Ayşe Kulin Füreya
Yüklə 1,2 Mb.
|
|
342
mıştı euer ustunae. Aaa aaKi aııe mezarııgınaa yaıan sevgıusınm yanına, ne zamandır hasretini çektiği. O, renk istemişti vermiştik. Ben burada ölüm döşeğinde yatarken, neden vermiyorlar istediğimi. Sara gelmiyor. Kuş da öyle. Bana çeşitli bahaneler uydurup duruyorlar. Hiçbirine inanmıyorum. Tanrı, Afıfe'den çocuğunu çalmaya yeltendiğim için, beni cezalandırıyor olabilir mi? Olamaz. Çünkü biliyor ki, çalmadım, çok iyi niyetlerle evlat edindim Sara'yı. Kardeşimi ve karısını üzmek için değil, onların çocuğuna her şeyin en iyisini verebilmek için. Eh belki biraz da yaşlılığa yelken açmış yapayalnız bir kadının, bir gün biri tarafından sahiplenme arzusu yatıyordu maksadımın derininde. Tanrı olsa olsa, beni ancak onlara haber vermediğim için cezalandırıyordun Evet, belki suçluyum işlemleri onlardan gizli yaptığım için ama, ne ağır bir ceza bu, evladın, manevi de olsa, annesinin ölüm döşeğinde yanma gelmemesi. Ne ağır bir ceza! Müşerref, "Biliyorsunuz Sara'nın da hastanede olduğunu, sizinle telefonla konuştu ya," deyip duruyordu. "Ne zaman?" diye sormuştum. "Dün," demişti. Bunuyor muyum ben? Bu kötü oyunu da oynar mı dersiniz bana felek? Gençliğimi veremle süsledikten sonra, yaşlılığımda da aklımı çalıp, ele güne alay konusu eder mi beni? "Size verdiğimiz ilaçlar, hem ağır işitme hem de unutkanlık yapıyor. Kestiğimiz zaman hepsi geçer," dediydi doktorum. Aslında bizim ailede hiç bunayan olmadı. Hepsi kalp krizinden, kanserden, anfizemden ya da bir kaza kurşunu yüzünden gittiler. Fahrünissa mesela, altı yıl evvel, doksan yaşına basmasına ramak kala, aklı başında öldü ve Amman'da kendine çok yakışır biçimde, devlet töreniyle gömüldü. Başında oğluyla gelini varmış, son nefesini verirken. Benim kızım nerede? Burada yatmış, iç sesimle homurdanıp duruyorum ya, tipik bir mızmız ihtiyar gibi, aslında hakkım yok şikâyetçi olmaya. Hayat bana kötü davranmış değil. Şöyle bir muhasebesini yaptığım- ua unu umun, çamuru iik eııme aicugim gunaen du yana, ne ıste-mişsem onu yapmışım tam kırk küsur yıl. Çiniyi, günlük yaşamında gözüyle ve eliyle okşamaya alışık insanlarımıza geri vereceğim, demiştim, başardım bunu. Ama inanın bana, ne gecem vardı ne gündüzüm. Gözüm bir yirmi beş, otuz yıl seramikten başka bir şey görmedi. Yalnızlığı da bu yüzden tercih ettim. Oysa hiç kolay değildi bölüşememek, paylaşa-mamak hayatı. Aşkı hep vurkaç yaşamak. Yine de beni öylesine doyurdu ki seramik... sergiydi, ödüldü, yazıydı, onları kastetmiyorum asla, yaratıcı olduğum sürece doyurdu beni. Elime alıyordum bir avuç çamuru... ne rengi var, ne formu... ve o hiçten, bir şey yaratıyordum. Beni en çok an ve hareket etkiliyordu, üretirken. Çok acı duyarak ürettiğim işler bile bana sonsuz mutluluk veriyordu, annemin ölümünden sonra yaptığım pano gibi. İyi mi oluyordu, kötü mü oluyordu finndan çıkarttığım iş? Hiç önemi yoktu bunun. Ama işte o yaratma anı var ya ve