leek een oneindigheid te duren voordat Wakuri de instellingen had geprogrammeerd. ‘’Er zit ook een wachtwoord op voor nieuwsgierige leerlingen’’ Wakuri keek vooral Rayda aan.

Rayda was die knul of eigenlijk meisje die een keer een pestkop (per ongeluk) had doodgeslagen en een klaslokaal (ook per ongeluk) in de hens had gezet. Vreemd genoeg leken al die problemen alleen te gebeuren wanneer zij haar plasma zwaard bij zich had, en die heeft ze altijd bij zich, zelfs wanneer ze slaapt ligt die onder haar kussen.

Ze is een meisje maar ze gedraagt zich als een knul en heeft ook een lichaamsbouw waarmee je nou niet zo gauw kunt zeggen of ze een jongen of een meisje is. Daar werd ze vroeger altijd mee gepest totdat ze die pestkop (per ongeluk) doodsloeg.

Ik vraag me nog steeds af waarom ze niet van school is gestuurd met haar oncontroleerbare woede aanvallen. Oké, ze heeft me al 5 keer het leven gered omdat ze zo boos was. De jaren daarna is haar adrenaline of ADHD of hoe je het ook wil noemen alleen maar toegenomen maar toegegeven ze is een erg leuke meid waar je heel veel lol en kattenkwaad mee kunt uithalen. We zijn nu zelfs vriendinnen!

‘’Flora let je wel op!’’ Riep meester Wakuri boos. Ik schrok uit mijn overpeinzingen. Gedwee liep ik met de stroom leerlingen de simulator in.

‘’He Flora we zitten in hetzelfde team!’’ riepen Rayda en Jack tegelijk. Dreigend siste Liander naar haar toe: ‘’wacht maar jij! Ik vermorzel je botten tot gruis!’’ Dat zei Liander met zo’n koude blik dat ik er rotsvast van overtuigd was dat hij dat ook echt zou doen als dit geen simulatie was. Onwillekeurig slikte ik een brok angst weg. Toen ik zij aan zij met Rayda en Jack liep merkte ik dat de teams veel groter waren dan ik dacht; 12 tegen 12 is een hoop.

‘’Flora omdat jij de oudste van de klas bent ben jij de aanvoerder van team Beta. Ik zal standaard de aanvoerder van team Alfa zijn en vooral de taak als scheidsrechter op me nemen.’’ Kondigde meester Wakuri Hattari aan. ‘’De regels zijn simpel:

Het team met de meeste punten wint en om die punten te behalen moet je de tegenstanders doden.’’ Een geschokt gemompel ging door beide groepen. ‘’Maar onthoud geen van jullie gaan echt dood het is tenslotte maar een simulatie.’’

Een zucht van opluchting en één blik van verontwaardiging ging door beide groepen. (1 keer raden wie verontwaardigd was.) ‘’Als er iemand sterft tussen haakjes dan word die persoon na vijf seconden weer terug gesimuleerd’’. Vertelde meester Wakuri. 1 iemand stak zijn hand op. ‘’Ja? Rayda?’’

Vroeg meester Wakuri. ‘’Voel je ook pijn als er iets gebeurt?’’ Tot ieders verbazing was het dit keer geen schuine opmerking of een idiote vraag want dit keer leek Rayda het te serieus te menen.

Wakuri Hattari had enige tijd nodig om te antwoorden en tenslotte zei hij; dat ligt eraan hoe reëel je de simulator instelt. In dit geval pijnloos.’’ antwoordde Wakuri enigszins verbaasd. Met een bloedserieus en bezorgd gezicht ging Rayda terug zitten. ‘’Ik heb een donkerbruin vermoeden dat hier iets heel erg fout zit, dat er iets vreselijks gaat gebeuren en dat er meer achter zit.’’ Zei Rayda bloedserieus. Normaal zou ik haar uitlachen als ze zoiets zegt maar na de vele keren dat ze me heeft gered en de vraag van daarnet heb ik geen enkele twijfels meer over haar onfeilbare krijgerinstincten. Ook bezorgde haar antwoord Jack de rillingen. Nu is de lol er flink vanaf. Beide groepen stapten binnen.

De binnenkant was nog indrukwekkender dan de buitenkant; we zaten in een soort verduisterde glazen koepel waar we een volledig uitzicht hadden over het terrein. Het slagveld was simpelweg mijn achterbuurt die oude verrotte schuur met dat smerige plein en dat open riool, ja dat stuk vuil achter die kartonnen doos leek verdacht veel op wat ooit een prullenbak was geweest.

