Ayrılıq dərdi
Peyğəmbərlərə imam və övliyalara aşiq olanların fikir-xəyalı onların vüsalına yetişməkdir. Onlar Qiyamətdə öz istəklilərinə qovuşmaq, onları görmək üçün can atırlar. Bə`zən bir qrup insanlar günaha yol verdikləri üçün Qiyamətdə övliyalardan uzaq düşürlər. Bu ayrılıq, bu fəraq fikri həqiqi aşiqlərə iztirab verir. Doğrudan da, dostlardan ayrı düşmək Cəhənnəm əzabından qat-qat ağırdır.
Ayrılıq ağrısını onu çəkənlərdən soruşmaq lazımdır. Fəraq acısını dadmayan kəs bu dərdi anlamaz. Fəraq dərdini ilahi məkandan, mələklərlə yoldaşlıqdan məhrum olmuş Adəm (ə) yaşamış, onun acılığını dadmışdır. Ayrılıq ağrısını ilahi imtahan məqamında var-dövlətini, sağlamlığını itirmiş Əyyub yaşamışdır. Fəraq acısını geniş dünyadan məhrum olub nəhəngin qarnında zindana düşən Yunus dadmışdır. Ayrılıq müsibətini bu yolda gözləri ağarmış Yə`qub yaşamışdır. Ayrılıq acısını mehriban atadan kənar düşən Yusif dadmışdır. Amma mehriban Allah bütün bu dərdlərə dəva qılmış, aşiqləri öz istəyinə yetirmişdir.
Ey fəraq dərdinə dəva qılan! Sənin dostlarından ayrı düşməyimizə razı olma. Tutaq ki, əzaba dözdük, bəs dostların fərağına necə dözəcəyik?
Dərdimizə dərman olaydın, ey kaş,
Yoxsa bərkə düşür iş yavaş-yavaş.
Bu dəvasız dərdin çarəsi Sənsən,
Başqa nə həb varsa, artırası qəm.
Yaxşı ki, eşqindən ucalmış bu od,
Səndən gələn qəmə kim edər imdad.
Yolunda qurbandır bu qəlb, bu ürək,
Bu qəlbə’ ürəyə bircə Sən gərək.
Sanki qışa düşüb, gözləyir bahar,
Can üzülür uzandıqca intizar.
Sevindir nurunla qaranlıqları,
Eşqlə doldur canda boş otaqları.
Yoxsa iki dünya batası yasa,
Əlbət, günəş doğar istəyin olsa.
Dostları ilə paylaş: | 
