| 12.HALİDE EDİP ADIVAR
1919’da İstanbul’un işgaline karşı düzenlenen mitinglerde ateşli ve milliyetçi konuşmalarıyla dikkat çekti. Daha sonra Milli Mücadele’ye katıldı. Fransa ve İngiltere’de kalmış, Türkiye’de Batı Edebiyatı profesörü olmuştur.
Yeni Lisan dili doğrultusunda romanlar yazdı. Romantizmden Realizm’e doğru değişim gösterdi.
Aşk, kadın psikolojisi, Türkçülük, Milliyetçilik, memleketçilik konuları çerçevesinde yazdı. Romanlarında canlı karakterler yaratmıştır.
Kadın tipleri idealize edilmiş tipledir. Ancak anlatıcı her zaman erkektir; bu erkekler kadını gözlemler ve onu tanıdıkça ne kadar mükemmel olduğunu görür.
Halide Edip’in üslubu çok güçlü değildir. Anlatım bozuklukları, basit cümle yanlışları göze çarpar.
Seviye Talip, Handan, Kalp Ağrısı gibi ilk romanlarında aşk ve bireysellik öne çıkmıştır.
Ateşten Gömlek, Vurun Kahpe’ye, Zeyno’nun Oğlu romanlarında Kurtuluş Savaşı ve direnişleri işler.
Sinekli Bakkal, Tatarcık ve Sonsuz Panayır romanlarında doğu-batı çatışmaları, töreler ve toplum sorunları ele alınır.
Kadın, onun eserlerinde ikincil konumda olmayan, birey olabilmiş, bağımsız ve sorumluluk sahibi olarak betimlenir.
Romanları: Raik’in Annesi, Seviye Talip, Handan, Yeni Turan, Son Eseri, Mev’ud Hüküm, Ateşten Gömlek, Kalp Ağrısı, Vurun Kahpeye, Zeyno’nun Oğlu, Sinekli Bakkal, Yolpalas Cinayeti, Tatarcık, Sonsuz Panayır, Döner Ayna, Âkile Hanım Sokağı, Sevda Sokağı, Çaresiz
Hikâyeleri: Harap Mabetler, Dağa Çıkan Kurt, İzmir’den Bursa’ya, Kubbede Kalan Hoş Sada
Tiyatroları: Kenan Çobanları, Maske ve Ruh
Anı: Mor Salkımlı Ev, Türk’ün Ateşle İmtihanı
Dostları ilə paylaş: |
