Thunder (nl original)

17. Danny

‘’Het lukt je wel, je komt er wel overheen.’’ Bezorgt boog Wakuri zich over Danny.

Flora kwam uit de schaduw te voorschijn. Liefkozend aaide ze Danny over zijn hoofd.

‘’Wat ben je toch mooi, als je zo menselijk bent.’’ Fluisterde Flora. Flora kon het niet laten, ze moest gewoon even aan Danny snuffelen. ‘’Flora! Nee! Toon hem je affectie liever als hij wakker is!’’ Zei Wakuri bestraffend. Langzaam opende Danny zijn ogen.

*Snuf, snuf* ‘’Hiiaaa!’’ Danny schrok zich dood en hief verdedigend zijn handen voor zijn gezicht. Wakuri keek Flora vernietigend aan, Flora keek Wakuri beschaamd aan. ‘’Doe me geen pijn!’’ Riep ik. Geen reactie. Voorzichtig liet ik mijn handen zakken. ‘’Flora? Ben jij het echt?’’ Vroeg ik. Ze knikte. Daar sprak ze weer tegen mij. Het viel me nu pas op dat ze een heel zwaar accent had en ze sprak nogal ongemakkelijk Engels, net alsof ze nooit Engels spreekt. Pap heeft dat accent veel minder, ik dacht dat het Chinees was, dus niet. ‘’Hé hallo! Heb je nou gehoord wat ik tegen je zei?’’ Zei Flora geërgerd. Ik keek haar schaapachtig aan. ‘’Laat maar niet belangrijk.’’

Zei Flora. Wouw, wat zijn dat verschrikkelijk gave kleren.

Ik reikte uit naar Wakuri’s arm. Wakuri keek me glimlachend aan.

Dat zwarte pak, die kleding ik weet niet hoe ik het moet zeggen, heeft de textuur van een printplaat. Overal van top tot teen lopen van die aders? Bedrading? Hoe dan ook ik vindt het schitterend. Ik weet dat toen ik Flora voor het eerst zag, ze dezelfde kleding droeg en het zag er nogal onnatuurlijk uit maar hier was het alles behalve onnatuurlijk. Het viel me vreemd genoeg thuis niet echt op.

‘’Danny, sta op.’’ Zei Wakuri. ‘’Waar ben ik eigenlijk?’’ Vroeg ik.

‘’In de Academie! Waar anders?’’ Riep Flora. ‘’Is dit de Academie? Waar heb ik dan op geslapen?’’ Vroeg ik. ‘’Ja nou, dit is de ziekenboeg, ik dacht Danny is het niet gewend om op beton te slapen dus leggen we hem in de watten.’’ Zei Flora met een grijns. Watten? Deze ziekenboeg bedden kun je geen bedden noemen: de deken voelt aan als een plastic kunststofachtig iets en het matras is volgens mij gewoon een luchtbedje van vijf centimeter. ‘’Ja ik voel het aan mijn rug.’’ Zei ik klagend.

‘’Mens.’’ Siste Flora vijandig. Ik voelde me nu serieus niet op mijn gemak.

Om het onderwerp te wisselen vroeg ik aan Wakuri waar we heen gingen.

‘’Oké Danny, Flora en ik hebben je uit ziekenhuis in Washington gered.’’ Zei Wakuri.

‘’Gered? Maar ik dacht dat ik daar juist geholpen werd!’’ Riep ik.

‘’Vanaf het punt dat ze ontdekten dat je groen bloed kreeg konden ze je niet meer helpen.’’ Zei Wakuri droog. ‘’Groen bloed? O god ik heb echt wat gemist! Wat is hier in vredesnaam gaande?’’ Riep ik. ‘’Danny ik begrijp je verwarring maar begrijp ook dat ik het beste met je voor heb.’’ Zei Wakuri. Ik keek hem met half dichtgeknepen ogen aan. ‘’Dat zegt mijn vader ook altijd... Jij bent toch niet toevallig mijn vader?’’ Vroeg ik achterdochtig. Wakuri snoof en stapte woedend in mijn richting.

