Öyleyse; “İçinde hançerlendiğimiz hamamı(173)unutmayın”! Teslimiyete verilen bu tok yanıtı unutmayın! Kurşunlara-işkencelere taş, yumruk ve yürekle de direnilebileceğini unutmayın! Sanki bir düğündeymişçesine, bir bayramdaymışçasına ölümü halayla karşılayanları unutmayın! On’ların, sınırsız ve sömürüsüz bir dünya, onurlu ve özgür yaşam uğruna öldükleri kavgayı yarıda bırakmayın! R. Ayaz (Parantez içinde silinti olarak gösterilen yerler, cezaevi idaresinin sansürü nedeniyle okunamamıştır.)(174)
****************************************************
Habip ve Ümit’e dair...
Yaşamları ve ölümleriyle davamızı yücelttiler
Sizi anlamak partimizi anlamaktır
Sizinle ayrılalı bir yıl oldu. Bu bir yıl boyunca birçok kez size yazmak istedim. Hatta birkaç kez kalemi elime aldım, ancak yazamadım. Halbuki o kadar çok şey vardı ki size ilişkin yazılacak. Ama, beni yazmaktan hep alıkoyan, sizlerin ölümünü kabullenememekti. Sizlerle ayrıldığımız o karanlık geceden bir ay sonra, ellerimle aydınlık yüzlerinizi pankartlara işlemiştim. Bu hem bana sizi yeniden yaşatmış, hem de sizin yokluğunuzla yüzleştirip acı vermişti.
Bir yıl oldu. Ama tüm canlılığınız ve sıcaklığınız yüreğimde ve beynimde tazeliğini koruyor. Artık sizi, hislerimi ve paylaştıklarımızı akıtmalıyım. Çünkü sizler tüm yaşamınızla partiye, devrime ve sosyalizme aitsiniz.(175)Bu nedenle size ilişkin hiçbir şey saklı kalmamalı. Uğruna tereddütsüzce öldüğünüz bayrağın taşıyıcısı genç ve geleceğin kuşakları, bu bayrağı kanlarıyla kızıllaştıran, emekleriyle yücelten siz iki yoldaşımızı tanısınlar. Sizler gibi tek bir leke sürülmeyip, gözbebeği gibi korunsun. Çünkü sizi anlamak partimizi anlamaktır. Sizi tanımak partimizi tanımaktır. Çünkü siz “partimizin özü ve özeti”siniz.
Sizinle fiziki olarak ayrıldığımız o geceden sonra daha birçok gece birlikte düşmanla göğüs göğüse çarpıştık, kan akıttık, kan döktük. Ama her defasında kazanan bizdik ve öldükçe yeniden ayağa kalkıp düşmanın karşısına dikildik. Omuz omuza çatıştık, kucak kucağa gözlerinizin parıltısında şehit düştük. Bir rüya değildi bu. Birlikte yaşadığımız, çağlar boyu yaşanan ve yaşanacak olan sevdalı bir türkünün yolculuğuydu. Yolun bittiği yerde, Ümit yoldaşın en güzel ve hiç bitmeyen kahkahası duyuluyordu.
Dostları ilə paylaş: |
