Zaur vediLİ
(pərdə) II pərdə, III şəkil
Yüklə 1,39 Mb.
|
(pərdə) II pərdə, III şəkil Yeganənin həkim işlədiyi xəstəxana. Yeganə fikirlidi. O, gah otaqdakı stulda əyləşir, gah da otağın pəmcərəsindən əlləri qoynunda bayıra baxır.Otağın qaqpısı döyülür və açılır. Günel gəlir. GÜNEL: – Sabahın xeyir həkim. YEGANƏ: – Sabahın xeyir. GÜNEL (asılqandan ağ xalatıyla papağını götürüb geyinir. Saata baxır): – Yox, işə vaxtında çatdım. Qorxurdum ki, gecikərəm. YEGANƏ: – Yox, gecikməmisən. GÜNEL (Yeganənin qəmli çöhrəsini görür. Qəmli halda): – Yeganə həkim nə olar bir balaca özünüzü ələ alın! Azacıq da olsa çöhrənizə təbəssüm gətirin! And olsun bizi yaradana, hər dəfə səni bu vəziyyətdə görəndə ürəyim köz-köz olur Yeganə həkim! Bilirəm bacıcan ağır dərddi! Ancaq nə etməli?! Çox özünüzü üzməyin nə mənası var?! Allah eləməsin fikirdən xəstələnib yatağa düşərsən! YEGANƏ: – Ey, Günel sən nəyi itirib nəyi axtarırsan! Özün yaxşı bilirsən ki, mənim bu dünyada Ramizdən və Allahdan başqa heç kimim yoxdu! Mən onu nəinki bir dəqiqə, bir an belə unuda bilmirəm! Unutmağa haqqım da yoxdu! Sən özün yaxşı bilirsən ki, Ramiz mənim üçün nədir?! O, mənim tək ömür-gün yoldaşım yox, hər şeyimdi Günel, hər şeyim! GÜNEL: – Bilmirəm! Ancaq elə deməyin həkim! Niyə heç kiminiz yoxdu?! Bəs mən nəyəm?! And olsun inandığımıza, səni mən özüm də özümə doğma bacı kimi sayıram! YEGANƏ: – Sağ ol bacı. Ancaq məni əsas narahat edən məsələ odur ki, görəsən Ramiz indi sağdı ya Allah eləməsin!!! GÜNEL: – Allahdan ümidini üzmə həkim! Bir az özünə toxtaqlıq ver. Deyir şər deməsən xeyir gəlməz. Əgər əsir düşübdürsə, nə qədər əziyyət çəksə də Allahın köməkliyi ilə bir gün sağ-salamat qayıdar! Yox, əgər dilimə qara daşlar, düşmən gülləsinə tuş gəlibdirsə özümüzü öldürsək də xeyri yoxdu! (Doluxsanır) O, yolu gedən bir də geri qayıtmır! YEGANƏ: – İldən artıqdı ki, Ramizin xəbəri çıxıb. Bu müddət ərzində nələr çəkmişəm onu Allah bilir! Ən çox da axır iki ayda! GÜNEL: – Həkim, Allah eləməsin bəlkə evdə... YEGANƏ: – Yox-yox! Sən nə danışırsan Günel? Evdə mənə gözün üstə qaşım var deyən yoxdu! GÜNEL: – Həkim, bəs onda sizi bu iki ayda üzən nədir? Əgər sirr deyilsə dərdinizi mənimlə bölüşdürün. Hesab edin ki, mən də sizin bacınızam. YEGANƏ: – Çox sağ ol bacı. Neçə vaxtdır ki, qəlbimdə üst-üstə qalanmış dərdimi bölüşdürməyə bir adam tapmıram! Bacı, indi sənə bir sirr acacam. Bəlkə mənə sən bir işıqlı yol göstərdin! Ancaq sən Allah bunu ikimizdən başqa heç kim bilməsin! GÜNEL: – Arxayın ol həkim. YEGANƏ: – İki ay olar ki, Coşqun həkim mənə... GÜNEL: – Bilirəm həkim, bilirəm. YEGANƏ (təəccüblə): – Bilirsən?! Kimdən eşitmisən?! Özü deyib?! GÜNEL: – Bəli. Bilirsən həkim, söz ki, düşdü qoy onda danışım. Neçə dəfədir ki, mənə səni sonsuz bir məhəbbətlə sevdiyini deyir. Xahiş edir ki, sevgisini sənə çatdırım. Mən də demişəm ki, onun həyat yoldaşı itgin düşüb! Bəlkə də sağdı. Əgər sən əsgər ailəsinə və yaxud Allah eləməsin şəhid ailəsinə onun razılığı olmadan o gözlə baxsan el arasında rüsvay olacaqsan. Sən gəl bu yoldan əl çək! Lakin dedi ki, ölsəm də bu yoldan əl çəkməyəcəm! Dünya dağılsa da o, mənim olmalıdı! Sözün düzü mən özüm bu barədə sənə danışmırdım ki, narahat olmayasan! İndi özün bil. YEGANƏ: – İndi bəs mən neyləyim Günel? (Günel çiyinlərini çəkir) Niyə çiyinlərini çəkirsən? Axı deyirsən sənin bacınam! Səndən artıq dərəcədə xahiş edirəm Günel. Mümkündürsə mənə bir işıqlı yol göstər! Mən Ramizlə əhdi-peyman bağlamışam! And içmişik ki, ömrümüzün sonunadək bir-birimizə sədaqətli olacağıq! (Əllərini göyə açır) Ey qadir Allah yalvarıram! İnsan kimsəsiz, yetim olanda nə olar?! Axı yetimində ürəyi, arzuları var! Səni and verirəm öz böyüklüyünə! Ömrümdə bir dəfə də olsa üzümə gül! Əgər Ramiz sağdısa tezliklə onu mənə yetir! GÜNEL: – Səbr edin həkim. İnşallah Tanrı harayını eşidər. YEGANƏ: – Günel, bu söz-söhbəti anam eşitsə mən nə edəcəm?! Mənə bir yol göstər! (Araya azacıq sakitlik çökür) GÜNEL: – Ağlıma belə bir fikir gəldi həkim. Həmişə Coşqun həkim işə gələndə məndən bu məsələni səninlə danışıb danışmadığımı soruşur. Mən də hərdən bir bəhanə edirəm. Yəqin ki, bu gün də soruşacaq. Mən də qoy ona deyim ki, deyə bilmərəm. Get sevdiyini özün de. Yəqin ki, o da məcbur qalıb sənə bir söz deyəcək. O zaman sən də ona elə bir kəsərli cavab verirsən ki, öz tutduğu işdən özü peşman olsun, bu söz-söhbət də tamamlansın. Necə fikirdi həkim? YEGANƏ: – Yəni onda əl çəkər? GÜNEL: – Elə bilirəm son cavabınızı alsa hə. YEGANƏ: – Deyirəm Günel, həm də mənim elə bu ay məzuniyyət vaxtımdı. Bəlkə məzuniyyətə də çıxam? GÜNEL: – Elə olsa lap əla. Mən də imkan olan kimi sənə baş çəkərəm. (Qapı döyülür və açılır) COŞQUN: – Sabahınız xeyir qızlar. GÜNEL: – Sabahın xeyir. (Gözaltı Yeganəyə baxır. Yeganə otaqdan çıxır) COŞQUN: – Günel xanım ailədə və işdə vəziyyətiniz necədir? GÜNEL:–Çox sağ olun həkim.Hələ ki, hər işimiz axarındadı. COŞQUN (Keçib pəncərənin qarşısındakı stulda oturur): –Allaha şükür. Günel xanım, bilirsən ki, mənim atanıza qarşı şəxsi hörmətim var. Deyin görüm Həsən kişi necədi? GÜNEL: – Çox sağ olun həkim. Həyət-bacada gəzib dolanırsa demək yaxşıdı. Hörmət üçün də minnətdaram. COŞQUN: – Minnətdarlıq etməyin Günel xanım. Mənim tək sənin atana yox, bütün Azərbaycan xalqına, xüsusən də ağsaqqal-ağbirçəklərə böyük hörmətim var. Deyəsən mənim necə insan