Zor dönem devrimcileri (Not 1: Parentez içindeki rakamlar kitabın orjinal sayfa numarasıdır. Sayfa numaraları o sayfanın sonunu işaretler)

Ölüm çiçek açtı ölümsüz bedeninde...

Yine kendini kıskandırdın Habip yoldaş

Eylemin üçüncü gecesi...

Her insanın yaşamında yönünü tayin etmesini sağlayan bir kutup yıldızı vardır. Gökyüzünde sallantısız durarak çekim merkezi olur. Devrimcilerin kutup yıldızı ise kendi yoldaşlarıdır. Benim için de sen öyleydin Habip yoldaş. Benim sadece yönümü tayin etmemi sağlamadın, aynı zamanda, yeniden devrime doğuşuma ebelik ettin, o becerikli proleter ellerinle. Beni gün ışığına, partinin aydınlığına, partili olmanın tarifsiz onuruna taşıyan oldun.

Son konuşmamızda bana, “güvenimizi boşa çıkarmadın” demiştin. Benim için dünyanın en güzel(186)anıydı, bu sözleri senden duymak. Şimdi ise en güzel anısı... Bunları, senden duyacağım son sözler olacağını bilemediğim için, beynime kazımıştım ilk duyduğumda. Şimdi ise oya oya yüreğime nakşediyorum ve yüreğim çarptıkça bu sözleri duyacağım senden.

Güvenini boşa çıkarmayacağım. Benden daha iyi biliyorsundur, ama ben yine de söyleyeyim, bütün yoldaşlar güvenini boşa çıkarmayacak.

Tuhaf, anlatılmaz bir duygu şu an yaşadıklarım. Garip bir suçluluk psikolojisi içindeyim. Sen şehit düşmüşken yaşıyor olmak, nasıl anlatayım, garip bir suçluluk psikolojisi yüklüyor bana. Yaşamalıydın...

Yine beni hep olduğu gibi duygusallıkla suçlayacaksın. Hatta şehit düştüğünü duyduğun ilk anda tutamadığım gözyaşlarımı gördüğünde kimbilir nasıl kızdın. Haklı olduğunun farkındayım. Ama sen de biliyorsun ki aşmakta en çok zorlandığım zaafım bu duygusallığım. Üstelik sana onurlu bir yaşam borçluyken nasıl tutabilirdim ki gözyaşlarımı. Bu kez olsun beni bağışla yoldaş.

Ama şimdi ilk anın duygusallığını aştım. Artık gözyaşlarıma izin vermiyor öfkem. Şimdi hesap sormanın zamanı. Bütün enerjimi buna hasrediyorum. İçin rahat olsun yoldaş, sizin Ulucanlar’da başlattığınız direniş burada ve birçok zindanda sürüyor. Sizler gibi olacağız, kazanacağız.

Yine de sözünü ettiğim suçluluk psikolojisini atamadım. İnanmayacaksın ama, keşke uzlaşma olmasa, keşke saldırsalar, diye düşünüyorum. Saldırsalar da, hemen, sıcaklığını yitirmeden hesabını sorsak birkaçından. Ölüm mü? Yoldaş, sen ve Ümit yoldaş ölümü bu denli küçültmüşken, bedenlerinizde açan bir çiçeğe dönüştürmüşken, biz nasıl ölümü aklımıza(187)getirelim.

Yaşamalıydın derken, bunu tüm yüreğimle söylüyorum. O halde yaşamalısın yoldaş, sen ve Ümit yoldaş yaşamalı. Bak barikatımızı birlikte kurduk. Diğer siper yoldaşları da yanımızda. Sen ve Ümit yoldaş en önde yine. Düşman gelse yine ilk sizi bulacak karşılarında. Ve bizler sizin gibi komutanlara layık askerler olarak savaşacağız. Bak elimdeki demir çubuğu senin yüreğinle tutuyorum. Beynimde de Ümit yoldaşın düşüncesinin berraklığı.

