ALLAHıN IPINDƏN YAPıŞıN! Həzrət (ə) bu vəsiyyətin üçüncü bəndində buyurur:
“və’təsimu bihəblihi” (“Allahın ipindən yapışın”). İnsanın hər
hansı bir şeydən tutması, yapışması ərəbcə “e’tisam” kimi ifadə
olunur. Bə’zən “e’tisam” yerinə “təməssük”, “istəmək”
kəlmələri də işlədilir. Məsələn, Allah-təala Qur’ani-kərimdə
buyurur: “fəqəd istəmsəkə bil-urvətil vusqa”, yə’ni “möhkəm
ipdən yapışmış olur...” “həbl” kəlməsi kəndir, ip mə’nasını
daşıyır. Maraqlıdır ki, insan nə vaxt ipdən bərk yapışır?
Adətən, bu hərəkətin səbəbi süqut etməmək, yuxarı qalxmaq
istəyi olur. İnsan təhlükədən qurtarmaq üçün ipə əl atır. Beləcə,
ucalmaq, tərəqqi etmək, kamala çatmaq istəyən insan da vasitə
axtarır. Əgər insana əmr olunsa ki, ipdən yapışsın, demək, o
təhlükədədir. Bu təhlükədən qurtarmaq, amanda qalmaq istəyən
şəxs əmrə tabe olub, ipdən yapışmalıdır. İnsana, “Allahın
ipindən “ yapışmaq buyurulursa, demək, o, təhlükə ilə
üzbəüzdür və xilas olmaq üçün hökmən bu işə əl atmalıdır. Bu
insan yerlə göy arasında qalmış, süquta uğrayan şəxs kimidir.
Bu vəziyyətə düşməmiş adamlar vəziyyətin ağırlığını bir o
qədər də hiss etmirlər. Amma uyğun vəziyyətə düşmüş adam
can-dildən hiss edir ki, nədənsə yapışmaq lazımdır. Dərin
quyuya düşmüş, sıldırım qayadan uçmuş insan bütün bunları
qədərincə hiss etmək qüdrətindədir.
