Tkip kuruluş Kongresi Belgeleri

Burada vurgulu biçimde, aslolan, sorunların, formülasyonların merkezine konulması gereken sosyalist devrimdir, deniliyor. Herşey ona tabi olmalı, ona göre tanımlanmalı, ona bağlı olarak ifade edilmelidir. İktidar sorununun herşeyin başı olduğu fikrine bizim çok özel bir önem vermemiz gerekiyor, bu mesele iyi anlaşılmalı. Bütün devrimlerin tarihi devrimin temel sorununun iktidar sorunu olduğunu göstermiştir. Marksist klasikler zaten bunu bir formülasyon olarak net bir biçimde ifade etmişlerdir. Bunu somut olarak tarihsel deneyim de göstermiştir. Dikkat edin, çok değişik muhataplarla yaptığımız tartışmalarda(140)“peki ya iktidar sorunu?” diye sormuşuzdur biz. “Neden bütün öteki sorunları iktidar sorununa göre tartışmıyorsunuz?”, demişizdir. Koptuğumuz çevrelerle polemiklerde bu böyle. Sonraki tüm önemli polemiklerde bu böyle.

Kapitalizm koşullarında gerçekleştirilebilir istemler, acil sosyal ve iktisadi istemler, yığınların gündelik mücadelesine konu olan istemlerdir. Bu mücadele içerisinde yer almadan ve yer alamadığımız sürece, yığınların temel stratejik hedefler uğruna mücadeleye çekilemiyeceğini biz zaten biliyoruz, bu konuda bir tartışma yok.

İkinci bir kategori ise, demokratik-siyasal istemler uğruna mücadele, demokrasi mücadelesi dediğimiz sorunlar bütünüdür. Bu mesele bizde kitap hacimleri oluşturacak kadar ayrıntılı olarak tartışılmıştır. Meselenin kapsamı, önemi, bu konuda reformist siyasal akımların, ekonomist sapmaların, emperyalist ekonomizm denilen akımın, devrimci proleter kavrayışın ve konumun ne olduğu vb., tüm bunlar çok ayrıntılı tartışmalar içerisinde, belli bir noktada yinelenmeler içerisinde, çok anlaşılır bir biçimde ortaya konulmuştur. Pratik uygulamadaki sorunlarımız ayrı bir husustur ve politika yapmayı öğrenmeliyiz derken de zaten bu alandaki zaafiyetimize, bu alandaki yetersizliklerimize değinmiş oluyoruz.

Yoldaşın ekonomik millileştirmeler üzerinden yaptığı bir tartışma var. Dikkat edin biz bu konuyu, demokratik istemler sorununu bu kadar tartıştık, hiçbir zaman böyle bir soruna girmedik. Yani kapitalizmin sınırları içerisinde kamulaştırmalar, devletleştirmeler, millileştirmeler türünden bir tartışmaya ihtiyaç duymadık. Bizim böyle bir tartışmamız, dolayısıyla da yığınları bu tür bir mücadele içerisine çekme diye bir sorunumuz yoktur.

Ama nedir? Tarihsel deneyim göstermiştir, özellikle Rusya’da Şubat sonrasında bu görülmüştür. Daha sonraları Komintern’in bu konuda formüle ettiği belli düşünceler olmuştur. Devrimin yükselişi döneminde işçilerin üretimi denetlemesi, üre(141)tim üzerinde fiili hakimiyet kurması sorunu, üretim araçlarına el koymanın bir ön adımı olarak, işçileri sermayeyi mülksüzleştirmeye götürecek, harekete itilim katacak bir taktik şiar olarak formüle edilmiştir. Ama bunun formüle edildiği yerde, net bir biçimde de dile getirilmiştir ki, bu ancak böyle dönemlerde, devrimci durumlarda gündeme gelir ve proleter devrim sürecini hızlandırmaya hizmet eder. Bunun ötesinde bizim, biz marksist-leninistlerin, millileştirmeler diye bir talebimiz, gündemimiz ya da tartışmamız yoktur.

Bu elbette böyle bir gündemin, bu eksenli bir tartışmanın olmadığı anlamına gelmiyor. Tam tersine, millileştirmelere dayalı bir sosyalizm anlayışı 19. yüzyıldan beri yaşayagelmiştir. 19. yüzyılda “hakiki Alman sosyalizmi” dedikleri, ya da daha genel planda “devlet sosyalizmi” denilen akım, bu anlayış üzerine oturur. Aynı şekilde, ‘60’lı ve ‘70’li yıllarda, “kapitalist olmayan yol” denilen anlayış ya da çeşitli ülkelerde sol tandanslı askeri darbelerle gerçekleştirilmeye çalışılan şeyler, bu arada Baas sosyalizmi vb. akımlar, tüm bunlar bu anlayışa oturur. Düzenin ve mülkiyetin kapitalist niteğini değiştirmeyen bir millileştirmeler programı, tüm bu anlayış ve akımların temelidir. Bu bir burjuva sosyalizmi anlayışı ve tartışmasıdır. ‘60’lı yıllarda bu ülkede YÖN, MDD ve TİP’in, ‘70’li yıllarda TKP, TİP ve TSİP’in, bugün ise Perinçekçi akım ile öteki reformist sol akımların programı ve tartışmasıdır bu.

Dönem özelleştirmeler dönemidir, özelleştirme sınıfa kapsamlı bir uluslararası saldırıdır, bu saldırının sosyal-siyasal sonuçlarına karşı mücadele ediyoruz. Bu, bir. İkincisi; KİT’ler halkın vergilerinden oluşturulmuş kuruluşlardır, hükümetler bunları sermayeye ve uluslararası tekellere peşkeş çekiyorlar, bu kaba talanı bir teşhir unsuru olarak kullanıyoruz. Ama hiçbir biçimde bu sorunu millileştirme ya da devlet mülkiyetini koruma sorunu olarak almıyoruz. Özelleştirmelerin işçi sınıfının sosyal ve siyasal kazanımları açısından yarattığı kayıplar, işçi hareketi(142)ne bu açıdan vurduğu darbe üzerinde duruyoruz.

Burjuvazinin sınıf egemenliğinin devrilmediği koşullarda yapılan millileştirmeler ancak devlet kapitalizmini ortaya çıkarır. Bunlar halk hareketine dayanıyor olabilir, belli ilerici siyasal girişimlere dayanabilir. Biz bunları kendi sınırları içerisinde burjuva demokratik önlemler olarak nitelendirme yoluna da gidebiliriz. Fakat demokratik siyasal istemler uğruna mücadele ya da siyasal demokrasi mücadelesi dediğimiz kapsam içinde ele alınması gereken sorunlar değildir bunlar.

Demokrasi tartışmalarında önemle belirttik; işçi sınıfı demokratik siyasal mücadeleler içinden geçmeden, bu mücadelenin kazandırdığı eğitimi almadan, burjuvaziyi alaşağı edecek bir siyasal bilinç ve olgunluk düzeyine de erişemiyor. Burjuva demokratik siyasal hak ve özgürlükler, insanın özgürleşme sürecinde bir tarihsel aşamadır. Sosyalizmin kapitalizmin içinden çıkacağını, kapitalizmin yarattığı iktisadi ve kültürel temel üzerinden yükseleceğini söylüyoruz. Burada demokratik siyasal istemler uğruna mücadele bir hak bilincidir, bir vatandaşlık bilincidir, bu başka ulusların haklarına saygı bilincidir, bu ortaçağ zihniyetine, dinsel gericiliğe karşı mücadele bilincidir.