Descendants of



Yüklə 240,84 Kb.
səhifə1/5
tarix10.08.2018
ölçüsü240,84 Kb.
#68659
  1   2   3   4   5

Descendants of

Fernando Alonso de Villarino-Pablo Villarino Pieyra

Genealogía argentina

by Daniel Rojas Lanus

Argentina



First Generation



1. Fernando ALONSO DE VILLARINO .
Fernando married Josefa VARELA.
Children from this marriage were:
+ 2 M i. Angel VILLARINO was born in Galicia.

Second Generation (Children)



2. Angel VILLARINO (Fernando1) was born in Galicia.
Angel married Teresa FRIEIRO (PIEYRA).
Children from this marriage were:
+ 3 M i. Pablo VILLARINO FRIEIRO (PIEYRA) was born in 1782 in San Salvador de Bembride, Arzobispado de Santiago, Galicia, died on 30 Dec 1843 in Bs As and was buried on 31 Dec 1843 in Cementerio DE La Recoleta.

Third Generation (Grandchildren)



3. Pablo VILLARINO FRIEIRO (PIEYRA) (Angel2, Fernando1) was born in 1782 in San Salvador de Bembride, Arzobispado de Santiago, Galicia, died on 30 Dec 1843 in Bs As and was buried on 31 Dec 1843 in Cementerio DE La Recoleta. Another name for Pablo was Pablo VILLARINO Y PEQUEÑO.
General Notes: Villarino y Pieyra Pablo

Pablo Villarino y Pieyra


Pablo Villarino y Pieyra naceu en San Salvador de Bembibre- Buxán (A Coruña) cara ao ano 1752. Eran os seus pais Ángel Villarino e Teresa Pieyra, segundo o escritor xenealista arxentino Ibargurren, e segundo Castro López eran Ángel de Villarino e Josefa Pequeño. Emigrou moi novo a Bos Aires, dedicándose ao comercio como armacenista. O 16 de setembro de 1779 tomou o hábito de franciscano terciario, onde só se admitía persoas de "distinción social". Chegou ser o Síndico do convento, e en cumprimento do seu cargo fixo varias xestións ao obxecto de adquirir bens para a comunidade, e foi tesoureiro da Irmandade da Caridade. Cando ocurriu a primeira invasión inglesa (1806), na primeira suscripción para facer fronte aos gastos derivados da reconquista, Villarino aportou mil pesos fortes. Diante dunha nova intentona de invasión inglesa, formáronse en Bos Aires varios copros do exército, Villarino non só aportou durante a guerra o salario de 120 pesos a un compoñente do batallón de artillería, do que se encargara o clero secular, senón que ao se formar a súa Plana Maior, foi nomeado Comisario de víveres, e cando a Guerra da Independencia española aportou 500 pesos para remitir a España. Cando algúns españois liderados por Álzaga e o bispo Benito Lue y Riega, temerosos de que Liniers, pola súa orixe francesa, os puidese traizoar, tentárono destituir o 1 de xaneiro de 1809, sen o conseguir. Villarino non debeu tomar parte desta conxura, por canto o 19 de agosto suscribía unha instancia solicitando a liberdade de Álzaga e os demais comprometidos, que como consecuencia foran desterrados. Aínda que triunfante Liniers foi substituido por Hidalgo Cisneros. Nembargante, o ambiente estaba revolto e o 13 de xullo daquel ano, iniciouse unha requisa miuciosa nas casas dos pertencentes aos Tercios de Galiza, Biscaia e Cataluña para quitarlles as armas. Xa bastante agudizada a guerra na Península contra os franceses, celebrouse en Bos Aires a famosa Asemblea, o 22 de maio de 1810, para acordar decisións definitivas. Cando se tratou se había que subrogar a outra autoridade á superior que obtiña o Virrei, dependente da soberana, sinalouse que, de ser así, poderíanse nomear adxuntos para o goberno, aos Alcaldes ordinario de primeiro voto, e Procurador Síndico xeral da cidade, Francisco de Belaustegui dixo que se conformaba en todas as súas partes co voto do oídor Reyes. A ese voto sumouse Villarino. Belaustegui e Villarino insistiron na necesidade de volver convocar a Asemblea, por se persoas que non puideran ter asistido á celebrada puidesen cambiar a decisión acordada. Esta proposta non só non tivo éxito senón que Villarino foi confinado en Córdoba, xa que non inspiraba confianza á Xunta Gobernativa. En Córdoba estivo algún tempo, onde chegara o 25 de decembro de 1810, mais foi levantada o aillamento, e puido voltar ao seu domicilio. En xullo de 1812 descubriron en Bos Aires unha conspiración dos españois para derrubar a Xunta Gobernativa, e como resultado detiveron a Villarino. No interrogatorio peguntáronlle se na súa casa ou na casa de Bartolomé Tazón tiñan depositadas 200 armas e que había catro ou cinco meses as sacaran de aí, transportándoas a outro destino. El contestou que ignoraba o contido da pregunta e que non tivera armas, mais que as dúas que xa entregara o Goberno. A súa declaración foi o día 6 de xullo, o 8 de xullo ratificouna e o 16 quedou en liberdade. O 20 de xullo de 1814, Villarino acudiu ao Consulado para que lle pagasen 6.000 pesos, máis os xuros, que facilitara el en calidade de empréstimo. No ano 1819 os seus fillos plantexaron unha reclamación do empréstimo forzoso no que o Goberno os incluira. Nun reparto de 50.000 pesos de empréstimo forzoso "aos españois europeos, capitalistas e afincados", efectuado en abril de 1821 polo Tribunal do Consulado, por orde gobernamental, impuxéronlle 900 pesos. Dos 258 españois incluidos primeiramente nel, (xa que logo houbo outros españois incluidos), tan só Estaban Villanueva figuraba coa mesma elevada coantía que Villarino. As cantidades debían ser pagadas en dúas metades, unha ao recibiren a notificación e a outra aos 15 días da mesma. No ano 1829 era accionista do Banco Nacional das Provincias Unidas da Prata, e no 1832 aparece subscribindo con 20.000 pesos aos fondos públicos transferidos (ou alleados) polo Goberno ao abeiro da lei do 12 de decembro de 1831. Era de grande sentido filantrópico, aportando diversas cantidades para diferentes fins, tanto públicos coma privados. Así, sábese que aportou para a construcción dunha banda de ferro que circundase a Alameda con 50 pesos; para a viúva de Narciso Laprida, 25 pesos; pas as festas de maio de 1833, con 20 pesos; para o sostemento do Hospital xeral de homes, con 25 pesos mensuais; e para a construcción do novo templo de Quilmes, con 10 pesos. "Mais nin a súa aventaxosa situación económica nin as súas bondades o librarían, naturalmente, de disgustos. O seu irmán político era o coronel Vicente Dupuy, que se distinguira en combater aos españois, e concluiu os seus días no hospital de homes, refusando as reiteradas incitacións da súa irmá Antonia Josefa que lle ofreceu a súa casa, á que non quixo ir por ser esposa dun GODO". Villarino outorgou testamento o 30 de decembro de 1839, mandando, entre outras cousas, que se lle desen 25 pesos a cada un dos 40 pobres máis necesitados e dous pesos a cada un dos 500 esmoleiros. Faleceu o 30 de decembro de 1843, na súa casa número 41 da rúa Suipacha, soterrado ao día seguinte no cemiterio da Recoleta. BIBLIOGRAFÍA: "Los Gallegos en la Argentina", Tomo I, Alberto Vilanova Rodríguez, Ediciones Galicia, Bos Aires, 1966 "El Tercio de Gallegos" e un artigo, en Almanaque Gallego para 1911.

