Azerbaycan’da Müstakil Hanlıklar Devrine Umumî Bir Bakış

Anadolu'da Farsça Şiir Söyleyen Türk Şairleri (Xı-XVI. Yüzyıllar) / Yrd. Doç. Dr. Ahmet Kartal [s.682-695]

Kırıkkale Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi / Türkiye

Selçuklu hükümdarı Alp Arslan’ın (1063-1072) Malazgirt’te 1071 yılında Bizanslıları bozguna uğratması neticesinde Anadolu baştan başa fethe ve sürekli yerleşime açılmış, Anadolu’nun Türkleşmesi ve İslâmlaşmasının uzun süreci başlamış,1 bütün Ön Asya’nın, Selçuklular tasarrufuna geçmesi sağlanmıştır.2 1071 Malazgirt zaferini müteakip Anadolu’ya Orta Asya ve İran’dan sel gibi Oğuz kitleleri akın etmeye başlamış,3 Anadolu’nun derinliklerine kadar ilerleyerek, kendileri ile beraber, Türk dilini, kültürünü, örf ve idaresini de götürmüşlerdir. Bütün Anadolu Türklerin eline geçtikten sonra, Türk boy ve halkları, eski Orta Asya bozkır geleneklerinden ayrılarak yeni yerleşik hayat prensiplerine yaklaşmak durumunda kalmışlardır.4

Anadolu’nun, Türkler tarafından fethedilmesinden sonra, iktisadî refahın, düşünce özgürlüğünün ve düzenli devlet idaresinin hâkim olduğu, güzel sanatların geliştiği bir saha5 olması ve Anadolu Selçuklu sultanlarının şairlere ihsanda bulunmaları, ilim adamlarına lâyık oldukları ikram ve himayeyi göstermelerinden dolayı6 Anadolu’ya Orta-Asya, Suriye, Irak, İran taraflarından bir çok âlim, mütefekkir ve sanatkâr gelmiştir.7 Necm-i Râzî’nin, Mirsâdü’l-ibâd isimli eserinin mukaddimesinde yer alan şu cümleler bunu açık bir şekilde göstermektedir:

“Vatanımdan, meskenimden umudumu yitirince, din ve dünya salahını, ehli sünnet ve cemaatın yaşadığı diyarda buldum. Orada emniyet ve adalet varmış, dirlik düzenlik varmış. O diyarda dindar, âlim, âdil ve insaflı bir padişah varmış. Memleketler hakkında bilgi sahibi olan tüccarlara ve görüş sahiplerine sordum soruşturdum. Dediler ki: Bu özellikte bir yer bu zamanda ancak Anadolu şehirlerinde olabilir. Hem ehli sünnet ve cemaattirler, hem adalet, insaf ve emniyetle donanmışlardır. Allâh’a şükürler olsun, o diyarda Selçukluların devamı olan bir padişah var. Müslümanlar rahat, huzur ve emniyeti o hanedanın gölgesinde bulmuştur”.8

Anadolu’da gerek Dânişmendliler gerekse Selçuklular döneminde ilmî ve edebî faaliyet önce saray muhitinde başlamış, müteakiben bu faaliyet II. Kılıç Arslan’ın oğullarının valilikleri zamanında şehirlerdeki şehzade muhitlerine de sirayet etmiştir. Özellikle sükun ve asayişin iyice sağlanmasıyla Anadolu’da hummalı bir içtimaî ve fikrî hareket kendini göstermiştir.9

Anadolu Selçuklu sultanları, Karahanlılar, Gazneliler ve Büyük Selçuklularda olduğu gibi şairleri ve âlimleri koruyup onlara çeşitli ihsanlarda bulunmuşlardır. İbn Bîbî, Sultan Rükneddîn Kılıç Arslan’ın zâhidleri, âbidleri, âlimleri ve fazılları yücelttiğini, düşkünlerin ve gariplerin tarafını tuttuğunu, halka ve gariplere iyi davrandığını söyler.10

Sultan Rükneddîn Süleymanşah’ın cömertliği ve iyiliği yüzünden devrin ileri gelen âlimleri, fazılları, şairleri ve sanatkârlarının çoğu onun sarayına koşup, sanatlarının inceliklerini onun yüce görüşüne arz etmişler ve ondan bol miktarda bahşiş almışlardır.11

Anadolu Selçuklu sultanları arasında şiir söyleyenler de vardı. Şiirleri olduğu kaynaklarda geçen sultanlar ise, Alâeddîn Keykubâd I,12 Gıyâseddîn Keyhusrev I,13 İzzeddîn Keykavus14 ve Rükneddîn Süleyman II’dır.15

Bu sultanlar, şiir yazmalarının yanında yazılan şiirleri eleştirip Arapça ve Farsça yazılan eserlerin üslubu hakkında da düşüncelerini ifade etme bilgi ve yeteneğine sahiptiler. Nitekim İbn Bîbî, Sultan Rükneddîn Süleymanşah’ın, şairlerin şiirlerini, nâsirlerin ise nesrini, engin bilgisinin ve parlak zekasının terazisinde ölçüp tarttığını, mükemmeli eksikten, doğruyu yanlıştan, sağlamı çürükten, kabayı inceden, iyiyi kötüden ayırt ettikten sonra şiirleri aruz ve kafiye açısından ustalıkla değerlendirdiğini belirtir.16

Anadolu Selçuklu sultanlarından II. Kılıç Arslan’ın oğlu Nasîrüddîn Berkyaruk’un Hür-zâd ile Peri-nejâd hikâyesini son derece güzel, akıcı, sanatlı ve mükemmel bir şekilde Farsça olarak nazmettiğini İbn Bîbî, büyük övgülerle anlatır ve mesneviden örnek beyitler nakleder.17

Kaynaklarda, Anadolu Selçuklu sultanlarının şairlere verdiği bol ödül ve bahşişlere ait çeşitli bilgilere de tesadüf edilmektedir. İbn Bîbî, İzzeddîn Keykavus her zaman bağışta bulunup armağanlar vermeyi yapılması gerekli şeylerden saydığını, şairleri ödüllendirmede aşırıya kaçtığı zaman bile yine kendisini kusurlu saydığını söyledikten sonra, Hüsameddîn Sâlâr’ın kızı tarafından sultan için yazılarak Musul’dan ona gönderdiği kasideyi aktardıktan sonra şunları söyler:

“Bu şiiri alan Sultan, onun her beyti için 100 kırmızı dinar vermelerini buyurdu. Toplamı 72 beyit olduğu için hazineciler, Musul’dan gelmiş olan kasideyi getirene 7200 dinar teslim ettiler. Ayrıca kasideyi getiren postacıya (kâsıd) da o devrin fazıl ve seçkin kadınına ödendiğinden başka hil’at, binek hayvanı ve iki bin de dinar verdiler”.18

Sultanlar, bazen güzel bir şiirinden dolayı bazı şairlere sarayda çeşitli görevler vermişler veya derecelerini yükseltmişlerdir. Sultân I. Keykavus, Sâhib Şemsüddîn Muhammed-i İsfahânî’nin söylediği bir rubai hoşuna gidince, onun mutfak sorumluluğu görevine (eşrâf-ı matbah), has kâtiplik (inşâ-yı hâs) görevini de eklemiştir.19 Şemseddîn Tabas, Nizâmeddîn Ahmed-i Erzincânî’nin yazdığı bir kasideye, İzzeddîn Keykavus övgüsünde bir cevap yazar. Bunun üzerine Sultan, ona Rum memleketlerinin emîr-i arizlik ve inşa makamını (mertebe-i mansıb-ı inşâ-yi emîr-i arizi-yi memâlik-i Rûm) verir.20

Anadolu Selçuklu devlet adamları arasında da şiir söyleyenler bulunmaktaydı. Kemâl-i Kâmyâr,21 Mecduddîn Ebîbekr,22 Nizâmeddîn Ahmed-i Erzincânî,23 Şemseddîn Hamza-i Tugrâî24 ve Şemseddîn Muhammed-i Isfahânî25 bu özellikteki kişilerdendir.

Gazneliler döneminde başlayan ve Selçuklular döneminde artan Acem meliklerinin şâhnâmelerine ve rivayetlerine; İran âdetlerine saldırı ve tarizin,26 Anadolu Selçuklu Devleti döneminde yazılan şiirlerde de olduğu görülmektedir. Nitekim Zahîreddîn Fâryâbî, Rükneddîn Süleymanşâh hakkında şöyle der:

Büyük Sultan Süleymanşah Rükneddîn’in doğruluk gölgesine sığınırım. Çünkü felek ona “İkinci İskender” adını takmış. Çünkü onun divanında Kayser güzel sözler söyler, çünkü onun sarayında Fagfur kapıcılık eder…. Ülke tahtında dinin direği Rükneddînşah, Süleymanlık bulunca cinler ve periler her an önünde saf dururlar… Onun kadehi Kevser suyuna ve nesim rüzgârına ah çektirir. Onun adı saygınlık kitabına başlık olur. Eğer biri Rüstem’in mızrağından veya Neriman’ın gürzünden bahsederse, onun mızrağına ve gürzüne örnek bulmuş olur…Ey Şah, eğer kinin gökte mekan tutarsa, Müşterî Behram olur ve Zöhre Keyvanlık yapar.27

Bu tarz değerlendirme daha sonra Osmanlı Devleti döneminde yazılan şiirlerde de görülmektedir. Ahmed Paşa Sultan Mehmed için:

Husrevâ sen şol Ferîdunsın ki ednâ bendenün

Hâk-i pâyi cevher-i tâc-ı ser-i Hâkândur28

Necâtî Bey Sultân Mehmed için:

Hân Muhammed ki o gerdûn-‘azamet dergehinün

Bendesi olmaga Keyhüsrev ü Dârâ kâyil29

Sultân Cem ise, Yavuz Sultân Selim için şöyle der:

Hükmi efgendesidür Rüstem-i destân-ı cihân

İşigi bendesidür Hüsrev-i hâkân-ı kerem30

Bâkî, Kânûnî Sultân Süleyman hakkında şunları söyler:

Hüsrev-i Cem-‘azamet dâver-i Hâkân-satvet

Belki en kem kulı Cem’abd-i hakîri Hâkân

………………………………….

‘Adl ü dâd-ı ‘Ömer ü sıdk u safâ-yı Sıddîk

‘İlm ü ‘irfân-ı ‘Alî hilm ü hayâ-yı ‘Osmân

Sana Kisrîyi ‘adâletde mu’âdil tutsam

Fazladur sende olan devlet-i dîn ü îmân

Ravza-i dîn ü çemen-zâr-ı şerî’at olalı

Matar-ı lutfun ile milket-i Rûm âbâdân

Menzil-i zendeka vü mecma’-ı ilhâd olalı

Sarsar-ı kahrun ile hıtta-i Îrân vîrân31

Bu durum, Gazneli ve Selçuklu döneminde oluşan ve gelişen Farsça şiirin muhteva olarak Anadolu’da da devam ettiğini göstermesi bakımından önemlidir.

Anadolu Selçuklu Devleti’nde Farsça şiir söyleyenler Türk asıllı Anadolu Selçuklu Devleti hanedanına mensup sultanlar, şehzadeler, devlet adamları ile Orta Asya ile İran’dan gelen Türk asıllı şairler ve şeyhler; İran’dan gelen İranlılar olarak karşımıza çıkmaktadır.