olduğumdan hələ sən xəbərsizsən! And olsun bizi yaradana, istəmərəm ki, bir nəfərin qəlbini qırıb ümidlərini puç edəm. Mən bütün xalqımın sevincini sevincim, kədərini kədərim bilmişəm həmişə Günel xanım. GÜNEL (gülümsəyərək, məzəmmətlə):–Ohoo! Deyəsən son zamanlar yaman qayğıkeş və lütvükar olubsan axı?! Əgər sən həqiqətən də elə insansansa bəs onda ürəyindən necə keçir ki, sənin azadlığın, xoşbəxtliyin uğrunda döyüşüb şəhid olan və yaxud əsir düşən bir əskərin arvadına göz dikirsən?! Xalqın kədərinə, sevincinə şərik olduğun halda ay həkim bəs onda dərdin üstünə daha bir dərd əlavə etməyinizi siz özünüz necə qiymətləndirirsiniz?! (Susurlar) Susursan! Deyəsən sualıma cavab tapa bilmirsən axı?! COŞQUN (tutula-tutula): – Bilirsən Günel xanım, mən istəyirəm ki, mən istəyirəm ki, o, xoşbəxt olsun! Günel xanım doğrusunu desəm vallah mənim ona yazığım gəlir. O yazığın nə yaşı var ki, evdə dul qalsın? Onun yaşıdları hələ evdə qızdılar. İnanın mənə Günel xanım, vallah inanın! GÜNEL: – Coşqun həkim heç vaxt yadınızdan çıxartmayın ki, zorla arvad alıb xoşbəxt ailə qurmaq mümkün olan iş deyil! Əgər sən həqiqətən də onun xoşbəxtliyini istəyirsənsə ondan əl çək! Adını böyütmə! Yazıq qızın təmiz adını ləkələmə! Yaxşı olar ki, cəbhədəki həmyaşıdlarına köməyə get! Axı sən həkimsən! Bu eşqbazlıq sənə şərəf gətirməz! Xahiş edirəm sözlərimin həqiqət olduğuna inanın həkim! COŞQUN: – Mən onu heç nəyə məcbur etmirəm. Günel, ancaq mən onun baxışından, hərəkətindən hiss edirəm ki, o, məni sevir! Mən buna lap inandıqlarımıza inandığım qədər inanıram! GÜNEL:– Sən buna əminsən? COŞQUN: – Bəli, əlbətdə əminəm! GÜNEL:– Eləsə sevginizi elə bu gün ona bildirin. Bir gör o, sənə nə cavab verir! COŞQUN (lovğanaraq):–Əlbətdə razılıq olacaq! Axı başqa nə deyə bilər ki? Allaha şükür gül kimi həkimlik ixtisasım, var-devlətim, şəhərin lap mərkəzində beş otağlı evim, bağ-bağcam, hələ üstəlik (cibindən bir acar çıxardıb əlində oynadır) altımda da xarici maşınım. GÜNEL:– Kaş ki, qəlbiniz də otaqlarınız qədər geniş olaydı həkim! COŞQUN: – Günel xanım xahiş edirəm təhqirə keçməyin! Danışanda fikirləşib danışın! Onu da yadınızdan çıxarmayın ki, mənim nə qədər mülayimliyim varsa, bir o qədər də sərtliyim var! GÜNEL: – Mən səni təhqir etmirəm həkim! COŞQUN:–Bu cür tikanlı sözlər səncə təqir deyil bəs nədir? GÜNEL: – Yanılırsınız həkim! COŞQUN: – Mən sənin sözlərindən heç nə başa düşə bilmirəm Günel xanım! Yaxşı, bir halda ki, təhqir etmirsiniz onda sözünüzün canı nədir? GÜNEL:– Bilirsiniz həkim? Demək istəyirəm ki, istər qız olsun, istərsə oğlan gərək onlar heç vaxt vəzifəyə, evə, var-dövlətə, hansısa xarici markalı maşınına deyil, göz