‘’Hoe durf je me zo te beledigen door me te vergelijken met die zwakzinnige wezens!’’ Riep Wakuri boos. Wakuri greep me bij mijn arm, het was een ijzeren greep waar ik onmogelijk uit zou los kunnen komen. Hij tilde me op, ik keek recht in zijn gezicht. Hij keek me uitdrukkingloos en gaf me een knuffel?

Wakuri’s zwarte bakkebaarden waren zo zacht als een konijnenbontje.

‘’Hahaha! Grapje! Natuurlijk ben ik je vader! Ik ben hartstikke blij je te zien. Voor zover als ik blij kan zijn.’’ Zei Wakuri opgetogen.

‘’Ik zag je al zo kijken, dus ik dacht dat je dit misschien wel leuk zou vinden.’’ Wakuri draaide zich om en liep van mij vandaan. ‘’Waar ga je heen?’’ Vroeg ik.

Wakuri opende een kast en haalde er een zelfde pak uit. ‘’De meeste metamorf jongens van jouw leeftijd zijn al rond de één meter tachtig.’’ Zei Wakuri grijnzend.

Ik moest toegeven zelfs Flora met haar kleine één meter achtenzeventig torende hoog boven me uit. Wat raar eigenlijk, want ik ben haar grote broer. Voor mensen is op veertienjarige leeftijd één meter achtenzeventig als meisje zijn heel lang maar voor metamorfen is dat zelfs relatief kort. Ik stapte uit bed maar merkte dat ik vastzat.

‘’O mijn god!’’ Ik zag tot mijn afschuw dat er kabels waren aangesloten aan mijn lichaam. Iemand had ze heel keurig en naadloos aangebracht.

‘’Geen zorgen, het is slechts een flinke dosis Fluoxitaal.’’ Zei Flora gniffelend.

‘’Fluo wat? Is dat, dat groene goedje waarmee je Syntia vergiftigde en mijn hele wereld op zijn kop zette!’’ Riep Danny razend. Flora keek Wakuri vragend aan: ‘’Heb jij dat gedaan?’’ Wakuri knikte. Wakuri boog zich over Danny, wat niet al te moeilijk is met zijn kleine twee meter. ‘’Hoe weet jij dat?’’ Vroeg Wakuri dreigend. Danny’s opstandigheid was als sneeuw voor de zon verdwenen, Danny had nog nooit iemand zoveel autoriteit uit zien stralen. ‘’Uh, niet. Ik droomde erover.’’ Zei Danny onderdanig. ‘’Interessant.’’ Tevreden wreef Wakuri over zijn sikje.

‘’Laat me het je zo vertellen, Flora meldde zich vrijwillig aan als bloeddonor om je leven te redden, dus een beetje meer respect mag ook wel.’’ Zei Wakuri.

‘’Oké, oké maar nu? Je wilde Danny nog wat laten zien.’’ Tot ieders verbazing was het Flora die de boel commandeerde. Blijkbaar vond ze het een gevoelig onderwerp.

‘’O ja, waar was ik? Ik heb een speciaal op maat gemaakt cadetuniform voor je laten maken.’’ Zei Wakuri. ‘’Geweldig!’’ Danny hupte op en neer als een klein kind.

‘’Er is alleen één klein probleempje ik moet zeker weten dat je de juiste huidsstructuur hebt.’’ Zei Wakuri. ‘’Waarom?’’ Vroeg Danny. ‘’Omdat we niet willen dat de binnenkant met alle contactpunten je huid openrijt. ‘’Owww.’’ Danny was meteen al een heel stuk minder enthousiast. ‘’Er is maar één manier om daar achter te komen.’’ Razendsnel trok Wakuri een revolver en schoot Danny door zijn borst.

Met een van pijn vertrokken gezicht stortte Danny ter aarde. ‘’Idioot! Wat doe je nu!

Je hebt mijn halfbroer vermoord!’’ Riep Flora. ‘’Misschien wel, misschien niet.’’ Antwoordde Wakuri beslist. ‘’Dat was een revolver van de Anderen toch?’’ Vroeg Flora voorzichtig. ‘’Ja dat klopt.’’ Zei Wakuri. Wakuri en Flora bogen zich over het lichaam van Danny heen. Er was geen bloed te zien. ‘’Waar heb je hem geraakt?’’ Vroeg Flora. ‘’In zijn hart.’’ Antwoordde Wakuri droog.