Selçuklu Devleti’nin Moğol baskısı ile zayıflaması üzerine, bulundukları bölgelerde kendi adlarına hüküm sürmeye başlayan Türkmen beylerinin32 Arap ve Acem kültürüne fazla itibar etmemeleri, millî geleneklerine ve kendi bölge ağızlarına verdikleri değer, ilim adamlarını, şair ve edipleri korumaları, Türk dili ve edebiyatı için verimli bir dönemin başlamasına sebep olmuştur.

Bu beylerin, memleket kazanmak için yaptıkları savaşlar ve siyasî mücadeleler sırasında bile ilim ve edebiyat hareketlerini teşvik etmeleri, bazılarının Arapça ve Farsçayı iyi bilmelerine rağmen Türkçe yazmayı tercih etmeleri dikkate değerdir.33 Nitekim İlyâs Bey zamanında Menteşe sarayında yazılan, bu beye ithaf edilen ve ona nispetle İlyâsiyye tesmiye edilen tıp kitabı, İlyas Bey’in arzusu üzerine Türkçeye tercüme edilmiştir. Yine Peçinli Mahmûd’un içinde “melce-i ulemâ-i ızâm” diye övülen Menteşeoğlu Mahmûd adına yazdığı Bâz-nâme’de Mahmûd’un müelliften, mukaddimesinde bize naklettiği “bu kitâb benim içün Türkîye döndürüverirsen azîm minnet ola” sözleriyle istemiş olduğu Farsçadan Türkçeye yapılmış bir tercümedir. Ayrıca İbn Batuta’da, Aydınoğlu Mehmed Bey adına Birgi’de yazmış olduğu hadislerin, bu bey tarafından maiyetinde bulunan âlimlerden birine Türk dilinde şerh edilmesinin emredildiği anlatılmaktadır.34

Özellikle bu dönemde, beylerin tutumları sayesinde, çeşitli konularda telif ve tercüme yüzlerce eser meydana getirilmiştir.35 Daha sonraları Beylikler dönemi Türk kültürü üzerinde kurulan Osmanlı Devleti’nin yükselişi ile Osmanlı Türk dili ve kültürü, saray ve ordunun yanı sıra yüksek memurların da dili olmuştur.36

Osmanlı Devleti’nin kuruluş dönemine rastlayan XIV. asırda, Türk dili bir önceki asra göre daha çok işlenip gelişmiş, yazar ve şair sayısı artmış, mensur ve manzum pek çok eser yazılmıştır.37 Bu dönemde Türkçe artık Anadolu’da tamamıyla yerleşmiş ve bir edebiyat dili hâline gelerek, dinî-tasavvufî, tarihî, hamâsî (epik) ve ahlâkî mahiyette eserler verilmiştir.38 Özellikle Anadolu Selçuklu Devleti’nin yıkılmasından sonra ortaya çıkan Anadolu Beyliklerinde, Türkçeye çok büyük itibar gösterilip ehemmiyet verildiği için pek çok eser telif ve tercüme edilmiştir.39 Beylikler döneminde yazılan bu Türkçe eserler, ya bir ithaf olarak müellifin kendi arzusuyla veya beylerin etraflarındaki ulema ve sanatkârlara bizzat emirle meydana geldiği görülmektedir.40 XIV. asırda Anadolu’da Türkçe edebî eserlerin yanında Farsça edebî ürünler de verilmeye devam edilmiştir. Bu asırda Ârif Çelebi ve Nesîmî gibi Farsça divan tertip eden şairlerin yanında Gülşehrî ve Yârcânî gibi Farsça mesnevi yazan şairler de olmuştur. Bir kısım şairler ise, Farsça bazı şiirler söylemişlerdir. Ancak bu asırda, Türkçe eser vermeği şuurlu şekilde isteyen ve bunu gerçekleştirmeğe çalışan şairler de görülmektedir. Bu şairler, Anadolu’da bir millî edebiyat çağının açılmasını sağlamışlardır. Bunların başında Gülşehrî ve Âşık Paşa gelmektedir.41

XV. asır ortalarına kadar Emîr Süleyman,42 Çelebi Mehmed, II. Murad, Tokatlı Hacı Ivaz Paşa ve Timurtaş Paşazade Umur Bey gibi hükümdar ve devlet adamlarının gösterdikleri himaye ve teşvik sayesinde Osmanlılarda siyasî ve askerî başarılar yanında ilmî ve fikrî hareketler de hızla genişlemiştir.43 Özellikle II. Murâd döneminde çeşitli konularda yazılmış bir çok Arapça ve Farsça eser Türkçeye tercüme edilmiştir.44 Osmanlı Devleti’nin kültür ve medeniyet alanında ilerleme devri olan bu asırda, bilhassa Fâtih Sultân Mehmed’in 1453 yılında İstanbul’u fethi, daha önce başlayan edebî kıpırdanmaları daha da güçlendirmiştir.45 İstanbul’u her yönden bayındır bir şehir hâline getirmeye kararlı olan Fâtih Sultân Mehmed, bu şehrin her bakımdan İslâm Dünyasının merkezi olmasına büyük önem vermiştir. Bu genç padişah, gelenleri büyük bağış ve iltifatlarla karşılayarak, kurulduğundan beri hep birinci derecedeki kültür merkezlerinden biri olagelmiş olan İstanbul’a belki kültürel açıdan tarihinin en hareketli dönemini yaşatmıştır.46 Böylece bu asırda, İstanbul’un fethinin de getirdiği cazibe ve istikrar sonucu Osmanlı Devleti, İran Meveraünnehir, Şam ve Mısır gibi İslâm aleminin önemli ilim merkezleri seviyesine yükselmiştir. Fatih devrinde tahsil için Osmanlı Devleti dışına giden talebelerin sayısında çok büyük azalma görülürken, dışarıdan gelen alimlerin sayısında artış olmuştur.47 Bu dönemde özellikle Fâtih’in İstanbul’u dünyanın önemli kültür merkezlerinden biri hâline getirmek için sanatkârları, bilginleri ve şairleri burada toplamaya başlaması, şehzadeler Korkud, Cem ve Ahmed’in etrafında edebî çevrelerin teşekkül etmiş olması48 ve başta Mahmûd Paşa olmak üzere Fâtih’in vezirlerinin de ilim ve sanat adamlarını korumaları49 bu yüzyılda edebiyatın hızlı gelişimine katkılar sağlamıştır.

Arapça ve Farsçanın yanı sıra Slavca, Rumca dahil altı dil bildiği söylenen Fâtih Sultan Mehmed, yalnız İslâm dünyasının kültürüne ilgi duymamış, özellikle İstanbul’u fethettikten sonra Bizans kültürüne, batı dünyasının tarihine, sanatına da büyük bir ilgi göstermiştir.50 Fâtih, kültürlü ve serbest fikirli olup tutucu değildi. Bilginleri sarayına davet ederek51 bilimsel konuşma ve tartışmalar yaptırırdı. Onlara bazen güç konular vererek makaleler yazdırır ve bunları incelerdi. Farsça ve Arapçaya çevrilmiş olan felsefî eserleri okur ve yanına çağırttığı bilginlerle fikir alışverişinde bulunurdu.

Bilimselproblemlerde, hangi ırk, din ve mezhebe mensup olursa olsun bilginleri himaye eder ve onlara eserler yazdırırdı.52 Hatta Trabzon imparatoru David’in maiyetinde bulunan ve sadrazam Mahmut Paşa’nın akrabası olduğu rivayet edilen filozof Georgios Amirokis’i kendisine musahip yaparak sık sık huzuruna çağırtıp fikir ve görüşlerinden istifade etmiştir. Herhangi bir ülkede büyük bir bilgin bulunduğunu haber aldığı zaman derhal onu İstanbul’a getirttirmiş. Nitekim Astronomi bilgini Ali Kuşçu, kendi döneminde İstanbul’a gelmiş, Molla Câmî’yi de davet etmişti.53 Ünlü ressam Bellini’yi İstanbul’a davet ederek kendi resmini yaptırmış ve onu iyi bir şekilde himaye etmiştir.54 Nitekim Fâtih Sultân Mehmed’in bu hususiyetini latife şeklinde ihtiva eden çeşitli hikâyelere rastlanmaktadır.

Aynı zamanda şair olan Fâtih Sultân Mehmed, döneminin bilginlerini ve sanatkârlarını himâye ettiği gibi, ırkına, dinine ve mezhebine bakmaksızın söylediği şiirlerle kudretini ispat etmiş şairleri de himayesine almış ve onlara ihsanlarda bulunmuştur. Bu uygulamadan dolayı Orta Asya, İran ve Arap coğrafyasından birçok şair İstanbul’a gelerek Fâtih’in teveccühünü kazanmış ve onun himayesine girmiştir. Bunlardan bir kısmı Türk asıllı kişilerdir. Özellikle Fâtih’in bu tutumundan dolayı çevresinde 185 şairin55 toplandığı bilinmektedir.56 Fâtih’in özellikle Acem diyarından gelen ve söylediği şiirlerle şairlik kudretini ispat eden kişileri sarayına alıp onları himaye etmesi bazen eleştiri konusu edilmiştir.57 Oysa Fâtih’in bu tavrı herhangi bir millî fikre hizmet etmek için ya da onu korumak için değil, sadece devlet yönetimi adabından ve hükümdarlık icaplarından olmasından kaynaklanmaktadır.

Geçmiş zamanlardan beri şair, sultan için önemli hatta zaruri olarak telakki edilmekteydi. Çünkü sultanların isimlerinin baki kalmasında en önemli vasıtalardan birinin şairler tarafından söylenilen şiirler olduğuna inanılıyordu. Nitekim Balasagunlu Yûsuf tarafından 1069/1070 yılında yazılan ve Türkçenin en muazzam eserlerinden biri olan Kutadgu Bilig’in başlarında yer alan Buğra Han övgüsündeki bölümde, Buğra Han’a çeşitli armağanların sunulduğunu, ancak bu armağanların unutulduğunu; kendisinin ise sultanın isminin yazıldığı bu eserini armağan ettiğini, bundan dolayı sultanın adının ebedî kaldığını ifade eden şu beyitler:

Olarnıng tangrukı kelir hem barır

Mening bu tangruk boldı mengü kalır

Neçe tirse dünya tüker alkınur

Bitise kalır söz ajun tezginür

Kitabka bitindi bu hakan atı

Bu at mengü kaldı ay terken kutı58

Ayrıca önemli kaynak eserlerden olan Çehâr Makâle (tlf. 550-551/1155-1157) müellifi bunu izah ederken “Sultanın adının bekasını sağlayacak, divanlara ve kitaplara yerleştirecek iyi bir şaire mutlak ihtiyacı vardır, kaçınılmaz ölüm gelince sultanın ordusundan ve hazinesinden eser kalmaz. Adı ise şairlerin şiirleriyle ebedileşir”59 demesi bu düşünceleri destekler ve doğrular mahiyettedir.60

Yine Kutadgu Bilig’de, Öğdülmiş’in, Odgurmış’a alimler ile münasebet hakkında söylediği şu düşünceler dikkat çekicidir:

… Onları pek çok sev ve onlardan hürmetle bahset; çok veya az, onların bilgilerini öğren. Faydalı ve zararlı şeyleri birbirinden ayırt ederek, doğru ve temiz yol tutan kimseler bunlardır. Mümkünse ilimlerini öğren ve bilgilerini bil; onlara iyilik yap ve yardımda bulun; onlara dil uzatma….Onlara malından hisse ayır, onları yedir, içir; güler yüz ve tatlı sözle hizmetlerinde bulun…. Onlara karşı sert ve kaba dil kullanma; tuz-ekmek yedir, saygı göster ve hürmet et. Onları dinle, bilgilerine göre hareket et; tavır ve hareketleri hakkında arkalarından dedi-kodu yapma. Senin için lâzım olan onların ilmidir. Onlar insanlara yol göstererek doğruluğa sevk ederler….Bunlar ile münasebet kur ve iyi geçin; böylece saadete kavuşarak, her iki dünyada mesut olursun.61

Bütün bunlar gerek Fâtih Sultân Mehmed’in gerek ondan evvelki ve sonraki Osmanlı sultanlarının şairlere, alimlere… gösterdikleri teveccühün sebebini açıklar mahiyettedir.