fırının önünde, doğum bekler gibi, heyecanlı bekleyiş; onun verdiği mutluluğu başka hiçbir şey veremedi bana. Sevdim seramiği. Sevdim, sevdim. Tutkuyla vuruldum, bağlandım ona. Seramik sanatını en iyi değerlendirenlerden biri olan Herbert Read, "Seramik, sanatların hem en basiti hem de en güç olanıdır," der. "En basitidir; çünkü en ilkelidir. En güç olanıdır; çünkü en soyutudur." Her türlü benzetmeden ayrılmış sanattır. Saf sanattır seramik. İşte ben bu saf sanatla kırk yıl boyunca alt alta, üst üste boğuştum ve seviştim. Elli yıl önce, Fahrünissa yollamasaydı bana plastiği, Aliye de alıp getirmeseydi yattığım sanatoryuma, ne olurdu benim halim şimdi? Nice olurdu? Belki de vereme yenilip çoktan gitmiş olurdum ötelere. Zaten ne zaman ki uzak düştüm çamurumdan, ne ellerimde, kollarımda güç kaldı ne de içimde çalışma arzusu, bir mum gibi sönmeye başladım. Anlamsızlaştı yaşam. Çalışamadığım için müthiş sıkılıyordum. Ve tarifsiz üzülüyordum. Artık evde duramadığımdan, sokaklarda gezer olmuştum. Üstelik, sokaklar da istemiyordu beni. 343
uxt. uu. guuut^, uıı y li'ye gidiyordum, "Aaa, kar yağıyor," demiştim uçuşan kar tanele-344 rine bakıp,
"İnşallah taş da yağar," demişti çember sakallı şoför. "Niye taş yağsın oğlum, ne günahımız var ki?" diyecek olmuştum.
"Böyle Allahtan uzak olunca, taş da yağar, cehennem de gelir, inşallah bu memleket baştan aşağı yıkılır." Anladım. Benim için söylüyordu. Çünkü beyaz saçlarıma inat, dudaklarım boyalıydı. Süslüydüm. Ne çok vardı bu adamlardan çevremde. Sanki bir anda yerden biterek, şehrin tüm taksilerine el koymuşlardı. Uzun mantolu, tesettürlü kadınlar ise, 'madam' değil de müslüman olduğumu anladıklarında, ters ters bakıyorlardı yüzüme. Ben ki inanılmaz bir coşkuyla yaşamıştım devrimleri, ülkemin insanının aydınlığa çıkışma, bilimle, sanatla buluşmasına, kadınının kimlik kazanmasına tanıklık etmiştim... Tanrım al beni artık al, al!
İçimde en ufak bir istek kırıntısı bile yok yaşamak için. Oysa, doksanların başında, Çanakkale Seramik'in düzenlediği 'Su' temalı yarışmada, seçici kuruldayken, genç öğrencilerin işleri karşısında şaşıp kalan ben değil miydim? "Üç adet ödül yetmez bu çocuklara. O kadar güzel işler var ki, günahtır," diye ödüllerin sayısını altıya çıkarttıran! O gururu ve sevinci yaşayan!
Nedir bu mehter takımı gibi bir öne bir geriye sallanıp durmamız? Sıkıldım. Başım döndü.
Ben şimdi, henüz gitmek istemezken gelip pencereme ariz olan, canımı sıkan kuşu bekliyorum, hasretle. Gelmiyor. Sara'lar da gelmiyor. Ne halam ne de kızım. Herkes cephe aldı bana anlaşılan, iyi, ben de sizlerle konuşmayacağım. Hiç açmayacağım ağzımı, istedikleri kadar dikilip başıma, "Bugün nasılsınız bakalım Füreyanım?" desinler doktorlarla hemşireler. Susuyorum. Sonsuza dek! Böyle inatlarım vardı benim çocukluğumda. Bir kere konuşmamaya ya da gülmemeye karar verdim miydi, her türlü maskaralığı yaparmış Cevat dayım, beni konuşturup güldürmek için.
