Zikr olunmuş iki mərhələyə bağlılığın səmərəsi budur ki, insan bəndəlik və ibadətdən, Allaha təvəkküldən sonra özünü tam ehtiyacsız hiss edir, ətrafdakıların münasibətinə əhəmiyyət vermir. Onun üçün xalqın dostluğunun və ya düşmənçiliyinin fərqi yoxdur. Bu münasibətlər onun halını dəyişmir. Uyğun məna imam Baqirin (ə) Cabir ibn Yezid Cövhiyə xitabında belə zikr olunur: “Bil ey Cabir! Nə qədər ki, xalq sənin ziddinə şəhadət verib bir ağızdan pisliyinə danışdıqda narahat olursan və ya onların səni saleh bilməsi səni sevindirirsə, bizim vilayətimizdə deyilsən.”1
Allahı tanıyıb bütün varlığı ilə Ona iman gətirən kəs Allahdan qeyrilərindən qorxmur və onlara ümid etmir. O möminlərə, ata-anasına, ustad-müəllimlərinə bir vəzifə olaraq ehtiram göstərir və qədirdanlıq edir. Onun bu ehtiramda heç bir umacağı yoxdur. Bundan da üstünü odur ki, insan ali kamal və mərifət mərhələsinə çatıb öz varlığını Allahla rabitədə görsün. O yaranmışdır, Allah isə yaradan. Onun varlığının səbəbi Allahdır. Fəlsəfədə buyurulduğu kimi nəticə eynən səbəblə bağlılıqdan ibarətdir. Təbii ki, belə bir yüksək mərifət dərəcəsinə çatan insan məbuda diqqətdə qərq olub özünü yaddan çıxarır. Əksinə, Musaya nəsihətdə qeyd olunduğu kimi, Allahla rabitəsini qıran insan bütün sığınacaqlardan məhrum olur, onun üçün heç bir güvənc yeri qalmır.
Dostları ilə paylaş: |
