Thunder (nl original)

Deel 2: Donder en bliksem

10. Een machtsspelletje

Danny keek verveeld uit het raam. Een bliksemschicht doorkliefde de lucht. Het goot pijpenstelen en Danny dacht hulp geroep te horen maar hij zal het zichzelf wel verbeeld hebben. Het was al 10 dagen geleden dat Taejo hem sprak en alles uitlegde, en het was iets meer dan een half jaar geleden toen Syntia verdween. Vroeger zouden Danny en Syntia gezellig in de plassen stampen maar Syntia was er niet meer en Danny voelde zich veel te oud om met die kinderachtige spelletjes mee te doen. Danny was geestelijk 10 jaar ouder geworden na het gesprek met Taejo. Danny heeft gehoord waar Syntia nu is, in een super coole school in een cyber wereld! ‘’Wat zou ik daar ook graag heen willen!’’ Dacht Danny. Maar toen herinnerde Danny zich wat hij daarna vertelde over virussen en Flora die Syntia is en over geheugen wissen.

‘’Mam?’’ Vroeg Danny. ‘’Ja Danny?’’ Vroeg Danny’s moeder duidelijk geïrriteerd. ‘’Wat lees je?’’ Vroeg Danny. ‘’De krant en laat me nu alsjeblieft met rust.’’ Antwoordde Danny’s moeder. Danny ging meelezen, op de voorpagina stond in koeienletters:

14-jarige jongen uit Washington elektrocuteert 2 broeders

De identiteit van de voortvluchtige jongen is nog onbekend, wat wel bekend is, is het volgende: Hij heeft zwart haar en een litteken op zijn gezicht, een onverzorgd uiterlijk maar niet vuil. Bij een vrachtwagen ongeluk waar de jongen bij betrokken was zijn er 4 slachtoffers gevallen en een hond. De chauffeur heeft het niet kunnen na vertellen en nadat de jongen opstond boden twee zieken broeders hun hulp aan, de jongen weigerde en toen de ziekenbroeders hem in de brancard wilden helpen werden ze door de aanraking ge elektrocuteert. Het andere slachtoffer was een politie agent: Ali Ahkbar, hij implodeerde na een handgebaar van deze jongen.
De vrachtwagen was gesmolten door een onbekende hitte bron en heeft het wegdek op de snelweg ernstig beschadigd, er kunnen voorlopig geen auto’s meer rijden langs deze weg. Sommige geleerden beweren dat er bovenmenselijke krachten bezig zijn terwijl sceptischi die theorie wegwuiven en beweren dat hij een schok apparaat van de politie had gestolen. Dit verklaart niet het geval van Ali Ahkbar en de vrachtwagen. Volgens getuigen was de hond met de vreselijkste pijnen gestorven.

Ongerust keerde Danny terug naar de tafel. De Griezel zoals Danny hem eerst noemde is terug en niet zomaar terug, maar terug voor Danny en heel dichtbij.

Bonk! Met een fiere sprong landde Zephyr tegen de muur van de wolkenkrabber.

De koude en de wind striemden zijn gezicht maar het deed hem niets, niets deed hem er nog toe behalve jagen. De jacht was nu zijn leven en iedereen die zwakker was, was zijn prooi. Behendig klauterde Zephyr over de railing van het flatgebouw.

Ongeduldig wachtte Zephyr op het onweer. De bliksem sloeg overal op in behalve op Zephyr. Zephyr gromde van irritatie. Na zijn ontsnapping uit de Academie was het te gevaarlijk om daar te blijven maar Zephyr kon ook niet eeuwig in de mensen wereld blijven. ‘’Jammer dat ik me hier zo lastig kan opladen. Het zou veel makkelijker zijn als ik zou kunnen reizen tussen hier en cyberspace maar dat kan niet.’’

‘’De reis van cyberspace heeft al te veel van me genomen, ik kan niet meer terug.