guıııcııııı uen peK naurıayamı-yorum. Ama atölyeme geldiği zamanlar, suratımı asık görürse beni güldürmeye çalışırdı, evet. En kötü günümde bile yüzüme bir 345 tebessüm oturtmasını becerirdi. Ona hakkını ödemeye çalışmıştım elimden geldiğince, öldüğünde, izmir'de vefat etmişti ama Bodrum'da gömülmek istemişti. Azra0 ve kızları ile çekmediğimiz bürokratik cefa kalmamıştı bunu gerçekleştirmek için. izmir Belediyesi, ne hikmetse, bir cenaze arabasını esirgemişti ondan. Sonunda, bir dolmuş-minibüsü-ne koymuştuk tabutunu. Cenazeyi taşıyan minibüs önde, ailenin ve eşin dostun doluştuğu arabalar arkada, peş peşe yola koyulmuştuk. Verdiğimiz bürokratik mücadeleden bitkin, kızgın ve acı içinde dolana dolana tırmanıyorduk, Bafa Gölü'ne çıkan yokuşu.
"Babam Bodrum'a ömrünü ve gönlünü verdi. Acaba Bodrum da babamı o kadar sevdi mi?" diye sormuştu kızı ismet. Yanıtını Milas'tan itibaren almaya başlamıştık.
Milas'ta, her köşe başında bir araba, birkaç motosiklet ve bisikletler katılıyordu konvoya. Bodrum'u tepeden gören noktaya, uzun bir konvoy halinde yaklaştığımızda, bir şey fark etmiştik yolun ilerisinde. Bir şey... bir dalgalanma... bir yığılma. "Kaza mı olmuş, ne var?" demişti Azra.
Şoför yavaşlamıştı, "Valla bir durum var ama..." "Bir bu eksikti," demiştim.
Yaklaşınca gördük ki, Bodrumlular, Bodrum'u Bodrum yapan adama haklarını helal etmeye gelmişlerdi. Yaşlı kadınlar, bastonuna dayanan ihtiyarlar, delikanlılar, genç kızlar, okul çocukları... yüzlerce insan, köylüsü, yerlisi, kaymakamı, muhtarı, polisi, balıkçısı, süngercisi arabalarıyla, bisikletleriyle, kamyonetleriyle ya da yaya, Cevat Şakir'i daha Bodrum'a girmeden karşılamışlar, tabutu taşıyan minibüsün üzerini, onun elleriyle ektiği mimozalarla, rengârenk güllerle, Nis karanfilleriyle, amberlerle, begonvillerle donatmışlardı. Bodrum'a vardığımızda, tabutu minibüsten indirdiler. Tabutun üzerinde, yeşil çuha değil, denizi simgeleyen mavi (*) Azra Erhat
auasian Dir onu varuı. duıuıi uuKKaniar Kapaııyuı. duuiuhi ııaııu, bugün Cevat Şakir Caddesi denen yola karşılıklı dizilmişlerdi. Ta-346 but, havaya uzanmış ellerin üstünde dalgalana dalgalana uçmaya başladı. Hiç kimse yürümüyor, tabutu omuzlamıyor sadece Balık-çı'yı elden ele birbirlerine geçiriyorlardı. Balıkçı, dalgalanan masmavi bir deniz gibi evinin önünden aktı, Cumhuriyet Cadde-si'nden geçerek, Halikarnas Oteli'nin rıhtımında 'Halikarnaslım' adlı tekneye kondu, Bodrum'u koy koy dolaşmaya başladı. Deniz üstündeki tüm balıkçı tekneleri ve süngerciler düdüklerini çala çala peşinden gittiler... Allah bilir, denizin altında da tüm balıklar, yosunlar, süngerler, anforalar törendeydiler. Sonra limana geldi Balıkçı, yine dar sokakların iki tarafına dizilmiş insanların elleri üzerinde uça uça çarşıyı geçti. Belediye'nin önündeki camiye geldi. Namazı kılındı. Süngerciler, balıkçılar, öğrenciler onu sonsuza dek yatacağı kayalıklara çıkardılar. Bodrum'un üç muhteşem koyunu bir bakışta gören «tepeye. Sonra oraya 'Gönül Tepesi' adını verdi Bodrumlular.
