Thunder (nl original)

3. Wat er gebeurde terwijl Flora sliep

Met een stem schor van emotie kondigde Wakuri Hattari aan dat de simulatie was afgelopen. Er was geen vijandigheid tussen Alfa en Beta meer en samen hielpen we met het dragen van de gewonden. Liander kwam er voor metafectie ongelukken nog goed vanaf. (een paar gebroken ribben en een lichte hersenschudding is het minste wat je kunt oplopen als je in je eentje vecht tegen 10 metafecties. en ik kan het weten.) Maar Rayda was er veel ernstiger aan toe: ze had een heleboel inwendige bloedingen en een open botbreuk. Iets of iemand had het systeem gehackt, dat moest wel dacht Flora.

Een aantal andere leerkrachten arriveerden om het lichaam van Zephyr op te halen dat wonder boven wonder niet tot as was gedecodeerd. Waaronder Taejo, (een zeer ervaren bewaker die ook andere cadets bewaker opleiding geeft) jufvrouw Eugenia van de lessen Geestelijke gezondheid, meester Shen Hattari (die nieuwelingen begeleidt) en Bianca die les geeft in ontwijken en lenigheid.

‘’Pssst! Flora, Taejo is blijkbaar terug geroepen van zijn dienst bij de Vortex.’’ Fluisterde Rayda. Ik rolde geïrriteerd met mijn ogen. ‘’Natuurlijk is hij niet op dienst hoe zou hij anders hier kunnen zijn?’’ Rayda wist hier geen antwoord op te geven.

Samen droegen de 4 leerkrachten de ambrozieten kist met Zephyr erin naar het portaal. Zwijgend zweefde de kist verder en al even zwijgend schuifelde onze klas achter Wakuri Hattari aan.

Eenmaal aangekomen in mijn slaapkamer, stortte ik me op mijn bed met Zephyrs weerzinwekkende gelach nog helder in de geest. Zephyr wat is er toch van je geworden? Ik werd moe van alle indrukken en besloot te slapen.

‘’Voorzichtig, voorzichtig, bijna… hebbes!’’ Jufvrouw Eugenia opende het deksel van de ambrozieten kist. (ambroziet is een zwart metaal dat aan de randen een kalmerende blauwe gloed afgeeft en word meestal gemaakt met obsidiaan en de stoffelijke resten van een treurig ongeluk.) Het lab was hermetisch afgesloten en de vier leerkrachten waren in volledige doctors uitrusting.
Hij werd uit de kist getild en in een glazen kast gelegd, zijn armen en benen werden met geohoekige ketenen vastgezet. (Lichtblauw metaal dat licht lijkt te geven.) ‘’Hoe weet je zo zeker dat hij een metafectie is?’’ Vroeg Taejo. ‘’Dat zou jij het als beste moeten kunnen zien en bovendien jij hoorde toch ook zijn laatste woorden?’’ Vroeg meester Shen lichtelijk geïrriteerd.
Nu hij zo doodstil en vredig lag kon je hem pas goed zien; hij had een lijkbleke huid onmenselijk bleek, zelfs een albino zou denken dat die een mokka kleurig gezicht had. Ten tweede hij had geen scherpe tanden en klauwen. (Iets wat bij metafecties hoort) en alles aan hem was ijzersterk. Hij zou gemakkelijk een staalkabel kunnen doorbijten ook al oogt hij op zijn lengte en huidskleur na, als een heel gewone cadet.
‘’Heeft hij het Virus?’’ Vroeg meester Shen dood ernstig. Juffrouw Eugenia pulkte nog vrolijk door aan eh nou de dingen waar chirurgen aan pulken. In plaats daarvan gaf Taejo antwoord: ‘’Nee niet het geen wat we kennen.’’ ‘’Ik heb niets kunnen vinden.’’ Opperde Juffrouw Eugenia. ‘’Moeten we hem dan niet losmaken en fatsoenlijk begraven?’’ Vroeg meester Shen. ‘’Als hij dood was ja dan wel.’’ Zei Taejo griezelig kalm.