XV. asırda yurt dışından gelmiş olanlar arasında Hâmidî, Kâşifî, Kabûlî, Meâlî, Riyâzî, Ali bin Mülûk, Sâhilî, Vâhidî, Fakîhî Çelebi gibi şairlerle münşiler, Alî Kuşçu gibi alimler, Ahmed Kutbuddîn-i Acemî, Hoca Ataullah-ı Acemî, Lârî-i Acemî, Muhammed Şükrullah-ı Şirvânî gibi tabipler bulunmaktaydı. Mezkur şairlerden Hâmidî ile Kabûlî’nin Farsça divanları, Fâtih dönemini canlandıran ve Padişahın kazandığı zaferlerin yankılarını taşıyan belgelerdir. Ayrıca Kâşifî’nin Farsça Gazânâme-i Rûm adlı eseriyle, Alî bin Mülûk’un Fâtih’in Uzun Hasan ile yaptığı savaşı ve kazandığı zaferi tasvir eden Zafernâme’si yabancı diyarlardan gelip de Fâtih’in sarayında toplanan şairlerin gördükleri rağbetin birer mahsulü olarak devrin hayatını aksettiren eserler olarak görülmektedir.62

Bu asırda Farsça şiir söyleyen şairler önceki asra göre büyük artış göstermiştir. Ayrıca tertip edilen Farsça divan ile telif edilen Farsça mesnevilerde de bir artmanın olduğu görülmektedir.

XVI. yüzyıl Osmanlı devletinde siyasi gelişmelerin yanında bütün kurumlarda da olumlu gelişmelerin gözlemlendiği bir dönemdir.63 Ülkedeki umumî gelişmenin tabiî bir sonucu olarak ilim, kültür ve edebiyat bu yüzyılda devletin büyümesiyle orantılı olarak büyük bir gelişme göstermiştir. Osmanlı padişahları, bir yandan ardı ardına yaptıkları seferlerle büyük devletin kuruluşunu tamamlamağa uğraşırken, bir yandan da ilimde, kültürde, edebiyatta ve bütün sanatlarda ilerleme ve yükselmenin gerektiğini görmüşler ve bunun gerçekleşmesi için büyük gayret göstermişlerdir. Bu doğrultuda saraylarını yabancı ilim adamlarına açmışlardır. Ayrıca yaptıkları seferler sonunda tanınmış âlimleri ve sanatkârları yanlarında İstanbul’a getirerek himayelerine almışlardır.64 Fuzûlî gibi Devlet merkezine gelememiş olanları ise koruma ve gözetimleri altına alıp orada bırakmışlardır. 65
Bu asırdaki Osmanlı padişahları, devlet büyüklerinin hemen hepsinin şair, ilim ve sanat hâmisi olmaları, özellikle padişahların tamamının şiirle fiilen ilgilenmeleri sayesinde İstanbul, sanat ve edebiyat merkezi haline gelmiştir.66 İlimin, sanatın, şiir ve edebiyatın gelişmesini hazırlayan böyle uygun bir zeminin oluşması sonucunda, XVI. yüzyılda büyük ilim adamları, tarihçiler, şairler ve nesir ustaları yetişmiş, Osmanlı Devleti’nin büyüklüğüne lâyık bir Osmanlı-Türk kültür ve edebiyatı meydana getirilmiştir.67 Ayrıca bu asırda Anadolu’ya Orta Asya, İran ve Arap coğrafyasından geçmiş asırlara oranla oldukça fazla şair gelmiştir. Bu şairlerin bir kısmı Türk asıllı kişilerdir. Ahdî, Ahmed-i Tabesî, Alâyî, Ankâ, Basîrî, Beyânî, Bîdârî, Cüdâyî, Dâ’î, Dervîş Çelebi, Edâî, Eflâtûn, Elkas Mîrzâ, Emînî, Emîrek, Esîrî, Ferdî, Fethullah-i Kâtib, Figârî, Fikrî, Garîbî… Anadolu’ya gelen şairlerdendir.

XVI. asırda devletin gelişmesi ve güçlenmesiyle, ülkede zenginliğin, bilgi seviyesinin artmasıyla orantılı olarak şiirdeki gelişme daha da hızlanmış, şiir ölçüsü olarak benimsenen aruzun en iyi şekilde kullanılmasıyla bilhassa kaside, gazel ve mesnevide en parlak devrine ulaşmıştır. Bu dönemde Osmanlı Türkçesi ise klâsik biçimini almıştır.68 Ayrıca bu dönemde Farsça şiir söylenmeye devam edilmiştir. Başta Osmanlı sultanlarından Bâyezîd-i Velî, Yavuz Sultân Selîm ve Kânûnî Sultân Süleyman olmak üzere bir çok şair Farsça şiir söylemiştir. Bu asırda Farsça şiir söyleyen şairlerin sayısı geçmiş asırlara oranla oldukça artmıştır. Bu dönemde tertip edilen Farsça divanlar ile yazılan Farsça mesnevîlerin de geçmiş yüzyıllara oranla artış gösterdiği müşahede edilmektedir.

Anadolu’da özellikle Türk asıllı şairler tarafından yazılan Farsça şiirlerden dolayı, “Türklerin İran kültürünü benimsedikleri” ve “o kültüre esir oldukları” ifade edilmektedir. Meselâ bu suçlamaya Farsça bir divan tertip eden Yavuz Sultân Selîm de maruz kalmıştır. Oysa “mâlik-i memâlikü’l-arab ve’l-acem (Arap ve Acem ülkelerinin sahibi) ” diye vasıflandırılan69 Yavuz Sultân Selîm’in, gerek Farsça şiir söylemekle gerekse Sa’dî ve Hâfız’ın divanlarını okumakla fatihi olduğu İran’ın manevi esiri olduğunu ifade etmenin yanlış bir yargı olduğu görülmektedir.70 Çünkü Yavuz Sultân Selîm, Türkçeye önem veren bir kişidir. Çıktığı seferlerde yanında Türkçe eserler bulundurmuş ve müsait zamanlarında onları okumaya gayret göstermiştir. Ayrıca pek çok eseri Türkçeye tercüme ettirmiştir.71 Farsça şiirlerinin yanında Osmanlı Türkçesi ve Çağatay Türkçesi ile de şiirler söylemiştir.72 Hoca Sadettin Efendi’nin Yavuz Sultân Selîm hakkında söylediği şu manzume de bu konuya açıklık getirecek tarzdadır:73

Türkî vü Fârisî vü Tâtârî

Nazm iderdi nefîs eş’ârı

Ali Emîrî’ye göre, Yavuz Sultân Selîm’in o dönemin gereği olarak Farsça şiir söylemesi ve bir divan tertip etmesi, hikmeten ve siyaseten bir mecburiyetten kaynaklanmıştır.74 Yavuz Sultân Selîm, hasmı İsmâîl-i Safevî’nin:

Âlem tehî zi-merdum u pur şod zi-dîv u ded

Bâ-dîv u ded çi çâre konem yâ Alî meded

tarizli ve ateşli sözlerine karşılık:

Ber-cân-i hâricî zedeem pençe çun esed

Hûn-i Huseyn mî-talebem yâ Alî meded

şeklinde cevap vermiştir.75 Ayrıca İsmâîl-i Safevî, Anadolu üzerindeki emelinin esiri olarak Hatâî mahlası ve Osmanlı Türkçesi ile şiirler söylemiş, söylediği bu şiirleri dervişleri ve halifeleri vasıtasıyla Anadolu’da yayarak halkı etrafında toplama gayretinde bulunmuştur. Bunun üzerine Yavuz Sultân Selîm, teskîn-i fesâd için kırkbin haneden fazla ahaliyi Anadolu’dan Rumeli’ye nakletmiş ve İsmâîl-i Safevî’nin Türkçe şiirlerine mukabil Farsça şiirler söylemiştir.76

Bu dönemlerde Anadolu’da başta Osmanlı hanedanına mensup sultan ve şehzadeler olmak üzere, Türklerin Farsça olarak da şiir söylemelerini “İran kültürünü ve edebiyatını taklit etmek” ve “İran’ın manevi esiri olmak” şeklinde algılamamak gerektiği kanaatindeyiz. Çünkü bu tavır, asırlar boyu süren birlikte yaşama ve aynı dinin getirdiği kuralları, yeni hayat tarzını öğrenme ve yaşama yıllarındaki beraberliği hissettiren hatta vurgulayan bir tablo olarak görülmelidir. Bu durum ise, “taklitçi”liğin ötesinde, Türklerin Maveraünnehir ve Horasan’da söyledikleri gibi Anadolu’da da Farsça şiir söyleme kolaylığını devam ettirdiğini gösteren bir durum olarak algılanmalıdır.77

Gerek Osmanlı sultanları ve şehzadeleri, vezirler, çeşitli meslek erbabı vs. Farsça şiir söylemeleri bu geleneğin bir tezahürü olarak kendisini göstermektedir. Ayrıca bu dönemlerde Farsça şiirler söylenirken böyle bir düşünceye sahip olmadıkları kanaatindeyiz. Ayrıca Osmanlı’nın İran’a bakış açısını gösteren Yavuz Sultân Selîm’in78 Farsça gazeli ile Kânûnî Sultân Süleymân’ın Türkçe gazelinin bu bakımdan manidar olduğunu düşünüyoruz:

Askerimle İstanbul tahtından hareket edip İran tarafına sefere çıktım. Kızılbaşı melâmet kanına gark ettim.

Mısır valisi can u gönülden benim azm ü himmetimin kölesi oldu. Padişahlık sancağını dokuz feleğin fevkine yükselttim.

Nusret çengini (musiki aleti) zafer bezminde çalmaya başlar başlamaz bu müjde Irak mülkünden Hicaza kadar yayıldı. (Irak, Hicaz musiki makamlarıdır).

Kılıcımdan Maveraünnehr kana gark oldu. Düşmanın gözünü Isfahan sürmesinden mahrum ettim.