ismet yanıtını, böyle almıştı işte. Dostlarımın arasında, dayıma en yakışan benzetmeyi, sağol-sun, Ara(>) yapmıştır. En güzel resimlerini de o çekmiştir. Ara, savaş arabasının üstünde gökleri yararak giden, saçları rüzgârda uçuşan, keskin bakışlı bir Yunan Tannsı'na benzetirdi Cevat Şa-kir'i. "Gür sesiyle bir 'Merhaba' çekti miydi, sesi ve yüreğinizi de-lecekmiş gibi dimdik bakan bakışları sizi yerinize mıhlar," derdi.
Nitekim, biz onu tepedeki mezarına bırakıp, yokuş aşağı inmeye başladığımızda, göklere buyruğunu vermiş olmalıydı gür sesiyle. Durgun denizin taa ötesinde usul usul bir sonbahar yağmuru başlamıştı, yavaş yavaş yaklaşan. O yoğun kalabalık, bir anda dağılıp toz olmuştu. Sevmezdi çünkü alayişi. Balıkçıya veda için Bodrum dışından gelen konuklan Artemis oteli gönüllü ağırlamıştı o gece. Ah Anadolu insanı, sen ne güzelsin! Hayata âsi ve uçan bir paşa oğlu olarak başlayan dayımın içinde yatan cevheri bulup çıkardığın, ondan bir efsane yaratmayı başardığın için... (*) Ara Güler.
i U1V.VO1 ı gcıuı: ucuı ıvıuşcrrcı.
Kim gelecek, ya Candeğer ya Rabia uğramıştır yine. Gelmiyor artık dostlanm. Hiç konuşamadan yatan birini niye ziyaret etsinler? Taş zeminde ayak sesinin yanı sıra, bir de baston sesi duyar gibiyim. .. tık tık tık... Bizim kuşaktan kim kaldı ki, ecelin benim gibi unuttuğu, Tatiana'dan başka... baston sesi... o olmasın gelen?
"Halacığım, sokağa ilk kez bu gün çıktım. Hemen size geldim." Sara bu! Sara'nın sesi! Sara gelmiş! Yatağımdan fırlamak, ona sanlmak istiyorum. Gücüm yok. Gözlerimi açmak ona doya doya bakmak, onunla dertleşmek, helalleşmek... Kıpırdayamıyorum bile. Külçe gibi yatıyorum yatağımda. Koma dedikleri bu işte... Yardım edin, biri yardım etsin kuzum bana... Kaldınn beni, doğrulmak, sırtımı yastıklara dayamak istiyorum.
"Beni duyuyor mu?" diye soruyor Sara. "Duyduğunu varsayalım," diyor Müşerref. Her şeyi bilen Müşerrefim.
"Halacığım... Benim, Sara. Yanındayım. Duyuyor musun beni?" Duyuyorum kızım, sakın gitme. Sakın kaçma çabucak. Tanrım, hiç olmazsa ellerimi oynatacak gücü ver bana.
Sara eğiliyor üstüme doğru. Saçları yüzüme değiyor. Onu ilk gördüğüm gün, burnuma çarpan ve hep belleğimde kalan, sabunla karışık masum çocuk kokusunu duyuyorum nedense. Yüzüme bir damla yaş mı düştü Sara'nm gözlerinden? Yoksa benim gözya-şım mı ıslattı yanağımı? Ellerimi tutuyor sımsıkı. Son bir gayretle çabalıyorum. "Ah hala, gözlerini açtın. Demek ki duyuyorsun beni! Hala, hala..."
