Səfirlik məsələsi də belə idi və o əlaqəni qırdı. Bu gün inqilabın qələbəsindən on beş il, casus yuvasının tutulmasından isə on dörd il ötür. İndinin özündə də amerikalılar çalışırlar ki, casus yuvasının tutulması ilə kəsilən o nazik ipi yenidən bərpa etsinlər. İndi də buna çalışırlar. Nə üçün? Ona görə ki, güclü tərəf zəif tərəfi öz istəklərinə məcbur etdirmək üçün həmin nazik ipdən istifadə edir.
Amerikalıların sözlərini görürsünüz? Demokrat və respublikaçı prezidentlər, ABŞ-ın müxtəlif rəsmilərinin hamısı eyni sözü deyrlər. Heç biri demir ki, biz İranla əlaqə saxlamaq istəyirik. Xeyr, əlaqədən söz düşəndə başlayırlar şərtlər irəli sürməyə. Mən bir dəfə dedim ki, bizim sözümüzlə amerikalıların sözü arasında yerlə göy qədər fərq var. Biz deyirik ki, bunların üzünü görmək, bunlarla heç vaxt əlaqə qurmaq istəmirik. Onlar isə deyirlər ki, bizimlə əlaqə qurmaq istəyirsinizsə, gərək bu işi görəsiniz, o işi görəsiniz. Bu iki söz arasında nə uyğunluq var?!
Sanki onlarla əlaqəni bərpa etmək üçün on vasitəyə əl atan bir ölkə ilə danışırlar. Şərt qoyurlar. Hansı şərt?! Başımıza bu qədər bəlalar açmış bir ölkə ilə əlaqə qurmaq üçün biz şərt qoyuruq. Bizim şərtimiz o ölkənin tövbə etməsi, bütün dünyada bu qədər faciələrin dayandırılmasıdır. Siz gəlib bizə şərt qoyursunuz?! Əlaqəni şərtləndirirlər, müzakirəni isə yox. Yaxşı fikir verin, mənim ürəyim istəyir ki, bizim gənclərimiz, siz tələbələr, oğlan və qızlar, hətta orta məktəb şagirdləri dünyanın bu dəqiq məsələləri üzərində fikirləşə, təhlil edəsiniz. Həqiqətin əksinə olan bir təhlil yürütsəniz də, eybi yoxdur. Bizim gənc təbəqəmizi, universitetlərimizi siyasətdən bixəbər yetişdirməyə çalışmış və indi də çalışan qüvvələrə Allah lənət eləsin!
Gənclərinin ümumiyyətlə, siyasi məsələlərdən xəbəri olmayan, dünyanın siyasi hadisələrini və cərəyanlarını anlamayan və düzgün təhlil edə bilməyən bir ölkə məgər xalqa arxalanıb hakimiyyət, hərəkət, mübarizə və cihad edə bilər?! Bəli, diktatura olsa, edər.
Dostları ilə paylaş: |