Yakup kadri karaosmanoğLU
Yüklə 1,43 Mb.
|
| -Sesi kalın ve gür müydü?
-O kadarını işitemedim, gayri... -Canım, merhaba asker dediğini işittin de, sesi kalın mıydı, ince miydi, nasıl işitmedin? Bu tarzda konuşma, Mehmet Ali'nin canını sıkıyor. Hemen, başka konulara atlıyor.
-Peki, siz hazır değil misiniz? -Evvel Allah, hazırız beyim... Hazırız, emme... Emmesi ne? Bunu izah etmek için genel fikirler, genel mütalaalar sahasına girmek lazım. Mehmet Ali'nin kafası ise bu maceraya hiç alışmamıştır.
şey öğrenmek kabil olmadı ve öylece geldiği gibi gitti. Geldiği gibi mi?
Lakin eğitimde dayağın hiçbir rol oynamadığını belki, daima olumsuz bir etkisi olduğunu; bana, bu vaka kadar kesinlikle ispat eden bir şey yoktur. İsmail, dayaktan sonra bir kat daha ahlaksızlaştı. Evin içinde, köyün içinde, adeta, muzır bir yaratık halini aldı. Zaten bir kuş, bir tavşan bakışını andıran gözlerine büsbütün hayvani bir ifade geldi. Öyle ki, arasıra benimle konuşurken, bir büyük tarla faresi dile gelmiş sanıyorum. Bereket versin ki, onunla pek seyrek konuşuyoruz. Bir şeyimden kuşkulandı mı, nedir? Bana garaz bağladığını seziyorum. Varsam, kendime, bu evden başka bir yer bulsam diye düşündüm. Bir gün niyetimi gidip Bekir Çavuş'a açtım. -Benim bir evim var emme, viran; dedi. -Tamir edilmez mi? -Edilir, edilir emme, çok para lazım. Ne kadar? diye sordum. Otuz kırk bankonot dedi. Gittik, birlikte evi gördük. Bu, köyün hemen dışında, yüzü dağa bakar, iki oda ve bir ahırdan ibaret bir evdir. Köyün dışında... Bu, bana derhal işe başlamak arzusunu verdi.
Bekir Çavuş: -Bizim çoluk çocuğun ne işi var? dedi. Zeynep Kadını kararımdan üzülecek sandım. Fakat hiç de öyle olmadı. Ve bunun böyle olmayışı bana dokundu. Mehmet Ali'nin evinden o kadar soğudum ki, bir an önce yeni evime taşınmağa can atmağa başladım. Yeni evim... Bu, yüzü dağa doğru, bütün köye arkasını çevirmiş bir evdir. Bekir Çavuş onu bir depo olarak kullanıyordu. Onun içindir ki kapısı gayet muhkem ve pencereleri parmaklıklıdır. Evin dıştan görünüşünü de hiç değiştirmedim ve altındaki ahırı muhafaza ettim. Orada bir küçük eşek besleyeceğim. O, bana arkadaşlık edecek. Ben, yukarıki odamda pineklerken o, aşağıdaki odasında tıpış tıpış eşinecek. Arasıra, tam, ben hazin düşüncelere daldığım vakit, benim hüznümü sezmiş gibi en acı, en yakın naralarıyla haykıracak. O vakit, ben yavaş yavaş merdivenlerden ineceğim.
dolayıp derin, siyah gözlerine bakacağım. Onunla uzun uzadıya için için konuşacağım. Ona hiç yük taşıtmayacağım. Sırtma hiç semer vurdurmayacağım. Bir adamla, her gün, onu tımar ettireceğim. Zira, bu, mübarek bir hayvandır. Bütün gökten inen kitaplarda bunun adı var. Ve yüzü, küçük İsmail'in yüzünden bin kat daha şirindir.
bir, o iki... Benim için bitmez tükenmez bir ıstırap kaynağıdır. Salih Ağa bir, o iki... Zeynep Kadının asık suratına benzeyen yalçın toprağı saymıyorum. Artık havalar soğumaya başladığı günden beri, kapısı açık kalmış ahırlarda birleşen kambur oğlanla kör kızın kaçışıp kovalaşmalarına şaşmıyorum. Ne imamın çeşme başında aptest alışları, ne muhtarın yüzünün kırçıl kılları arasından sırıtışları, ne de... Artık bunların hepsine alıştım, alışmadığım yalnız Salih Ağa ile İsmail'dir.