Século XIX, O

O século XIX Caracteres xerais
Neste século a emigración galega a Latinoamérica pódese dicir que xa estaba consolidada, e no tocante á Arxentina era xa un grupo con perfiles acusados, de influencia a nivel social e moral, cunha gravitación propia e con grande interacción na vida popular. Nesta etapa salienta Vilanova Rodríguez a cualidade da solidariedade reinante entre os galegos na Arxentina, e tráenos a colación as palabras do franciscano galego Fr.Juan José de Castro, e comunicáballe aos seus irmáns do convento de Hebrón esta afagante impresión: "Nesta cidade (Bos Aires) a maior e a máis poderosa nación son galegos e no seu comercio están os caudais deles e o que regularmente non pasa en España, acontece aquí, pois irmánanse e axúdanse valentemente uns a outros, amparándose mutuamente e poñendo o seu caudal aos que veñen de alá". Unha mostra desta irmandade deuna a constitución en Bos Aires cara ao ano 1790 da "Congregación de naturais e orixinarios do Reino de Galiza", primeira asociación de carácter galego constituida en América, e que o 25 de xullo de 1795 celebrou o Apóstolo Santiago na igrexa de San Ignacio con grande solemnidade. Eran compoñentes desta asociación galegos como o Administrador da Real Alfándega, don José Núñez, natural da Coruña, os señores Pablo Villarino e José Fernández de Castro, que anos máis tarde destacaron na organización e constitución do Tercio de Galiza, polo que se pode concluir que ese Tercio constituise con rapidez mercé á existencia da Congregación. Neste século XIX hai un continxente emigratorio galego importante, sobre todo na segunda metade do mesmo. E foron de todas as orixes xeográficas e berces socioeconómicos. BIBLIOGRAFÍA: "Los Gallegos en la Argentina", Tomo I, Alberto Vilanova Rodríguez, Ediciones Galicia, Bos Aires, 1966

La legendaria hermandad gallega.

La primera organización de gallegos, en el exterior, que utilizan el nombre de Congregación del Apóstol Santiago tuvo su asiento en Madrid, en 1741. Es probable, en el plano de las especulaciones, que estuviese integrada por miembros de la nobleza que formaban parte de la corte real. También, a partir de 1768, existió otra en México. Ambas eran de carácter religioso, como una manifestación de la devoción de los gallegos fuera de su tierra por el santo patrono de Galicia.

