Zor dönem devrimcileri (Not 1: Parentez içindeki rakamlar kitabın orjinal sayfa numarasıdır. Sayfa numaraları o sayfanın sonunu işaretler)

Davasını terkedenlere duyulan tiksinti

2 Eylül gecesi katliam kasveti taşıyan bir hava vardı.(183)İşgal sonrası koğuşlarda tam bir belirsizlik hakimdi, her an bir saldırı olabilirdi. Ama aynı saatlerde, işgal edilen koğuşta Ümit yoldaşla tetikte beklerken, bir yandan da Ümit bize birçok çocuğunun olmasını istediğini büyük bir heyecanla anlatıyor, sonra birlikte çocuklara isim bulmaya çalışıyor ve nasıl bakacağımızı planlıyorduk.

İşgal süresince Ümit’le ilişkilerimiz daha da yoğunlaşmıştı. Sık sık özel sohbetler yapıyor, tartışıyorduk. Bu sohbetlerden birini -katliamdan bir gün önceydi- hiç unutmadım. Karanlığın çöktüğü saatlerde küçük havalandırmada oturan Ümit, yıldızları seyrederek düşüncelere dalmıştı. Yanına oturup ne düşündüğünü sorduğumda, bana yalın bir biçimde, “ölümü!” demişti. Önce güldüm, sonra nasıl ölümü düşündüğünü sordum. Bana 27 yaş üzerine yaptığı kurguyu anlattı. Artık 27 yaşına basmıştı. Daha sonra ölüm üzerine konuşmaya başladık. Bana daha önce bir yakınımın ölüp ölmediğini, öldüyse arkasından ne hissettiğimi sordu. Babamdan ve kaybedilme tehlikesi olan bir yoldaştan sözederek, ölümün arkasından öfkelendiğimi söyledim. Aynı soruyu kendisine sorduğumda ise bana şu cevaba vermişti:

“Öğrenci gençlik mücadelesi içinde olduğum dönemde bir arkadaşım kaybedilmişti. Ben de çok öfkelendim. Ama tiksindim de. Çünkü bu arkadaşın çok yakın bir arkadaşı, onun kaybedilmesinin ardından mücadeleyi bırakıp uzaklaşmıştı. Düşünebiliyor musun, en yakın arkadaşın-yoldaşın kaybediliyor ve sen ona sırtını çeviriyorsun. Böyle bir davranışa karşı başka ne hissedilir ki...”

Ümit’le yaptığımız son konuşma, katliamdan bir iki saat önce olmuştu. Konuşmamız Parti’nin birinci kuruluş yıldönümüne ilişkin yapmayı planladığımız etkinlik üzerineydi. Konuşmamız boyunca, Parti’nin kuruluşunun ardından yenilen operasyon nedeniyle Parti’nin gerektiği(184)biçimde tanıtılmamasında üzerine düşen sorumluluğun ağırlığını duyduğu hissedilebiliyordu. Ümit cezaevi koşullarında ve özelde eylem içerisinde bulunmamıza karşın, Parti’nin kuruluşunu en iyi biçimde kutlamamız gerektiğini söylüyor ve bu koşullarda Parti’nin gerçek anlamda tanıtılması için neler yapılması gerektiğini sıralıyordu. Nöbet saatimizin gelmesi nedeniyle, konuşmamızı daha sonra devam etmek üzere bitirdik.

Birkaç saat sonra operasyon başladı. Ümit yoldaş en önde çarpışarak yaralandı. Onu kollarımıza alarak, çekildiğimiz havalandırmanın bir köşesine oturttuk. Bu anda Ümit yoldaşın şehit düşebileceğini aklımdan bile geçirmemiştim. Ümit’i bırakarak çatışmanın sürdüğü saflara döndüm. Bir süre sonra yaralanıp geri çekildiğimde, Ümit’le göz göze geldik. O an gözlerindeki sıcaklığı hissettim, yüreğim titredi. Sonradan anladım ki, gözleriyle beni sarıp sarmalıyor, vedalaşıyordu...