tamirine o baktı. Memiş taşı toprağı taşıdı, o kireci kardı ve köyün tek zanaatçısı Arabacı Recep marangozluk görevini yaptı. İşte, o vakitten beri Süleyman'ı yanımdan ayırmıyorum. Bazen birlikte yediğimiz oluyor. Ne rahat arkadaşlık... Hiç konuşmuyoruz.
kurmuş, saatlerce, bir odanın içinde karşı karşıya kalıyoruz. Ne o, ne de ben bir tek kelime söylemeğe lüzum görmeyiz. Bazı, havanın iyi gittiği günler birlikte dolaşırız. Bir kere onu, ta Emine'nin köyüne kadar götürdüm.
anlamıyla bir deri bir kemik kaldı. Arasıra bir yükü yerden kaldırırken veya herhangi bir sebeple fazla bir hareket yaparken çıt diye kırılıvereceğinden korkuyorum. Nitekim, Emine'nin köyüne kadar yürüdüğümüz gün, kavaklığa varır varmaz öyle bir çöküşü vardı ki, bir iskeletin parçalarını birbirine bitiştiren bağlar da çözülünce, kemikler, mutlaka, yere böyle yığılır: Bir süre nefes nefese kaldı. O kadar çok soluyordu ki, can çekişiyor sandım. -Bir şey yok; yüreğim tıkandı; arasıra böyle olurum. Sonra geçer. Bu bir dertmiş. Beni askere aha, bundan almadılar. İçimden, belki Cennet de seni bundan istememiştir, dedim. Onunla yalnız kaldığımız zaman, bazen Cennet'in bahsini açarım. O vakit, gözleri parıldamaya başlar. Sıska vücudu bir yay gibi gerilir.
Hangimiz kendimizden emin olduk? Biz, erkekler, zavallı yaratıklarız.
vurdu:
-Nasıl, iyi bir haber mi? -Al oku; çok iyi diyeler. Savaşı kazanmışız. Ellerim titreyerek, kirli buruşuk kağıt parçasını lambaya doğru uzatıyorum. İkinci İnönü Zaferi... Yüreğim ağzıma geldi. Bir şiir parçası okuyormuşum gibi ajansın satırlarını içimde terennüm ediyorum. Döndüm:
Sevincim içimde tıkandı kaldı. Büyük felaket anlarında olduğu gibi, büyük sevinç günlerinde de duygularımızı başkalarıyla paylaşmak bizim için bir derin ihtiyaçtır. Umutsuzlukla, ne, yapacağımı bilmiyerek Süleyman'a dönüyorum.
yaşadığım için bu mevsimin ağır yeknesaklığı omuzlarım üstüne pek çökmedi. Ordunun, Anadolu ordusunun genel bir taarruza geçeceği söylentileri günden güne kuvvet buluyor. Memleketin hemen bütün gazetelerinde bu bekleniyor, bunun sözü oluyor.
Ankara'ya gelişleri, milli teşkilatın gücünü bir kat daha ispat etti. Bu adamlar, buraya ne söylemeğe, ne istemeğe geldiler? Mutlaka, bize itidal ve boyun eğme tavsiye etmeğe geldiler. Bunlar, bir ölüm mahkumuna, son saatinde teselliye giden papazları andırıyorlar.
ebedi bir hayata ereceksin. Şimdi, söyle, söyle bakalım, son emelin nedir?
mahkumuna çattık diyorlar. İşte, Anadolu'nun dediği, işte İstanbul hükümetinin söylediği... Memleketin havası bu kadar trajedi ile yüklü olmasa, insan bu hale gülebilir. Lakin, çıplak ayaklı, çıplak göğüslü köylüler, gülle ve kurşun taşıyan kağnıları önlerine katmış gidiyorlar. Bu, kirli, pırtık yorgana sarılı şey ne? Bir top arabası... Ta orada, o hendeğin içinde birikmiş insanlar ne yapıyorlar? Bunlar, bir manda leşini yüzmekle meşguldür. Ne için? Derisinden askere, çarık olur.
yürüyorlar. Top arabalarını, etrafı keten bezli perdelerle örtülü Berliez kamyonları içinde bir put gibi taşıyorlar.
