Stephen King Sis
Yüklə 1,35 Mb.
|
|
Stephen King - Sis Kitaplar, uygarlığa yol gösteren ışıklardır. UYARI:
Cehaletin yenildiği, sevginin, iyiliğin ve bilginin paylaşıldığı yer olarak gördüğümüz sitemizdeki tüm e-kitaplar, 5846 Sayılı Kanun'un ilgili maddesine istinaden, engellilerin faydalanabilmeleri amacıyla ekran okuyucu, ses sentezleyici program, konuşan "Braille Not Speak", kabartma ekran vebenzeri yardımcı araçlara, uyumluolacak şekilde, "TXT","DOC" ve "HTML" gibi formatlarda, tarayıcı ve OCR (optik karakter tanıma) yazılımı kullanılarak, sadece görmeengelliler için, hazırlanmaktadır. Tümüyle ücretsiz olan sitemizdeki e-kitaplar, "Engelli-engelsiz elele"düşüncesiyle, hiçbir ticari amaç gözetilmeksizin, tamamen gönüllülük esasına dayalı olarak, engelli-engelsiz Yardımsever arkadaşlarımızın yoğun emeği sayesinde, görme engelli kitap sevenlerin istifadesine sunulmaktadır. Bu e-kitaplar hiçbirşekilde ticari amaçla veya kanuna aykırı olarak kullanılamaz, kullandırılamaz. Aksi kullanımdan doğabilecek tümyasalsorumluluklar kullanana aittir. Sitemizin amacı asla eser sahiplerine zarar vermek değildir. www.kitapsevenler.com web sitesinin amacıgörme engellilerin kitap okuma hak ve özgürlüğünü yüceltmek ve kitap okuma alışkanlığını pekiştirmektir. Ben de bir görme engelli olarak kitap okumayı seviyorum. Sevginin olduğu gibi, bilginin de paylaşıldıkça pekişeceğine inanıyorum.Tüm kitap dostlarına, görme engellilerin kitap okuyabilmeleri için gösterdikleri çabalardan ve yaptıkları katkılardan ötürü teşekkür ediyorum. Bilgi paylaşmakla çoğalır. Yaşar MUTLU
5846 Sayılı Kanun'un "altıncı Bölüm-Çeşitli Hükümler" bölümünde yeralan "EK MADDE 11" : "ders kitapları dahil, alenileşmiş veya yayımlanmış yazılı ilim ve edebiyat eserlerinin engelliler için üretilmiş bir nüshası yoksa hiçbir ticarî amaçgüdülmeksizin bir engellinin kullanımı için kendisi veya üçüncü bir kişi tek nüsha olarak ya da engellilere yönelik hizmet veren eğitim kurumu, vakıf veya dernek gibi kuruluşlar tarafından ihtiyaç kadar kaset, CD, braill alfabesi ve benzeri formatlarda çoğaltılması veya ödünç verilmesi bu Kanunda öngörülen izinler alınmadan gerçekleştirilebilir."Bu nüshalar hiçbir şekilde satılamaz, ticarete konu edilemez ve amacı dışında kullanılamaz ve kullandırılamaz. Ayrıca bu nüshalar üzerinde hak sahipleri ile ilgili bilgilerin bulundurulması ve çoğaltım amacının belirtilmesi zorunludur." bu e-kitap Görme engelliler için düzenlenmiştir. Kitap taramak gerçekten incelik ve beceri isteyen, zahmet verici bir iştir. Ne mutlu ki, bir görme engellinin, düzgün taranmış ve hazırlanmış bir e-kitabı okuyabilmesinden duyduğu sevinci paylaşabilmek tüm zahmete değer. Sizler de bu mutluluğu paylaşabilmek için bir kitabınızı tarayıp, kitapsevenler@gmail.com Adresine göndermeyi ve bu isimsiz kahramanlara katılmayı düşünebilirsiniz. Bu Kitaplar size gelene kadar verilen emeğe ve kanunlara saygı göstererek lütfen bu açıklamaları silmeyiniz. Siz de bir görme engelliye, okuyabileceği formatlarda, bir kitap armağan ediniz... Teşekkürler. Ne Mutlu Bilgi için, Bilgece yaşayanlara. Tarayan Yaşar Mutlu www.kitapsevenler.com www.yasarmutlu.com yasarmutlu@yasarmutlu.com yasarmutlu@kitapsevenler.com kitapsevenler@gmail.com Stephen King - Sis KİTABIN ORİJİNAL ADI YAYIN HAKLARI <§ SKELETON CREW 1986 STEPHEN KING KESİM Telif Haklan Ajansı ALTIN KİTAPLAR YAYINEVİ ve TİCARET A.