‘’Wat een stomme manier om te sterven.’’ Zei Flora emotieloos. Flora haalde haar schouders op en wilde net de kamer uit lopen om samen met Rayda Jack te gaan slaan. ‘’Flora! Wacht!’’ Riep Wakuri. Flora rolde met geïrriteerd met haar ogen.

‘’Pap, ik voel helemaal NIETS en dan ook NIETS voor dat menselijke wezen dat mijn broer zou moeten zijn! Ik ken hem geen eens!’’ Riep Flora. Het leek Flora echt geen flikker te schelen. Wakuri tilde Danny op, raspend haalde Danny adem.

‘’Dacht je nou echt dat je zo snel van me af bent?’’ Fluisterde Danny.

Wakuri’s gezicht straalde. ‘’Hij leeft!’’ Riep Wakuri. ‘’Zeg hem dan maar dat hij de groetjes van me heeft want ik ga lekker chillen bij de mijn vrienden.’’ Riep Flora Wakuri nog na.

‘’Stomme Flora.’’ Zei Wakuri glimlachend. ‘’Kun je staan?’’ Vroeg hij aan Danny.

Voorzichtig zette Wakuri Danny op de grond. Wakuri liet Danny voorzichtig los.

Danny wankelde een beetje maar stond uiteindelijk toch rechtop. ‘’Wil je er ook nog één door je kop?’’ Vroeg Wakuri ruw. ‘’Uh, nee.’’ Zei Danny. ‘’Doe dan je pyjama omhoog.’’ Commandeerde Wakuri. Aarzelend deed Danny zijn pyjama omhoog.

Ongevraagd zat Wakuri aan Danny’s verwonding. ‘’Au! Dat prikt!’’ Riep Danny.

‘’Houd toch je kop! Ik probeer die kogel uit je te trekken!’’ Zei Wakuri geïrriteerd.

Danny kneep zijn ogen dicht en hield zijn kaken op elkaar. ‘’Ik geloof dat ik wat heb.’’ Zei Wakuri. ‘’Ik voel het.’’ Zei Danny met een van pijn vertrokken gezicht.

Wakuri trok, Danny schrok. Hij vond het vooral vies. ‘’Je bent geen bloed verloren en je hebt zelfs nog niet lopen janken! Geen traan.’’ Zei Wakuri trots. ‘’Ik zou wel willen.’’ Zei Danny zacht. ‘’Dat kun je niet snotaap, en de volgende keer trek je ze er zelf uit!’’

Zei Wakuri streng. ‘’Mazzel voor jou dat dit een wapen van de mensen is en niet met energie geladen is maar met lood, een modderbloedje als jij zou leeglopen als ik je te grazen neem met een echt wapen.’’ Zei Wakuri spottend. Danny moest erom lachen, ook al meende Wakuri het serieus. Wakuri lachte mee, hoewel dat eerder sadistisch was dan om de humor.