manda leşlerinin derisinden çarık yapıp giyiyor. Türk köylüsü, top arabalarını kendi yorganına sarıp taşıyor, işte, bunun için inanmalıdır. İşittim. Eskişehir'de, demiryolu raylarını söküp eriterek top kaması yapanlar varmış. Geçen gün, yakın istasyonların birinde bir trenin kömürsüz nasıl yürütüldüğünü gördüm: Tren durur durmaz hemen bütün yolcular inip etrafa dağılıyorlar, rastgeldikleri ağaç dallarını kesiyorlar ve getirip lokomotifin platformuna yığıyorlardı. ::::::::::::: Lokomotif, ray, istasyon... Sahi, yazmayı unuttum. Oysa, benim için mevsimin en büyük hadiselerinden biri de bu olmuştu. Eğer, ıssız, ücra Anadolu yaylalarının ortasında, uzun müddet kalmışsanız, sizi medeni merkezlerden birine ulaştırmak kudretine haiz olan şeylerden birini görmenin, bir telgraf direğiyle, bir demiryoluyla, bir istasyon binasıyla karşı karşıya gelmenin ne olduğunu mutlaka bileceksiniz. Bilmeyene ise bunu anlatmak çok güçtür. Lakin, ben bütün bu yazılan bir kimseye bir şey anlatmak için yazmıyorum. Hayır, hayır, bu hiç aklımdan geçmedi. Ben bu yazıları, kendi kendime konuşmak için, yalnız bunun için yazıyorum. Eğer, günün birinde memleket kurtulur da, tekrar kendi çevreme dönersem, ilk yapacağım iş bunları yakmak olacaktır. Yakmazsam, bu defter başkalarının eline geçebilir.
kalmayacaktır. Bu uzun gurbet edebiyat konusu olacaktır. Edebiyatı, sanatı başkaları yaparken hoş bulurum. Fakat, kendim bundan çekinirim. Edebiyat ve sanat dünyasında yalnız dahiler vardır. Ondan ötesi, bir alay zavallı taklitçi, bir alay zavallı maskaradır.
koca çocuk olduğum muhakkaktır. Bundan bir türlü kurtulamıyorum. Feleğin nice cevr, nice aldanışlar, nice hayal ve umut kırılışları beni pişirmeye yetmedi. Hala, ne çocukça sevinçlerim, ne hoş hayallerim, gönlümün ne safça akışları var.
duruyor diye her sabah yüreğim sevinçten hoplayarak uyanmaktan kurtulamıyorum. Feleğin nice ıstırabı beni çocukluğumun bu huyundan kurtaramadı. Bana yeni bir oyuncak aldıkları vakit, günün herhangi bir saatinde, ya dersimi okurken veya yolda yürürken oyuncak hatırıma geldi mi, içim sonsuz ve aydınlık bir ferah denizinin dalgasıyla dolup boşalırdı. Bütün anlamıyla yüreğim ağzıma gelirdi. Etrafımda, her şey ve herkes, bana, henüz keşfettiğim cevheri baldan tatlı, sihirli bir dünyanın şirin sembolleri gibi görünürdü.
hatta her gün iki defa gele gide, gide gele görmekten bıkıp usandığım dar, dolaşık ve rutubetli sokak, hatta bizim konağın kış günleri bir mahzen gibi yaş ve yaz günleri bir çöl parçası kadar güneşle dolu avlusu, bana, hep aynı cevhere bulanmış, hep aynı sihirle canlanmış görünürdü. Her rastgeldiğim şeyi veya kimseyi kucaklayıp öpmek isterdim. Gönlüme bu harikulade şenliği veren şeyi tahlil edecek olursanız, ne bulursunuz? Ya bir tahtadan at, ya boyalı tenekelerden bir lokomotif, ya derisi iki üç günde delinmeye mahkum bir küçük trampet... Demek ki, bir hiç, bir zerre, bir tahta ve bir teneke parçası benim çocuk ruhuma bu derin, sonsuz mutluluğu vermeye yetiyordu.