Ook stond er een nog stevig uitziend betonnen bijgebouwtje. Vanuit hier leek het net alsof het zo meteen zou gaan regenen want we keken door verduisterde ramen. ‘’Zijn jullie er klaar voor? Kennen jullie de regels uit jullie hoofd? O ja en voordat ik het vergeet ieder wapen mag worden gebruikt en je mag er zoveel meenemen als je dragen kunt!.’’ Schreeuwde Wakuri Hattari boven het geschreeuw uit. Schijnbaar leek Liander er geen problemen mee te hebben.

‘’Dan starten we nu!’’ Schreeuwde meester Wakuri Hattari vol enthousiasme.
Met onverwachte kracht en snelheid werden we naar de grond ge teleporteerd.

Hoewel ik een zachte landing maakte had niet iedereen zoveel mazzel, zoals Rayda die in het open riool terecht kwam. Een hels geschreeuw van pure razernij bestaande uit zulke vunzige woorden dat zelfs ik ze nog nooit heb gehoord kwamen uit de put.

Wakuri Hattari schudde beschamend zijn hoofd, terwijl de tweedejaars helemaal krom lagen van het lachen. Ik wilde niet weten wat er allemaal bij elkaar werd geschreeuwd. Hoewel ik handen op mijn oren had kon ik het toch niet laten om eventjes te luisteren. ‘’VIES VUNZIG VARKEN IK SLA JE HELEMAAL VERROT OP JE KLOTE BEK!’’ Scandeerde Rayda naar de tweedejaars. En dat ging zo maar eventjes door totdat Wakuri Hattari het welletjes vond. ‘’Alfa start bij het bijgebouw en Beta bij het schuurtje.’’ riep Wakuri, Rayda had het blijkbaar ook gehoord en rende met ons mee.
Uit een luidspreker kwam de mededeling: ‘’We starten over 3, 2, 1!’’ Het was alsof er een knop werd omgedraaid in mijn hoofd, ik dacht helemaal nergens meer aan behalve vechten en overleven. Ons team vocht als een geoliede machine en we scoorden steeds meer punten. De enige gedachte die in staat was door te dringen was: waar bleef Liander? Ik sloeg de ene na de andere tegenstander naar de andere wereld met mijn laser zwaard.
Een bloedstollende kreet van angst weerklonk door de straat, de doodskreet van Liander. Plotseling doemde het doodernstige gezicht van Rayda in me op met de woorden: Hier zit meer achter, hier zit iets heel ergs fout wees voorbereid! Voorbereid waarvoor?! Wilde ik in gedachten terugroepen naar mijn herinnering maar het was al te laat. Samen met team Alfa en Beta rende ik naar waar zijn kreet weerklonk. Liander was bezig dapper te sterven tegen metafecties. Echt sterven.
‘’Zephyr stop a, assjeblieft.’’ Raspend herhaalde Liander zijn woorden. Ik stond als aan de grond genageld, dat euforische gevoel van de strijd had plaats gemaakt voor het ijskoude zweet van angst, angst die je voelt als je bloed eigen familie word vermoord door je beste vriend. Rayda was de eerste die ontwaakte uit haar verlamming.

Onbeschrijflijk. Hartverscheurend. Dodelijk.

Rayda sloeg toe met een kracht die mijn petje nog steeds te boven gaat. Haar plasma zwaard boorde zich door het lichaam van Zephyr als een mes door boter.

Met een onmenselijke dubbele stem schreeuwde Zephyr het uit van woede en pijn en sloeg Rayda door de betonnen muur heen.

Een naargeestig geluid van brekend beton en vermorzelde botten gecombineerd met het psychopathische dubbele gelach van Zephyr. Mijn bloed kookte ik voelde me als een furie, een furie van pure woede? Dat weet ik eigenlijk niet goed te beschrijven, gewoon furieus. Ik graaide naar mijn automatische energie pistool en schoot Zephyr net zolang door zijn hoofd totdat mijn munitie op was. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat Rayda nog leefde en nog bij bewustzijn was. Maar Zephyr was niet dood en dan te bedenken dat dit alles in enkele seconden gebeurde, te snel voor de andere om mij of Rayda of Liander geholpen te hebben.