Thunder (nl original)

Woord van dank

Ik wil graag allereerst mijn vriendin Charlotte bedanken om de steun die ze me gaf om door te gaan en de goede ideeën. Ik wil Marjolein ook heel erg bedanken voor het zijn van een geweldige vriendin en omdat ze er altijd in slaagt om het gezelligste uit mij en anderen te halen. Isolde, Marjolein, jullie zijn schatten van een vriendinnen en zonder jullie vriendschap zou de loop van het verhaal heel wat droeviger zijn.

Ik wil hierbij ook een grote dank geven aan alle mensen die tot nu toe mijn boek hebben gelezen en hun feedback hebben achtergelaten. Jullie kritiek en complimenten hebben heel veel rechtgezet. Als je soms dacht dat ik je zou vergeten dan heb je het mis! Ik spreek vol lof over Isolde, want zij offert haar vrije tijd op om Thunder het boek naar het Engels te vertalen. Keep up the good work!

Een andere grote dank gaat naar mijn beste vriend Juri omdat hij degene was die me aanwees op een onuitputbare inspiratie bron.

Het is een geheel onafhankelijk verhaal, zelfs onafhankelijk van de Avatar series.

Over het boek

Ik zag hoe hij opstond terwijl hij levend werd geroosterd, ik zag hoe hij zijn handen tot klauwen kromde en zijn armen strekte naar een onzichtbare macht. Ik zag hoe zijn natuurlijke haarkleur veranderde van blond naar het zwart van de wolken, hoe de bliksem zijn gezicht geselde, striemen achterliet op zijn rug en een diep lang litteken op zijn gezicht.
Het verhaal gaat over Flora die woont in een Academie, in een soort cyber wereld.

Alles lijkt goed te gaan totdat Flora ontdekt dat ze medium gaven heeft, en droomt over bijvoorbeeld een tienermeisje, of dat ze droomt hoe een ex-leerling wordt geconserveerd. Deze nachtmerries komen uit een duister verleden van Flora en als ze ontdekt wat ze betekenen, word er een onomkeerbare ramp ontketend. Zal Flora zichzelf verliezen en lijden aan hetzelfde lot als haar voorganger of is ze sterk genoeg om zichzelf en de wereld van de mensen te redden?

Een verhaal over opoffering en vriendschap die je hart raken. Samen met haar vrienden Rayda en Jack gaat Flora opzoek naar Zephyr de vermiste leerling maar ze vinden Zephyr terug in een heel andere staat...

Inhoud

1. 
   De nachtmerrie Deel 1: Dromen
   
2. 
   De Academie
   
3. 
   Wat er gebeurde terwijl Flora sliep
   
4. 
   Taejo?
   
5. 
   Zephyr?
   
6. 
   Gedaan is gebeurd
   
7. 
   Infectie
   
8. 
   De pijnlijke waarheid
   
9. 
   Gedeelde dromen
   
10. 
    Een machtsspelletje Deel 2: Donder en bliksem
    
11. 
    Onmenselijk
    
12. 
    Geheimen
    
13. 
    Rayda en Jack hebben een probleem
    
14. 
    Vermist
    
15. 
    Viper
    
16. 
    Meer blauw op straat
    
17. 
    Danny
    
18. 
    De Netwerkkamer
    
19. 
    Jack
    

Belangrijke mededeling & woordjes

Allereerst het is geschikt voor alle leeftijden boven de 12 jaar maar ik weet 100% zeker dat volwassenen met veel fantasie zullen smullen van dit verhaal. Zeg nou zelf, jouw ouders zijn toch ook niet te oud voor Harry potter boeken? Het is vereist dat de lezer enige kennis heeft van dure woorden en moet weten wat een ‘adolescent’ is.

Verder is het verhaal niet in chronologische volgorde geschreven wat dus inhoud dat er meerdere verhalen door elkaar kunnen lopen. Mensen die vaker (detectives of andere ingewikkelde boeken) lezen zullen geen moeite ondervinden tijdens het lezen. Dus alleen voor ervaren lezers!

1. 
   Anderen = mensen
   
2. 
   Aangepaste mensen/Aangepasten = metamorfen.
   
3. 
   Metafectie = metamorf geïnfecteerd met een computervirus.
   
4. 
   Vortex = portaal/de toegang tot Cyberspace.
   
5. 
   Cyberspace = de wereld van de computers soms gedefinieerd als het internet.
   
6. 
   Academie = plaats waar de Aangepasten wonen.
   

Deel 1: Dromen

1. De nachtmerrie

Donder roffelde door de lucht terwijl de wolken steeds zwarter werden en de lucht verkilde. Een gedaante gehuld in schaduwen kwam naderbij. Een bewaker.
In een andere wereld ver van de altijd stormende plaats speelde een jong meisje met een bal samen met een jongetje, het meisje schopte; de bal kwam stuiterend terecht achter een vuilnisbak in een donker steegje. Het jongetje riep haar na: ‘’Syntia daar pas je niet tussen we halen wel een andere bal!’’