Düşmana bir nazar edince gam sıtmasından ter içinde kaldı ve her kılından Amu nehri aktı.

Mülk tahtası (bisat: oyun tahtası) üzerinde devlet şatrancını oynamaya başladığım zaman Hind şahı, âkil (Ferzâne) askerimin karşısında mağlup bir fil hâline geldi (pîl-i mât).

Ey Selîmî, mihr ü vefâ potasında altın gibi eridikten sonra cihan mülkünün parası üzerine benim ismim yazıldı.79

Allah Allah diyelüm sancak-ı şâhî çekelüm

Yüriyüp her yaneden Şarka sipâhı çekelüm

İki yirden kuşanalum yine gayret kuşagın

Buluşup toz ile toprağa bu râhı çekelüm

Pây-mâl eyleyelüm kişverini surh-ı serün

Gözine sürme diyü dûd-ı siyâhı çekelüm

Bize farz olmış iken olmaz İslâma zâhir

Nice bir oturalum bunca günâhı çekelüm

Umaram rehber ola bize Ebûbekr ü Ömer

Ey Muhibbî yürüyüp Şârka sipâhı çekelüm80

Özellikle Yavuz Sultan Selim döneminde Arap ülkelerinin fethiyle bu ülkeler devletin bir parçası haline gelerek, başta Şam ve Mısır’dan olmak üzere çok sayıda Arap ilim adamı ve talebe görev yapmak ve tahsil görmek için İstanbul’a gelmiştir. Pek çok Türk de aynı maksatla Arap ülkelerine gitmiştir. Kahire ve İstanbul devletin en önemli iki ilim ve kültür merkezi olmuş, ikisi arasındaki yarış Osmanlı Devleti’nin sonuna kadar devam etmiştir. Buna karşılık Şah İsmail’in ortaya çıkması, İran’da Şiiliğin resmi ideoloji haline gelmesiyle Osmanlı Devleti ile İran-Maveraünnehir arasındaki irtibat da kopmuştur.81

Yukarıda XI-XVI. asırlarda Anadolu’da Farsça şiir söyleme geleneği hakkında bilgi verdik. Şimdi bu asırlarda Anadolu’da şiir söyleyen şairlerin listesini vermek istiyoruz. Daha önce bu dönemlerde Farsça divan tertip eden şairler ile Farsça mesnevi yazan şairleri belirtmeyi uygun görüyoruz. Bu dönemlerde yaşayan 23 şairin Farsça Divanı olduğu kaynaklarda belirtilmektedir. Bu şairler şunlardır:

Fahruddîn-i Îrâkî,82 Mevlânâ Celâlüddîn-i Rûmî,83 Sultan Veled,84 Ârif Çelebi,85 Nesîmî,86 Seyf-i Fergânî,87 Ahmed-i Dâ’î,88 Cem Sultan,89 Gülşen-i Saruhânî,90 Hâmidî,91 İlâhî,92 Kabûlî,93 Âlî,94 Basîrî,95 Dervîş Niyâzî,96 İbrâhîm Gülşenî,97 Keşfî,98 Mîrzâ Mahdûm,99 Muhibbî,100 Münîrî,101 Niyâzî,102 Selîmî,103 Şâhidî.104

Ayrıca bu dönemlerde 26 şair tarafından 32 Farsça mesnevi yazılmıştır. Bunlardan Emîr Ahmed Kânî-i Tûsî ve Gubârî’nin 2, Sultân Veled ve Şâhidî’nin ise 3 tane Farsça mesnevî yazdıkları görülmektedir. Yazılan Farsça mesneviler ile müellifleri şunlardır:

Dehhânî, Şelçuklu Şâh-nâme’si;105 Emîr Ahmed Kânî-i Tûsî, Selçuk-nâme, Kelîle ve Dimne;106 Fahruddîn-i Îrâkî, Uşşâk-nâme;107 Kadı Burhâneddîn-i Anevî, Enîsü’l-kulûb;108 Mevlânâ Celâlüddîn-i Rûmî, Mesnevî-i Ma‘neviyye;109 Nasîrî-i Sivasî, Fütüvvet-nâme;110 Nasîrüddîn Berkyaruk, Hür-zâd u Peri-nejâd;111 Sultan Veled, İbtidâ-nâme,112 Rebâb-nâme [tlf. 700/1300-1],113 İntihâ-nâme [tlf. 708/1309];114 Yârcânî, Karaman Şâhnâme’si;115 Yûsuf Meddâh, Hâmûş-nâme [tlf. 699/1299];116 Gülşehrî, Felek-nâme [tlf. 701/1301];117 Gülşen-i Saruhânî, Râz-nâme;118 Hâmidî, Hasbihâl-nâme;119 Ma’nevî, Mahzenü’l-ebrâr [874/1469];120 Ma’âlî, Hünkâr-nâme;121 Şehdî, Tevârih-i Âl-i Osmân;122 Ârifî Fethullâh Çelebi, Şehnâme-i Âl-i Osmân;123 Edâî, Selîm-nâme;124 Esîrî, Sıfâtu’n-nebî;125 Gubârî, Şâh-nâme,126 Şebistân-ı Hayâl;127 İbrâhîm Gülşenî, Ma’nevî;128 İdrîs-i Bidlîsî, Tercüme ve Nazm-ı Hadîs-i Erba’în;129 Sâfî, Şehrengîz-i İstanbul;130 Şâhîdî, Gülşen-i Esrâr [tlf. 951/1544],131 ‘Işk-nâme [Bu mesnevî, Sultan Veled’in eseri olarak İstanbul’da basılmıştır],132 Tırâş-nâme; Şeyh Abdullâh-ı Şebusterî, Şem’ u Pervâne,133 Mîr Ayânî-i Şîrâzî, Terceme-i Nesrü’l-leâl.134

Görüldüğü gibi bu dönemlerde Anadolu’da 23 şair Farsça Divan oluşturmuş, 26 şair ise Farsça çeşitli konularda mesnevi yazmıştır. Bu şairlerden 6 tanesi ise hem Farsça Divan oluşturmuş hem de Farsça mesnevi yazmıştır. Bu da bize Anadolu’da 43 şairin Farsça Divan oluşturduğunu ve Farsça mesnevi yazdığını göstermektedir. Ayrıca bu şairlerin bir kısmının Anadolu’ya Orta Asya ve İran coğrafyasından geldiği görülmektedir. Bunları da çıkarırsak bu sayının oldukça azaldığı görülmektedir. Bu dönemlerde yaşayan 302 şairin Farsça şiir yazdığı göz önüne alınırsa bunların sadece %14.23’ünün Farsça Divanı ile mesnevisinin olduğu görülür. Bu da bu dönemlerde yaşayan şairlere oranla oldukça düşük bir rakamdır. Diğer %85.77’lik kesim ise Farsça şiir yazma geleneğinden hareketle ya Farsça bir kaside ya bir gazel ya da birkaç beyit yazmışlardır. Farsçanın Türkler tarafından özellikle şiir dili olarak kullanıldığı malumdur. Ancak yukarıdaki durum, Anadolu’da oluşan edebiyatta Farsçanın ifade edildiği düzeyde etkili olmadığını yansıtması bakımından dikkati çekmektedir. Bu da yukarıda belirttiğimiz gibi “taklitçi”liğin ötesinde, Türklerin Maveraünnehir ve Horasan’da söyledikleri gibi Anadolu’da da Farsça şiir söyleme kolaylığını devam ettirdiğini gösteren bir durum olarak görülmelidir. Şairler arasında, Farsça hiç değilse bir iki beyit söyleme geleneğinin olduğu da göz önünde bulundurulmalıdır.

Burada kısaca şu konuya da değinmenin faydalı olacağını düşünüyoruz. Osmanlı Devleti zamanında Farsça hiçbir zaman resmi dil olmamıştır. Elde bulunan Fatih Sultan Mehmed’den önceye ait tahrir defterleri ve şer’iye sicilleri Türkçe’dir. Farsça yaygın olarak tekrarlandığının aksine, Anadolu Selçuklu Devleti döneminde dahi sadece iki vezirin vezirliği döneminde resmî kayıtlar için kullanılmıştır. Anadolu’da bu amaçla kullanılması da Sâhib Ata Fahreddîn Alî’nin (ö. 687/1288) vezareti sırasında 1259’den sonra olmuştur. Kaynaklara göre bunun sebebi, onun Arapça bilmeyişindendi. Karamanoğlu Mehmed Bey’in, Konya’da 15 Mayıs 1277’de Türkçeden başka dil kullanılmayacağını fermanla duyurduğu ve Osmanlı Devleti’nin de 1299’da kurulduğu dikkate alınırsa Farsça’nın devlet kayıtlarında ne kadar kısa bir dönem için geçerli olduğu görülecektir.135

Bizim tespitlerimize göre, XI-XVI. asırlarda Anadolu’da Farsça şiir söyleyen şairlerin toplam sayısı 302’dir.136 Bunların yüzyıllara göre dağılımı Tablo 1’de görüldüğü şekildedir.

Tablo 1’den çıkan sonuca göre, Osmanlı Devleti döneminde, Farsça şiir söyleyen şairler birbirini takip eden asırlarda artma göstermektedir. Anadolu’da Farsça şiir söyleyen şairlerin büyük çoğunluğu XVI. asırda yaşamıştır. Bu durum kültürel çalışmaların siyasî çalışmaları belli bir mesafeden izlemesi ve her ikisi arasında yakın bir ilişkinin bulunmasından kaynaklanmaktadır.

Anadolu’da Farsça şiir söyleyen şairlerin memleketlerine göre dağılımına bakıldığında şöyle bir manzarayla karşılaşılmaktadır:220

Tablo 1: Anadolu’da Farsça Şiir Söyleyen Şairler

Yüzyıl Sayı % Şairler

Alâeddîn Keykubâd I (s. 358),137 Celâleddîn-i Verkânî (s. 358), Dehhânî (s. 359), Ebû Bekir bin Zekî-i Konevî138, Emîr Ahmed Kânî-i Tûsî (s. 359-60), Evhadüddîn-i Kirmânî (s. 360-1), Fahrüddîn-i İrâkî (s. 361), Gıyâseddîn Keyhusrev I (s. 361-2), Gıyâsî,139 İbn Bîbî,140 İzzeddîn Keykâvus I (s. 362), Kadı Burhâneddîn-i Anevî,141 Kemâl-i Kâmyâr (s. 362), Mecduddîn Ebîbekr (s. 362-3), Mevlenâ Celâleddîn-i Rûmî (s. 171-260), Muhammed bin Gâzî-i Malatyavî (s. 363), Mühezzeb-i Kayserî,142 Nâsırî-i Sivâsî,143 Nasîrüddîn Berkyaruk (s. 363-4), Nasîrüddîn Sicistânî-i Sivâsî,144 Necmüddîn-i Râzî,145 Nizâmeddîn Ahmed-i Erzincânî (s. 364), Nizâmeddîn Hurşîd,146 Râvendî (s. 364-5), Rükneddîn Süleymân II (s. 365), Sadeddîn Mes’ûd,147 Sadruddîn-i Konevî,148 Sirâcuddîn-i Urmevî,149 Sultân Veled (s. 365-74), Şemseddîn Hamza-i Tugrâî (s. 374), Şemseddîn Muhammed-i Isfahânî (s. 374-5), Tâceddîn Hâletî (s. 375), Yûsuf Meddâh (s. 375-6)