Ş. Bu kitabın her türlü yayın hakları Fikir ve Sanat Eserleri Yasası gereğince ALTIN KİTAPLAR YAYINEVİ ve TİCARET A.Ş.'ye aittir. BASKI 2. BASIM/1999 AKDENİZ YAYINCILIK A.Ş. Matbaacılar Sitesi No: 83 Bağcılar - İSTANBUL ISBN 975-405-937-3 99-34-y-0131-738 ALTIN KİTAPLAR YAYINEVİ Celâl Ferdi Gökçay Sk. Nebioğlu işhanı Cağaloğlu - İstanbul Tel: (0212) 522 40 45 - 526 80 12 511 51 00-511 32 26 Faks:(0212)526 80 11 www. altinkitaplar. com info @altinkitaplar. com.tr. as ALTIN KİTAPİAR YAYINEVİ Yazarın Yayınevimizden Çıkan Kitaplan: HAYVAN MEZARLIĞI GÖZ KUJO
KORKU AĞI KUŞKU MEVSİMİ ÇAĞRI CHRISTINE MAHŞER «O»
TEPKİ MEDYUM
SADİST ŞEFFAF
CESET AZRAİL KOŞUYOR HAYALETİN GARİP HUYLARI KARA KULE HAYATI EMEN KARANLIK GECE YARISINI 2 GEÇE GECE YARISINI 4 GEÇE RUHLAR DÜKKÂNI HAYALETLER BELDESİ ÇORAK TOPRAKLAR OYUN
BÜYÜCÜ VE CAM KÜRE YEŞİL YOL DİZİSİ Stephen King sis TÜRKÇESİ: GÖNÜL SUVEREN Tarayan Yaşar Mutlu www.kitapsevenler.com www.yasarmutlu.com e-postamız kitapsevenler@gmail.com Sis
I. Fırtınanın Gelişi Olanları anlatıyorum... Kuzey New England'ın gelmiş geçmiş en müthiş sıcak dalgası 19 Temmuz gecesi sona ererken, bütün Batı Maine bölgesini şiddetli fırtınalar sarmaya başladı. Şimdiye kadar tanık olduğum fırtınaların en korkuncuydu bunlar. Biz Uzun GöTün kıyısında oturuyorduk. Karanlık basmadan az önce, ilk fırtınanın suları döverek bize doğru yaklaştığını gördük. Bir saat öncesine kadar hava son derecede durgundu. Babamın 1936'da bizim kayıkhaneye astığı Amerikan bayrağı, direğinden gevşekçe sarkıyor, ucu bile oynamıyordu. Sıcak sanki elle tutulacak kadar yoğun, taş ocağının dibindeki kara sular kadar derindi. O gün akşam üzeri üçümüz yüzmeye gitmiştik. Ama derinlere açılmadıkça, su insanı ferahlatmıyordu. Steff de ben de derinlere açılmak istemiyorduk. Çünkü Billy bizi izleyemezdi Henüz beş yaşındaydı. Beş buçukta, göle bakan balkonda iştahsız iştahsız yemek yedik. Jambonlu sandviç ve patates salatası. Kimsenin canı Pepsi'den başka bir şey istemiyor gibiydi. Şişeler buz dolu çelik kovada duruyordu. Billy, akşam yemeğinden sonra, bir süre alçak trapezinde oynamaya gitti. Steff'le ben de balkonda oturduk. Pek konuşmadan sigaralarımızı içiyor, dümdüz bir aynaya benzeyen, kasvetli gölün karşı kıyısındaki Harrison'a bakıyorduk. Oraya buraya gidip gelen birkaç motorun homurtusu duyuluyordu. Kışın yaprak- ¦— 7
