TürklüK ÇAĞDAŞliq

Şovinist İran-fars rejiminə qarşı

milli hərəkatlar
Hakimiyyətə gəlmiş Rza şah ölkədə açıq şovinist siyasət yeritməyə başlayır. Qacarların dövründəki federal xarakterli dövlət quruluşu tam mərkəzləşdirilmiş quruluşla əvəz edilir. Türk dilindən yazılı və hətta şifahi istifadə qadağan edilir. Türkdilli yazılı materiallar məhv edilir. Bütün qeyri-fars xalqlarına qarşı aparılan bu şovinist siyasət ölkədə əks-effekt doğurur, rejimə qarşı nifrəti daha da artırır, qeyri-fars xalqlarında milli şüuru daha da inkişaf etdirir. 1920-30-cu illərdə ölkənin ayrı-ayrı əyalətlərində rejimə qarşı çoxsaylı etiraz aksiyaları baş verir. Lakin bu etirazlar hakimiyyət tərəfindən güc yolu ilə yatırılır (1.79).

1935-ci ildə Rza şah dövlətin “Persiya” (“Frasıstan”) yox, yalnız “İran” adlandırılmasını qəbul etdirır. Bu da şovinist fars hakimiyyətinin möhkəmlənməsində və assimilyasiya siyasə-tinin həyata keçirilməsində mühüm ideoloji rol oynamışdır. Belə ki, bu dövlətin sərhədləri Azərbaycan, Xorasan, Bəlucustan və b. tarixi əraziləri əhatə etdiyi halda, Persiya bu ərazilərdən kənar yalnız bir tarixi əyalətin adı idi və bu cür adlanma başda türklər olmaqla qeyri-fars xalqlarında fərqli milli kimlik düşüncəsini inkişaf etdirir və ayrılma meyllərinə səbəb olurdu. Rza şah dövləti “İran” adlandırmaqla “hamımız iranlıyıq” prinsipi ilə qeyri fars xalqlarında fərqli milli kimlik düşüncəsinin və milli azadlıq ideyasının inkişafının qarşısını almağa və öz şovinist hakimiyyətini bu ərazilərdə qorumağa çalışmışdır.

Şovinist fars rejiminə qarşı ilk milli hərəkat Xiyabani hərəkatının fəal iştirakçılarından olan S.C.Pişəvərinin (1892-1947) başçılığı altında 1945-46-cı illərdə baş vermişdır. Bu hərəkat tarixə “21 Azər” hərəkatı adı ilə daxıl olmuşdur.

İkinci Dünya Müharibəsi başlandıqdan sonra İran bitərəf mövqedə olduğunu elan etsə də, dövlətin başçısı Rza şah Pəhləvi faşistpərəst mövqe tutur. Buna qarşı 1941-ci ilin avqustunda İran ərazisinin şimalına sovet, cənubuna isə ingilis qoşunları daxil olur. Həmin il, sentyabrın 16-da Rza şah hakimiyyətdən uzaqlaşdırılır və sürgün edilir. Onun oğlu Məhəmmədrza taxtda oturdulur. Real hakimiyyət isə parlamentə və onun təşkil etdiyi hökumətə keçir. Bu isə milli-demokratik hərəkatın inkişafına şərait yaradır. Müharibə dövründə (dekabr, 1942) ABŞ qoşunları da İrana daxil olur.

1941-ci il, sentyabrın 29-da Tehranda İran Xalq Partiyası (İXP) yaradılır. Partiyanın Azərbaycan şöbəsi də yaradılır. Türk dilinin mövqeyi yenidən güclənir, bu dildə demokratik ruhlu mətbuat (“Vətən yolunda” (1941-46), “Qızıl Əsgər” (1941), “Sətareyi Azərbaycan”, “Azərbaycan” (1945), “Ədə-biyyat səhifəsi”, “Yumruq”, “Keyvan” və s.) fəaliyyətə baş-layır. Həmçinin ölkədə milli-demokratik hərəkat formalaşma-ğa başlayır.

İkinci Dünya Müharibəsi qurtardıqdan sonra ABŞ, İngiltərə və SSRİ arasında ziddiyyətlər güclənir. SSRİ Güney Azərbaycanı öz ərazisinə qatmaq istəyirdisə, ABŞ və İngiltərə İranda milli-demokratik hərəkatı boğmaq və bu dövləti öz siyasi-iqtisadi təsirləri altında saxlamaq istəyirdilər.