Âhî Sâdık,150 Ahmedî (s. 377-8), Alî el-A’lâ,151 Ârif Çelebi (s. 379), Âşık Paşa (s. 380), Azîz bin Erdeşîr-i Esterâbâdî,152 Bedreddîn Çelebi,153 Burhâneddîn İlyâs Çelebi,154 Celâl Ergun,155 Dâvud Dede,156 Emîr Âlem Çelebi,157 Feyzî-i Belhî,158 Gülşehrî (s. 381), Hamîd-i Engûrî (s. 382), Hızır Paşa,159 İbrâhîm Bey (s. 382-3), Kadı Burhaneddin (s. 383-4), Nesîmî (s. 384-5), Seyf-i Fergânî160 Raziyuddîn Baba Kazvînî,161 Şâh Çelebi (s. 385), Şeyh Cemâleddîn-i Aksarâyî (s. 385); Yârcânî,162 Zeynüddîn163

Abâpûş-i Velî (s. 386), Âdil Efendi,164 Adnî (s. 386), Ahmed Paşa (s. 387), Ahmed-i Dâ’î (s. 388-9), Ali b. Mecdüddîn-i Şahrûdî “Musannifek”,165 Alî Kuşçu,166 Âşık Ahmed (s. 389), Atâ’î (s. 389-90), Avnî (s. 390), Aynî (s. 391), Ca’fer Dede (s. 391), Cem Sultân (s. 391-2), Cemâl Çelebi,167 Çâkerî,168 Dede Ömer Rûşenî (s. 393), Edhemî (s. 393-4), Emîr Ahmed-i Buhârî (s. 394), Fakihî (s. 394), Fânî,169 Gülşen-i Saruhânî (s. 394-5), Halîmî (s. 395), Hamdullâh Hamdî (s. 395-6), Hâmidî-i Isfahânî (s. 396-7), Handân (s. 397), Hızır Bey (s. 398), Hoca Kara Fakîh (s. 398), Hümâmî (s. 398-9), İlâhî (s. 399), Kabûlî (s. 399-400), Kâşifî,170 Le’âlî (s. 400-1), Lûtfî (s. 401), Mahmûd b. Kâdî-i Manyas,171 Ma’nevî (s. 401), Mesîhî,172 Ma’âlî (s. 401-2), Molla Hayâlî,173 Mu’înî (s. 402), Nahifî (s. 402), Necâtî Bey (s. 402-3), Nizâmî (s. 403), Nûrî (s. 403), Sun’î (s. 403), Şehdî (s. 403), Şemsî (s. 405), Şeyhî (s. 405-6), Temennâyî (s. 406), Zeyneb Hatun (s. 406)

Abdulazîz (s. 407), Abdulvehhâb-ı Hemedânî,174 Abdurrahmân Alemşâh (s. 407), Adlî,175 Ahdî (s. 407-8),176 Ahmed Beg (s. 408), Ahmed Çelebi (s. 408), Ahmed Çelebi (s. 408-9), Ahmed Karahisârî,177 Ahmed-i Tabesî,178 Alâyî (s. 409), Âlî (s. 409), Ali Efendi (s. 409-10), Ankâ (s. 410), Ârifî Fethullâh Çelebi (s. 410-11), Ârifî Hüseyin Çelebi (s. 411-2), Aşkî (s. 412), Atâ,179 Azmî (s. 412-3), Bahrî (s. 413), Bahtî (s. 413), Bâkî (s. 413-4), Basîrî (s. 415), Basîrî (s. 415-6), Behiştî (s. 416), Beyânî (s. 417), Bîdârî (s. 417), Bostanzâde Mehmed Efendi (s. 417), Ca’fer Çelebi (s. 418), Celîlî (s. 418-9), Cenâbî Paşa (s. 419), Cinânî (s. 419-20), Cüdâyî (s. 420), Çamçak Mehmed Efendi (s. 420-1), Dâ’î (s. 421), Derûnî (s. 421), Dervîş Beg (s. 421), Dervîş Çelebi (s. 421), Dervîş Çelebi (s. 421), Dervîş Niyâzî (s. 421-2), Dîvâne Mehmed Çelebi (s. 422), Ebu’l-fazl (s. 421), Edâî,180 Eflâtûn (s. 423), Elkâs Mîrzâ,181 Emînî,182 Emîrek (s. 423), Emre (s. 423), Esîrî (s. 423-4), Fahr-i Halhâlî,183 Fakrî (s. 424), Fârisî (s. 424), Ferdî (s. 424), Ferruh Çelebi,184 Ferruhî,185 Ferruhî-i İstanbulî,186 Fethullâh Kâtib,187 Fevrî (s. 424-5), Feyzî (s. 425), Figânî (s. 425), Figârî,188 Fikrî (s. 425), Ganî (s. 425-6), Garîbî (s. 426), Gazâlî (s. 426-7), Gınâ’î (s. 427), Gubârî (s. 427-8), Gubârî (s. 428), Günâhî,189 Habîb,190 Habîb-i Berguşâdî,191 Hâce Çelebi (s. 429), Hâfız-ı Acem (s. 429-30), Hâlî (s. 430), Hâlî (s. 430), Hâlî (s. 430), Halîfe (s. 431), Hasan Zarîfî Efendi (s. 431), Hâtemî (s. 431), Hâtemî (s. 431-2), Hâtifî (s. 432), Hayâlî (s. 432), Hayâli-i Gülşenî (s. 432), Hayreddîn Hızır,192 Hazânî-i Semerkandî,193 Hazînî (s. 433), Helâkî (s. 433-4), Hızrî (s. 434), Hilâlî (s. 434), Hüsrev Çelebi,194 Hudâyî (s. 434), İbrâhîm Gülşenî (s. 434-5), İdrîs-i Bitlisî (s. 435-7), Îsâ Halîfe,195 İlmî (s. 437), İmâd (s. 438), İnâyetullâh (s. 438), İshak Çelebi (s. 438), İsmâîl,196 Kadrî (s. 438), Keşfî (s. 439), La’lî (s. 439), Lâlî Dede (s. 439), Lâmi’î Çelebi (s. 439-40), Lârendeli Hamdî (s. 440), Lâyıhî (s. 440), Ma’sûm (s. 440-1), Mahfî (s. 441), Mâyilî,197 Mehmed (s. 441), Mehmed (s. 441), Mehmed Efendi (s. 441), Mehmed Emîn (s. 442), Meylî (s. 443), Meylî (s. 443), Minnetî (s. 443), Mîr Ayânî-i Şîrâzî,198 Mîrzâ Mahdûm (s. 443-4), Mîrim Çelebi,199 Mollâ Nasrullah Vâkıf-ı Halhâlî,200 Muhammed Mezheb-i Kirmânî,201 Muhibbî (s. 444), Muhyî (s. 445), Muhyî-i Konevî (s. 445), Muhyî (s. 445), Murâdî (s. 446), Murâdî (s. 446), Musâhib-i Tebrîzî,202 Mustafâ (s. 446), Muti’î (s. 446-7), Müderris (s. 447), Münîrî (s. 447), Müslimî (s. 447), Nevâlî (s. 447-8), Nev’î (s. 448), Nihânî,203 Nisârî (s. 448), Nişânî (s. 449),

Niyâzî (s. 449), Nutkî (s. 449), Penâhî (s. 449-50), Pervîz Efendi (s. 450), Remzî (s. 450), Rızâyî (s. 450), Rızâyî (s. 450-1), Rızâyî Geng-i Irâkî,204 Rif’atî (s. 451), Sabâyî (s. 451), Sabâyî (s. 451), Sabrî (s. 451-2), Sa’dî Çelebi (s. 452), Safâyî Dede,205 Sâfî (s. 452-3), Sa’idâ,206 Sâ’ilî,207 Sâ’il,î208, Salâhî (s. 453), Sarfî (s. 453), Sa’yî (s. 453), Sedîd Tabîb,209 Sehâbî (s. 453-4), Sehî Bey,210 Selîmî (s. 454), Seydî (s. 454-5), Seyyid Hüseyn-i Bâverdî,211 Sultân Bedîuzzamân,212 Sürûrî (s. 455), Şâh Kasım (s. 455-6), Şâh Mehmed (s. 456), Şâhî (s. 456), Şâhî (s. 456), Şâhidî (s. 457-62), Şânî (s. 462), Şehîdî (s. 462), Şemsî (s. 462), Şemsuddîn-i Berda‘î,213 Şerhî (s. 463), Şevkî (s. 463), Şevkî (s. 463), Şeydâ,214 Şeyh Abdullâh-ı Şebusterî,215 Şeyh Baba Yûsuf Sivrihisârî (s. 463-4), Şeyh Fethullâh,216 Şükrî (s. 464-5), Tâbî (s. 465), Ümîdî (s. 465), Vâlihî (s. 465), Vâsık,217 Vaslî (s. 466), Vefâyî (s. 466), Yakînî (s. 466), Yûsuf-ı Sîne-çâk,218 Za’fî,219 Za’îfî (s. 466-7), Zîrekî (s. 467-8), Zünnûn (s. 468)

1 Norman Itzkowitz, Osmanlı İmparatorluğu ve İslâmî Gelenek, Şûle Yayınları: 54, Tarihî Gerçekler Dizisi: 4, 2. Baskı, İstanbul 1997, s. 27.

2 A. Caferoğlu, “İlk Anadolu Vatan Kültürü Kurucuları”, Türkiyat Mecmuası, Cild: XVII 1972, İstanbul 1972, s. 3.

3 Hasibe Mazıoğlu, “Selçuklular Devrinde Anadolu’da Türk Edebiyatının Başlaması ve Türkçe Yazan Şairler”, Malazgirt Armağanı, Türk Tarih Kurumu Yayınlarından XIX. Seri-Sa. 4, Türk Tarih Kurumu Basımevi, Ankara 1972, s. 297.

4 A. Caferoğlu, a. g. m., s. 3-4.

5 Hikmet İlaydın, “Anadolu’da Klasik Türk Şiirinin Başlangıcı”, Türk Dili, Cilt: XXX, Sayı: 274-279, 1974, s. 770.

6 İsmail Hakkı Uzunçarşılı, (1948), “XII. ve XIII. Asırlarda Anadolu’daki Fikir hareketleri ile İctimaî Müesseselere Bir Bakış”, III. Türk Tarih Kongresi, Ankara 15-20 Kasım 1943, Kongreye Sunulan Tebliğler, Türk Tarih Kurumu Yayınlarından IX. Seri-No. 3, Ankara 1948, s. 295.

7 İsmail Hakkı Uzunçarşılı, a.g.t., s. 288.

8 Muhammed Emîn Riyâhî, Osmanlı Topraklarında Fars Dili ve Edebiyatı, (Çeviren: Mehmet Kanar), İnsan Yayınları: 172, İnceleme-Araştırma Dizisi: 81, İstanbul 1995, s. 73.

9 İsmail Hakkı Uzunçarşılı, a.g.t., s. 288.