larını dökmeyen ağaçlar toza bulanmıştı, sıcağa yenik düşmüş gibi gözüküyorlardı. Fırtına habercisi, mor renkli, dev bulutlar batıda ağır ağır toplanıyordu. Bir ordu gibi. Şimşekler çakıyordu. Komşumuz Brent Norton'un, Washington Dağının tepesinden yayın yapan ve sadece klasik müzik çalan istasyona ayarlanmış olan radyosu, her şimşek çakışında korkunç parazit yapıyordu. Brent Norton, New Jersey'li bir avukattı. Uzun Göl'deki küçük evine sadece yazları gelirdi. Evde ne kalorifer kazanı vardı, ne de ısı yalıtımı. Norton'la iki yıl önce sınır yüzünden tartışmaya başlamış, sonunda o bölgenin mahkemesine kadar gitmiştik. Davayı ben kazanmıştım. Norton da davayı buralı olmadığı için kaybettiğini iddiaya kalkışmıştı. Yani birbirimize karşı dostça duygular beslemiyorduk. Steff içini çekti ve çapraz askılı., omuzları açık bluzunun önünü kaldırarak göğüslerini yelpazelemeye çalıştı. Bu hareketin onu serinlettiğini sanmıyordum. Ama oldukça çekici görünüyordu. «Seni korkutmak istemiyorum,» dedim. «Ama galiba korkunç bir fırtına yaklaşıyor.» Steff bana kuşkuyla baktı. «Dün gece de fırtına bulutları toplandı David, önceki gece de. Sonra dağıldı.» «Bu gece dağılmayacak.» «Öyle mi?» «Fırtına şiddetlenirse alt kata ineriz.» «Çok şiddetlenir mi sence?» Gölün bu kıyısına, bütün yıl boyunca oturulabilecek İlk evi babam yapmıştı. Hemen hemen çocuk denilecek bir yaşta, iki kardeşiyle birlikte, şimdi evin bulunduğu yere yazlık bir kulübe kurmuştu. Ve 1938'de bir yaz fırtınası evi yıkmıştı, taş duvarları bile. Sadece kayıkhane zarar görmemişti. Babam da bir yıl sonra büyük evi yapmaya koyulmuştu. Şiddetli fırtınalarda çevreye en çok ağaçlar zarar verir. Ağaçlar yaşlanır, rüzgâr da onları devirir. Tabiat ana, evini zaman zaman böyle temizler işte. «Bilmiyorum,» dedim. Bu bir bakıma doğruydu. 1938'deki korkunç fırtına konusunda sadece bazı hikâyeler duymuştum. «Ama rüzgâr gölden büyük bir hızla esebilir.» Bir süre sonra Billy döndü. Çok terlediği için, trapezde pek — 8 — eğlenemediğinden yakınıyordu. Saçlarını karıştırarak ona bir Pepsi daha verdim. Böylece dişçiye daha fazla iş çıkacaktı. Fırtına bulutları yaklaşıyor, maviliği yutuyordu. Fırtına çıkacağı kesindi artık. Norton radyosunu kapatmıştı. Billy, annesiyle benim aramızda oturmuş, büyülenmiş gibi gökyüzünü seyrediyordu. Gök gürlüyordu. Ses göle yayılıyor, sonra da çevrede yankılanıyordu. Bulutlar dönüyor, yuvarlanıyordu. Bazan kara, ba-zan mor, bazan da damar damardılar. Sonra yine kapkara kesiliyorlardı. Yavaş yavaş gölün üzerine çöreklendiler. İnceden bir yağmur yağıyordu. Biz fırtınayı seyrederken, herhalde Bolster's Mill sağanak altındaydı. Hatta belki Norway kenti bile... Derken havada bir kıpırdanma başladı. Önce kesik kesikti. Bayrağı havalandırıp bırakıyordu. Ortalık serinledi ve gittikçe söğüdü. Vücutlarımızı kaplayan ter buz kesildi. Tam o sırada, gölde ilerleyen gümüş perdeyi fark ettim. Harrison'u birkaç saniyede gözden silen perde, dosdoğru üstümüze geliyordu. Motorlar çoktan kaçmıştı. Billy bizim branda koltukların küçük bir modeli olan koltuğundan kalktı. Portatif koltuğun arasında adı bile yazılıydı «Baba, bak!» «İçeri girelim,» diyerek ayağa kalkıp, kolumu Billy'nin