Tolstoy yaşamının son 30 yılı boyunca kendi inancını yaşıyordu. Bir takım ulusal ve uluslararası sosyal siyasi ve dini davayı destekledi. Tolstoy yoksulluğun çözümlü sadece eşitsizliği sergileyen bağış ya da hayırseverlik de değil adaletsiz sosyo ekonomik sistemin dönüşümünde ve toprak sahibi soyluların ayrıcalıklarını bırakmasında görüyordu, toplumda köklü bir yeniden yapılandırma arzusu içindeydi ancak bir devrimci de değil de şiddetli siyasi bir devrin derse bireyin ruhsal dönüşümünün peşindeydi, resmi kiliseyle hiç bitmeyen çatışmalarına yazdığı dini makalelere insanların söylenmesine rağmen Tolstoy 1900 bire kadar Ortodoks Kilisesi'nden Aforoz edilmeden ilerleyen yaşında doğru Tolstoy'un günlüklerinde bizzat kendisini rahatsız eden dünyevi servetini giderek artan suçluluk duygusundan bahseder Dünya Evi ve tüm eşyalarını geride bırakmanın ruhsal rahatlığını arzuluyor bunun hayalini kuruyordu.
