KAFIR VƏ MÜŞKİRLƏRİN MÜSİBƏTLİ VƏZIYYƏTİ
«Allaha şərik qoşan kimsə göydən düşən, quşların onu sürətlə alıb apardığı, yaxud küləyin sovurub uzaqlara atdığı bir şeyə «məxluqə» bənzər».1
«Allahın vəhdaniyyətini danan, Quranı yalan hesab edən kafirlərin əməlləri ucsuz-bucaqsız çöldəki ilğıma bənzər ki, susuzluqdan ürəyi yanan onu su bilər. Nəhayət gəlib ona yetişdiyi zaman onun heç nə olduğunu görər. O öz əməlinin yanında ancaq Allahın cəzasını tapar. Allah da onun cəzasını layiqincə verər. Allahda onun cəzasını layiqincə verər. Allah tezliklə haqq hesab çəkəndir».2
«Yaxud onların əməlləri əngin dəninizin zülmətinə bənzər. Onu bir dalğa, o dalğanın üstündən bir dalğa, bu [ikinci] dalğanın üstündən də qara bir bulud örtək. Zülmət zülmət üstündə qərarlaşar. O, əlini çıxartdıqda, demək olar ki, onu görməz, Allah bir kəsə işıq verməsə [elm, mərifət və iman], onun işığı olmaz»1 [küfr, şəkk və heyrət içində ölər]»
Möminlər bu cür fəlakətli vəziyyətdən nicat tapıb, kufr ilğımı və şirk qaranlığının əvəzinə, iman nuru və tövhid elminin vasitəsilə nurlar mənbəyi olan «Ürvətul vusqadan» yapışmışdır. Tağuta və Allahdan başqa bütün məbudlara kafir olub, Haqq-Təalaya təslim olmuşdur.
Dostları ilə paylaş: |
