Bu yazı bitmedi ve sana asla veda etmiyorum. Seni yaşamaya çalışacağım ve ben de sözümde duracağım.
E. Yankı(274)
*************************************************
Ümit yoldaşa...
Hoşçakal tadında gecikmiş bir merhabanın hüznüyle...
O Eylül’de, orada hep aynı adrese çıkardı sokaklar. O gece, sokaklarda sadece ay ışığının sessizliği dolaşmaktaydı. Göz kamaştıran neon ışıklarından ve caddelerin hınca hınç kalabalığından geriye, geceden ürpertici bir yalnızlık kalmıştı. Sokak kedileri bile acele terketmişti kentin kaldırımlarını. Olağan vardiya değişimleriyle fabrikalar ağzını açmış, yutkunuyorlardı. Karnında torna sesleri, makine gürültülerine karışarak... Ve gecenin bu en ıssız vaktinde, duvarlarla bölünmüş apayrı bir dünya, bir tutam gökyüzüyle ölebilecek kadar özgürdü.