omu-zuna attım. «Onu görüyor musun? Baba, nedir o?» «Su-hortumu. içeri girelim.» Steff şaşkın şaşkın bana bir göz attı. «Haydi, Billy. Babanın dediğini yap.» Yana kaydırılarak açılan kapıdan oturma odasına girdik. Kapıyı kapattım ve bir an durup dışarı baktım. Gümüş perde gölün dörtte üçünü aşmıştı. Giderek alçalan kapkara gökyüzüyle, parlak beyaz çizgili, kurşun rengi suların arasında çılgınca dönen dev bir fincana benziyordu. Göl azgın denizler gibi, korkunç bir görünüme bürünmüştü. Yüksek dalgalar birbirini izliyor, rıhtımlara ve mendireklere çarparak beyaz köpükler saçıyor, ortalardaki kaba dalgalar, beyaz kafalarını göğe doğru kaldırıyordu. Su-hortumunu seyretmek insanı ipnotize ediyordu sanki. Tam bize eriştiği sırada, müthiş bir şimşek çaktı. Bu çok parlak ışık, bütün eşyaların negatiflerini gözlerime işledi. Etkisi ancak otuz — 9 _ saniye sonra geçti. Telefon birden, «Tink!» dedi. İrkilerek döndüm. Karımla oğlum, gölün kuzeybatısına bakan büyük camlı pencerenin hemen önünde duruyorlardı. Gözlerimin önünde korkunç bir sahne belirdi. Galiba bu sadece babalarla kocalara özgü bir hayaldi. Büyük cam, öksürüğe benzeyen, sert ama hafif bir ses çıkararak içeriye doğru patlıyor ve sivri uçlu parçalar birer ok gibi karımın çıplak karnına, oğlumun da yüzüne ve boynuna saplanıyordu. Engizisyonun uyandırdığı dehşet, kafanızın sevdikleriniz konusunda yarattığı hayallerin yanında hiç kalırdı. İkisini de sertçe tutup geri çektim. «Ne yapıyorsunuz siz! Çekilin oradan!» Steff beni hayretle süzdü. Billy ise, gördüğü bir düşten yeni uyanmış gibi bakıyordu. Onları mutfağa sokup ışığı yaktım. Telefon yine «tınk»!adı. Sonra rüzgâr etkisini göstermeye başladı. Ev dev bir uçak gibi havalandı sanki. Tiz bir ıslık sesi duyuldu. Ses bazan pes bir kükreme halini alıyor, sonra incelerek bir çığlığa dönüşüyordu. Steff'e, «Aşağıya inin,» dedim. Artık sesimi duyurabilmek için bağırıyordum. Tam tepemizde gök gümbürdüyor, dev keresteler birbirine çarpıyormuş gibi, korkunç bir ses çıkıyordu. Billy bacağıma sarılıp büzüldü. «Sende gel!» diye bağırdı Steff. Başımı sallayarak onlara gitmelerini işaret ettim. Billy'nin kollarını bacaklarımdan zorlukla çözdüm, «Annenle git. Ben mum getireceğim. Elektrik kesilebilir.» Oğlum annesiyle gitti. Ben de dolapları karıştırmaya başladım. Şu mumlar da bir tuhaftır doğrusu. Yaz fırtınalarında elektriğin kesilebileceğini düşünerek, her bahar bol boi mum alırsın. Ama tam gerekii olduklarında, bir yere saklanıveririer. Dördüncü dolabı karıştırıyordum. Burada neler yoktu ki... Steff'le dört yıl önce aldığımız ve hâlâ içmediğimiz esrarlı sigara. Billy'nin Auburn Oyuncakçısından aldığı, kendi kendilerine takırdayan takma dişler. Steff'in albümümüze yapıştırmayı unuttuğu desteyle fotoğraf. Sears Mağazasının katalogunun altına ve Fryeburg Fuarında tenis toplarıyla tahta şişeleri devirerek-- kazandığım, Taiwan malı bebeğin arkasına baktım. Mumlar, gözleri ölü gözlerini andıran bebeğin arkasındaydı. — 10 — Hâlâ selofana sarılıydı. Mumları aldığım sırada ışıklar söndü. Elektrik artık sadece gökyüzündeydi. Yemek odasını arka arkaya çakan, mor ve beyaz şimşekler aydınlatıyordu. Billy'nin aşağıda ağlamaya başladığını duydum. Steff hafif mırıltılarla onu yatıştırmaya çalışıyordu. Fırtınayı bir kere daha seyretmek istedim. Su-hortumu ya geçip gitmiş ya da kıyıya eriştiği zaman dağılmıştı. Gölün yirmi metre kadar ilerisini görebiliyordum. Sular çalkalanıyordu. Birinin kayık iskelesi sulara kapılmıştı. Belki de Jessers'lerinkiydi. İskelenin kazıkları kâh havaya kalkıyor, kâh sulara dalıyordu. Alt kata indim. Billy bana doğru atılarak bacaklarıma sarıldı. Onu havaya kaldırıp, sıkıca göğsüme bastırdım. Sonra da mumları yaktım. Koridorun sonunda, küçük atelyemin karşısındaki misafir yatak odasında oturduk. Mumların titrek, sarı ışığında birbirimizin yüzüne bakıyor ve fırtınanın homurdanarak evimize saldırmasını dinliyorduk. Yirmi dakika kadar sonra, müthiş bir gürültü çevrede yankılandı. Yakındaki büyük çam ağaçlarından biri devrilmişti. Sonra birden ortalığa sessizlik çöktü. Daha doğrusu rüzgâr biraz hafifledi. Steff sordu. «Bitti mi?» «Belki,» dedim. «Belki bir sûre için...» Yukarı çıktık. Üçümüz de elimize birer mum almıştık. Sabah duasına giden keşişlere benziyorduk. Billy mumu gururla ve dikkatle taşıyordu. «Ateş»i taşımak onun için çok önemli bir şeydi. Bu sayede korkusunu da unuttu. Fırtınanın evin çevresinde ne gibi bir zarara yol açtığını anlamak olanaksızdı. Her yer kapkaranlıktı. Billy'nin yatma saat! gelip geçmişti. Ama ikimiz de onu götürüp yatırmaktan söz etmedik. Oturma odasına yerleşip rüzgârı dinledik, şimşekleri seyrettik. Rüzgâr bir saat kadar sonra yine şiddetlenmeye başladı. Üç hafta boyunca ısı otuz dördün altına düşmemişti. Portland jet limanındaki meteoroloji istasyonu, bu yirmi bir günün altısında, ısının kırkı da aştığını bildirmişti. Hava gerçekten garipti. Aslında çok kötü bir kış geçirmiştik, ilkbahar da geç gelmişti. Sıcak dalgası da bunlara eklenince, bazı kişiler yine o eski hikâyeyi — 11 — yinelemeye başlamışlardı: Bütün bunlar 1950'lerde yapılan atom bombası deneylerinin uzun vadeli sonuçlarıydı. Kıyamet gününün yaklaştığını da söyleyenler vardı. En bayat hikâye de buydu tabii. Fırtına önceki kadar şiddetli değildi, ama ilk saldırıda kırılmış olan birkaç ağacın gürültüyle devrildiklerini işittik. Rüzgâr yine hafiflerken, bir ağaç bizim damın üzerine yıkıldı. Bir tabuta indirilen yumruğun çıkardığı gürültüye benzeyen bir ses duyuldu. Billy sıçradı ve korkuyla tavana baktı. «Tavan çökmez, şampiyon,» dedim. Oğlum endişeli endişeli gülümsedi. Saat ona doğru yine fırtına başladı. Korkunçtu. Rüzgâr kulakları sağır edercesine uluyor, birbiri ardından çakan şimşekler çevreyi aydınlatıyor, ağaçlar devriliyordu. Göl kıyısından bir çatırtı yükseldi. Steff alçak sesle bağırdı. Billy annesinin kucağında uykuya dalmıştı. «Neydi o, David?» «Kayıkhane sanırım.» «Ah... Ah Tanrım...» «Steffy, yine alt