En Buenos Aires, como imitación de esas dos, en 1787 se creó la "Congregación del Apóstol Santiago el Mayor, de Hijos y Oriundos del Reyno de Galicia". El principal artífice de la Cofradía fue Benito González Rivadavia, un prestigioso abogado. Era familiar - no se ha podido determinar si era el tío o el padre - de Bernardino Rivadavia, el primer presidente argentino.

En ese entonces un total de 158 personas suscribieron la constitución de la Congregación del Apóstol Santiago. Era un numero realmente notable, sólo referido a los principales vecinos, porque Buenos Aires no alcanzaba a los 40.000 habitantes. También se destacaron como fundadores Ventura Marco del Pont, Pablo Villarino y José Fernández de Castro.

El objetivo de esta entidad, registrado en su constitución, era mantener una de las fuentes más grandes de las tradiciones gallegas que era el culto al apóstol. Pero además se estableció que ayudaría a aquellos paisanos que estuviesen en desgracia, por lo cual merece ser considerada como la primera institución mutual gallega, por lo menos, de América del Sur. Como se desconoce si las Congregaciones de Madrid y de México incluían en sus estatutos alguna característica de asociación mutual, tal vez sea la primera entidad gallega de ese tipo fuera de Galicia.

De esta institución no se sabía absolutamente nada. El único en mencionarla fue Alberto Vilanoba Rodríguez en su obra "Los gallegos en la Argentina" realizada en 1966, donde consigna equivocadamente la fecha de su creación. En ella cita que el 25 de julio 1795 celebraron con gran solemnidad el día del Apóstol Santiago en el altar de la Iglesia de San Ignacio, obra del escultor Juan Antonio Gaspar Hernández, oriundo de Valladolid, quien posteriormente fue director de la Academia de Geometría y Dibujo creada por Manuel Belgrano en 1799. La Congregación había costeado ese altar como homenaje al santo patrono. A pesar de los pocos renglones que le dedica, esta pequeña referencia dio pie a la investigación de Horacio Vázquez, quien descubrió que recién en 1799 la Congregación obtuvo la aprobación oficial mediante una Cédula Real, debido a las demoras burocráticas y a la lentitud de las comunicaciones epistolares vía marítima con la Península.

Se reunían originalmente, en la capilla de San Roque, junto al Convento y la Basílica de San Francisco, ubicada en las actuales calles Alsina y Defensa. Lamentablemente a mediados de la década del 50 de este siglo, partidarios del peronismo incendiaron el templo en donde ardió, entre otros elementos muy valiosos, una antigua estatuilla del apóstol Santiago, considerada como la imagen que presidía las reuniones de la Congregación. Paradójicamente en esa misma capilla se encuentran enterrados los restos mortales de los gallegos Pedro Cerviño, el jefe del Tercio de Gallegos, y Jacobo Varela, el célebre capitán de la compañía de granaderos de dicho regimiento.

Research Notes:Realista, votó por el Rey en el Cabildo abierto del 22 de mayo 1810, estuvo implicado en la Revolución Secreta y Realísta de D Martín de Alzaga en 1812, su cuñado valiente patriota, el Coronel D Vicente Dupuy se negó a morir en su casa por esta razón, aunque estaba enfermo de tísis y hambre.

Formó parte del tercio de Gallegos durante las Invasiones Inglesas, invitando al igual que su yerno ( José Antonio Lagos, también español) al Cabildo Abierto del 22 de mayo de 1810 , prestamista del gobierno en 1812, miembro de la Hermandad de la Caridad, terciario de la Orden Franciscana.

(Rev Genealógica Nro 13, Hombres de Mayo, Bs As 1960.
Pablo married Maria Lina DE LA TORRE Y CASTRO, daughter of Antonio Lino DE LA TORRE and María DE CASTRO.
Children from this marriage were:
+ 4 M i. Francisco VILLARINO DE LA TORRE Juez de Paz de Chascomús was born in 1792 in Bs As.
+ 5 F ii. Maria Aniceta VILLARINO DE LA TORRE was born in 1796.
Pablo next married Antonia Josefa DUPUY ISLAS DE GARAY, daughter of Luis DUPUY ESQUERRA and Joaquina Celedonia DE ISLAS DE GARAY Y LADRON DE GUEVARA.
Noted events in her life were:
1. Marriage Contract; 28 Nov 1789; Catedral de Bs As L Matr. 5 f 480. Testigos : Pedro Nobas

Ana Joaquina Dupuy e Islas


Research Notes:Existe un oleo en la familia de Robert Vázquez Mansilla.
Children from this marriage were:
+ 6 F i. Manuela VILLARINO DUPUY was born in 1808 in Chascomús, prov de Buenos Aires.
+ 7 F ii. María de los Dolores VILLARINO DUPUY was born about 1813 in Bs As.
Pablo next married Manuela MARTINEZ FERNANDEZ ESTEVES.


Yüklə 240,84 Kb.

Dostları ilə paylaş:
  1   2   3   4   5




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©muhaz.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

gir | qeydiyyatdan keç
    Ana səhifə


yükləyin