Tenzij... Ik een bezoekje breng aan een lang vergeten prooi... Danny!’’ Grijnsde Zephyr.
‘’Van al dat gedenk krijg ik zin om te doden.’’ Zei Zephyr. In het holst van de nacht sloop Zephyr over de straten. Zephyr snoof lang. ‘’Ik ruik prooi.’’ Zei Zephyr. Zephyr stapte verder door de immigranten buurt. ‘’Die geur is het sterkst.’’ Geluidloos en behendig als een kat sloop Zephyr kalm naar de voordeur. Zephyr sloot zijn ogen en stak zijn hand naar voren. Kleine stroompjes gleden over zijn hand, tussen zijn vingers. ‘’Ik voel... hij is boven.’’ Constateerde Zephyr. Zephyr sprong tegen de muur op en klom over de veranda. Zephyr smolt het slot weg. Vervolgens blokkeerde hij de deur. Zephyrs haren gingen overeind staan. Plotseling schoten de ogen van de jongen open. ‘’W, wat wie ben jij?’’ Vroeg hij trillerig. De jongen was zich pijnlijk bewust van Zephyrs vreselijke aura. De aura van iemand die de duisterste dingen met je zou willen doen. Zephyr zweeg, de vonken vlogen letterlijk van hem af. Zwaar hijgend probeerde de jongen zich te verstoppen. Zephyr opende zijn ogen. Zijn dodelijke blik was nog imposanter in het donker. De jongen pakte een honkbal knuppel van de grond. ‘’Denk je me daarmee te kunnen stoppen?’’ Zephyrs lichtgevende ogen boorden zich in het gezicht van de jongen. ‘’J, je stem.’’ Stotterde de jongen. Geluidloos sloop Zephyr naderbij. Zijn vreselijke aura leek jongen te verkleumen tot op het bot. ‘’Nee’’ Fluisterde hij hees. Zephyrs gezicht sprak boekdelen. ‘’Nee niet doen.’’ Zijn stem was niet meer dan een fluistering op de wind.
Withete klauwen van pure elektriciteit scheurden zijn kleren aan reepjes. De jongen liet een gesmoorde kreet horen. Stop! Dit ben je niet! Geen Anderen! Zephyr je bent jezelf niet meer, stop nu het nog kan. ‘’Nooit!’’ Raspte Zephyrs metaal achtige stem. Luister dan ik ben het! Ik ben het Zephyr!. Maar Zephyr had geen behoefte aan gesprekjes met zijn geweten als hij bezig was. Zelfs al zou Zephyr genade kennen dan zou de jongen toch dood bloeden, het had geen zin meer om te stoppen. De jongen zag Zephyr aarzelen en maakte er gebruik van: zo hard als hij kon schreeuwde hij. ‘’BRAND!’’ Zephyr aarzelde niet en zijn vurige klauwen maakten een eind aan hem.

Het alarm ging, de grote rode brandweer auto rukte uit met zijn brandweer mannen vergezeld door de politie. ‘’Het wordt me te heet onder de voeten.’’ Zei Zephyr. ‘’Waarom kunnen die mensjes nooit gewoon hun mond houden?’’ Dacht Zephyr.

Heftig gebonk op de deur. ‘’Lieverd ik beuk de deur in!’’ Riep een vrouwenstem achter de deur. Zephyr siste dreigend. Het gebonk hield op. Ik kan niet naar binnen, het kan niet er is, is iets vreemds mee. Waren de vage woorden die rondtolden door het hoofd van de mevrouw. Een zompig geluid kwam uit de kamer, gevolgd door het gesplets van natte dingen. Ze hield het niet meer. Met gierende remmen en loeiende sirenes reden de wagens het terrein op. De politie en de brandweer waren volledig uitgerukt en negeerde het mevrouwtje, dat zat te snikken naast een bloedspoor. KABAM! Met kracht werd de houten slaapkamer deur ingehakt.

Er was inderdaad brand; Zephyrs klauwen hadden per ongeluk de gordijnen aangestoken. De politie had de vrouw overhoord maar ze werden er niet wijzer van. De agenten volgden het bloedspoor maar bij het raam hield het op. ‘’Waarschijnlijk is de moordenaar nu het lichaam aan het verbergen.’’ Zei een agent bedenkelijk tegen zijn collega. Hij knikte. ‘’Zou best kunnen.’’ Zei hij terug.