afetten arta kalan otuz üç yıllık viran varlığımda, bir kapkara eşek sıpası, bir canlı oyuncak, bana, aynı mutluluğu vermeye yetiyor. Demek; bu vücut viranesi içindeki ruh aynı ruhtur. Harp cephelerinde, saçı sakalına karışmış, nice pişkin ve sert askerler gördüm ki, felaket anında gözlerine bir ürkek çocuk bakışı geliyor ve yere düşerken, daha buluğa ermemiş bir toy oğlan sesiyle: Vay anacığım! diye bağırıyordu. Ben de, hala yüksek sıtma nöbetleri esnasında, kolumu kesmek için kloroformla bayılttıkları vakit hep -Anne, anne! derim. O sanki, gözlerinde derin bir endişeyle bana eğilir; elini başımın üzerinde gezdirirdi. Niçin, şu dakikada gene onu hatırladım? Ey beyaz hayalet; senin burada ne işin var? Bu çakılların üzerinde yürüyemezsin. Bu rendelenmemiş tahta kapıya elini dokunduramazsın. Bu taştan sert kerevette oturamazsın. Burası, pis ve lizol kokuludur. Ocağın içinde gördüğün bu kara yığınlar, adını yalnız darbı mesellerde işittiğin tezek denilen bir şeyin külleridir. Sana kıyamam, benim daima temiz, titiz ve sabun kokan beyaz anneciğim! Seni burada bir saniye alıkoyamam.
yıkardım. Sonra, vücudunun bütün çizgilerini bozan o kat kat esvaplarını çıkarıp şu ocakta yakardım. Fakat alamod bir İstanbul kızı haline sokmak için mi? Hayır, hayır... Kızıl parıltılı saçlarını iki kalın örgü yapıp arkasına salıverirdim. Ona, yakası daima açık ve yenleri bol bir bürümcek gömlek giydirirdim. Belden aşağı inen, kasıktan bağlı ve bileklerinden büzmeli bir şalvar yaptırırdım. Tıpkı, büyük ninelerimizinki gibi uçları işlemeli uçkurunu şöyle ortadan bir kocaman düğümle aşağıya doğru sarkıtırdım. Ve onu konuşmaktan menederdim. Yalnız, sık sık gülmesine ve hayreti, öfkeyi, inadı, şuhluğu ifade eder nidalar koyuvermesine izin verirdim. Yemeğimi, o pişirsin, hizmetime o baksın isterdim. Ben yerken, çalışırken veya kahvemi içerken, onun ayakta beklemesini hoş görürdüm. Alafranga aşıktaşlığa mahsus öpme ve okşamaların hiçbirini ona göstermemekle beraber, arasıra, bir iri Van kedisi gibi onunla oynaşmaktan haz alırdım. Van kedisinden ne farkı var? O da bir Van kedisi gibi haşmetli ve ahenktar değil mi? Tabiata onun kadar yakın bulunmuyor mu? Ona da bir Van kedisi gibi tabiatın canlı bir süsü denilemez mi? Emine'm, o da bir Van kedisinden daha akıllı değildir. Bunun konuşmasının öbürünün miyavlamasından farkı ne? Şu hayal, birdenbire, bana, o kadar munis, yapılabilmesi o kadar kolay göründü ki, hemen yola düştüm. İlkbaharın ılık ve taze ot kokan havası da bana ayrıca umut ve cesaret veriyordu. Yürüdüm. Yürüdükçe, hayalim bana biraz daha gerçekleşmiş görünüyordu. Kendi kendime konuşuyordum: Doğrudan dogruya kadının evine gideceğim. Emredici ve kesin bir tavırla onu karşıma alıp diyeceğim ki: -Benim param var, kimsem yok. Çalışmadan yaşayabiliyorum. Emine'yi gördüm, beğendim. Onu bana ver. Sana ölünceye kadar yardım ederim. Neye ihtiyacın olursa bakarım. Kadın, bu teklife, önce inanmak istemeyecek, şaşıracak. Mutlaka yalan söylediğime, veya kendisiyle eğlendiğime hükmedecek. Fakat, ben, en ciddi tavrımı takınacağım. Diyeceğim ki: Görüyorsun, bir kolum da yok. Bana candan bakacak bir yoldaşa muhtacım. Eskiden, Zeynep Kadının evinde otururken, onun kızları ve gelini benim yemeğimi pişirirler, çamaşırlarımı yıkarlar, bana bakarlardı. Şimdi tek başıma oturuyorum. Süleyman isminde yarı meczup bir zavallının elindeyim. Kadın, o vakit, aklımı oynattığımı sanacak. İçinden: Mademki parası varmış, diyecek, bu köylerde tek başına, böyle sığıntı gibi neden yaşarmış? Niçin, kalkıp da İstanbul'dan buraya gelmiş? Bn gurbet elinde, bu sıkıntılara katlanmış? Emine'nin halası, bunları açıktan açığa söylemeyecek. Fakat ben böyle düşündüğünü gözlerinden; yüzünden, halinden anlayacağım. O vakit, ona, bütün hazin maceramı hikaye edeceğim.
