Bir – birinə qarışmış, zərrələriysə şişmiş.
Onlara görə sanki mağara bir qadınmış,
İnsana vücud verən içi də bir qarınmış.
Günəşin atəşiylə su ilə torpaq bişmiş,
Doqquz ay müddətində sərin bir rüzgar əsmiş.
Su, atəş, torpaq, ruzgar, dörd ünsür derlər buna,
Bunlar təməl olmuşdur ilk insan vücuduna.
Tam doqquz ay keçincə ondan bir insan çıxmış,
Nədənsə adını da “Ay Atam” deyə almış.
Ay Babayla, Ay Dədə türkcəyə burdan qalır,
Insanın ilk cəddi də kökünü aydan alır.
Ay Atam adlı ata göylərdən yerə enmiş,
Bu yerin suyu dadlı, havası da sərinmiş.
Sonra başlamış yenə böyük sellər, yağışlar,
Mağaranı doldurmuş yenə gillər, çamurlar.
Dostları ilə paylaş: |