‘’Whooaaa!’’ Gaapte Danny luid. Hij had nog nooit zo leuk gedroomd over zijn verjaardag, want vandaag zou hij eindelijk zijn dertiende jaar vieren! Zo gauw mogelijk deed Danny alles wat nodig was om naar school te gaan. ‘’Vergeet je, je fietssleutels niet lieverd?’’ Vroeg mams. ‘’Nee hoor! Tot vanmiddag!’’ Riep Danny. Hij fietste triomfantelijk naar school met een gigantische zak chips om uit te delen als traktatie.

Onderweg kwam hij Isabel tegen: ‘’He hallo Isabel!’’ Riep Danny. ‘’Gefeliciteerd rolmops!’’ Riep Isabel glimlachend terug. ‘’Wist je al dat er vandaag een nieuwe leerling op school komt?’’ Vroeg Isabel. ‘’Nee dat wist ik niet, waarom is dat niet eerder gemeld?’’ Vroeg Danny. ‘’Weet ik veel ze zullen vast weer teveel koffie op hebben!’’ Zei Isabel glimlachend.

We stopten bij school en ik zette mijn fiets op stal. De bel ging, de hele horde leerlingen perste zich door de deur. Ik dacht een schaduw te zien die er zo langs glipte. Ook ik worstelde me een weg door de leerlingen. Ik kwam aan in de klas.

‘’Vandaag wil ik jullie voorstellen aan onze nieuwe leerling: Palmari du Laverde! Alle gezichten draaiden om naar de deur. Een jongen met een goudbruine huidskleur in een Hawaï T-shirt en kaki broek stapte binnen. ‘’Hallo ik ben Palmari maar jullie mogen me Palm of Paul noemen. Ik kom uit Mexico en ik heb souvenirs meegenomen. Gretig keken de leerlingen naar de verhuis doos. Palm ging rond met de doos. ‘’O wauw! De nieuwste Mini Skaters!’’ Riep iemand uit de klas. ‘’Ja dat klopt, ze zijn zo nieuw dat ze alleen nog in Midden-Amerika worden verkocht.’’ Zei Palm trots. Hoewel Palms stem inderdaad trots klonk, stonden zijn ogen koud en genadeloos, Danny leek het als enige op te merken.

‘’Naast wie wil je zitten Palm?’’ Vroeg de juf. ‘’Naast hem daar.’’ Palm wees de lege plek naast Danny aan.’’Hallo Palm.’’ Zei Danny. ‘’Hoi Danny.’’ Zei Palm luchtig.

Toen ging Danny chips uitdelen, hij gaf Palm de eerste keus. Palm pakte een zakje Doritos, dat zag de juf. ‘’Palm ik dacht dat je allergisch was voor aardappelen?’’ Vroeg de juf. ‘’O ja was uh ben ik dat dan?’’ Vroeg Palm alsof hij ergens op was betrapt. De bel ging het was tijd om buiten pauze te houden. Palm had een ballon mee genomen. Een bende giechelende meisjes onttrok hem aan het zicht. ‘’He, rolmopsie!’’ Zei Isabel vrolijk. ‘’Hallo nijlpaard!’’ Antwoordde Danny vrolijk terug. Samen liepen ze naar het bankje. ‘’Ahaauw!’’ Schreeuwde één van de stom giechelende meisjes. Danny en Isabel waren meteen geïnteresseerd. ‘’Stom joch! Kom op meiden we smeren hem, hij is statisch geladen, zulke knurften zijn nerds.’’ Met een kitscherige houding liepen de meisjes weg. Palm leek ziedend, iets wat je normaal niet doet als een stom giechelend meisje je uitmaakt voor nerd.