kata inmemizi istiyorum.» Billy'yi kucağıma alıp doğruldum. Steff in gözleri korkuyla büyümüştü. «David, bize bir şey olmaz, değil mi?» «Olmaz, olmaz.» «Doğru mu söylüyorsun?» «Elbette.» Aşağıya indik. On dakika sonra, fırtına doruk noktasına erişirken, üst katta bir şangırtı koptu. Büyük cam parçalanmıştı. Bir iki saat önce gözümde canlanan korkunç sahneler, pek de delice bir şey değildi anlaşılan. Uyuklayan Steff hafif bir çığlık atarak doğruldu. Misafir karyolasında yatan Billy huzursuzca kımıldandı. Karım, «Yağmur içeri girecek,» dedi. «Eşyalar mahvolacak.» «Boşver. Hepsi de sigortalı.» Steff beni azarlarcasına, «Sigortalı olması neyi değiştirir?» diye söylendi. «Annemin şifonyeri... Yeni kanepemiz... Renkli televizyon...» «Hişş,» dedim. «Haydi uyu.» — 12 —
Steff, «Uyuyamam ki,» diye mırıldandı, ama beş dakika sonra dalıp gitti. Ben yarım saat daha oturdum. Bir tek mum yanıyordu. Fır tınanın dışarıda uğuldayarak dört bir yana saldırmasını dinliyordum. Göl kıyısında oturanların çoğu, sabah sigorta şirketlerine telefon edeceklermiş gibi geliyordu bana. Ev sahipleri damlarına yuvarlanan ya da pencerelerinden içeri giren ağaçları keserlerken, elektrikli testerelerin vızıltısı çevrede yankılanacak; yollar elektrik şirketinin turuncu kamyonlarıyla dolacaktı. Fırtına hafifliyordu. Yeniden başlayacağını belirten bir işaret de yoktu. Steff'le Billy'yi yatakta bırakarak yukarı çıktım. Oturma odasına baktım. Yana kaydırılarak açılan kapının camına bir şey olmamıştı. Ama büyük pencerenin camının yerinde, huş yapraklarıyla dolu, kenarları çentik çentik bir delik vardı. Bodrum kapısının yanındaki yaşlı huş ağacının tepesi, camdan içeri girmişti. O ağaç kendimi bildim bileli dışarıdaydı. Şimdi oturma odamızı ziyarete gelmiş olan huşa bakarken, Steff'in sigortanın neyi değiştireceğini söylediğinde, ne demek istediğini anladım. Pek çok kışa göğüs germişti bu huş. Evin göle bakan yanında, testeremin dokunmadığı tek ağaç oydu. Halıya saçılmış iri cam parçalan, mum ışığını yansıtıyordu. Steff'le Billy'yi uyarmam gerektiğini kendi kendime hatırlattım. Terliklerini giymeden buraya girmeye kalkışabilirlerdi. Sabahları yalınayak dolaşmaya bayılırdı ikisi de. Tekrar aşağı indim. O gece misafir karyolasında uyuduk. Billy benimle Steff'in arasındaydı. Rüyamda, Tanrının gölün karşı kıyısındaki Harrison'da dolaştığını gördüm. Öyle uluydu ki, bel inden yukarısı, masmavi gökyüzünde kayboluyordu. Koruları kendi tabanının biçimine sokmak için ayağını yere vururken, kırılan ağaçların çatırtılarını duyuyordum. Tanrı, gölün çevresinde dolaşıyor, Bridgton tarafına, bize doğru geliyordu. Bütün evler, kulübeler ve yazlık köşkler şimşeğe benzeyen, morlu beyazlı alevler çıkararak yanıyordu. Sonunda duman her şeyi örttü, her yanı sis gibi sardı. — 13 — II. Fırtınadan Sonra. Norton. Kente Yolculuk. Billy, «Vay vay vay,» dedi. Bizim bahçeyi Norton'unkinden ayıran çitin yanında durmuş kapımızın önüne kadar uzanan yola bakıyordu. Bu dört yüz metrelik