yaşı kimi dumduru olan saf məhəbbətə vurula! Yoxsa o dediyin bağ belə, bostan belə məsələsi vallah boş sözlərdir həkim! COŞQUN: – Bəlkə elə bilirsiniz dediklərim yalandı?! GÜNEL: – Deyəsən fikrim sizə çatmadı! Mən demək istəyirəm ki, bayaqdan bəri o sadaladıqlarının hamısı dünya malıdı, dünyada da qalacaq! Əsas lazım olan şey ürəkdi həkim! İnsanı insana bağlayan ürək! O ki, qaldı əsas mətləbə, əgər Yeganənin səni sevməsinə həqiqətən də əminsənsə elə günü bu gün ona öz eşqinizi elan edin. Qoy o da son sözünü sənə desin, bununla da (əlini əlinə çırpır) bu söz-söhbət qurtarsın! COŞQUN (lovğanaraq): – Mənim gözlərim üstə! Elə günü bu gün ona ürəyimi acaram, sənə də şad xəbəri verərəm! (Qapı açılır, Yeganə gəlir) YEGANƏ: – Günel, 12-ci palatada olan xəstə Kamalov həddindən artıq hərəkətsizdi. Bu gün iynələrini vuranda ona sistem də qoşarsınız. Qemodez. GÜNEL: – Oldu həkim. (Günel Yeganəyə göz vurub otaqdan çıxır. Yeganə otaqdan çıxmaq istəyir. Coşqun onu saxlayır) COŞQUN:–Bir dəqiqə Yeganə xanım. Vəziyyətiniz necədir? YEGANƏ: – Yaxşıdı. COŞQUN: – Yeganə xanım, əgər evdə çatışmayan bir şey varsa xahiş edirəm çəkinmədən mənə deyəsiniz. Şükür Allaha istədiyiniz qədər imkanım var. Ürəyiniz nə istəsə bir göz qırpımında hazır edə bilərəm. YEGANƏ: – Sağ olun. Hələ ki, öz qazancımız hər tələbimizi ödəyir. COŞQUN: – Eh, Yeqanə xanım, Yeqanə xanım! İndiki bu çətin vaxtda beş yaşlı balaca uşağa da desən aldığım maaş hər tələbimi ödəyir, heç o, balaca uşaq da inanmaz. YEGANƏ: – İnanmırsınız, inanmayın. Məsləhət sizindir. COŞQUN: – Bilirsiniz Yeqanə xanım? Bu qədər bağ-bağçam, var-dövlətim, mağazam olduğu halda bəzən elə vaxt olur ki, mən də çətinlik çəkirəm. Ancaq siz bir quru maaşa göz dikə-dikə bilmirəm tələblərinizi necə ödəyirsiniz? Vallah mən lap mat qalmışam! Nə isə. Qoy sən deyən olsun. Yeganə xanım, Ramizdən yenə bir xəbər yoxdu? (Yeganə köksünü ötürüb başını buladı) Səhv etmirəmsə onun əsir düşdüyü vaxtdan indiyəcən ildən artıq keçib. (Yeganə başı ilə “hə” deyir) Sən də bu vaxtacan oturub səbirsizliklə onun yolunu gözləyirsən eləmi? YEGANƏ: – Hə elədi. Gözləmişəm, gözləyirəm, gözləyəcəm də! COŞQUN: – Əbəs yerə özünüzü üzürsünüz Yeganə xanım. Qoy sizi yaxından qaytarım. 1941-1945-ci illərin müharibəsində də bilirsən ki, minlərlə döyüşçü əsir düşüb. Onların da sahibləri bu günəcən gözləyir. Gözləmək hədərdi Yeganə xanım. Sənin ağlınca erməni qaniçənlərinin əlinə düşən azərbaycanlı bir də sağ salamat öz evinə qayıda bilərmi? Bir yaxşı yaxşı fikirləşin. İndi çoxdan... YEGANƏ: – Mənə elə gəlir ki, sənin əynindəki o ağ xalatın elə sehri yoxdur ki, geyinəndə keçmişdən ya gələcəkdən xəbər versin! Kim