| III mətn
Bir dəsdə uşax, mən də olmax şərtiylə getmişih böyürtkən yığmağa. Əlimizdə vedrə, getmişih böyürtkən yığmağa. Təzəcə yığmağa başdamışdıx ki, bir vaxt gördüh uşağın biri çığırdı. Belə baxdıx ki, ağ xələtdi qadın xeylağı, saş tökülüf, açıx, ayıb olmasın, döşün atıf çiyninə, dik duruf bizə baxır. Gözümnən gördüyümnən danışıram. O vaxtdarı avamıstannıx idi. “Ay dədə”, “ay nənə” deyən, bağıran. Vedrə də qaldı, kolluxnan qaşdıx gəldih evə. Nənəmə dedim, nənə, belə-belə. Dedi: “Bala, haldı”.
IV mətn
Burda bizim su arxımız var. Bir nəfər namaz qılan kişi gedif ki, sübh namazı qılmax üçün dəsdəmaz ala. Görür ki, bağışdıyın ey, başına dönüm, halın da yekə döşdəri olar. Birin bu çiyninə atar, birin bu çiyninə. Kişi gələr ora. Görür burda bir dənə ağ paltar adam duruf. Döşün birin bu tərəfə atıf, birin bu tərəfə. Kişi oruş tutuf namaz qılan idi. Bilif o saat. Boynunda kilodan artıx muncux varmış. Kişi gəlif “pismillah” eliyif əl atıf ki bunun boğazınnan tuta, muncux keçif əlinə. Bu qaçır. Sora muncuğu payladı bizə. Dedi beyjə hal gəlmişdi ora, halasına nəhlət. Dedih:
– Ay İvrahim, qorxmursan?
Dedi:
– Aaz, navar, tutsam onu boğuf gözünü kəlləsinə çıxardajey-dim. Elə bilmişəm boğazıdı, sən demə muncuxdan tutmuşam. Gəlin.
Qəşəh bəzəhli muncuxları payladı bizə.
Dostları ilə paylaş: |