‘’WAT?! Waarom is hij niet dood, hij had dood moeten zijn! Doe dat en ontdoe mij van dit vreselijke gezicht NU! Grrrr.’’ Tierde meester Shen wild van woede en verbazing omdat zijn plan klaarblijkelijk niet was gelukt. ‘’Tot nu toe is het onmogelijk om hem te doden directeur.’’ Zei Taejo opnieuw ijzig kalm. ‘’Jij verbergt iets voor ons dat je niet wilt delen Taejo, je bent voor geen cent te vertrouwen!’’ Snauwde meester Shen.

‘’Rustig! Rustig, mannen!’’ Riep Bianca. ‘’Ik ben bezig met het analyseren van mogelijke verdachte delen, om er later een vaccin van te maken.’’ zei Bianca rustig.

‘’Mogelijk ja mogelijk wat hebben we aan mogelijk? We moeten het zeker weten!’’ Tierde meester Shen.

Bianca stapte rustig maar kordaat op Taejo af.

‘’Kom op Taejo, je kunt mij toch wel vertellen wat je dwarszit? Ik weet dat je iemand in koelen bloede kunt doden tijdens je wacht maar dit zit je echt dwars.’’ Het is waar dacht ik maar ik mag het ze niet vertellen nog niet althans. ‘’Is het misschien omdat Zephyr jouw leerling was?’’ Weer had ze gelijk maar ik probeerde nog een pokerface op te zetten. ‘’Je hoeft het niet te verbergen kom maar even mee oké?’’ Haar liefdevolle woorden waren verleidelijk, een sterke drang, de drang naar liefde en medeleven won het uiteindelijk en ik liep samen met Bianca naar buiten om het er over te hebben. ‘’Goed Taejo kom en vertel me de waarheid.’’ Vroeg Bianca me.

‘’Want ik weet dat jouw dienst om iets heel anders ging dan alleen bewaken.’’ Zei Bianca vertrouwelijk.

4. Taejo?

Oké, het begon allemaal toen ik samen met Zephyr op patrouille ging naar de Vortex, iets wat geen enkele leerling ooit heeft gedaan, maar ik wist dat Zephyr sterk genoeg was. Terwijl we steeds verder van de Academie gingen werd het weer steeds bozer en dan bedoel ik echt boos, letterlijk. Eerst was het gewoon wat bewolkt maar naarmate we verder trokken werd het steeds grauwer en toen we uiteindelijk bij de Vortex waren, waren de wolken zwart zeg ik je, echt zwart. Het gebeurde blijkbaar ongemerkt want we kwamen er pas achter toen we stopten. Het was doodstil op de vlakte geen zuchtje wind. Iedereen scheen zich te hebben verscholen, behalve een ongelukkige wandelaar op het ongelukkige moment. ‘’Wat gebeurde er dan met hem?’’ Vroeg Bianca. ‘’Daar kom ik nu’’ Zei Taejo. De wandelaar zocht ook een schuilplaats maar die was er niet en dus liep hij naar ons toe, de lucht leek op een vraatzuchtig beest en een machtige bliksemflits verduisterde de hemel. De man kwam op een vreselijke manier aan zijn eind. Ook leken de tongen van bliksem naar ons te likken maar de kracht van de Vortex hield ze tegen. Op die cruciale dag besloot Zephyr dat hij oud en wijs genoeg was om te doen waarvan hij dacht dat, dat goed was.
‘’Ik ben oud en wijs genoeg om op te passen voor bliksem Taejo! Ik heb jouw hulp niet nodig!’’ Kordaat stapte Zephyr de Vortex uit, ik wilde hem nog waarschuwen dat de bliksem nog losbrak maar het was te laat; 5 meter voor mij sloeg de bliksem in op wat ooit mijn leerling was geweest. De lucht vulde zich met de ijzingwekkendste doods kreet die ooit had gehoord het duurde waarschijnlijk niet meer dan 10 seconden maar het voelde als uren. Ik zag hoe Zephyr opstond terwijl hij levend geroosterd werd, ik zag hoe hij zijn handen tot klauwen kromde en zijn armen strekte naar een onzichtbare macht. Ik zag hoe zijn natuurlijke haarkleur veranderde van blond naar het zwart van de wolken, hoe de bliksem zijn gezicht geselden, striemen achterliet op zijn rug en een diep lang litteken op zijn gezicht. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde van eigenwijze puber naar een ijzingwekkende moordmachine die er alles aan zou doen om zijn doel te bereiken. Die zijn bloedeigen zoon zou kunnen vermoorden als hij zich verveelde. Na de meest afschrikwekkende seconden van mijn leven zag ik hoe Zephyr uiteindelijk bewusteloos op de grond viel, voor mijn voeten. Toen op het meest verkeerde moment dat er had bestaan kwamen er metafecties, honderden! Ik wist dat Zephyr of ik het niet zouden overleven. Ik deed wat me was verboden om te doen; ik gebruikte de Vortex om naar Aarde te reizen naar de Anderen.
We ontsnapten aan de metafecties en kwamen aan in een donker steegje met een vuilnisbak. Ik besloot een Mini Flux converter achter te laten zodat we gemakkelijk terug zouden kunnen reizen zonder een ander Vortex te zoeken. We bleven een aantal Aardse jaren boven omdat we de plaats waar we terechtkwamen kwijt waren geraakt, al die tijd was Zephyr nog steeds bewusteloos. We moesten ons bestaan geheim houden want onze wat de Anderen noemen ‘’Superkrachten’’ vielen nogal op, ik kon ook niet met Zephyr naar de dokter want die zouden er geen snars van begrijpen en we hadden ook geen geld. Halverwege onze reis werd Zephyr eindelijk wakker! Ik kon wel een gat in de lucht springen van blijdschap maar dat gevoel verdween algauw als sneeuw voor de zon, zijn doordringende ogen boorden zich in die van mij, geschrokken als ik was liet ik hem vallen. Als een kat stond hij op twee benen in minder dan milliseconden. Versteend van angst zag ik hoe zijn mond zich omkrulde in een kwaadaardige grijns, met één hand greep hij me vast bij mijn haar.