nə bilir ki, kimin axırı necə olacaq! COŞQUN: – Orası elədi Yeganə xanım. Heç kim bilmirki, sabah onun başına nə iş gələcək! Ancaq sözümün canı odur ki, mən istəyirəm sən xoşbəxt olasan! YEGANƏ: – Mən xoşbəxtəm Coşqun həkim! Bir halda ki, mənim ərim Vətən, torpaq və xalqımın əminamanlığı, müstəqilliyi uğrunda şəhid olub müqəddəsliyə qovuşubsa, mən də onun adı ilə, əməlləri ilə öyünürənsə demək mən yenə xoşbəxtəm! COŞQUN: – Sən məni yenə başa düşmədin.! YEGANƏ: – Onda açıq danış.! COŞQUN: – Açıq?! Danışım! Mən səni dünyalar qədər sevirəm Yeganə həkim! (Yeganə sarsılmış halda geri çəkilir) İstəyirəm səninlə evlənim! Quracağımız ailənin şərəfi... YEGANƏ: – Şərəf?! Sən hansı şərəfdən danışırsan həkim?! Öz şərəfini qorumağı bacarmayan bir şəxs ailə şərəfini heç vaxt qoruya bilməz! COŞQUN: – Qoruyaram Yeganə xanım! Xahiş edirəm mənə inan! Mən səni (Coşqun Yeganənin qolunu tutmaq istəyir. Yeganə var gücü ilə ona bərk bir sillə vurur. Coşqun tez əli ilə sillə vurulmuş üzünü tutur) YEGANƏ (hirslə): – Əsgər ailəsinə şorgözlüklə göz dikən şərəfsiz! O kəlmələri bir də dilinə gətirməyi sənə qəti qadağan edirəm! (Qapını zərblə çırpır otaqdan çıxır. Günelin Yeganəni səsləməsi eşidilir. Coşqun əli sillə vurulmuş üzündəkən Günel gəlir) GÜNEL: – Bu nə səs-küydü həkim? Yeganəyə nə olmuşdu? COŞQUN (dərindən nəfəsini dərib əlini üzündən çəkir): – Heç nə olmayıb Günel xanım, heç nə olmayıb! GÜNEL: – Üzünüz niyə qızarıb həkim? Yoxsa... Qoy baxım! Aaa, elə bil kimsə sizə bərk bir sillə vurub! Yəqin Yeganə həkim vurdu hə? (Gülür) COŞQUN (özünü itirmiş halda): – Yox-yox! Hə, nə olsun vurdu! Vurdu daa! Pişik çox istədiyindən balasını yeyər! GÜNEL (gülərək): – Pişiyi dara qısnayanda üzü də cırmaqlayar hə?! Bəs deyirdin o da səni sevir? Budur sevgisi? (Coşqun həkim heç nə deməyib başını aşağı salır) Ziyanın yarısından da qayıtmaq hünərdi həkim! Çalış daha bu yoldan əl çək! Sonrası bundan da pis olar haa! (Qəhqəh çəkib məzəmmətlə Günür) (pərdə) III pərdə, IV şəkil Ramizgilin həyəti. Mehriban yenə fikirlidi. Qızı Günel oxuduğu kitabı yerə qoyub anasına baxır. KÖNÜL:– Yenə də fikir edirsən ana? MEHRİBAN: – Heç qızım! Bu gecə Ramizi yuxuda görmüşəm! Ayılandan səksəkəli olmuşam! Elə bilirəm ki, bu saat kimsə həyətə girib Ramizdən bir xəbər gətirəcək! KÖNÜL: – Bu gecə Yeganə ilə mən də qaqaşı yuxuda gömüşük! Özü də hər ikimiz eyni yuxunu! Oyanandan Allaha yalvarırıq ki, kaş bu yuxumuz çin olsun! MEHRİBAN: – O, anası ölmüşü siz yuxuda necə görübsünüz bala? KÖNÜL: – Yuxuda görürəm ki, bir güllü bağçadı. Bizim qarşımızdan arx ilə dumduru su axır. Sən də o arxın kənarında oturub yuyunursan. Arxın hər iki tərəfində rəngbərəng