10 İbn Bîbî [El-Hüseyin b. Muhammed b. Ali el-Ca’feri er-Rugadi]; (1996), El Evamirü’l-ala’iye fi’l-umuri’l-ala’iye [Selçuk-name], (Çeviren: Mürsel Öztürk), Kültür Bakanlığı Yayınları: 1833, 1000 Temel Eser Dizisi: 164, Ankara 1996, C. II, s. 163.

11 İbn Bîbî, a.g.e., C. I, s. 79.

12 Ahmet Kartal, Osmanlı Medeniyetini Besleyen Kültür Merkezleri (XI. Asırdan XVI. Asrın Sonuna Kadar Türk Edebiyatı ve Fars Edebiyatının Münasebetleri), Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara 1999, [Basılmamış Doktora Tezi], s. 358.

13 Ahmet Kartal, a.g.dt, s. 361-62.

14 Ahmet Kartal, a.g.dt, s. 362.

15 Ahmet Kartal, a.g.dt, s. 365.

16 İbn Bîbî, a.g.e., C. I, s. 79-80.

17 İbn Bîbî, a.g.e., C. I, s. 41-44; Ahmet Kartal, a.g.dt, s. 363-64.

18 İbn Bîbî, a.g.e., C. I, s. 142-47.

19 İbn Bîbî, a.g.e., C. I, s. 221.

20 İbn Bîbî, a.g.e., C. I, s. 149; M. Fuad Köprülü,; (1986), Türk Edebiyatı Tarihi, Ötüken, Yayın Nu: 157, Kültür Serisi: 28, 4. Basım, İstanbul 1986, s. 209.

21 Ahmet Kartal, a.g.dt, s. 362.

22 Ahmet Kartal, a.g.dt, s. 362-63.

23 Ahmet Kartal, a.g.dt, s. 364.

24 Ahmet Kartal, a.g.dt, s. 374.

25 Ahmet Kartal, a.g.dt, s. 374-75.

26 Bu konuda geniş bilgi için bak. Adnan Karaismailoğlu, “Osmanlı Dönemi Türk Şiirinin İran Edebiyatı İle Münasebeti Üzerine Düşünceler”, Kuruluşunun 700. Yıldönümünde Bütün Yönleriyle Osmanlı Devleti Uluslararası Kongresi 7-9 Nisan 1999 Konya, Konya 2000, s. 607-14; Adnan Karaismailoğlu, “Selçuklu Devleti’nin Edebî Faaliyetlerdeki Etkinliği”, I. Uluslararası Selçuklu Kültür ve Medeniyeti Kongresi, 11-13 Ekim 2000, Selçuk Üniversitesi, Konya (Yayımlanmamış Tebliğ); Ahmet Kartal, “Farsça’da Türkçe Kelimeler ve Fars Edebiyatı’nda “Türk” Kavramı İle İlgili Unsurlar”, Bilig, Sayı: 11, Güz, Ankara 1999, ss. 31-54; Ahmet Kartal, “Karahanlı, Gazneli ve Selçuklu Saraylarındaki Edebî Faaliyetler Üzerine Düşünceler”, Bilig, Sayı: 17, Bahar, Ankara 2001, ss. 55-70.

27 İbn Bîbî, a.g.e., C. I, s. 80-81.

28 Harun Tolasa, Ahmet Paşa’nın Şiir Dünyası, Ankara 1973, s. 72.

29 Ali Nihat Tarlan, Necâtî Beg Divanı, İstanbul 1997, s. 59.

30 Halil Ersoylu, Cem Sultan’ın Türkçe Divan’ı, Türk Dil Kurumu Yayınları: 543, Ankara 1989, s. 25.

31 Sabahattin Küçük, Bâkî dîvânı [Tenkitli Basım], Türk Dil Kurumu Yayınları: 601, Ankara 1994, s. 8-9.

32 Bu devrede kurulan beylikler ve onlar hakkında geniş bilgi için bak.: İsmail Hakkı Uzunçarşılı, Anadolu Beylikleri ve Akkoyunlu, Karakoyunlu Devletleri, Atatürk Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu, Türk Tarih Kurumu Yayınları, XIII. Dizi-Sa. 16a2, 4. Baskı, Türk Tarih Kurumu Basımevi, Ankara 1988.

33 Zeynep Korkmaz, “Anadolu Beylikleri Devrinde Türk Dili ve Karamanoğlu Mehmet Bey”, Türk Dili Üzerine Araştırmalar, Birinci Cilt, Atatürk Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu Türk Dil Kurumu Yayınları: 629, Ankara 1995, s427.

34 Paul Wittek, Menteşe Beyliği, 13-15 inci Asırda Garbî Küçük Asya Tarihine Ait Tetkik, (Türkçeye Çeviren: O. Ş. Gökyay), Türk Tarih Kurumu Yayınlarından IV. Seri-No. 1, Ankara 1944, s. 115-16.

35 Beylikler dönemi Türk dili ve edebiyatı hakkında geniş bilgi için şu çalışmalara bakılabilir: Zeynep Korkmaz, “Anadolu Yazı Dilinin Tarihî Gelişmesinde Beylikler Devri Türkçesinin Yeri”, Türk Dili Üzerine Araştırmalar, Birinci Cilt, Atatürk Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu Türk Dil Kurumu Yayınları: 629, Ankara 1995, ss. 419-23; Zeynep Korkmaz, “Anadolu Beylikleri Devrinde Türk Dili ve Kara

manoğlu Mehmet Bey”, Türk Dili Üzerine Araştırmalar, Birinci Cilt, Atatürk Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu Türk Dil Kurumu Yayınları: 629, Ankara 1995, ss. 424-8.

36 Albert Hourani, Arap Halkları Tarihi, (Çeviren: Yavuz Alagon, Yayına Hazırlayan: Tanıl Bora), İletişim Yayınları: 428, Araştırma-İnceleme Dizisi: 65, İstanbul 1997, s. 119.

37 Hasibe Mazıoğlu, “Türk Edebiyatı, Eski” Mad., C. 32, Türk Ansiklopedisi, İstanbul 1982, s. 86.

38 Türk Dünyası El Kitabı, C. 3, Türk Kültürünü Araştırma Enstitüsü Yayınları: 121, Seri: 1, Sayı: A-23, İkinci Baskı, Ankara 1992, s. 111.

39 Kemâl Yavuz, “XIII-XVI. Asır Dil Yadigarlarının Anadolu Sahasında Türkçe Yazılış Sebepleri ve Bu Devir Müelliflerinin Türkçe Hakkındaki Görüşleri”, Türk Dünyası Araştırmaları, Sayı: 27, Aralık 1983, s. 10-14; Türk Dünyası El Kitabı, C. 3, s. 111.

40 Kemâl Yavuz, a.g.e, s. 14.

41 Türk Dünyası El Kitabı, C. 3, s. 111.

42 Bu yüzyılın başlarında Yıldırım Bâyezîd’in oğlu olan Emîr Süleyman’ın Türkçeye verdiği önem dikkat çekicidir. Türk diline kazandırılmasını istediği eserleri bizzat kendisi seçmiş; ayrıca yanındakilere Türk dili ile yazmalarını tavsiye etmiştir. Bak. Muhammed Nur Doğan, “XV. Yüz Yıl Anadolu-Osmanlı Edebiyatının Tekâmülüne Toplu Bir Bakış”, Türk Dünyası Araştırmaları, S. 56, Ekim-1988, s. 107.

43 İsmail Hakkı Uzunçarşılı, Osmanlı Tarihi, C. II, Atatürk Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu, TürkTarih Kurumu Yayınları, XIII. Dizi-Sa. 16a4, 5. Baskı, Türk Tarih Kurumu Basımevi, Ankara 1988, s. 535.

44 Ramazan Şeşen, “Onbeşinci Yüzyılda Türkiye Tercümeler”, XI. Türk Tarih Kongresi Bildirileri, C. III, Ankara 1994, s. 899-919.

45 Doğuştan Günümüze Büyük İslâm Tarihi, Çağ Yayınları, Cilt: 14, s. İstanbul 1993. Fatih Sultan Mehmed dönemi Türk dili ve edebiyatı hakkında geniş bilgi için şu çalışmalara bakınız: Mehmed Fuad Köprülüzâde, “Fâtih Devrinde Edebî Hayat”, Yeni Mecmua, Numara: 46, 30 Mayıs 1918, ss. 389-91; Alî Emîrî, “Mekteb-i İ’dâdîTalebe-i Sâbıkasından, Sâbık Köprülüzâde Fuad Bey’in Evvelâ 6949 Numaralı İkdâm Gazetesi’nde ve Sonra da 46 Sayılı Yeni Mecmua’da Neşreylediği-Fâtih Devrinde Edebî Hayat-Makalesi Hakkında Dördüncü Nushamızdan mâ-ba’d”, Târîh ve Edebiyât, Aded: 6, 31 Ağustos 1334, ss. 109-16; A. İnan, “Fatih Devrinde Türkçe”, Türk Dili, Cilt: 2, Sayı: 20, 1 Mayıs 1953, Ankara, ss. 506-9; Agâh Sırrı Levend, “Fatih Devrinde Türk Dili ve Edebiyatı”, Türk Dili, Cilt: 2: Sayı: 20, Mayıs 1953, ss. 495-505; Gönül Tekin, “Fatih Devri Türk Edebiyatı”, İstanbul Armağanı, İstanbul Büyükşehir Belediyesi Kültür İşleri Daire Başkanlığı Yayınları No: 17, İstanbul 1995, ss. 161-233.

46 Mustafa İsen, “Yürü Var Gel Araptan Ya Acemden”, Ötelerden Bir Ses, Divan Edebiyatı ve Balkanlarda Türk Edebiyatı Üzerine Makaleler, Akçağ Yayınları: 200, Kaynak Eserler: 34, Ankara 1997, s. 305-6.

47 Ramazan Şeşen, “İstanbul’un Fethine Kadar Osmanlılardaki İlmî Durum, İstanbul’un Fethi’nin Türk İlim ve Kültürüne Katkısı”, Kuruluşunun 700. Yıldönümünde Bütün Yönleriyle Osmanlı Devleti Uluslararası Kongresi 7-9 Nisan 1999 Konya, 2000, s. 242-43.

48 Gönül Tekin, a.g.e., s. 185-89.

49 Agâh Sırrı Levend, a.g.e., s. 497; Gönül Tekin, a.g.e., s. 184-85.

50 Gönül Tekin, a.g.e., s. 164.

51 Fâtih döneminde İstanbul’a gelen veya davet edilen ilim adamlarının bir kısmı Anadolu’da yetişmiş, bir kısmı da Mısır ve diğer İslâm memleketlerinin o asırda en maruf şehirlerinden gelmişlerdir. Fâtih bunları tanıyanların tavsiyelerine uyarak ve temas ettiklerinden memnun kalarak buraya gelmelerini ve kalmalarını istemiş ve onları maddî refaha kavuşturmuştur. Bu ilk gelenler arasında Mollâ Hüsrev ve Mollâ Zeyrek’ten başka Hocazade ve Mollâ Alâüddîn-i Tûsî vardı. Fâtih zamanında bu alimler iki şekilde görülür. Bir kısmı esasen yetişmiş hâlde bu genç hükümdarın yanında bulunmuştur. Meselâ Mollâ Hüsrev ve Mollâ Gürânî babalarının devrinden intikal etmiştir. Bir kısmı da henüz yetişmektedir; ancak o devrin sonlarına doğru ilmî bir mevki ve payeye nail olmuşlardır ki, Mollâ Manisaoğlu Mehmed bunlardandır (Ünver, 1953: 6).

