Thunder (nl original)

11. Onmenselijk

Verveeld zette Danny de televisie uit en ging gamen op zijn computer. Hij wilde net

I smell noobs spelen toen het scherm flikkerde. ‘’He godverdomme! Is de accu kapot of zo?’’ Dat was die niet. Danny bekeek ook of de kabel van het scherm er nog goed in zat. Die zat er ook stevig in. Plotseling een stem… ‘’H-help me.’’ Danny keek om zich heen maar zag niemand. Het beeld hield op met flikkeren. Danny schrok zich rot! Het was al laat in de avond dus zat zijn brein geintjes met hem uit te halen? Flora probeerde zijn aandacht te trekken. Danny kneep zichzelf en spoelde zijn gezicht met koud water maar Flora stond hem nog steeds verward aan te staren vanuit de computer. ‘’D-dit kan niet! Dit gebeurt niet echt!’’ Zei Danny per ongeluk hardop. Het was de eerste keer dat Danny zijn zus zag na haar verdwijning. Ze was in één woord super sexy. Als ze niet zijn zus was geweest zou Danny verkering willen vragen.

‘’S-syntia hoe… wat… waar?’’ Stotterde Danny. ‘’Ik kon niet via de Vortex reizen dus besloot ik je maar zo te bezoeken.’’ Zei Syntia alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Syntia bevond zich op een heel andere plek dan Danny, en zo te zien was het nacht bij haar (In cyberspace is het altijd nacht aangezien er geen echte nachten zijn en stormen het enige fenomeen zijn dat de lucht verduisterd. Daarom is de tijd ook zo onvoorspelbaar. En dus worden er gewone klokuren toegepast ook al komen die niet overeen met de werkelijke tijd.) Syntia hief haar handen in een vreemd gebaar; grote mechanische vleugels ontvouwden zich aan haar schouders. Ze stak aarzelend haar hand door het beeldscherm. Golfjes rimpelden over het oppervlak. Danny viel flauw.

BONK! Danny’s moeder keek argwanend naar boven. ‘’Zeg Danny gaat alles goed?’’ Vroeg ze. ‘’Niks aan de hand gewoon een paar Cd’s.’’ Zei Flora die Danny’s stem perfect nadeed. ‘’Oké dan is het goed.’’ Tevreden liep Danny’s moeder terug naar de woonkamer.
Syntia keek Danny onaangedaan aan alsof ze hem helemaal niet miste. Syntia legde haar hand op Dannys voorhoofd, Syntia hief haar hand. Een hand afdruk met een zacht blauwe gloed bleef achter op Dannys voorhoofd. ‘’W-wat is er gebeurd?’’ Vroeg Danny. Normaal zou Danny doodsangsten doorstaan maar vreemd genoeg voelde hij alleen wat vlinders in zijn buik. Danny stond op; zijn computer scherm leek echt diepte te hebben net zoals een 3DS maar een gewone tweede hands computer heeft die technologie niet. Het beeld was blijkbaar veranderd in een beeld van de ruimte, alsof hij uit het raampje van een ruimte schip keek. ‘’Syntia ik ben zóóó blij je te zien!’’ Riep Danny. Danny sprong op Syntia af om haar een knuffel te geven. Syntia’s reflex was overduidelijk: met een krachtige zwaai van haar arm vloog Danny naar de andere kant van de kamer en kwam (gelukkig) op zijn bed terecht. Zijn bed brak doormidden. Danny keek haar verbaasd en gekwetst aan. ‘’O sorrie ik was vergeten dat je niet zo sterk bent.’’ Zei Syntia. Maar eigenlijk was Danny veel dieper gekwetst. Hij had vurig gehoopt dat zijn zus hem zou herkennen, dat deed ze wel maar ze herkende hem niet als broer.
Danny’s moeder liet van schrik haar koffie vallen bij het geluid van versplinterd hout. ‘’Lieverd ik kom je redden!’’ Riep Danny’s moeder, ze stoof als een wervelwind omhoog. ‘’Zie je nu wat er terecht komt van jouw idiote trucjes mens!

