Deməli, İran dövləti və xalqı iki əsr müxtəlif formalarda xarici istismarçıların boyunduruğu altında olduqdan sonra bu gün elə vəziyyətdədir ki, nəinki heç bir dövlətin hökmranlığı altında deyil, hətta dünyanın birinci dərəcəli hegemonlarının həmrəy olduqları məsələlərə “yox” deməyə cəsarəti və cürəti çatır. Xalqımız siyasi istiqlaliyyət baxımından hələlik bu imkanı əldə edib. Sizdən istəyim budur ki, öz mövqeyinizə düzgün diqqət yetirəsiniz.
Azad nəfəs
Digər tərəfdən, nə qədər arxaya baxsanız, görərsiniz ki, İran xalqı çox qısa və müstəsna dönəmlərdən başqa İslam inqilabına qədər tarix boyu zalım hakimlərin hökmranlığı altında olub. İslam inqilabında ilk dəfə bu xalqa azad nəfəs almaq imkanı yarandı və ilk dəfə olaraq, başının üstündə taleyinə fərman verən, istədiyini edən quldur diktatura kabusunu görmədi. Bu, ilk sınaq idi. İndiyədək belə mövqeyimiz olmamışdı. Nadir şah Əfşar ölkəni genişləndirmək, cəsarət və bu sərhədlər xaricində gördüyü işlər baxımından bəzi iranlılar üçün xoşagələn ola bilər, amma ölkə daxilində rəftar baxımından ən pis diktatordur.
Qəznəvilər, Səlcuqilər, fəxrlə çəkilən, “filan şahımız filan yeri tutdu” deyilən məşhur sərkərdələr öz xalqları ilə ən pis şəkildə rəftar ediblər. Başqa sözlə desək, xalq onların dövründə heç zaman rahat nəfəs almayıb. Nəhayət, İslam dövləti quruldu. Bu gün dövlət məmurları özlərini göydən düşmüş bilmirlər, artıq gözləntiləri yoxdur, hegemonluq etmirlər, məmləkəti öz mülkləri və xalqı öz xidmətçiləri hesab etmirlər.
Keçmişdə rejim başçıları xalqı öz xidmətçiləri hesab edirdilər. İnsan şahların tarixini oxuyanda xəcalət təri tökür. Onlar nə qədər pis və əskik idilər! Xalqı necə təhqir edirdilər!
Dostları ilə paylaş: |
