125 İslamoğlu Tef

Ve kale innemet tehaztüm min dûnillâhi evsânen meveddete beyniküm fiyl hayatid dünya ve İbrahim dedi ki. İbrahim’e karşı kavmi böyle cevap vermişti. Aslında verememişti, tehdit etmişti. Cevap veremeyince cevapları tehdit olmuştu. Ve İbrahim buna karşılık şöyle dedi. Allah’ı bırakıp ta bir takım heykeller peydahlamanızın tek nedeni şu dünya hayatında onlarla aranızdaki çarpık sevgi bağıdır. Dedi.
Evet, buradaki “çarpık” ifadesini açıklayıcı olarak kullandım. Aslında zımnen hitabın yan anlamı olarak zaten var. Çünkü; fahvel hitaptan sözün gelişinden onu anlıyoruz. meveddete beyniküm fiyl hayatid dünya şu dünya hayatında aranızda ki çarpık sevgiden kaynaklanıyor diyor onları tanrılaştırmanız. Onları tanrılaştırıp heykellerini dikmeniz.
Çarpık sevgi. Hani Bakara/165. ayeti olacak değil mi; Allah’ı sever gibi severler diyordu ya; yuhıbbûnehüm kehubbillâh* velleziyne âmenû eşeddü hubben Lillâh. (Bakara/165) Fakat iman edenler en çok Allah’ı sever. Sevgiyi en çok Allah’a ayırırlar sevgiden en büyük payı. İşte oraya bir atıf görmek lazım burada.
Sevginin çarpığına tutku derler. Aslında gerçek sevgi özgürleştirir, tutku tutuklar. Tutku zincir vurur. Tanrılaştırmayla sonuçlanır tutkunun süreci. Gerçek sevgi sevene hayat verir. Tutku ise sevenin hayatını yok eder, alır. Gerçek sevgi ak sevdadır, tutku kara sevdadır. Yani sevdanın yüzüne çalınmış bir karadır. Çarpık sevgi enerjiyi, insanın iç enerjisini yok eder, öldürür. Elini kolunu döker. Gerçek sevgi ise insana enerji verir. Sevdin mi dağları devirirsin, Bisütun dağını delen Ferhat gibi. Ama çarpık sevgi insanın elini kolunu döker, hatta aklını başından alır. O nedenle ikisi arasındaki farkı vurguluyor aynı zamanda ayet.
Bu ibare aynı zamanda şu gerçeği de söylüyor. Ayette geçen evsân, Heykeller, tapınma nesnesi olan heykeller. Aslında doğrudan bu ifade o heykellere atıf değil, o heykellerin kendisini temsil ettiği kimselere, tarihi şahsiyetlere bir atıf. Onun için ayetin devamını böyle okumak lazım.