anlayabilecek mi? Beni bu ıssız yaylaların ortasına atan ıstırap ona, pek manasız ve çocukça görünmeyecek mi? Bunun ciddiyet ve önemini ona nasıl ispat edeceğim? Bu düşüncelerle, Emine'nin köyüne vardığım zaman, çoktan, cesaretimin yarısını kaybetmiş, kararımda iyiden iyiye zaafa düşmüştüm. Hele, köyün içine girip de herkesin, bana acayip acayip baktığını hisseder etmez bütün cüretim kırılıverdi. Kayıtsız ve tabii, bir süre sokaklarda dolaştıktan sonra köyün öbür tarafından sıvıştım, kaçtım.
aklımdan çıkmadı. Evimde yalnız kalınca, hele geceleri yatağımdayken, bundan daha kolay, daha akla yakın bir tasavvur görmüyorum. Fakat, dışarıya çıkıp da bunu gerçekleştirmek isterken, daha ilk adımda işin bütün garabetini seziyorum. Her ne tarafından baksam, gülünç, manasız, gayritabii buluyorum.
ondan akıl öğrenmek, onunla müşterek bir teşebbüse geçmek kabil olurdu. Fakat, işte, hiç kimsem yok. Süleyman'a mı açılayım? Zeynep Kadına mı? Bekir Çavuş'a mı? Bekir Çavuş, Bekir Çavuş? Sahi, neden olmasın?.. Kendi kendime bu sahi, neden olmasın? sözünü söyledikten sonra günlerce Bekir Çavuş'un etrafında dolaştım durdum. Beni anlayabileceği bir anını kolladım. Baş başa kalır kalmaz hemen söze başlıyor, şuradan buradan konuşuyordum; saatlerce asıl maksadımı ağzımın içinde gevelemekle kalıyordum. Her teşebbüsümde, kendimi, yeni okula başlamış bir küçük çocuk gibi utangaç, sıkılgan ve beceriksiz hissediyordum. Fakat, bir gün, nasıl oldu, bilmiyorum. Bekir Çavuş'un tavrı daha ziyade mi hasbihale elverişliydi, yüzü bana daha ziyade mi munis göründü, dedim ki:
her şeyden önce bir yoldaşa ihtiyacı oluyor. Hele benim gibi bir kimse için mutlaka candan bir bakanı olmak lazım.
demek istiyorum. Bekir Çavuş, nihayet, anlar gibi oldu. -Evlen beyim, dedi. İstanbul'da bir tanıdığın yok mu? Yaz da sana bir kız buluversin. -İstanbul'lu kız hiç buraya gelir mi? Doğrusu, gelse de ben istemem. İstanbul'un kızları nazlı olur. Ben gücü, kuvveti yerinde, bana bakabilecek birini arıyorum. Ben olsa olsa burada, bir köylü kızıyla evlenebilirim. Bekir Çavuş, biraz şaşkın, biraz şüpheli yüzüme baktı. -Sahi söylüyorum, bana inan, dedim, mesela (.....) köyünde Emine isminde bir yetim kız var. O razı olsa pekala alırım. Bekir Çavuş sordu: -Hangi Emine o, bakayım? -Canım, belki işitmişsindir, bizim küçük İsmail almak istiyordu. Eğer, henüz aralarında nikah filan yoksa... -He, he, şimdi anladım. Babasını tanırdım. Çok iyi adamdı. Emine, kızı bilmem. Babasıyla askerlik ettik. Bir yerde şehit oldu, nerede bilmiyorum.
Şam'dan, Girit'ten, İşkodra'dan bahsetmeye başladı. O günden sonra, benim için her şeye yeniden başlamak gerekti. Bekir Çavuş'un yeniden hasbihale müsait anını yakalamak, yeniden bir münasebet düşürüp meseleyi tazelemek, yeniden...
vazgeçemiyordum. Belki, kendisine doğrudan doğruya açabilmek fırsatını bulurum diye saatlerce kavaklar arasında dolaşıyor, derenin kenarında çömelip köyü gözetliyor, fakat, aksi tesadüf Emine'den bir belirti göremiyordum. Hatta bu serserice dolaşışların bir seferinde İsmail'e rastgeldim.. Konuşmadan geçip gideyim, dedim. Fakat, sırnaşık çocuk yanıma sokuldu. Derdi gücü benden birkaç kalıp sigarası almaktır.