Maar Syntia wilde daar niets van weten: ‘’Heus wel! Ik zal het je bewijzen Danny! Echt!’’ Behendig kroop Syntia achter de vuilnisbak kast Danny bleef nieuwsgierig kijken. Toen Syntia helemaal achter de vuilnisbak was verdwenen bleef ze lang weg, Danny begon zich ongerust te maken. Hij sloop naderbij. ‘’Uhmm Danny ik geloof dat ik vast zit.’’ Zei Syntia verlegen. Danny rolde met zijn ogen. ‘’Ik zei het toch?’’

‘’Wauwww! Wat is dit?’’ Zei Syntia. Halsreikend keek Danny toe ‘’Huh, wat?!’’

Danny wist zich er nauwelijks tussen te proppen. ‘’Danny ik heb iets gevonden, het lijkt op een groot mechanisch bord ofzo.’’ Danny’s nieuwsgierigheid was nu helemaal gewekt en hij duwde Syntia verder naar voren. ‘’Hé kijk even uit wil je!’’ Riep Syntia boos. ‘’Kun je wat duidelijker zijn?’’ Vroeg Danny. ‘’Oké, het ding lijkt op een teleporter uit één van je stomme spelletjes.’’ Zei Syntia geïrriteerd. ‘’Laat eens zien!’’ Riep Danny. Onbedoeld liet Danny Syntia tegen de muur botsen. ‘’Wat? Auch.’’ Syntia drukte met haar volle gewicht op het obstakel. Syntia slaakte een kreet van schrik. De volgende seconde was er een oogverblindende flits. Danny werd met geweld naar achteren geworpen. ‘’SYNTIA! NEE!’’

Met een bezorgde gelaatsuitdrukking zocht hij Syntia maar er was geen spoor van haar te bekennen. De lichtgevende schijf, leek uitgevallen te zijn. Danny bekeek het eens goed, maar kon nog steeds niet plaatsten wat het was. Het had iets weg van een soort teleporter uit computer spelletjes. Danny pakte het apparaat op en rende ermee naar huis.

Syntia kwam in gigantische lichtblauwe wervelwind terecht met allerlei cijfertjes en codes. Syntia was te geschrokken om een geluid uit te brengen. Mooi, fascinerend en dodelijk. Dat laatste woord leek ze niet zelf hebben gedacht. Als een veertje dwarrelde ze naar beneden door de tornado van data.

Aarzelend deed ze haar ogen open, de wolken (als het dat waren) waren zo zwart als de donkerste nacht maar de vloer leek licht te geven. Bliksem flitsen verduisterden de omgeving en… wacht eens bliksem hoort de lucht niet te verduisteren!

Met een schok kwam Syntia tot de realiteit dat ze niet droomde, ze was echt weg, weg van thuis van aarde van haar familie! Zachtjes landde ze op de grond, een dreigende schaduw maakte zich meester van de omgeving.

Syntia gaf een gilletje van angst, de omgeving bestond uit een gigantische kale dode vlakte zover als het oog kon reiken.

Dode bomen waren verspreid en schimmen lagen in een hinderlaag. Syntia stond nog steeds in de wervelwind, één van de schimmen kwam naderbij.

‘’Whuaa!’’ Syntia schrok, het was een jongen nee een man of toch iets ertussenin. Hij hief zijn… ja wat eigenlijk? Het leek in ieder geval op een zwaard.

Angst maakte zich meester van Syntia, zielig kroop ze weg in een hoekje voor die eigenaardige persoon. ‘’Mam, help me…’’ Haar stem was niet harder dan een fluistering. Hij leek van gedachten te zijn veranderd en borg zijn wapen op.

Hij stak zijn hand naar Syntia uit. Van alle dreiging die hij uitstraalde, leek niets meer over te zijn. Aarzelend pakte Syntia zijn gehandschoende hand.

Het voelde warm en veilig aan, de hand van een vredelievende persoon die er alles aan zou doen om zijn dierbaren te beschermen. Wie ben je? Vroeg de adolescent (jong volwassene) vriendelijk. ‘’Welkom op de Plains.’’ Zei de adolescent grijnzend. ‘’Mijn naam is Taejo, bewaker van de Vortex maar dat zegt je natuurlijk niets.’’ Zei hij.

Met ogen als schoteltjes sloeg Syntia de vreemde lange man gade. ‘’Ik wil naar huis.’’ Fluisterde Syntia hees.