1945-ci il, sentyabrın 3-də S.C.Pişəvərinin (1892-1947) başçılığı ilə Azərbaycan Demokratik Partiyası (ADP) yaradılır. Həmin ayın 5-də partiyanın orqanı olan “Azər-baycan” qəzeti nəşr olunmağa başlayır. Partiya ölkədə milli, demokratik və sosial-iqtisadi islahatlar həyata keçirmək uğrunda mübarizə aparırdı. Buraya Azərbaycana İran tərkibində muxtariyyət verilməsi, rəsmi dil kimi türk dilindən istifadə, zəhmətkeşlərin vəziyyətinin yaxşılaşdırılması, kəndlilərin torpaqla təmin edilməsi, 8 saatlıq iş günü və s. daxil idi. Partiyanın 2-4 oktyabr, 1945-ci ildə qəbul etdiyi proqram və nizamnaməsində bu məsələlər öz əksini tapmışdır. Göründüyü kimi partiya Xiyabani hərəkatının müəyyən ideyalarını davam etdirilmişdir.

Partiya hələ yay aylarında hərəkatçılar tərəfindən təşkil olunmuş silahlı fədai dəstələrinin köməyi ilə 1945-ci il, oktyabrın əvvəllərində Təbrizdə hakimiyyəti ələ alır. Dekabrın əvvəllərinə qədər isə bir çox digər Azərbaycan şəhərlərində də hakimiyyət partiyanın nəzarətinə keçir.

1945-ci il, noyabrın 21-də Azərbaycan Xalq Konqresi cağırılır. 744 nümayəndənin iştirakı ilə baş tutan konqresdə muxtariyyətin reallaşdırılması üçün Milli Məclisə seçkilərin keçirilməsi və Milli Hökumətin yaradılması qərara alınır. Noyabrın 27-dən dekabrın 1-ə qədər keçirilən seçkilər nəticəsində əksəriyyəti ADP tərəfdarı olan 101 nəfər deputatdan ibarət Milli Məclis təşkil olunur. 1945-ci il, dekabrın 12-də (azər ayının 21-də) Milli Məclisin ilk iclası keçirilir. İclasda S.C.Pişəvərinin başçılığı ilə Milli hökumət yaradılır və dərhal milli-demokratik və sosial islahatlar həyata keçirilməyə başlayır.

İranın şimalında qoşunu olan sovet dövləti bu əraziləri SSRİ-yə birləşdirmək marağı ilə Milli hökumətə dəstək verirdi. Belə bir şəraitdə Milli hökuməti güc yolu ilə devirmək iqtidarında olmayan mərkəzi hökumət 1946-cı il, aprelin 28-də milli hökumətlə danışıqlar aparılmasına qərar verir. 1946-cı il, mayın 8-də SSRİ öz qoşunlarını İran ərazisindən çıxarır. Həmin il, iyunun 13-də milli hökumətlə mərkəzi hökumət (Qəvamüssəltənə hökuməti) arasında Təbrizdə müqavilə imzalanır. Müqaviləyə əsasən Milli Hökumət “əyalət əncüməni” statusunu almaqla mərkəzi hökumət tərəfindən tanınır.

Əslində isə imperialist qüvvələrə (ABŞ və İngiltərəyə) arxalanan mərkəzi hökumətin məqsədi ölkədə milli-demokratik hərəkatı tamamı ilə boğmaq və şovinist fars diktaturasını bərpa etmək idi. Ona görə də BMT-nin, o cümlədən ABŞ və İngiltərənin dəstəyini alan Qəvamüssəltənə hökuməti 1946-cı il, dekabrın 1-də Azərbaycan ərazisinə qoşun yeridir. Həmin ayın 12-də qoşunlar Təbrizə daxil olur. Milli hökumət güc fərqini nəzərə alıb vətəndaş müharibəsinə getmir. Milli Hökumət süquta uğradılır, hərəkatın fəalları qətlə yetirilir, dinc əhaliyə divan tutulur.

Ümumilikdə bu dövrdə 25 minə yaxın hərəkatçı qətlə yetirilmiş, on minlərlə fəal həbs və sürgünlərə məruz qalmışdır. Milli hərəkatın bir çox fəalları, o cümlədən hərəkatın lideri S.C.Pişəvəri quzey Azərbaycana mühacirət etmişdir. O, 1947-ci il, iyunun 12-də Gəncə-Bakı yolunda müəmmalı şəkildə avtomobil qəzasında həlak olmuşdur.

Milli hökumət öz fəaliyyəti dövründə mühüm milli-mədəni islahatlar həyata keçirmişdir. Belə ki, türk dilinə rəsmi dil statusu verilmiş, bu dildə dərsliklər hazırlanmış, mətbuat və radio verilişləri fəaliyyətə başlamışdır. Təbrizdə Azərbaycan Dövlət Universiteti, Azərbaycan Dövlət filarmoniyası, hərbi məktəb, musiqi məktəbi, incəsənət muzeyi, qiraətxanalar, radiostansiya və s. açılmışdır.