yol, sonunda bir kamp yoluyla birleşirdi. Kamp yolu ise bin metre kadardı, ve iki araba genişliğindeki asfalta bağlanırdı. Asfaltın adı «Kansas Yolu-ydu. Kansas Yoluyla istediğiniz yere gidebilirdiniz. Tabii o yerin Bridgton'da olması koşuluyla! Billy'nin neye baktığını fark edince sanki kalbim dondu. «Daha fazla sokulma, şampiyon. Bu kadarı yeter.» Billy tartışmaya kalkışmadı. Hava berrak, güneş pırıl pırıldı. Sıcaklık dalgası sırasında bulanık bir renk alan gökyüzü, sonbaharı anımsatan temiz bir maviliğe bürünmüştü. Hafif esinti, araba yolunda güneş ve gölge oyunları yapıyordu. Billy'nin durduğu yerin az ötesinde, sürekli bir hışırtı yükseliyordu. Otların arasında, ilk bakışta kıvrılıp bükülen yılanlardan oluştuğu sanılan bir yığın vardı. Evimize kadar gelen elektrik kabloları, altı metre ötede kopup birbirine karışmış ve düştüğü yerdeki otları yakmıştı. Şimdi de hafifçe kıvrılıp bükülüyor ve hışırdıyorlardı. Şiddetli yağmur yüzünden ağaçlar ve otlar iyice ıslanmamış olsaydı, belki ev de yanıp gidecekti. Neyse ki sadece tellerin dokundukları otlar kavrulmuştu. «Bu insanı çarpar mı, baba?» «Evet. Çarpabilir.» «Şimdi ne yapacağız?» «Hiçbir şey yapmayacağız. Elektrik şirketinin kamyonetini bekleyeceğiz.» «Ne zaman gelir?» «Bilmiyorum.» Beş yaşındaki çocukların soruları bitmek bilmez. «Herhalde bu sabah işleri başlarından aşkın. Benimle yolun sonuna kadar gelmek ister misin?» Billy bana doğru birkaç adım attı. Sonra durup endişeyle — 14 — elektrik tellerine baktı. Tellerden biri yukarı kıvrıldı, sonra da ağır ağır yere indi. Sanki «gel!» diye işaret ediyordu. «Baba, elektrik yerden geçer mi?» Yerinde bir soruydu bu. «Evet, ama korkma. Elektrik toprağı istiyor, Billy, seni değil. Tellere yaklaşmazsan, bir şey olmaz.» Oğlum, «Toprağı istiyor...» diye mırıldanarak yanıma geldi. El ele tutuşarak yoldan çıktık. Durum tahmin ettiğimden daha kötüydü. Devrilen ağaçlar, dört ayrı yerde yolu kapatmıştı. Bunlardan biri küçük, ikisi orta boydaydı. Dördüncüsü ise, gövdesi en azından bir buçuk metre genişliğinde, yaşlı bir ağaçtı. Yosunlar, gövdesini eski bir korse gibi sarmıştı. Bazılarının yapraklarının yarısı kopmuş, sürüyle dal çevreye saçılmıştı. Billy'yle kamp yoluna doğru giderken, küçük dalları iki yandaki korulara fırlattık. Bütün bunlar, bana yirmi beş yıl önceki bir yaz gününü hatırlatıyordu. Galiba o sırada ben de ancak Billy kadardım. O gün amcalarım gelmişler, bütün gün baltalarla korudaki çalıları temizlemişlerdi. Öğleden sonra da annemle babamın büyük piknik masasının başına geçmişlerdi. Masada yığınla sosisli sandviç, hamburger ve patates salatası vardı. Gaıtsett birası su gibi akmış ve Reuben amcam sırtında giysileriyle göle dalmıştı. Gemici ayakkabılarını bile çıkarmamıştı. O günlerde bu korularda hâlâ geyikler yaşardı. «Baba, göl kıyısına inebilir miyim?» Billy dalları ağaçların arasından atmaktan sıkılmıştı. Canı sıkılan bir çocuğun, başka bir şey yapmasına izin vermekten başka çare yoktu. «Tabii.»