güllər açılıb. Yeganə ilə mən o güllərdən dəririk. Birdən kimsə bizi suladı. Başımızı yuxarı qaldıranda Ramiz qaqaşı gülümsəyən halda su arxının kənarında gördük. İstədik ki, qaqaşla görüşək yuxudan ayıldım! MEHRİBAN: – Gözəl yuxudu. Allah xeyir eləsin qızım. Sizi ki, sulayıb, demək aydınlığa çıxardıb. Kaş ki, bu söylədiklərin yuxu yox, həqiqət olaydı qızım, həqiqət! Onda mən dünyanın ən bəxtəvər anası olaram! (Əllərini göyə açır) Görəsən o gün bizə qismət olacaqmı ey İlahi?! Sən özün köməyimizə çat! Balamı mənə, məni də balama qovuşdur! KÖNÜL: – Allah səsini eşitsin! Ana, bilirsən Yeganəyə nə olub? MEHRİBAN (həyəcanla): – Yox, bilmirəm! Niyə qızım?! KÖNÜL: – Niyəsini mən də bilmirəm. Ancaq neçə gündü elə bil dərdi-qəmi yaman artıb. Deyəsən kimsə onun xətrinə dəyib. Özündən də soruşuram deyir heç nə olmayıb. MEHRİBAN: – Yəqin sənə elə gəlir qızım. Məzuniyyətə çıxandan o yazıq hara gedir ki, kimsə onun xətrinə dəyə?! Bir söz-söhbət olsaydı o, bizdən gizlətməzdi. Hamısı o, anası ölmüşün fikrindəndi! (Fikrə gedirlər. Yeganə hər əlində bir şəkil albomu gəlir) Mehriban ayağa qalxır) Gəl qızım. Gəl keç mənim yerimdə otur mən də gedim bir az bağ-baxçaya baş çəkim. (Mehriban Gedir. Yeganə keçib onun yerində oturarkən albomun içindən bir neçə yazılı zərflər düşür. Könül məktubları götürür) KÖNÜL: – Yeganə bacı bunlar nə məktubdu? (Məktubları Yeganəyə verir) YEGANƏ: – Bu məktublar mənim ömrümün ən xoşbəxt günlərinin yadigarlarıdı Günel! Bunların hamısı Ramizin məni sevdiyi illərdə öz xətti ilə yazdığı məhəbbət dolu məktublardı! KÖNÜL (həyəcanla): – Ramizin yazdığı məktublar?! (Məktubları Yeganədən alıb qoxlayıb öpür və köksünə basır) Qardaşımın məktubları! Ay qardaş, kaş ki, indi bu məktubları yazdığın günlər olaydı! (Hər ikisi doluxsanır) YEGANƏ: – Ramizin məni məhəbbətiylə qanadlandırdığı günlərin yeganə yadigarları olan bu məktubları mən bəxti qara hər gün anamdan və səndən gizlin dönə-dönə oxuyuram! Oxuduqca sanki sətirlərdən onun gizlincə səsini eşidirəm! Sanki həmin an özümü tamam başqa bir aləmdə hiss edirəm. Biz and içmişik ki, ömrümüzün sonuna qədər bir-birimizə sədaqətli ömür-gün yoldaşı olacağıq! İndi mən öz əhdimə dönük çıxa bilmərəm axı! KÖNÜL: – Sağ ol bacı! Halal olsun! Sənin necə də təmiz ürəyin var! YEGANƏ: – Görünür bu dünyada təmiz ürək yox, paxıl və pis insan olmaq lazımdı. Bəlkə onda tale adamın üzünə gülə! Yoxsa saf qəlbli olanları tale əzablı yollarda çox sınaqlara çəkir! (Susurlar. Telefonun zəngi eşidilir. Könül otağa girir və tez də qayıdır) KÖNÜL: – Günel idi. Səni soruşdu. Dedi ki, bizə gəlir. Yəqin ki, biz şəkillərə baxıb qurtaranacan gəlib çıxar. Yeganə bacı nə olar qaqaşın