Sara ağlıyor. Oynatabildiğim elimle kolunu okşuyorum Sara'nın. Genç, pürüzsüz ipek tenine dokunuyorum. Elimi öpüyor. Bir de konuşabilsem... Ah bir de konuşabilsem... Ama tek bir kelime bile çıkmıyor ağzımdan. Sanki dilsizim. Sara'nm eli, kolunu tutan elimin üzerinde. Hep kollannı okşuyorum kızımın. 347
l 348 "Yine geleceğim hala. Nihayet çıktım hastaneden." Eğilip ya-nağımı öpüyor. Kirpikleri ıslak. "Hep geleceğim artık." Elini tutmak istiyorum ama, gücüm kalmamış. Yatağa düşüyor kolum.
Uzaklaşan adımlarının yanı sıra, tık tık tık baston sesleri... Güle güle evladım, kuzum kendine iyi bak. Seni ve çocuklarını, önce Allah'a sonra da Emre'ye emanet ediyorum. Elveda benim kara gözlü kızım.
Sara çıkınca kararacağını sandığım oda, ışık içinde kaldı birden. Karda ay ışığı yansımalannı andıran, beyaz, temiz, sakin bir ışık... Pencerenin orada neler oluyor? Kuş! Kanatlarında gümüş parıltılanyla o beyaz kuş. Ama tünemiyor pencerenin pervazına bu kez. İki yana sereserpe açıyor kanatlarını, tüm pencereyi kaplıyor. Göz göze geliyoruz. Kanatları küçük çırpınışlarla sarsılarak, bekliyor beni. Artık hazırım.
Merhaba ölüm. Hoş geldin! Sonsöz
Füreya Koral, yaşama 26 Ağustos 1997 yılında, Osmanoğlu Kliniği'nde veda etti. O şimdi, yaşama başladığı yerde, Büyükada'nın çamları altında, Cumhuriyet devrinin ilk kadın seramikçisi olmanın ve kendinden beklenildiği gibi, sanat dalında ülkesine çok şey vermenin gururu içinde uyuyor. Teşekkürler Cumhuriyet Türkiyesi'nin ilk kadın seramik sanatçısı olan Füreya Koral'ın yaşam öyküsünün yazılışı sırasında, bana Füreya ile olan anılarını ayrıntılarla nakleden, kasetler, belgeler, dergiler ve fotoğraflarla bilgilenmemi sağlayan Sara Koral Aykar'ın ve Afife Koral'ın arşivleri ve desteği olmaksızın, bu kitabın yazılışı eksik kalırdı. Her ikisine de içtenlikle teşekkür ediyorum. Ayrıca değerli vakitlerini ayırarak bana Füreya ile olan anılarını nakleden Şirin Devrim Trainer'a, İsmet Noonan'a, Müşerref Cimcoz'a, Mi-na Urgan'a, Ayda Arel'e, Binay Kaya'ya, Tatiana Moran'a, anıları, belgeleri ve fotoğrafları ile katkıda bulunan Altemur Kılıç'a, Ferit Edgü'ye, Nesibe ve Kemal Türkömer'e, Candeğer Furtun'a, Rabia Çapa'ya, Utarit Izgi'ye, Şakir Eczacıbaşı'na, Tunç Yalman'a ve Yahşi Baraz'a teşekkür borçluyum. Her kitabımı olduğu