oldum. Bir süre düşündü, taşındı: -Bu işi, yapsa yapsa bizimki yapabilir. Hele bir kere ona söyleyeyim. İki gün sonra sordum: -Ne yaptın? Durdu. Sırıtarak ilave etti: -Tu, aklımdan çıkıvermiş. Bu akşam inşallah, söylerim. Nihayet bir gün: -Söyledim, dedi, gidip karıyla konuşacak. Ve benim için müthiş bir heyecan devresidir başladı. Yalnız heyecan değil, birdenbire pişman da oldum. Bu teşebbüsüm işitilirse, Mehmet Ali'ninkilere karşı durumum ne fena olacak. Zeynep Kadın, bana ne gözle bakacak? İsmail, o kadar nefret ettiğim İsmail kim bilir bana ne yüksekten bakacak? Ve garibi şu ki, ben de kendimi savunamayacağım.
Keşke, ne İsmail'le, ne de Zeynep Kadın'la, Emine bahsi aramızda hiç geçmemiş olsaydı. Keşke, bilmeksizin, rastgele İsmail'in almak istediği bir kıza talip çıkmış bir adam durumunda kalsaydım. Fakat geçti artık; bir rezalettir oldu ve ben küçük İsmail'in önünde bile başını eğip utanmaya mahkum bir zavallıyım. Bu da yetmiyormuş gibi, bir de reddedilirsem. Aman Yarabbi, ben ne halt ettim? Bari, henüz vakit varken gidip Bekir Çavuş'a vazgeçtiğimi söyleyeyim. -Bekir Çavuş, ben o işten vaz geçtim. Senin hanıma söyle, nafile zahmet edip de oraya kadar gitmesin. Bekir Çavuş gözlerini yere dikti. Öyle bir süre dalgın ve hareketsiz kaldı. Sonra, bir iri kedi bıyığını andıran ve kedi bıyığının kılları kadar sert ve seyrek sakallarını elinin tersiyle uzun uzun sıvazladı. Fikrimi değiştirdiğim için bana kızdığına hükmettim. -Ne yapayım, düşündüm, taşındım, işime elvermedi. Hem bizim İsmail onu almak istiyordu. Sonra korkarım, aramızda bir söz olur. Bekir Çavuş dile geldi, ağır ağır, tane tane:
Elin yabanına ben varmam, demiş. Bizim köylerin kızları tuhaftır. Yabancıdan ürkerler. Eh, ne olacak. Doğmuşlar, büyümüşler, köyden dışarı hiçbir şey görmemişler. Hepsi cahil, hepsi cahil... Ben Girit'teyken... Bekir Çavuş, bundan öte, daha neler söyledi, bilmiyorum. Dudaklarımda bir acayip gülümseme peyda olmuştu sanırım. Yüzümün bütün damarları çekiliyordu. Kendime karşı bir derin acıma duygusuyla doldum. Ağlayacak mıyım, gülecek miyim, bilmiyorum. Şaşkınlığımdan Bekir Çavuş'a üst üste tabakamı uzatıyordum. O, hiç bozmadan, her tabaka uzatışımda bir sigaramı alıyor, bazısını kulağının arkasına yerleştiriyor, bazısını avucunun içinde tutuyor, bazılarını da parmaklarının arasına sıkıştırıyordu. Öyle ki, aklım başıma gelip de Bekir Çavuş'a dikkatle baktığım vakit onu, her deliğinden bir sigara fışkıran otomatik masalardan biri halinde gördüm. Tam kahkahalarla gülecek bir andı. Fakat, benim ağzım bir acayip kasılmayla mühürlenmişti. Kalktım. Bekir Çavuş'a Allahaısmarladık dedim mi, bilmiyorum, sendeleye sendeleye evime döndüm.
Sürülerin ayak sesleri kuru toprak üzerinde bir yağmur yağışını andırıyor. Evin içi çoktan karanlıktır. Lambamı yakmadan sedire uzanıyorum. Bir çalılığın içine çırılçıplak düşmüş gibiyim. Her yanım öyle diken diken. Bir dakika sonra, artık ne yapacağımı bilmiyordum.
Yüklə 1,43 Mb. Dostları ilə paylaş:
|