Oğlumla eve döndük. Sonra Billy sağa saptı. Evin yanından dolaşırken, elektrik tellerinin iyice uzağından geçmeye de dikkat etti. Ben garaja gitmek üzere sola döndüm. Elektrikli testeremi alacaktım. Tahmin ettiğim gibi, gölün çevresinde testerelerin çirkin vızıltısı yankılanmaya başlamıştı bile. Gömleğimi çıkarıp tekrar yola doğru yürüdüğüm sırada, Steff evin kapısında belirdi. Yola devrilmiş ağaçlara endişeyle baktı. «Durum çok kötü mü?» «O ağaçları kesebilirim. Evin içi ne âlemde?» — 15 —
«Şey... camları süpürdüm. Ama o ağaç konusunda bir şeyler yapman gerekiyor, David. Oturma odasında bir ağaçla yaşayamayız.» «Doğru,» dedim. «Yaşayamayız herhalde.» Sabah güneşinde birbirimize baktık ve kıkır kıkır gülmeye başladık. Testereyi yandaki beton dökülmüş geçide bırakarak karımı öptüm. Kalçalarını sıkıca kavramıştım. Steff, «Yapma,» diye mırıldandı. «Billy...» Tam o sırada, oğlum koşarak evin köşesinden çıktı. «Baba! Baba! Gel bak...» Steff aynı anda kopuk telleri gördü ve Billy'ye dikkatli olması için olanca sesiyle bağırdı: Tellerden epey uzakta olan Billy, birden durdu ve annesine onun çıldırdığını sanıyormuş gibi baktı. Sonra çok yaşlı ve bunak insanları yatıştırmak için kullanılan ses tonuyla, «Benim bir şeyim yok, anne,» dedi. Ne kadar iyi olduğunu göstermek ister gibi, bize doğru geldi. Steff kollarımda titremeye başladı. Karımın kulağına, «Endişelenme,» diye fısıldadım. «Billy o telleri biliyor.» Steff, «Evet ama, insanlar yine de ölüyor,» dedi. «Televizyonda durmadan kopuk elektrik telleriyle ilgili uyarılar yayınlıyorlar... Billy, hemen eve girmeni istiyorum!» «Ah, yapma anneciğim. Babama kayıkhaneyi göstermek istiyorum.» Billy'nin gözleri heyecan ve hayal kırıklığından iri iri açılmıştı. Oğlum fırtına sonrası heyecanının tadını almıştı. Şimdi bunu paylaşmak istiyordu. «Hemen içeri gir! O teller tehlikeli...» «Babam tellerin beni değil toprağı istediklerini söyledi.» «Billy, benimle tartışmaya kalkışma!» «Gelip kayıkhaneye bakarım, şampiyon. Haydi, sen şimdi git.» Steff'in bütün vücudunun gerildiğini hissettim. «Öbür yandan dolaş, oğlum.» Yüklə 1,35 Mb. Dostları ilə paylaş:
|