gibi, Füreya'yı da basımından önce titizlikle okuyan ve eleştiren sevgili arkadaşım Meyzi Baran ve hayat arkadaşım Engin Baraz'a, fotoğraf arşivinden yararlandığımız değerli Ara Güler'e, resim ve kapak düzenlemelerini yapan Ömer Erduran'a, ekip çalışmasının en güzel örneğini sunan Zeynep Atayman'a, Yasemin Aktaş ve Hatice Taş'a gönül dolusu teşekkürler. Kaynakça Yazarın FÜREYA'nın yazılışı sırasında yararlandığı kitap, dergi ve belgelerin dökümü: Şakir Paşa Ailesi, Şirin Devrim, Milliyet Yayınları, 1998. Atatürk'ten Hatıralar, Hasan Rıza Soyak, Yapı Kredi Bankası A.Ş., 1973. Antlarla Mustafa Kemal Atatürk, İsmet Kür, İş Bankası Kültür Yayınları, 1998. Çankaya, Falih Rıfkı Atay, Bateş A.Ş., 1968. Tek Adam, Ş. S. Aydemir, Remzi Kitabevi, 1999. Atatürk Üzerine, Emre Kongar, Remzi Kitabevi, 1994. Atatürk'ten Hiç Yayınlanmamış Anılar, Y. Yurdakul, Aksoy Yayıncılık, 1999. Kılıç Ali'nin Hatıratı (Altemur Kıhç'ın arşivinden). Füreya, Ateş ve Sır, Ferit Edgü, (Ege Seramik A.Ş.) 1992. Bir Usta Bir Dünya: Füreya Koral, Yapı Kredi Kültür Sanat Yayıncılık, Ekim 1997. Türk Seramik Derneği, Seramik Dergisi, Füreya Özel Sayısı (4), 1998. Milliyet Sanat Dergisi, 1 Eylül 1997. Vizyon Dergisi, Ekim 1992. Ve ayrıca, Şirin Devrim, Altemur Kılıç, Ferit Edgü, Rabia Çapa, Utarit Izgi, Candeğer Furtun, Ayda Arel tarafından yazara verilmiş olan belgeler. Büyükada'daki aile konağının merdivenlerinde Şakir Paşa ailesi: Şakir Paşa, Sare İsmet Hanım, Cevat, Fahrünissa, Ayşe, Âsim, Suat ve Aliye. Önde ayakta Hakkiye. Sadrazam Cevat Paşa'nın küçük kardeşi' yaveri Şakir Paşa. Büyükada'daki konakta Hakkiye Hanım ve Emin Bey'in yatak odası. Füreya bu odada doğdu. Füreya 1 yaşında. Hakkiye Hanım ve Emin Bey Büyükada'daki köşkün bahçesinde. Füreya, annesi Hakkiye Hanım ile birlikte. (1913) Füreya ve kardeşi Şakir. Füreya 12 yaşında. Füreya ve kardeşi Şakir Büyükada'da bahçede. Füreya'nın Fahrünissa tarafından yapılmış resmi Atatürk ve solunda Füreya'nın babası Emin Paşa. Atatürk'ün Füreya'nın hatıra defterine yazdığı not: 'Füreya Hanım, millete ifa edeceğin vazife mühimdir!' Füreya'nın teyzesi Aliye Berger. Emin Paşa, Füreya'nın ilk kocası, Hakkiye Hanım, Sare İsmet Hanım, Füreya ve Şakir. Yalova, 1930. Füreya ilk evliliğine adım atarken, nedimesi Şirin Devrim ile birlikte.