‘’En nu?’’ Vroeg Danny. ‘’Nu? Nu moet je, je melden bij meester Shen Hattari. Volg je neus en je vind hem.’’ Zei Wakuri. Wakuri duwde Danny de kamer uit. Mijn neus volgen? Ik haalde eens diep adem, ik werd overweldigd door alle geuren. Ik voelde mijn hoofd tollen. Wie is nou wie? Verdwaald strompelde ik door de lichtgevende gangen van de Academie. Ik weet niet hoelang ik heb gelopen, misschien wel uren maar de Academie was zo mooi, zo anders dan alles wat ik kende. Door de vloer waren eindeloos veel data stromingen. De vloer en alles eigenlijk, zagen eruit alsof ik door de binnenkant van een computer liep met blauwe printplaten. Je kon zien hoe de data stroomde door de aderen van de Academie. De Academie leek net een kloppend hart, alsof het leeft. Ik was zo gefascineerd door mijn omgeving dat ik niet zag waar ik liep. BAM! ‘’Hé! Kijk uit kleintje!’’ Riep een voorbijganger. ‘’Sorrie!’’ Riep ik terug. Het meisje liep vlug verder met haar handen vol chemicaliën. ‘’Wacht! Weet u waar ik meester Shen Hattari kan vinden?’’ Riep ik haar nog na. Het meisje had net als Flora, blauw haar waardoor ze opging in haar omgeving, alleen zij had langer haar. ‘’Shen Hattari? Hem kun je vinden op de begane grond, en sorrie dat ik zo grof was. Jij bent zeker de nieuwe?’’ Vroeg ze. ‘’Ja dat klopt en bedankt.’’ Zei ik met een glimlach. ‘’Hoe heet je eigenlijk?’’ Vroeg ik. ‘’Chodi. Wat is jou naam? Je ziet er niet al te gezond uit.’’ Vroeg Chodi. ‘’Ik ben Danny, Danny Crockermount. Hoezo zie, ik er niet gezond uit?’’ Vroeg ik nieuwsgierig. ‘’Nou gewoon, je bent blond en je bent best kort en schriel voor een jongen. Bovendien ruik je vreemd, helemaal niet als een metamorf.’’ Zei Chodi. ‘’Hoe weet je dat?’’ Zei ik verrast. ‘’Simpel, vertrouw op je neus.’’ Zei Chodi nonchalant. ‘’Mag ik... even snuffelen?’’ Vroeg Chodi verlegen.

‘’Uh, ja waarom niet.’’ Zei ik verward. Chodi stapte op me af en besnuffelde me van top tot teen. ‘’Jup, je bent inderdaad niet van hier maar je bent ook geen mens.’’ Bevestigde Chodi. Ik voelde een instinct ontwaken. ‘’Je, *snuf* ruikt naar *snuf* Chodi.’’ Constateerde ik. Chodi glimlachte, ze leek blij dat ik terug snuffelde.

Waarom, o waarom snuffelde ik überhaupt? Ik bedankte Chodi en ging opzoek naar een trap. Die was niet zo moeilijk te vinden, Chodi moest er zelf ook heen.

‘’O mijn god!’’ Riep ik. De trap bleek een wenteltrap te zijn van minstens 25 meter breed en ging zo hoog dat ik het plafond niet kon zien. ‘’Je hebt geluk, ik moet helemaal naar boven.’’ Zei Chodi glimlachend. Ik slikte. ‘’Wow.’’

Dus ik begon aan een lange, tergend langzame afdaling.

Na ongeveer tien verdiepingen te hebben gepasseerd (ik heb ze geteld) stopte de trap. Voor mij was een aula waar makkelijk tweeduizend metamorfen tegelijk konden dansen. Ik keek mijn ogen uit. Iets boven me zweefden borden met heel, heel veel tekens die waarschijnlijk locaties in de Academie aanduidden, ik kon ze niet lezen want ik ben niet bekend met deze taal. ‘’Ben je aan het lezen?’’ Vroeg iemand naadloos in het Engels. Ik schrok en draaide me om. Voor me stond een lange man met sneeuwwit haar en hij zag er kort samengevat uit als een klerk of een nerd met strakke nette kleding en een geelwit overhemd. Dit moest wel een meester zijn want hij zag er volwassen uit dus uit respect boog ik. ‘’Aah, meester Wakuri heeft je wat respect bijgeleerd.’’ Zei de meester tevreden in het Engels. ‘’Ik ben meester Shen Hattari en jij bent Danny Crockermount onze kleine halfling.’’ Zei Shen minachtend.

Shen tilde me op en besnuffelde me van top tot teen. ‘’Uhm, meneer dat vond ik niet fijn.’’ Zei ik beleefd. Shen lachte me uit. ‘’Wat maakt jouw mening uit!’’ Riep Shen lachend. Eigenlijk durfde ik niets meer te vragen maar deze vraag vond ik toch urgent genoeg om te stellen. ‘’Waarom wil iedereen toch aan mij ruiken en ik toch aan iedereen?’’ Vroeg ik voorzichtig. ‘’Je lijkt me een veelbelovende leerling ook al ben je fysiek niet veel beter dan die krielkip van een Flora, je leergierigheid is een positieve gave Danny.’’ Zei Shen vriendelijker. ‘’En om je vraag te beantwoorden: omdat je gezegend bent met een bovenmenselijk reukvermogen en metamorfen elkaar onder andere herkennen aan geur. Op die manier leren we iedere geur van andere geuren te scheiden.’’ Zei Shen neutraal. ‘’Kom nou maar mee cadet, ik heb een aantal proeven voor je.’’ Zei Shen. Shen pakte mij beet bij mijn arm en sleurde me mee naar een lokaal. Het lokaal was klein, er stonden twee stoelen en een tafel.