Milli hökumət tərəfindən sosial sahədə də mühüm tədbirlər həyata keçirilmişdir. Belə ki, dövlət və mülkədar torpaqları kəndlilərə paylanmış, fəhlələrin həmkarlar təşkilatları yaradıl-mış, onların mənafeyini qoruyan qanunlar qəbul edilmiş, eyni zamanda sahibkarlara da maliyyə yardımı verilmişdir.

“21 Azər” hərəkatı yatırıldıqdan sonra fars hakimiyyəti yenidən öz şovinist siyasətini davam etdirir. Belə ki, türk dilində mətbuat, təhsil və kitab nəşri yenidən qadağan edilir, hətta ona qədər türk dilində çap olunmuş kitablar da yığılıb yandırılır.

Məhəmmədrza Pəhləvinin dövründə türk əhali təqib və təzyiq altında saxlanmış, şovinist siyasətə qarşı çıxan milli düşüncəli ziyalılardan bir çoxu (yazıçı-pedeqoq Səməd Behrəngi (1939-68), şair Behruz Dehqani (1939-71), şairə Mərziyə Üskui (1941-74), şair Əlirza Oqtay (1944-72) və b.) məhv edilmişdir.

Ölkədə iqtisadiyyatın (xüsusən neft sənayesinin) ABŞ və İngiltərə kapitalının inhisarında olması bu inhisarçılığa qarşı 1949-53-cü illərdə Azərbaycan türkü M.Müsəddiqin (1882-1967) başçılığı ilə milli burjuaziya tərəfindən milli-demokratik hərəkatın yaranmasına səbəb olmuşdur. 1949-cu ilin oktyabrında “Milli Cəbhə” təşkilatını yaradan M.Müsəddiq 1951-53-cü illərdə fasilələrlə hökumətə də başçılıq etmişdir. Lakin bu hərəkat da ABŞ və İngiltərənin birbaşa müdaxiləsi ilə qan içində yatırılmışdır.

1960-70-ci illərdə şah ölkədə nüfuzunu artırmaq üçün ölkənin iqtisadi inkişafına yönəlmiş və tarixə “Ağ inqilab” adı ilə düşmüş islahatlar həyata keçirməyə başlayır. Bu islahatlara yeni sənaye müəssisələrinin açılması, kəndlilərin torpaq almasına yardım və s. daxil idi. Bu islahatlar kapitalist münasibətlərinin müəyyən qədər inkişafına səbəb olsa da, ümumilikdə ölkə iqtisadiyyatının xarici kapitaldan asılı olması və əhalinin ağır sosial durumu şah rejimindən narazılığı azaltmır. 1970-ci illərdə şah rejimi ilə əhali arasında ziddiyyətlər daha da kəskinləşir. Bu isə 1978-79-cu illər inqilabınin baş verməsi və şah rejiminin devrilməsi ilə nəticələnir.

Rejimə qarşı ilk etirazlar 1977-ci ilin oktyabr-noyabr aylarında baş verir. Tehran, Təbriz və b. şəhərlərdə tələbə və ziyalılar, yazıçılar, hüquq təşkilatları və s. demokratik tələb-lərlə çıxış edir, etiraz aksiyaları keçirirlər. Gizli fəaliyyət göstərən “Milli Cəbhə” rejimə qarşı aktiv fəaliyyətə keçir.

1977-ci ilin dekabrında etirazlar daha da güclənir. Həmin il, Milli Hökumətin ildönümü günü (21 azər – 12 dekabr) Təb-rizdə şah rejiminə qarşı ilk kütləvi tələbə çıxışı baş verir. Müəllimlər və əhali tələbələrə dəstək verir. 1978-ci il, yanvarın 7-də Qum şəhərində şahlığın ləğv edilməsi tələbi ilə nümayıiş keçirilir. Yanvarın 9-da baş vermiş növbəti nümayişdə onlarla nümayişçi öldürülür, yüzlərlə adam yaralanır. 1978-ci il, fevralın 18-də (29 bəhmən), Qumda həlak olanların qırxı günü Təbrizdə ruhanilərin çağırışı ilə 100 min nəfərlik üsyan baş verir. Bu üsyanla inqilabın əsası qoyulur. Üsyan şah idarəçiliyinə, imperializmə və həyat tərzində qərbləşməyə qarşı yönəlmişdi. Ayın 19-u üsyan qan içində yatırılır. Lakin etiraz aksiyaları növbəti aylarda da davam edir.