Enver insel, Ali Çetinkaya'nın eşi Naime Hanım, önde oturan Berrin insel'in annesi Vesiret. Beyaz elbiseli olan Kılıç Ali'nin kuzeni Berrin İnsel. Füreya'nın 1939 yılında Schiapareiii'den alışverişini gösteren bir fatura. vl"'
u"1 Kılıç Ali, Atatürk, Salih Bozok ve küçük Ülkü. Ankara'da, Füreya'nın evinde verdiği bir akşam yemeğinin, Atatürk tarafından imzalanmış menüsü. Şakir (en solda), Füreya ve Kılıç Ali Ankara'da Nuri Conker ile. Füreya ve Kılıç Ali Nice'te Füreya ve Kılıç Ali'nin "Esen" teknesi. Ön planda Nejad ve Şirin Devrim ve Emir Zeid. Arka planda Kılıç Ali, Füreya ve Hakkiye Hanım. Esen teknesinde. (1935) Kılıç Ali, Füreya, Fahrünissa ve Emir Zeid Cannes'da. (1935) Füreya Florya'daki Sırıkiı Köşk'ün terasında. (1935) Leysen'de sanatoryumda Aliye ile birlikte, seramiğe ilk başladığı dönemde. Leysen'de sanatoryumun balkonunda. Füreya Leysen'de sanatoryumdaki odasında köpeği Şeytan'la. 1954 yılında Hilton Oteli için yaptığı seramik masalardan birinin önünde. Füreya ilk sanat yıllarında teyzesi Fahrünissa ve teyzesinin oğlu Raad ile Paris'te. (1952) 5O'li yılların çalışma ortamında, torna çekerken. Şakir Paşa Apartmanı'ndaki atölyesinde bir sergi sonrası mülakat verirken. (1956) Füreya Şakir Paşa Apartmanı'ndaki atölyesinde Fahrünissa Zeid'in yaptığı portresinin önünde ve çalışma masasının başında. Karaman ilçesinin Değle köyünde Nezihe Araz, Hakkiye Hanım, Konya Müzesi eski müdürü Mehmet Önder ve köylülerle. Fureya 50'li yıllarda atölyesinde çalışırken. Füreya ile Sara Uludağ'da. Sara 10 yaşında. Şakir Paşa Apartmanı'nda Şirin Devrim, Füreya ve Aliye Berger. 1964 yılında, Dr. Fikret Ürgüp, Aliye Berger, Sabahattin Eyüboğlu, Fahrünissa Zeid, Cevat Şakir Kabaağaçh, Füreya, Şirin Devrim, Sina Kabaağaçh. Ziraat Bankası ve Başak Sigorta'nm duvar panosu hazırlanırken. (1966) Şakir Paşa Apartmanı'nda, atölyesinden bir köşe. 60'h yıllarda çalışırken. Arif Paşa Apartmanı'nda Füreya, teyzeleri Ayşe Emer ve Fahrünissa Zeid ile. Arka planda Sara. (1974) Füreya'nın evinde Şirin Devrim ve Robert Trainer'ın nişanı. Aliye, Fahrünissa, Bob ve Şirin, Ayşe Emer ve Füreya. (1973) Duvar panoları için çalışırken. Manifaturacılar Çarşısı'ndaki duvar panosunun önünde. ai^Hilç:!., mmUm
¦p m Amman'da Fahrünissa Zeid'in evinde Şirin, Füreya ve Fahrunissa'nm gelini Prenses Maida. izmir'de, ölüm döşeğinde yatan dayısı Cevat Şakir'in başında. (1973) Füreya, Sara ve Emre Aykar'ın evinde, nikâh törenlerinde. Füreya, Arif Paşa Apartmanı'ndaki evinde, Sadrazam Cevat Paşa'dan kalan koltukta, Sara'nın büstü ve evlerinden biri ile. Kill, JfMğBî MM n Hj 1^9 • tF-wi ¦ i • . J t^m '¦,-' ¦; Hi •< ¦ 1 jjmm ¦ ; ¦¦¦'..§' Fahrünissa Zeid'in Amman'daki evinde Füreya, Prenses Maida, Fahrünissa ve Rabia Çapa. Füreya, Sara'nın oğlu Memo ile. (1980) Sara, çocukları Memo ve Serra ile "Gölge Oyunu"nun film seti. Burcu Aykar (Emre'nin kızı), Serra, Füreya ve Şener Şen. Sara Koral Aykar evinde, çocukları Mehmet ve Serra ile, Füreya'nın tabaklarının önünde. (1997) Füreya 40. sanat yılında onuruna açılan sergide, koltuğunda. Utarit izgi, Müşerref Cimcoz ve Füreya. 