52 Meselâ, Fâtih Sultân Mehmed’in hazır bulunduğu bir ulema meclisinde vahdet-i vücûd felsefesi üzerine bir anlaşmazlık çıkmış ve zamanın kazaskeri, bu meseleyi ancak Mollâ Câmî’nin çözebileceğini söylemiştir. Fâtih Sultân Mehmed bu söz üzerine, Câmî’ye hediyeler göndererek bu meselenin çözülmesini ondan rica etmiştir. Bu rica üzerine Câmî Risâle fi’l-vücûd adlı eserini yazarak Fâtih’e göndermişse de, bu risale İstanbul’a varmadan sultan vefat etmiştir. Bak. Gönül Tekin, a.g.e., s. 163.

53 Mollâ Câmî’nin Fâtih Sultân Mehmed’e teşekkür için yazdığı mektup için bak. A. Süheyl Ünver, İlim ve Sanat Bakımından Fatih Devri Notları, Fasikül: I, İstanbul 1947, s. 90-92.

54 Yaşar Yücel-Ali Sevim, Klâsik Dönemin Üç Hükümdarı, Fatih-Yavuz-Kanuni, Atatürk Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu Türk Tarih Kurumu Yayınları VII. Dizi-Sa. 134, Ankara 1991, s. 93.

55 Alî Emîrî, Karaman Tarihi’nden naklen Fâtih Sultân Mehmed’in yanında 685 şairin bulunduğunu söylemektedir. Bak. Alî Emîrî, a.g.e., s. 109.

56 Mustafa İsen, “Klasik Şiirin Merkezi Olarak İstanbul”, Bilig, Sayı: 13, Bahar, Ankara 2000, s. 3.

57 Bu konuda geniş bilgi için bak. Alî Emîrî, a.g.e., s. 111-13; Mustafa İsen, “Yürü Var Gel Araptan Ya Acemden”, s. 313-14.

58 Reşid Rahmeti Arat, Kutadgu Bilig I, Tıpkıçekimle Yapılmış İkinci Baskı, Türk Dil Kurumu Yayınları: 458, Ankara 1979, s. 28.

59 Ahmed Nizâmî Arûzi-yi Semerkandî, Çehâr Makâle, (be-Sa’y u İhtimâm u Tashîh: Allâme Muhammed-i Kazvînî), Tehrân 1368, s. 62.

60 Aynı düşünceleri destekler mahiyette olan görüşlere Râvendî tarafından Konya’da Keyhüsrev bin Kılıç Arslan’a ithaf ve takdim edilen Râhatu’s-sudûr ve Âyetü’s-sürûr (tlf. 599/1203’te başlamış, iki üç yıl sürmüştür) adlı eserde de rastlanmaktadır. Bu konuda bak. Muhammed b. Ali b. Süleyman er-Râvendî; (1957), Râhat-üs-sudûr ve Âyet-üs-sürûr [Gönüllerin Rahatı ve Sevinç Alâmeti] I. Cilt, (Muhammed İkbal’in 1921’de G. M. S., H’de bastırdığı Farsça metinden Türkçeye çeviren Ahmed Ateş), Türk Tarih Kurumu Yayınlarından II. Seri, No. 14, Ankara 1957, s. 43, 60-61; Ahmet Kartal, “Türk Yazı Dilinin Gelişme Çağları”, Türk Yurdu, Türkçeye Saygı Özel Sayısı, Cilt: 21, Sayı: 162-163, Şubat-Mart 2001, Ankara, s. 227.

61 Reşid Rahmeti Arat, a.g.e., s. 314.

62 Agâh Sırrı Levend, “Fatih Devrinde Türk Dili ve Edebiyatı”, s. 497.

63 Büyük İslâm Tarihi, C. 14, s. 552.

64 Türk Dünyası El Kitabı, s. 131. Ayrıca Yavuz Sultan Selim’in İran ve Mısır’dan getirdiği sanatkârlar hakkından bilgi için bak. Ertan Gökmen, “Yavuz Sultan Selim’in İran’dan ve Mısır’dan Getirdiği Sanatkarlar”, Türk Kültürü, Sayı: 407, Mart 1997, ss. 15-23.

65 Mustafa İsen, “Yürü Var Gel Araptan Ya Acemden”, s. 306.

66 M. Fuad Köprülü, “Türkler (III. Edebiyat) ” mad., İslâm Ansiklopedisi, Cilt: 12/II, İstanbul 1993, s. 551; Türk Dünyası El Kitabı, C. III, s. 135.

67 Büyük İslâm Ansiklopedisi, C. 14, s. 552; Türk Dünyası El Kitabı, C. III, s. 143.

68 Türk Dünyası El Kitabı, C. III, s. 143-44.

69 Mehmed Mecdî Efendi, Şakaik-ı Nu’maniye ve Zeyilleri, Hadaiku’ş-kakaik, (Hzr. Abdülkadir Özcan), Çağrı Yayınları: 50, Tıpkı Basımlar: 3/2, İstanbul 1989, s. 381.

70 Alî Emîrî, “Türk Edebiyatı’nın İran Edebiyatı’ndaki Tesiri”, Târîh ve Edebiyât, Aded: 2, 30 Nisan 1334, s. 24.

71 Alî Emîrî, a.g.e., s. 24-27.

72 Alî Emîrî, a.g.e., s. 31-34.

73 Alî Emîrî, a.g.e., s. 34; Hoca Sadettin Efendi, Tâcü’t-tevârîh, (Hzr. İsmet Parmaksızoğlu), Cilt: IV, Kültür Bakanlığı Yayınları: 301, Başvuru Kitapları: 5, Eskişehir 1992, s. 363.

74 Alî Emîrî, a.g.e., s. 27.

75 Alî Emîrî Efendi, a.g.e., s. 27-28.

76 Alî Emîrî, a.g.e., s. 29.

77 Ahmet Kartal, “Klâsik Türk Edebiyatının İran Edebiyatı İle Münasebeti Üzerine Düşünceler”, Türk Yurdu [700. Yılında Osmanlı Özel Sayısı], Cilt: 19-20, Sayı: 148-149, Aralık 1999-Ocak 2000, Ankara, s. 258.

78 Yavuz Sultân Selîm’in Doğu (İran) siyaseti hakkında bilgi için bak. Selâhattin Tansel, Yavuz Sultan Selim, İstanbul 1969, s. 31-100.

79 Ali Nihad Tarlan, Yavuz Sultan Selim, Türk Klasikleri Serisi: 8, Ahmet Halit Kitabevi, İstanbul 1946, s. 214.

80 Coşkun Ak, Muhibbî Divanı, Kültür ve Turizm Bakanlığı Yayınları: 712, 1000 Temel Eser Dizisi: 129, Ankara 1987, s. 562.
81 Ramazan Şeşen, “İstanbul’un Fethine Kadar Osmanlılar’daki İlmî Durum, İstanbul’un Fethi’nin Türk İlim ve Kültürüne Katkısı”, s. 243.

82 Şeyh Fahruddîn İbrâhîm Hemedânî, Külliyât-i Dîvân [Kasâyid, Gazeliyyât, Terci‘iyyât, Terkîbât, Mukatte‘ât, Musellesât, ‘Uşşâk-nâme yâ Deh-nâme, Rubâ‘iyyât, Leme‘ât ve İstilâhât-i ‘İrfânî-yi ‘İrâkî], (Mukaddime: Sa‘îd Nefîsî), Tehrân 1373.

83 Mevlânâ Celâleddîn Muhammed-i Mevlevi-yi Rûmî, Kulliyât-i Dîvân-i Şems-i Tebrîzî [be-inzimâm: Seyri der-Dîvân-i Şems be-kalem-i Alî Deştî-Şerh-i Hâl-i Mevlevî be-kalem-i Bedîuzzamân Furûzanfer], Çâp-i sevvum, Tehrân 1345; Abdülbaki Gölpınarlı, Mevlânâ Celâleddin, Dîvân-ı Kebîr, 7 Cilt, Kültür Bakanlığı Yayınları: 1383-9, Klâsik Türk Eserleri: 17, Eskişehir 1992.

84 F. Nafiz Uzluk, Divanı Sultan Veled, Anadolu Selçukileri Gününde Mevlevi Bitikleri: 3, Uzluk Basımevi, Ankara 1941.

85 Mehmet Vanlıoğlu, Ulu Ârif Çelebi ve Dîvânının Tenkitli Metni, Atatürk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doğu Dilleri ve Edebiyatları Anabilim Dalı, Erzurum 1991, [Basılmamış Doktora Tezi].

86 İstanbul Üniversitesi Kütüphanesi FY 448; Süleymaniye Kütüphanesi, Kadı-zâde Kısmı, Nu. 395/2.

87 Kütühya Vahid Paşa Kütüphanesi, Nu. 1575; İstanbul Üniversitesi Kütüphanesi FY 171. Topkapı Sarayı, Revan Köşkü Kütüphanesi Nu. 894.

88 Tulga Ocak, Ahvâl ve Âsâr ve Tahlîl Eş’âr-i Dîvân-i Fârisi-yi Ahmed-i Dâ’î, Dânişgâh-i Tehrân 1352, [Basılmamış Doktora Tezi]; İsmail Hikmet Ertaylan, Ahmed-i Dâ’î, Hayatı ve Eserleri, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yayınlarından, Türk Dili ve Edebiyatı Zümresi No: 518, İstanbul 1952, [Faksimile Metin], ss. 273-88.

89 İsmail Hikmet Ertaylan, Sultan Cem, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yayınlarından, Millî Eğitim Basımevi, İstanbul 1951; Abdurrahman Naci Tokmak, Şerh-i Hâl-i Sultân Cem ve Tahkîk ve Tahlîl-i Dîvân-ı Fârisi-yi Û, Tehrân 1976, [Basılmamış Doktora Tezi].

90 Ebrahim Farzan, Gulşen-i Saruhânî, Hayatı, Farsça Dîvânı ve Râz-nâme’si, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi, İstanbul 1980, [Basılmamış Doktora Tezi].

91 İsmail Hikmet Ertaylan,; (1949), Külliyyât-ı Dîvân-ı Mevlânâ Hâmidî, İstanbul fethinin beşyüzüncü yıldönümü münasebetiyle yapılan İ. Ü. Edebiyat Fakültesi Yayınlarından; Seri: 3-Sayı: 2, Millî Eğitim Basımevi, İstanbul 1949, ss. 57-530.

92 İsmail Hikmet Ertaylan, İlâhî Dîvânı, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yayınlarından, İstanbul 1960.

93 İsmail Hikmet Ertaylan, Külliyyât-ı Dîvân-ı Mevlânâ Kabûlî, İstanbul fethinin beşyüzüncü yıldönümü münasebetiyle yapılan İ. Ü. Edebiyat Fakültesi Yayınlarından; Seri: 3-Sayı: 1, Millî Eğitim Basımevi, İstanbul 1948.