‘’Ga zitten.’’ Beval Shen. ‘’Je mag nu proberen mijn geur te onthouden.’’ Zei Shen.

Shen bukte zodat hij niet meer boven me uittorende. Aarzelend stond ik op. Ik snoof één keer, ik was nieuwsgierig dus ik deed het nog een keer en daarna voor ik het wist, stond ik in Shens persoonlijke ruimte. Shen strekte zich. ‘’Weet u wat mij opvalt? U ruikt heel anders dan de andere cadets.’’ Zei ik. ‘’Goed opgemerkt, ik denk dat ik hieruit kan aannemen dat je, je neus eerder hebt gebruikt?’’ Vroeg Shen.

‘’Nou, niet echt alleen om even snel te kijken hoe het is, hoewel ik wel één iemand besnuffelt. Chodi geloof ik.’’ Zei ik. ‘’Ik zal je vertellen waarom ik zo anders ben, omdat ik geen metamorf ben maar een programma.’’ Zei Shen.

‘’Een programma! Hoe kan dat!’’ Riep ik. ‘’Wakuri Hattari heeft me gemaakt, hij is mijn broer. Ik kan je niet vertellen hoe hij dat deed, dat moet je hem maar zelf vragen.’’ Zei Shen. ‘’Dus Wakuri is ook een programma?’’ Vroeg ik. ‘’Nee, hij beschouwt me als een broer. Zijn echte broer is tijdens de Ramp of de Cataclysme gestorven en uit verdriet heeft hij mij gemaakt. Ik kan het je nog niet helemaal vertellen omdat je nog niet geïntegreerd bent in de Academie.’’ Zei Shen.

‘’Goed, ik wil eerst een aantal fysieke testen doen, om te kijken hoe jij bent.’’ Zei Shen. Shen maakte een armgebaar en het hele lokaal veranderde.

‘’Welke ramp? Wat is de Cataclysme?’’ Vroeg ik. ‘’Het zal je allemaal geleerd worden, later.’’ Zei Shen geheimzinnig. De vloer werd doorzichtig en de ramen verdwenen.

Onder mijn voeten lag een oneindig diep lichtblauw gat waarvan de bodem niet te zien was omdat het baadde in een fel wit licht. ‘’Aaaa! Laat me niet vallen!’’ Ik sprong in Shens armen. Shen keek me verrast aan en moest daarna heel hard lachen.

‘’Hahaahaa! Hihi! O ik heb nog nooit zo hard gelachen! Dankjewel Danny!

Natuurlijk zul je niet vallen, ga maar weer gewoon staan.’’ Shen liet Danny los maar gniffelde nog na. Het plafond reikte ook tot aan het niets.

Er waren echter wel muren, lichtblauwe muren met zacht gloeiende mechanische patronen. Ik was zo gefascineerd door mijn omgeving dat ik niet om me heen keek en dus niet zag dat er voor mijn voeten verschillende wapens lagen. ‘’Pas op!’’ Riep meester Shen. Ik stopte met dagdromen en zag de wapens liggen. ‘’Wat zijn dit?’’ Vroeg ik. ‘’Daar kom ik nu: Danny ik wil graag weten wat je voorkeur is en ik wil dat je puur uitgaat van je gevoel, het maakt niet uit hoe goed of hoe slecht het wapen is.’’

Voor mij lagen dus heel veel spullen. Ik keek bij de afstandswapens.

Er was teveel om op te noemen, er lag bijvoorbeeld een minigun of een zwaar machine geweer, hoe dan ook gewoon heel zwaar kaliber. Er was ook een geel met wit geweer dat wel wat weg had van een bazooka, tussen de hoop van de meest onwaarschijnlijke wapens vond ik ook een klein bescheiden pistool.