En mijn naam is niet Syntia!’’ Siste Syntia woedend. Ik kon niet meer precies zeggen hoe Syntia uh Flora het deed maar het lukte haar om voor mijn stormende moeder zich te verstoppen. Mijn moeder kwam met een brandblusser en een honkbal knuppel de kamer instormen. ‘’Waar ben je! Ik zal je vermorzelen als je nog één keer mijn zoon aanraakt!’’ Raasde mijn moeder. Maar er was niemand behalve ik en Syn nee Flora. (Ik vraag me nog steeds af waar Flora zich had verstopt.) Moeders blik ging van furieus naar gerustgesteld toen bleek dat er geen vreemde was in huis, en daarna naar boos omdat ik mijn bed had gebroken. ‘’Danny Crockermount! Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je voorzichtig moet zijn? Je vader komt pas morgen terug van zakenreis!’’ Zei mama boos. Toen herinnerde ik me weer waarvoor papa weg was: voor een top geheim super computer project, iets wat te maken heeft met paradoxen en parallelle universums ofzo geen idee. Waar Flora ook was, de rest van de avond kwam ze niet meer terug. Mam was al lang over het incident heen en ik mocht in het logeer bed slapen. Het stormde weer, ik weet dat we vlakbij zee wonen (5KM verder ofzo) maar het stormt opeens achterlijk veel. Een koude rilling ging over mijn rug, dezelfde rilling die ik had toen bleek dat Zephyr iets onbeschrijflijks en monsterlijks deed met Palm. Maar hij had afgesproken dat hij me nog in paar jaartjes in leven zou houden maar hij zei niet welke jaartjes, gezien de situatie zouden cyberspace jaartjes nu hooguit 6 Aardse maanden zijn. Zijn voorgevoel bevestigde deze tijdslimiet. Of misschien wel maar één maand.

Het was 1 uur s, nachts, een zoemend geluid. ‘’Hmmm mam….’’ Toen een zeer irritante ringtone: NO MERCI! NO MERCI! NO MERCI! Met half open ogen pakte ik mijn mobiel op. ‘’Welke idioot belt er nou op dit tijdstip?’’ Zei ik versuft. ‘’Ja met *gaap* Danny Crockermount?’’ Vroeg ik. Op de achtergrond steeg een vliegtuig op en loeide de wind. ‘’Ik ben het, pap, luister je moet me zo snel mogelijk van het vliegveld ophalen!’’ Zei papa ernstig en dwingend, zijn stem neigde naar paniek. ‘’O hoi pap.’’ Zei ik zonder veel enthousiasme. Toen drong door wat hij zei. ‘’Wacht!’’ Riep ik door de telefoon. Ik schoot als een speer in mijn kleren. ‘’Maak je moeder niet wakker alsjeblieft.’’ Zei pap. Dat vond ik heel erg vreemd want papa was al maanden weg en hij zou haar vast missen. ‘’Kom me zo snel mogelijk ophalen met de brommer oké?’’ Vroeg hij dwingend. ‘’Maar ik ben nog geen zestien!’’ Zei ik protesterend. ‘’Je kunt scooter rijden en je lijkt ouder, schiet op nu ik word achtervolgd!’’ Zei hij streng. Wow dat is echt spannend: een vader die op reis ging voor een top secret missie en die je belt middernacht bij aankomst omdat hij word achtervolgd. Dat is toch spannend? Ik deed paps leren jas en helm aan en ik pufte weg naar het vliegveld.

‘’Maar pap door wie word je dan achtervolgd?’’ Vroeg ik nog. ‘’Geen tijd… hulp nodig’’ De verbinding werd verbroken en een onheilspellend geruis kwam uit de telefoon. ‘’Ik hoop maar dat ik het niet tegen een maffia hoef op te nemen.’’ Dacht ik.

