Ünden bugüN

İSTANBUL TÜRKÜSÜ

İstanbul'da Boğaziçi'nde, Bk fakk Orhan Veli'yim; Veli'nin oğluyum, Tarifsiz kederler içinde.

Urumelihisarı'na oturmuşum; Oturmuş da bk türkü tutturmuşum:

"İstanbul'un mermer taşlan; Başıma da konuyor, konuyor aman,

martı kuşları;

Gözlerimden boşanır hicran yaşları; Edalı'm, Senin yüzünden bu hâlim."

"İstanbul'un orta yeri sinema; Garipliğim, mahzunluğum

duyurmayın anama; El konuşur, sevişirmiş, bana ne? Sevdalı'm, Boynuna vebalim!"

İstanbul'da, Boğaziçi'ndeykrı; Bir fakir Orhan Veli; Veli'nin oğlu; Tarifsiz kederler içindeyim.

ORHAN VELÎ

(kadın), "Doğduğum Köy" dediği Yalıköy ya da Beykoz, Şirket vapuru (Şirket-i Hayriye) gibi İstanbul'u anımsatan ve çağrıştıran kelimeler vardır.

Orhan Veli, İstanbul'u iki ayrı bakışla seyredip, iki ayrı ama iç içe geçmiş yaşayışla duyumsayıp şiirlerine konu etmiştir. Bazı şiirlerinde İstanbul'un orta halli ahalisinin yaşantısı söz konusudur. Bu şiirler-deki kişiler Sait Faik'in hikâyelerindeki halktan kişiler gibidir; anlatılan mekânlar ortaktır: Kendi sınırlan içinde kalmış bir mahalle yaşantısı, orta halli eğlence yerleri, ekmek parası peşindeki dar gelkli insanlar... Şairin kendisinin söz konusu olduğu siklerde ise ister istemez edebiyat dünyası işe karışır. Bu dünya biraz "bohem", biraz "entelektüel" bir dünyadır. Bu dünya ile şairin dışında kaldığı ama iyi gözlemlediği dünya zaman zaman çakışır. Orhan Veli böyle durumlarda sanki şöyle der: Orta halli şehir halkı da kendine göre "bohem" ve "entelektüel" değil midir? "Dedikodu","Söz", "Tahattur", "Altın Dişlim" gibi şiirlerinde hem kendini, hem de halktan bk İstanbulluyu anlatır gibidir. Buradaki özdeşlik Orhan Veli'yi İstanbul şaki değil İstanbullu şair yapan özelliktir.

ERAY CANBERK

KANLI POLİSE

bak. PANAYİA MUHLİOTÎSSA (KİMİSİS) KİLİSESİ