40. sanat yılını kutlarken. Fûreya'nın 40. sanat yılında Maçka Sanat'ta açılan 40 sanatçının yaptığı eserlerden oluşan, "Füreya'ya Saygı" sergisinde kuşlar. Fûreya'nın evinden sergi için getirilen koltuğu ve "insan"ları etajerinin üstünde sergilenirken. Maçka Sanat Galerisi, 1994. FUREYR-CILTLI «001 Ayşe Kulin _ Füreya www.kitapsevenler.com Merhabalar Buraya Yüklediğimiz e-kitaplar Görme engellilerin okuyabileceği formatlarda hazırlanmıştır. Buradaki E-Kitapları ve daha pek çok konudaki Kitapları bilhassa görme engelli arkadaşların istifadesine sunuyoruz. Ben de bir görme engelli olarak kitap okumayı seviyorum. Ekran okuyucu program konuşan Braille Not Speak cihazı kabartma ekran ve benzeri yardımcı araçlar sayesinde bu kitapları okuyabiliyoruz. Bilginin paylaşıldıkça pekişeceğine inanıyorum. Siteye yüklenen e-kitaplar aşağıda adı geçen kanuna istinaden tüm kitap sever arkadaşlar için hazırlanmıştır. Amacımız yayın evlerine zarar vermek ya da eserlerden menfaat temin etmek değildir elbette. Bu e-kitaplar normal kitapların yerini tutmayacağından kitapları beğenipte engelli olmayan okurlar, kitap hakkında fikir sahibi olduklarında indirdikleri kitapta adı geçen yayınevi, sahaflar, kütüphane ve kitapçılardan ilgili kitabı temin edebilirler. Bu site tamamen ücretsizdir ve sitenin içeriğinde sunulmuş olan kitaplar hiçbir maddi çıkar gözetilmeksizin tüm kitap dostlarının istifadesine sunulmuştur. Bu e-kitaplar kanunen hiç bir şekilde ticari amaçla kullanılamaz ve kullandırılamaz. Bilgi Paylaşmakla Çoğalır. Yaşar MUTLU İlgili Kanun: 5846 Sayılı Kanunun "altıncı Bölüm-Çeşitli Hükümler " bölümünde yeralan "EK MADDE 11. - Ders kitapları dahil, alenileşmiş veya yayımlanmış yazılı ilim ve edebiyat eserlerinin engelliler için üretilmiş bir nüshası yoksa hiçbir ticarî amaç güdülmeksizin bir engellinin kullanımı için kendisi veya üçüncü bir kişi tek nüsha olarak ya da engellilere yönelik hizmet veren eğitim kurumu, vakıf veya dernek gibi kuruluşlar tarafından ihtiyaç kadar kaset, CD, braill alfabesi ve benzeri formatlarda çoğaltılması veya ödünç verilmesi bu Kanunda öngörülen izinler alınmadan gerçekleştirilebilir."Bu nüshalar hiçbir şekilde satılamaz, ticarete konu edilemez ve amacı dışında kullanılamaz ve kullandırılamaz. Ayrıca bu nüshalar üzerinde hak sahipleri ile ilgili bilgilerin bulundurulması ve çoğaltım amacının belirtilmesi zorunludur." maddesine istinaden web sitesinde deneme yayınına geçilmiştir. T.C.Kültür ve Turizm Bakanlığı Bilgi İşlem ve Otomasyon Dairesi Başkanlığı ANKARA
bu kitap Görme engelliler için düzenlenmiştir. verilen emeğe saygı duyarak lütfen bu açıklamalaı silmeyin. Tarayan ve Düzenleyen Yaşar Mutlu www.kitapsevenler.com e-posta
yasarmutlu@kitapsevenler.com kitapsevenler@gmail.com mutlukitap@hotmail.com okurgezer@gmail.com kitapprensi@gmail.com Bilgi güçtür, Güç ise bilgidir. Ayşe Kulin _ Füreya Yüklə 1,2 Mb. Dostları ilə paylaş:
|