Eenmaal aangekomen op het vliegveld was het vreselijk stil, té stil. ‘’PAP! WAAR BEN JE?’’ Riep ik. ‘’Hihihi!’’ Ik hoorde een gemeen lachje. Het was een dubbele lach maar ook niet van Zephyr. Gauw stapte ik op mijn brommer en reed verder het terrein op. Een onbekend figuur in een lange zwarte regenjas wenkte mij, ik wist instinctief dat dit mijn vader moest zijn. ‘’Kom gauw achterop.’’ Zei ik zachtjes. Dat hoefde ik geen twee keer te zeggen want hij sprong er zowat op. ‘’Sorry voor deze koude ontvangst Danny. Maar ik moet wel.’’ Zei pap. ‘’Waar ben je dan zo bang voor?’’ Vroeg ik. ‘’Daar ben je nog te jong voor zoon.’’ Zei hij. Plotseling doemde er een onbekende op voor de brommer. ‘’PAS OP!’’

Maar mijn waarschuwing kwam te laat en met een rot vaart botste de brommer tegen de persoon aan. Ik wist net op tijd van de brommer af te springen maar paps niet. Hij kwam gelukkig goed terecht in die kartonnen dozen maar de onbekende figuur had geen dozen om zijn val te breken. De persoon waar we tegen aan botsten vloog wel 5 meter naar achteren en kwam lelijk tegen de grond. ‘’Pap, pap alles goed met je?’’ Vroeg ik bezorgd. Hij was bewusteloos maar verder leek hij in orde. Gauw haastte ik me naar de plek waar de persoon was gevallen. ‘’Hij is weg!’’ Dacht ik verbijsterd. Er lag alleen maar een hoopje zwart stof op de plek waar ik stond. ‘’Vast en zeker roet.’’ Nu de lamp van de brommer uit was, zag ik geen hand voor ogen. Ik voelde een woesj langs mijn oor. Er sloop iemand naderbij en nog iemand grinnikte luid. Instinctief wist ik dat deze drie figuren iets te maken hadden met paps angst. Pap en ik werden omsingeld. ‘’Wat hebben we hierrr?’’ Vroeg één van de drie met de dubbele stem. ‘’Een toetje voor vanavond.’’ Antwoordde degene in het midden. Als een wolfpack sloten ze ons steeds verder in. Een bliksem schicht verhelderde de hemel, voor een moment zag ik wie we tegenover ons hadden. Twee vrouwen met gevaarlijk lange nagels en een jongen met een beugel. ‘’Wegwezen!’’ Riep een heldere niet dubbele stem. Ik zou die stem uit duizenden herkennen. Een schaduw vloog langs de maan. Het was Flora. Ik kon ze niet meer zien maar ik hoorde schoten en gekreun. ‘’Kom gauw!’’ Riep Flora. Als een arend greep ze pap bij zijn jas en mij bij mijn riem en ze trok ons net zo makkelijk de lucht in als ik met mijn hamster zou doen. Ik keek mijn ogen uit: ik had nog nooit gevlogen. Jammer dat pap dat nu juist moet missen. Haar mechanische vleugels maakte een ritmisch gezoem dat me in slaap doezelde.