məktublarından birini oxuyun eşidim! (Yeganə zərflərə baxır və birini götürür) YEGANƏ: – Bunu oxuyuram eşit. Toyumuzdan bir ay qabaq yazdığı sonuncu məktubdu. Onda belə bir adət də var idi. Həmişə mənə göndərdiyi məktubun neçənci olduğunu qeyd edərdi. (Məktubu açıb oxuyur) – On səkkizinci məktub. Salam əziz Yeganə. Məhəbbət dolu məktubunu açıb oxudum. Hər dəfə səndən məktub gələndə elə bilirəm ki, mənə bir dünya sevinc bağışlayırlar. Sənin ətrini elə göndərdiyin məktublardan alıram. Bu məktubla səni sevindirmək istəyirəm Yeganə! Toya hazırlaşıram! Səbirsizliklə yolunu gözlədiyimiz vüsal gününə şükür ki, çox az qalıb! Mənim əzizim, sonuncu görüşümüzdən cəmi bir ay ötsə də, ancaq yenə də sənin üçün həddindən artıq darıxıram! Daha sənə məktub yazmayacam mənim həyatım. Ona görə ki, anama gəlin gətirmək üçün tezliklə özüm yanına gələcəm! Salamat qal əzizim. İnşallah tezliklə bir-birimizə qovuşarıq! KÖNÜL (kövrəlir): – Eh qaqaş, qaqaş! Allah bilir indi haradasan! YEGANƏ: – Ürəyimə damıb ki, Ramiz sağdı! Lap tezliklə ondan bir xəbər çıxacaqdı! Allah özü bilir ki, mən zavallının Ramizdən və sizlərdən başqa heç kimim yoxdu! Elə buna görə də inanıram ki, Allahın mənim kimsəsizliyimə yazığı gəlib Ramizi sağ-salamat mənə çatdıracaq! O gün çox uzaqda deyil Könül! Mən buna inanıram. (Könülün göz yaşlarını silir) KÖNÜL: – Allah eləsin bacı! Təki sən deyən olsun! (Albomdakı şəkillərə baxırlar. Həyət qapısının cırıltısı eşidilir. Günel gəlir) GÜNEL (gülümsəyərək): – Salam qızlar. (Yeganə ilə Könül ayağa qalxırlar) KÖNÜL: – Salam Günel xanım. Xoş gəlibsən. (Görüşüb-öpüşürlər) YEGANƏ: – Həmişə sən gələsən ay Günel. Səndən nə əcəb? (Otururlar) GÜNEL: – Xeyirdi inşallah. Səni ürəyim istədi. Neçə gündü telefonumuz da işləmir ki, heç olmasa səninlə telefonla əlaqə saxlayım. Elə bayaq təsadüfən dəstəyi qaldıranda gördüm işləyir. YEGANƏ: – Yaxşı ki, gəldin ay Günel. Elə mənim də ürəyim səni istəyirdi. GÜNEL: – İnanırsan həkim, bu məzuniyyətdə olduğun müddətdə sənsiz yaman darıxıram. Xəstəxananın həyətinə girmək istəmirəm. Elə bil işdə məni sıxırlar. Elə gözlərim divardakı saatda qalır. Tələsirəm ki, iş vaxtı tez qurtarsın durum qaçım evə. KÖNÜL (ayağa durur): – Görünür özünüzü Yeganə bacıya çox öyrədibsiniz. Allah sizi həmişə beləcə mehriban etsin. GÜNEL: – Amin. KÖNÜL: – Siz söhbətinizi eləyin bu dəqiqə mən də sizə elə bir çay dəmləyim gətirim ki, ətrindən lap bihuş olun. (Gedir) YEGANƏ: – Evinizdə vəziyyət necədi Günel? GÜNEL: – Siz sağ olun həkim. Şükür Allaha hər şey öz yerində, hər iş öz axarındadı. Bəs sizdə? Ramizdən bir xəbər varmı? Bu gecə onu yuxuda görmüşəm! Görürəm ki, göydə uça-uça gedir! YEGANƏ: – Hələ ki, bir xəbər yoxdu! O ki, qaldı vəziyyətimiz, onsuz necə olacaqdı, ay bacı?! Bu gecə biz də onu yuxuda görmüşük! Görünür bu gün bizə kimsə Ramizdən bir şad xəbər verəcəkdi! GÜNEL: – Allah eləsin həkim! Kaş ki, ürəyinizə daman həqiqət olsun! (Könül gəlir. Sinidəki çay süzülmüş stəkanları divanın qarşısındakı stola düzür) Zəhmət çəkdiniz. Çox sağ olun. KÖNÜL: – Heç bir zəhmət yoxdu Günel. Xoşdu. Hə, indi siz söhbətinizi edin, mən də gedim bir az bağda anama kömək edim. (Gedir) YEGANƏ: – Xəstəxanada vəziyyət necədi? Mənim barəmdə söz-söhbət yoxdur? GÜNEL: – O günkü hadisədən sonra nədənsə Coşqun həkim məni görəndə uzaqlaşmaq istəyir. O, barədə də daha heç nə demir. O gün ona elə cavab vermədin ki, sənin barəndə bir də başqa söz deyə. Səndən bir söz soruşum həkim. Eşitdiyimə görə o səni qaçırtmaq istəyib. Belə bir hadisə olubmu həkim? YEGANƏ (bir az fikrə gedir): – Hə olub. GÜNEL (həyəcanla): – Doğrudan? YEGANƏ: – Yenə də cavabını verdim. Uzun sürən söhbətimizdən sonra Coşqun nə düşündüsə öz tutduğu hərəkətindən özü də peşman olub bu fikrindən əl çəkdi. Sonra çox xəcalətli halda başını aşağı salıb elədiyi hərəkətə görə məndən üzür istədi və dedi ki, – Bu gündən sonra mən sənin qardaşın, sən də mənim bacımsan. (Könül gəlir) KÖNÜL: – Deyəsən özünüz kimi söhbətiniz də şirin keçir axı? Allah sizi həmişə belə mehriban eləsin. GÜNEL: – Biz elə həmişə mehribanıq. KÖNÜL: – Bəs bizin istədiyimiz nədir ay Günel? Allah sizi həmişə mehriban eləsin. Yaxşı, siz söhbətinizdə olun mən də bu stəkanları aparım mətbəxə, oradan da gedim həm baxçada anama baş çəkim, həm də çağırım gəlsin. (Stəkanları gətirdiyi siniyə yığıb aparır) YEGANƏ: – Günel, o gündən elə bil ki, özümü böyük bir xətadan, ağır bir yükün altından qurtarmış kimi hesab edirəm. GÜNEL: – Doğrudan da elədi həkim. Həqiqətən də böyük bir xatadan qurtarıbsınız. Allahın bu məsləhətinə də çox şükür. YEGANƏ: – Min şükür Günel. Əgər bu söz-söhbət el arasında yayılsaydı tamam biabır olardım. Bizi tanıyan tanımayan bütün el-aləm yəqin ki, mənim barəmdə başqa-başqa sözlər danışardılar! O, zaman da mütləq, mən özümü öldürərdim Günel, mütləq! Yəqin ki, Allahın mənim kimsəsizliyimə yazığı gəldiyinə görə bu bəlanı taleyimdən tez uzaqlaşdırdı! GÜLEL: – Kimsəsiz niyə olursan həkim? Sən Allah bir də elə demə. (Ayaq səsləri eşidilir. Mehribanla Könül gəlirlər) MEHRİBAN: – Ay salam-əleyküm, salam-əleyküm. Xoş gəlmisən ay qızım. Həmişə sən gələsən. GÜNEL: – Xoş gününüz olsun, Mehriban xala. Gəlin əyləşin. (Görüşüb öpüşürlər və otururlar) MEHRİBAN: – Çoxdandı görünmürsən ay qızım. Nə yaxşı birdən birə şeytanın ayağını qırdın? Yüklə 1,39 Mb. Dostları ilə paylaş:
|