Sizi yaşatıyoruz yoldaşlar. Bir Habip, bir Ümit yaratmış partimiz, Habipler’i, Ümitler’i çoğaltacak. Partimizi ikiniz de benden çok iyi tanıyorsunuz. Bu yüzden çoğalacağımızı bildiğiniz için ölümü çekincesizce ektiniz verimli bedeninize.

Sana bir şey itiraf edeyim yoldaş. Seni hep kıskandım. Sana olan sevgim arttıkça daha fazla kıskandım. Kıskançlıkla takipçin oldum, daha doğrusu olmaya çalışıyorum. Yiğitliğini, baş eğmezliğini, olaylara ve kişilere proleter sezgilerinle sağlam bakışını, kavrayışını ve yansıtışını kıskandım.

Hala kıskanıyorum seni. Partimizin ilk şehitlerinden biri olmanı kıskanıyorum. Böyle bir onura ilk ulaşanlardan biri olmanı kıskanıyorum. Ama bu onuru en çok hak edenler de sizlerdiniz. Garip geliyor belki bunları söylemem. Sizlerin şehit düşmesi partimiz adına önemli bir kayıp, ama bir o kadar da büyük bir onur.

Çünkü yoldaş, samimi her devrimci kendine şehitleri örnek alır. Onları aşmaktır onun devrimcileşmesinin adı. Sizin gibi önder yoldaşları aşmak zor olacak. Çünkü ikiniz de örnek komünistlerdiniz. Sizin takipçileriniz olarak, bizler sizi aştığımız oranda sizleri yaşatacak ve partimizi güçlendireceğiz.(188)

Hergün kendinde devrim yapmanın adı: Habip Gül

Şehitlerin ardından hep iyi sözler vurur dudaklara. Çünkü hatırlarda onların hep iyi yanları kalır. Çünkü en iyiler, en önde düşerler bereketler toprağına.

Ümit yoldaşı sınırlı sayıdaki mektuplarından ve Kızıl Bayrak'ımızdaki yazılarından tanıyorum. Ama bu bile yetiyor onun en iyilerden biri olduğunu bilmeme. Seni ise neredeyse yaşamımın her anında örnek alacak kadar yakından tanıyorum. Bu yüzden ancak seni anlatabileceğim.

Söze nereden başlasam. Örnek aldığım yoldaştın. Bir partili nasıl olmalı sorusunun yanıtını sana bakarak veriyordum. Görüşe gelen yoldaşlara hep senden örnek veriyordum. Hayır, seni hiçbir zaman mükemmelleştirmedim. Zaten böyle bir şey yapsaydım, buna ilk karşı çıkan sen olurdun. Ama mükemmeli kovalayan ve buna en yakın olan bir önder yoldaştın. Devrimcilik hergün kendinde devrim yapmaktır. Bunun en iyi örneği de şendin.

“Ancak sınıf kini olanlar ayakta kalabildi” diyordun bir mektubunda. Ama kimimiz sadece ayakta kalırken, kimimiz de kendisiyle birlikte birçoklarını ayakta tuttu. Benim tanıdığım yoldaşlar içinde böylelerinin başında sen geliyorsun. Benim de ayakta kalanlardan biri olduğumu söylüyordun. Ama inan yoldaş, benim ayakta kalmamda senin payın oldukça büyük.

Bunun için sana teşekkür ettiğimde, tüm mütevaziliğinle, “bunun için bana teşekkür etmene gerek yok” diyordun. “Sen de, ben de, herkes de emeğinin karşılığını alıyor.” Doğru, herkes emeğinin karşılığını alıyor. Ama bir düşünsene, göz ne kadar emektar olursa(189)olsun, cılız bile olsa bir ışık yoksa onun emektarlığı ne işe yarar. Ancak bir ışık olduğunda göz emeğinin karşılığını alır ve görür. İşte yoldaş sen ışığınla görmemi sağladın. Öyle cılız da değildi ışığın, göz kamaştırıcıydı. İkimiz de biliyoruz ki, senin ışığın olmasaydı gözlerim karanlıkta çürüyecekti, yüreğim de öyle...