Ik herinner me niet meer hoelang we hadden gevlogen maar het was geweldig! Dat zou ik zo nog honderd keer willen doen! ‘’Hoe wist je waar ik was Flora?’’ Vroeg ik. ‘’Simpel genoeg, jij bent de enige mens die informatie kent dat alleen personen kennen die in aanraking zijn gekomen met een verstoring tussen het ruimte-tijd continuüm en een opening tussen parallelle werelden.’’ Zei Flora alsof iedereen dat makkelijk begrijpt. Nou, ik begreep er geen bal van! (O ja voor ik het vergeet ik lig in bed op mijn kamer.) ‘’Waar is pap?’’ Vroeg ik bezorgd. ‘’O hij… Hij heeft alleen maar een paar gebroken ribben etc.’’ Zei Flora alsof ze het had over een blauwe plek. ‘’Maar dan moet hij naar het ziekenhuis!’’ Riep ik. ‘’Ssst niet zo hard!’’Siste Flora. ‘’Alles is goed met je pa ik heb zijn genezingsproces wat, hoe zeg je dat? Versnelt.’’ Zei Flora gemeend. ‘’Flora.’’ Ik kreeg een brok in mijn keel. ‘’Ja?’’ Vroeg ze geduldig. ‘’Ben ik nog wel je broer?’’ Vroeg ik onzeker. ‘’Natuurlijk! Als je alle wetenschappelijke berekeningen met 81 decimalen vergeet, ja!’’ Zei Flora verrast. ‘’Ik bedoelde eigenlijk… Ik schraapte mijn keel. Houd je nog van me?’’ Het duurde een tijd lang voordat ze antwoordde. Ze opende haar mond om nog iets te zeggen maar sloot hem weer. ‘’Wat wil je liever: horen wat je hart geruststelt of de waarheid.’’ Vroeg Flora gewichtig. ‘’De waarheid.’’ Antwoordde ik zeker. ‘’Nee, sorry Danny zelfs als ik nog Syntia was betwijfel of ik genoeg emoties zou hebben om nog van je te houden.’’ Zei Flora met spijt. Terwijl de twijfels van me af brokkelden kwam er een groter pijnlijker brok voor terug: mijn zus houdt niet meer van me. Dat besef deed me duizelen. Flora zag dat en ving me op in haar veilige armen.
De volgende dag (zondag) was het rustig in huis. Mam was er niet; ze is voor de rest van de week naar een meiden weekend op aanraden van pap maar ik weet zeker dat er meer achter zit. De volgende dag leek pap al weer beter te zijn. Zwijgend ging ik rechtop zitten. Ik wreef het slaap zand uit mijn ogen. ‘’Gefeliciteerd rolmops!’’ Zei Isabel vrolijk. Ik knipperde met mijn ogen, vaag op de achtergrond zag ik een ziekenhuis bed en toen nog een. Een zuster liep binnen. ‘’Er is bezoek voor je Danny.’’ Zei ze. ‘’B-bezoek? Wat… waar ben ik?’’ Vroeg ik dodelijk vermoeid. ‘’Weet je dat dan niet Danny je bent vandaag jarig en je hebt een hartstilstand gehad!’’ Zei Isabel iets te hard en verbaasd. ‘’Sssst! Wil je dat hij er nog een krijgt?’’ Zei de zuster nijdig. ‘’Een hartstilstand?’’ Vroeg ik verbouwereerd. ‘’Zuster mag ik privé zijn met Isabel?’’ Vroeg ik beleefd. ‘’Goed dan, maar je wordt morgen opnieuw geopereerd.’’ Antwoordde de zuster licht geïrriteerd. ‘’Zeg eens Isabel hoe gebeurde het precies?’’ Vroeg ik. ‘’Lees de krant zelf maar! Je bent voorpagina nieuws joh! De journalisten staan als honden voor de deur te hijgen omdat ze een interview willen, zoooo vreselijk cool! Ik had altijd al in de krant willen staan!’’ Riep Isabel dol enthousiast. Ik knipperde verrast met mijn ogen. The Holy Griffin lag al naast me. Ik pakte de krant op.

‘’Ben jij de heldin?’’ Vroeg ik. ‘’Ik zou willen dat ik dat was! Dan zou ik jou hebben gered en in de krant staan!’’ Zei Isabel. De deur van de kamer ging aarzelend open. ‘’Pap! Mam! Wat ben ik blij je te zien!’’ Riep ik uit. Heerlijk om je ouders te kunnen knuffelen zoals in een normaal gezin zou kunnen. Zoals gewoonlijk had pap allemaal

rare apparaatjes mee genomen die allemaal bliep en piep geluidjes maakten. ‘’Pap? Wat is Flora?’’ Vroeg ik onschuldig.