İkinci xatirə həmin hərəkatın davamında yaranan şəhid şagirdlər xatirəsidir. Təxminən on beş il ondan əvvəl tağut rejimi elə bilirdi ki, imamı sürgün etməklə bu hərəkat məhv olacaq. Lakin onların istəklərinin əksinə olaraq, günbəgün gücləndi və bütün cəmiyyəti əhatə etdi, kişini, qadını, qocanı, gənci, yeniyetməni səhnəyə çəkdi. Bizim şagirdlərimiz küçələrə çıxdılar və ABŞ-ın muzdurları bu əzizləri şəhid etdilər. Bu da həmin gündə amerikalıların bizim xalqımıza vurduğu ikinci zərbə idi.
Üçüncü xatirə də həmin hadisələrin təbii nəticəsidir. Hərəkat əvvəldə o qədər qəribdir ki, rəhbərini evinin içindən götürüb sürgün edə bilirlər. On beş il ötdükdən sonra isə o qədər irimiqyaslı olur və güclənir ki, gəncləri və yeniyetmə şagirdləri də küçələrə çıxarır. Ondan dərhal sonra da hərəkatın və inqilabın qələbəsini, İslam quruluşunun yaranmasını müşahidə edirik. Bundan sonra növbə əsgərlərin hücumuna və bu inqilabın övladlarının döyülməsinə çatır. Bu da təbii məsələdir. Səhvə, inqilabın ABŞ-a hücumunu və inqilab övladlarının ona qarşı nifrətini qəribə bir şey hesab edənlər yol verdilər. Bu bizim ölkədə gözlənilən ən təbii hadisə idi. İnqilabdan öncəki son iki-üç onilliyin bütün faciələrinin səbəbkarı olan ABŞ-a inqilabçıların reaksiyası belə də olmalı idi. Təbii idi ki, inqilabçı xalq bacaranda və güc əldə edəndə mümkün yolla özünün imperialist, hegemon və təcavüzkarlara nifrətini bildirsin.