‘’Zoveel keus, en je kiest het meest kleine minst dodelijke wapen uit dat ik te bieden heb? Haha geen enkele keuze is fout, het zegt alleen wat over je eigen persoonlijkheid. Dit is een statisch pistool, je kunt er bijzonder goed anderen mee verlammen.’’ Zei meester Shen. Ik liep naar hem toe. ‘’Hoe werkt dit?’’ Vroeg ik.

‘’Simpel, om te laden gebruik je, je eigen energie maar als je er ook een dodelijk wapen van wilt maken moet je ook hulzen hebben en die laden met je eigen energie.’’ Zei Shen. ‘’Hoe doe je dat dan?’’ Vroeg ik. ‘’Ik zal het voor doen.’’

Shen pakte het pistool van me af. Shen schoot een aantal keer, de kogels schoten geluidloos door de ruimte. ‘’Zo nu is het leeg.’’ Zei Shen. Shen raapte een aantal patronen uit zijn broekzak, hij schoof de bovenkant van het pistool open en stopte ze erin. ‘’Nu moet ik de patronen laden.’’ Zei Shen. Shen pakte het pistool vreemd beet en zwaaide ermee. ‘’Klaar.’’ Zei Shen doodeenvoudig. ‘’Nu wil ik dat jij het herlaad.’’

Shen schoot het statische pistool op nieuw leeg en legde het in mijn handen.

‘’Hier heb je patronen.’’ Zei Shen. Ik probeerde Shen na te doen en schoof de bovenkant van het pistool eraf. Ik stopte de hulzen er voorzichtig in. Ik keek Shen ongemakkelijk aan. ‘’Hoe moet ik dat trucje doen?’’ Vroeg ik. ‘’Je hoeft me niet na te doen Danny, het is doodsimpel: je stuurt gewoon je eigen energie naar het wapen. Hoe je dat doet verschilt per persoon. Je moet gewoon net die ene beweging vinden waardoor de energie het comfortabelst stroomt, denk gewoon nergens aan.’’ Verklaarde shen. Ik deed wat Shen zei en maakte mijn hoofd leeg. Als ik me concentreer voel ik inderdaad mijn energie door mijn aderen stromen.

Dus dat is waar Zephyr zo wanhopig naar opzoek is? Naar dit? Ik maakte vloeiende bewegingen en de energie voelde aan als een snelstromende rivier. Shen zag het.

‘’Goed zo Danny, je hebt het blijkbaar al gauw door.’’ Zei Shen complimenterend.

‘’Nu moet je hetzelfde doen maar dan met je wapen.’’ Zei Shen. Dat deed ik.

Het voelde heerlijk, verfrissend en verhelderend maar tegelijkertijd ook heel erg zen.

‘’Zo, nu je de basis kent van je eigen energie en je zelfs enige dingen weet die eigenlijk Chris Kuissen je hoort uit te leggen, hoef ik je niet meer te begeleiden.’’ Zei Shen. Shen maakte een armgebaar en de vreemde onaardse omgeving veranderde weer in een normaal klaslokaal. ‘’Hoe kan dat?’’ Vroeg ik. ‘’Tsss, dat ga ik je nu niet uitleggen. Jufvrouw Eugenia zal het je wel een keer leren.’’ Zei Shen.

‘’En nu, wegwezen!’’ Riep Shen boos. De deur zwaaide open. ‘’Wat...’’ BAM! Ik kreeg de hardste trap in mijn hol die ik ooit had gevoeld. Ik vloog wel vijf meter ver en gleed sierlijk over mijn buik over de gladde vloer. Met geweld sloeg Shen de deur dicht. Ik wreef pijnlijk over mijn achterwerk. ‘’Oef, dat was niet zo mooi.’’ zei ik. Misschien kan ik beter terug keren naar mijn kamer. En dus even later begaf ik me weer op weg naar die rottrap. ‘’Als ik eenmaal binnen ben ga ik echt even slapen hoor! Brrr wat een rare dag.’’