1978-ci ilin sentyabrında inqilabın ikinci mərhələsi başlayır. Sentyabrın 7-də Təbrizdə və digər şəhərlərdə (cəmi 12 şəhərdə) etiraz aksiyaları keçirilir. Nümayişçilər hakimiyyət tərəfindən gülləboran edilir. Bu isə rejimə qarşı nifrəti daha da artırır. 1978-ci ilin noyabrından neft sənayesinin fəhlələri tərəfindən tətillərə start verilir. Ölkəni bürümüş kütləvi nümayiş və tətillər nəticəsində Məhəmməd Rza şah 1979-cu il yanvarın 16-da Misirə qaçır. Fevralın 1-də Parisdə mühacirətdə olan Ayətullah Xomeyni (1902-89) ölkəyə qayıdır. Fevralın 11-də Tehranda üsyançılar qələbə çalır. Həmin ayın 15-də Təbrizdə əksinqilabçılar məğlubiyyətə uğradılır və inqilab qələbə çalır.

Qələbə çalmış Tehran və Təbriz üsyanlarında əsas rolu məhz Azərbaycan türkləri oynamış və ümumilikdə 1978-79-cu il inqilabında 25 min Azərbaycan türkü həlak olmuşdur. Lakin inqilabın əsas mərkəzi Azərbaycan və əsas iştirakçıları Azərbaycan türkləri olmasına baxmayaraq “İran” adlanan dövlətdə sayca daha az olan farsların şovinist hakimiyyəti bu inqilabdan sonra da saxlanılır. İnqilabın nəticəsinə (şahı devrilmiş ölkəyə) xarici imperialist qüvvələrin yardımı ilə hazırcasına sahib çıxmış fars şovinisti Xomeyni ona olan inamdan istifadə edərək və inqilabın həqiqi lideri, Azərbaycan türkü Şəriətmədarini (1905-86) aldadaraq hakimiyyəti ələ keçirir. O, həqiqi inqilabçıların iradəsinə zidd olaraq ölkəni dini dövlətə çevirir, ölkənin federallaşmasını və milli haqların təmin olunmasını əngəlləyir. 1979-cu il, martın 30-31-də keçirilən referendumdan sonra aprelin 1-də İran İslam Respublikası elan edilir. Həmin ilin dekabrında keçirilən referendumda isə ölkənin yeni konstitusiyası qəbul edilir. Konstitusiyaya görə İran dini təmayüllü dövlətə çevrilir.

Xomeyninin şovinist siyasəti başda Azərbaycan türkləri olmaqla qeyri-fars xalqlarının ciddi etirazlarına səbəb olur. Azərbaycan türkləri Konstitusiya qəbulu üçün keçirilən referendumu boykot edirlər və dekabrın 6-da Təbrizdə milyonlarla üzvü olan Müsəlman Xalqının Cümhuriyyətçi Partiyasının (MXCP) təşkilatçılığı ilə üsyan baş verir. Üsyançılar tərəfindən dövlət idarələri və digər strateji obyektlər ələ keçirilir və muxtariyyət tələbi ilə Azərbaycan Əncüməni yaradılır. Lakin 1980-ci ilin əvvəllərində Xomeyni bu etirazları silahlı qüvvə (“İnqilab Mühafizləri”) ilə yatırdır. MXCP dağıdılır, onun sədri Şəriətmədari isə Qumda ev dustağı edilir (1.41, 1.79)

Lakin bu etirazlar nəticəsində Xomeyni bir müddət qeyri-fars xalqlarının, o cümlədən Azərbaycan türklərinin müəyyən mədəni hüquqlara sahib olmasına imkan verməyə məcbur olmuşdur. Xüsusən 1979-81-ci illərdə şah rejimində qadağan olunan türkdilli mətbuat, radio və televiziya verilişləri fəaliyyətə başlamışdır. Türkdilli məktəblər isə bu günədək də mövcud deyil.

1979-81-ci illərdə türk dilində “Ulduz”, “Azadlıq“, “Azərbaycan“, “Araz“, Azərbaycan səsi“, “Dədə Qorqud“, “Koroğlu“, “Çənlibel“, “Günəş“, “Xalq sözü“, “Qardaşlıq“, “Odlar yurdu“, “Yoldaş“, “Ülkər“, “Gənclik“, “Varlıq“ və b. qəzet və jurnallar fəaliyyət göstərmişdir. 1981-ci ildən sonra isə hakimiyyətdə yerini möhkəmlətmiş Xomeyni iqtidarı yenidən türkdilli mətbuatı sıxışdırmış və bu mətbuat orqanlarından yalnız “Varlıq“ jurnalı dəyərli ziyalımız Cavad Heyətin rəhbərliyi altında öz fəaliyyətini davam etdirə bilmişdir.

İnqilabdan sonra fars şovinistlərinin hakimiyyəti əllərində saxlaya bilməsində 1980-ci ildə başlamış İran-İraq müharibəsinin də mühüm rolu olmuşdur. Bu sonradan Xomeyninin öz dilindən də etiraf edilmişdir: “Allaha şükür edək ki, bizə bu savaşı göndərdi və biz bu savaş sayəsində top-lumumuzu yenidən birləşdirmə fürsəti tapdıq”. (1.79, s.167).