Palm hief zijn hand en wilde iets zeggen maar besloot het niet te doen. De groep meisjes leek het ook te merken en idioot krijsend renden ze weg. Dit maakte Palm nog bozer, gelukkig was er geen handgemeen; in plaats daarvan keek hij zó boos naar de ballon dat die knapte. (Ik wist niet dat, dat kon maar goed.)
De bel ging weer; tijd voor de etenspauze, met horden tegelijk stortten de leerlingen zich op het kantine voedsel maar toen ik aan Palm vroeg of hij een stukje wilde proeven hoefde hij niet. Raar hij had al vier uur lang niet gegeten. Het laatste opmerkelijke van die dag gebeurde in het laatste lesuur. ‘’Jullie hebben allemaal een proefwerk biologie hoofdstuk 3.’’ Zei de juf. Ze deelde de papiertjes uit. Iemand stak zijn vinger op: het was Palm. ‘’Juf, wat is een lever?’’ Vroeg Palm serieus. De juf keek hem aan met een zit-je-nou-een-grap-te-maken-of-is-deze-idiote-vraag-echt blik. Ik deed alle moeite van de wereld om niet in de lach te schieten maar een leerling naast mij en kon het niet meer houden. De hele klas was aan het bulderen van het lachen. Isabel was zelfs aan het huilen. ‘’Whuuaahaha SERIEUS! Hij weet niet wat een lever is! Hahaahaa hihi!’’ Isabel viel van de stoel af en stikte bijna van het lachen net als de meeste trouwens. Palm keek de klas rond met een wat-is-daar-nou-zo-grappig-aan blik. Na de ongelooflijke lachbui maakte we allemaal ons werk. Palm keek gebiologeerd naar de juf maar niemand merkte het blijkbaar. Plotseling zei hij een paar onverstaanbare woorden die er erg metaalachtig uitkwamen. (Was dat Mexicaans?) De tijd was om, de proefwerken werden ingeleverd. Ik moest nablijven want ik had weer wat geflikt zoals gewoonlijk. ‘’Een tien! Hoe is het mogelijk!’’ Riep de juf verrast. Nieuwsgierig strekte ik mijn nek, ik kon nog net de naam Palm op het toetsblaadje lezen.
Zoals verwacht was ik de laatste leerling op school. Nee, toch niet, ik zag Palm in een klaslokaal zitten. Ik ging naar het toilet voor een kleine boodschap. Een ijskoude rilling liep over mijn rug. ‘’Wat nou als Palm Zephyr is?’’ Was de gedachte. ‘’Maar nee joh, dat kan toch niet Palm komt uit het warme zuiden en Zephyr zou nooit zo mooi bruin kunnen zijn.’’ Dacht ik. Toch zei mijn voorgevoel anders. ‘’Eens de rare dingen opsommen: ijskoude blik, ongelooflijk boos om iets stoms, statisch geladen, ballon die knapt uit het niets, niks willen of kunnen eten en een tien halen op je eerste schooldag.’’ Somde Danny op. ‘’Maar eigenlijk is het heel eenvoudig te verklaren dacht Danny: Hij kon sacherijnig zijn daarom keek hij zo koud en dat verklaart ook meteen zijn ongelooflijke irritatie. Die ballon kon tegen zijn kleding aan hebben geschuurd waardoor hij statisch geladen was en dat verklaart ook waarom die knapte. Omdat hij in een slechte bui was, had hij natuurlijk geen honger en dat over die lever was natuurlijk een grap.’’ Zei Danny geruststellend tegen zichzelf. Danny was klaar met zijn kleine boodschap en trok door.

KNAL! De deur versplinterde. Danny sprong een meter de lucht in van schrik. ‘’Daaannyyy!’’ Palms metaalachtige stem raspte door de kamer. In een klap werd al Danny’s valse hoop weg gewuifd. ‘’Ik heb nog niets van de kantine juf gehad dus ik