Ik kon het wel uitschreeuwen van de pijn, het was alsof zijn aanraking door mijn huid schroeide. ‘’W, wat doe je me aan Zephyr ik ben het Taejo?’’ ‘’Dat weet ik nare vent! Je wilde me niets liever dan vermoorden door me toch stiekem buiten de Vortex te duwen hè?’’ Zijn stem klonk als het schuren van metaal en af en toe als dat van een gewone school jongen die je probeerde te vermoorden.
‘’Ik zal je doden vieze man ik zal je vernietigen en met de grond gelijk maken! Je in mootjes hakken met mijn blote handen en de rest voeren aan de ratten!’’ Maar ik heb je leven gered! Was de gedachte die door mijn hoofd ging. ‘’Wat? Haahaahaa hihi dacht je dat nou echt vies vod? Sterker nog je probeerde me te vermoorden maar daar zul je nu van lusten want nu ben ik machtig, machtiger dan jullie allemaal! Mwuaa hihi’’ Zijn psychopathische dubbele gelach weergalmde door de straten. Hij stak zijn hand in de lucht. Ik zag hoe de vonken er letterlijk vanaf sprongen hoe er kleine straaltjes elektriciteit wriemelde over zijn arm en hij zou me ook daadwerkelijk hebben vermoord als er niet een vrachtwagen aan kwam rijden die hem niet zag.
Opnieuw een kreet maar dit keer een van ontzag, frustratie en verbazing liet hij me los. Als ik een Andere was geweest zou ik nooit meer haar hebben gehad zo vreselijk had hij me toegetakeld met alleen maar een (pijnlijk lange) aanraking. Ik durf het me nog steeds nauwelijks voor te stellen wat er was gebeurd als hij me sloeg. Een paar straten verderop hoorde ik het geluid van een ontploffing; een hele grote, ik rende zo hard dat zelfs mijn Sprint er bij in het niet viel. Binnen enkele minuten reden er minstens 5 politie bussen naar het ongeval en honderden Andere toeschouwers stonden te kijken naar de ramp die zojuist had plaats gevonden.