lunch wat later!’’ Riep Zephyr. BAM! Het eerste wc deurtje werd met kracht tegen de muur geschopt. ‘’Een dergelijke knal met die deur overleef ik nooit.’’ Dacht Danny bang. BAM! Daar ging de tweede deur. ‘’De hoofdmeester wil dat ik je naar zijn kantoor breng!’’ Riep Zephyr. ‘’O nee niet nu.’’ Piepte Danny op toilet nummer 3. ‘’Hoorde ik wat?’’ Vroeg Zephyr pesterig. KLABANG! Zephyr sloeg de deur omhoog door het plafond. Ik liet me niet kennen en ging stoer recht voor hem staan. ‘’Ik had verwacht dat je als een mietje in een hoekje ging kruipen Crockermount! Net als je zielige zusje!’’ Zephyrs stem sloeg over. ‘’Mijn zusje? Wat heeft hij met Syntia eh Flora gedaan?’’ Dacht ik. ‘’Dat wil je niet weten kleintje.’’ Zei Zephyr met zijn dubbele stem. ‘’Hij kan gedachten lezen!’’ ‘’Dat klopt klein mannetje! En nu maak ik je nog een kopje kleiner!’’ Zephyr haalde uit met een vreselijk geladen vuist maar miste. Een zuchtend gekreun ging door het gebouw toen zijn vuist tegen de muur aansloeg. ‘’Dat klonk niet goed.’’ Zei ik hardop. Behendig kroop ik door het toilet raampje naar buiten, en net op tijd ook want toen stortte de eerste verdieping op de begane grond. Een kreet van verbazing vulde de lucht. ‘’GEEEFFF HET ME!’’ Krijste Zephyr hysterisch. Het was net alsof de angst me vleugels had gegeven, als een speer racete ik naar mijn fiets. ‘’O nee hij Sprint.’’ Dacht ik. Haastig trapte ik door, maar Zephyr haalde me in met zijn kleine vijftig kilometer per uur.
‘’Wat wil je van me!’’ Vroeg ik hysterisch. ‘’Wat ik wil!? Heb je dat dan nog niet door? Ik wil je dood!’’ Schreeuwde Zephyr. ‘’Waarom dan?’’ Riep ik terug. ‘’Omdat dat leuk is natuurlijk!’’ Riep Zephyr geamuseerd. Plotseling herinnerde Zephyr zich waar hij eigenlijk voor gekomen was. ‘’De jacht is gewoon te leuk om aan verplichtingen te denken.’’ Dacht Zephyr. Zephyr greep de achterkant van de fiets en bracht hem tot stilstand. ‘’Luister ik wil een deal met je sluiten.’’ Zei Zephyr met Palms lichaam. Ik wist waartoe Zephyr instaat, was en stemde toe. ‘’Goed ik dacht aan het volgende: jij geeft mij de Mini Flux converter en ik laat je nog een paar jaar in leven en familie. Is dat eerlijk?’’ Vroeg Zephyr met zijn dubbele stem. Ik knikte.

‘’Dat is dan afgesproken. Nou waar is het?’’ Vroeg Zephyr dwingend. ‘’Thuis.’’ Zei ik monotoon. ‘’Haal jij hem op of ik? Als ik hem ophaal moet ik oppassen dat ik niet uitschiet.’’ Dat laatste zei hij met een grijns. ‘’Ik haal hem wel.’’ Zei ik. Als de wind fietste ik naar huis. Danny waar ben je toch aan begonnen?

2 dagen nadat ik Zephyr zijn stomme apparaat had overhandigd stond het hele nieuws vol van zijn ‘’wandaden’’ zelfs het journaal scheen het interessant te vinden. Ongeïnteresseerd zapte ik naar Cartoon network maar ik had geen zin om naar Ben 10 te kijken; een gastje dat in aliens kan veranderen. Want ik heb al genoeg alien gezien, geloof me. Opeens besefte ik dat ik een grote fout had gemaakt; ik had Zephyr of Palm nooit het apparaat mee mogen geven want nu kan hij vrij tussen beide werelden reizen. Maar ik was bang en wist niet wat ik deed. ‘’Straks komen er ook nog gevleugelde mannetjes om me heen vliegen.’’ Dacht Danny. Danny rolde met zijn ogen. Maar wat Danny zei over gevleugelde mensen: daarin zou hij nog eens gelijk in kunnen krijgen.