94 Ahmet Kartal, a.g.dt., s. 409.

95 Süleymaniye Kütüphanesi, Âşir Efendi Kısmı, Nu. 292, vr. 229b-281a; Fikret Sarısoy, Basîrî’nin Farsça Divanı, Kırıkkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kırıkkale 2001 [Basılmamış Yüksek Lisans Tezi].

96 Ahmet Kartal, a.g.dt., s. 422.

97 Fâtih Kütüphanesi, Nu. 3866.

98 Ahmet Kartal, a.g.dt., s. 439.

99 Ahmet Kartal, a.g.dt., s. 444.

100 Coşkun Ak, Muhibbî’nin Farsça Divan’ı [Metin-Çeviri], Uludağ Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Yayınları, Bursa 1995; Kasım Gelen, Kanunî Sultan Süleyman’ın Farsça Divan’ı, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Fars Dili ve Edebiyatı Anabilim Dalı, İstanbul 1989 [Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi].

101 Ahmet Kartal, a.g.dt., s. 447.

102 Ahmet Kartal, a.g.e., s. 449.

103 Ali Nihad Tarlan, Yavuz Sultan Selim, Türk Klasikleri Serisi: 8, Ahmet Halit Kitabevi, İstanbul 1946.

104 Ahmet Kartal, a.g.dt., s. 461.

105 Fuad M. Köprülü, “Anadolu Selçukluları Tarihi’nin Yerli Kaynakları”, Türk Tarih Kurumu Belleten, Cilt: VII, Sayı: 27, Temmuz 1943, Türk Tarih Kurumu Basımevi, Ankara 1943, s. 396-97.

106 Kâni’-i Tûsî, Kelîle ve Dimne-i Manzûm, (be-Tashîh: Magali Tudova), Bunyâd-i Ferheng-i Îrân, 1358.

107 Şeyh Fahruddîn İbrâhîm Hemedânî, Külliyât-i Dîvân [Kasâyid, Gazeliyyât, Terci‘iyyât, Terkîbât, Mukatte‘ât, Musellesât, ‘Uşşâk-nâme yâ Deh-nâme, Rubâ‘iyyât, Leme‘ât ve İstilâhât-i ‘İrfânî-yi ‘İrâkî], (Mukaddime: Sa‘îd Nefîsî), Tehrân 1373, ss. 297-357.

108 Fuad M. Köprülü, a.g.e., s. 459-521; Dâvud İbrâhimî “Enîsü’l-kulûb”, TDV İslâm Ansiklopedisi, Cilt: 11, İstanbul 1995, s. 242-43.

109 Mesnevi-yi Ma‘nevî, Te’lîf: Celâleddîn Muhammed bin Muhammed bin el-Huseyn el-Belhî er-Rûmî, (Hzr. Reynold A. Nicholson), Çâp-i Heftum, Si Cild, Tehrân 1370; Mesnevî, (Çeviren: Veled İzbudak, Gözden Geçiren: Abdülbaki Gölpınarlı), Millî Eğitim Gençlik ve Spor Bakanlığı Yayınları: 770, Şark-İslâm Klasikleri: 98, 6 Cilt, İstanbul 1988; Mevlânâ Calâleddîn-i Rûmî, Mesnevî (Faksimile Basım), Kültür Bakanlığı Yayınları: 1667, Türk Klasikleri Dizisi: 34, Ankara 1993.

110 Abdülbâki Gölpınarlı, “İslâm ve Türk İllerinde Fütüvvet Teşkilâtı ve Kaynakları”, İstanbul Üniversitesi İktisat Fakültesi Mecmuası, Cilt: XI, Sayı: 1-4, İstanbul 1949-1950, ss. 181-203.

111 İbn Bîbî, a.g.e., C. I, s. 41-42.

112 Behâe’d-dîn Mevlânâ Celâle’d-dîn Muhammed bin Huseyn-i Belhî, Veled-nâme [Mesnevi-yi Veledî], (Bâ-Tashîh u Mukaddime: Celâl Humâî), Tehran 1315; Abdülbâki Gölpınarlı, Sultan Veled, İbtidâ-nâme, Konya Turizm Derneği Yayını, Güven Matbaası, Ankara 1976.

113 Veyis Değirmençay, Sultan Veled ve Rebabnâme, Atatürk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doğu Dilleri ve Edebiyatları Anabilim Dalı, Erzurum 1996 [Basılmamış Doktora Tezi].

114 İstanbul Üniversite Kütüphanesi FY 1009 (=Halis Efendi 1905); FY 1009 (=Halis Efendi 3292; Konya Mevlânâ Müzesi İhtisas Kitaplığı Nu. 2122/3; 2123; 2124; 2127; 2128/3.

115 Fuad M. Köprülü, a.g.e., s. 396, 399-401.

116 İ. Hikmet Ertaylan, “Yûsufî-i Meddâh Yeni İki Varaka ve Gülşah Nüshası-Hâmûş-nâme, Dâsitân-ı İblîs-i ‘Aleyhi’l-la’ne ve Maktel-i Huseyn”, İstanbul Üniversitesi, Edebiyat Fakültesi, Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi, Cilt: 1, Sayı: 1, İstanbul 1946, ss. 105-21.

117 Saadettin Kocatürk, Gülşehrî ve Feleknâme, Kültür ve Turizm Bakanlığı Yayınları: 511, 1000 Temel Eser Dizisi: 90, Ankara 1982; Saadettin Kocatürk, Gülşehrî ve Felek-nâme [İnceleme ve Metin], A. Ü. Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Yayınları, No: 347, Ankara 1984.

118 Ebrahim Farzan, Gulşen-i Saruhânî, Hayatı, Farsça Dîvânı ve Râz-nâme’si, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi, İstanbul 1980 [Basılmamış Doktora Tezi].

119 İsmail Hikmet Ertaylan, Külliyyât-ı Dîvân-ı Mevlânâ Hâmidî, İstanbul fethinin beşyüzüncü yıldönümü münasebetiyle yapılan İ. Ü. Edebiyat Fakültesi Yayınlarından; Seri: 3-Sayı: 2, Millî Eğitim Basımevi, İstanbul 1949, ss. 3-56.

120 Ahmet Kartal, a.g.dt., s. 268.

121 Robert Anhegger, “Fâtih Devrinde Yazılmış Farsça Manzum Bir Eser: Mu’âlî’nin Hünkârnâme’si”, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Tarih Dergisi 1949-1950, Cilt: 1, Sayı: 1-2, İstanbul 1950, ss. 145-66.

122 Ahmet Kartal, a.g.dt., s. 408.

123 Osmanlılar hakkında tam bir Farsça şehnâme yazan şair Ârifî’dir. Beş cilt olarak planlanan eser son derece güzel minyatürlerle süslenmiştir. Şehnâme-i Âl-i Osmân’ın I. cildi peygamberlere, II. cildi İslâmiyetin doğuşuna, III. cildi eski Türk devletleri ve Selçuklular’a, IV. cildi Osmanlı Devleti’nin kuruluşuna, V. cildi ise Kânûnî döneminin bir kısmına (1520-1555) ayrılmıştır. Bunlardan günümüze I ve V. ciltlerin tamamı, diğerlerinden sadece son bölümü eksik IV. İle II. ciltten birkaç minyatür gelebilmiş, III. Cilt ise bütünüyle kaybolmuştur. 60. 000 beyit tuttuğundan söz edilen Şehnâme’nin en büyük bölümünü (yaklaşık 36. 000 beyit) “Süleymânnâme” adını taşıyan V. cilt oluşturmaktadır. Eser, on beş satırlık dört sütun halinde güzel bir nestalikle yazılmış ve altmış dokuz minyatürle süslenmiştir. Eser Topkapı Sarayı Müzesi Kütüphanesi, Hazine, Nu. 1517’de bulunmaktadır. Bak. Ahmet Kartal, a.g.dt., s. 410.

124 Abdüsselam Bilgen, Adâ’î-yi Şîrâzî ve Selîm-nâmesi [Araştırma, Metin ve Çeviri], Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Doğu Dilleri ve Edebiyatları Anabilim Dalı (Fars Dili ve Edebiyatı), Ankara 1987 [Basılmamış Doktora Tezi].

125 Huseyn Nahcivânî, “Nufûz-i Zebân u Edebiyyât-i Fârisî der-Turkiye Dovre-i Âl-i Osmân”, Neşriyye-i Dânişgede-i Edebiyyât-i Tebrîz, Şumâre-i Devvum, Sâl-i Çihârdehum, Tebrîz 1341, ss. 176-91; Ahmet Kartal, a.g.dt., s. 423-24.

126 Süleymâniye Kütüphanesi, Hekimoğlu Ali Paşa Kısmı, Nu. 764; Manisa İl Halk Kütüphanesi Muradiye Kitapları Nu. 1346.

127 Süleymâniye Kütüphanesi, Hacı Mahmud Efendi Kısmı, Nu. 3830; Manisa İl Halk Kütüphanesi Muradiye Kitapları Nu. 2715.

128 Bayezit Devlet Kütüphanesi, Nu. 3588.

129 İstanbul Üniversitesi Kütüphanesi, Farsça Yazmalar Bölümü Nu. 823; Süleymaniye Kütüphanesi, Lâlâ İsmail Kısmı Nu. 30.

130 Nuruosmaniye Kütüphanesi, Nu. 3383.

131 Nuri Şimşekler, Şâhidî İbrâhîm Dede’nin Gülşen-i Esrâr’ı [Tenkitli Metin-Tahlil], Selçuk Üniversitesi, Soyal Bilimler Enstitüsü, Doğu Dilleri ve Edebiyatları Anabilim Dalı, Fars Dili ve Edebiyatı Bilim Dalı, Konya 1998 [Basılmamış Doktora Tezi].

132 Sultan Veled, Bahâeddin, Şerh-i Aşk-nâme-i Hazret-i Bahâeddin Veled, (Şârihi: Hâlid), Mihran Matbaası, İstanbul 1305.

133 Süleymaniye Kütüphanesi, Kadı-zâde Mehmed efendi Kısmı, Nu. 415; Mehmet Kanar, Fehmî ve Şebisterî’den Şem ve Pervane, İnsan Yayınları: 106, İrfan Dizisi: 1, İstanbul 1995.

134 Nuruosmaniye Kütüphanesi, Nu. 4337; Ahmed Ateş, İstanbul Kütüphanelerinde Farsça Manzum Eserler I [Üniversite ve Nuruosmaniye Kütüphaneleri], Millî Eğitim Basımevi, İstanbul 1968, s. 471-72.

135 Adnan Karaismailoğlu, “Gecikmiş Bir Tenkit: Osmanlı Topraklarında Fars Dili ve Edebiyatı Kitabı”, Yedi İklim, Sayı: 137, İstanbul 2001, s. 55-56.

136 Doktora tez çalışmamızda, XI-XVI. asırlarda Anadolu’da Farsça şiir söyleyen şairlerin sayısını “XI-XIII. asırlarda 20”, “XIV. asırda 10”, “XV. asırda 40”, “XVI. asır 152” olmak üzere toplam 222 olarak tespit etmiştik. Daha sonraki araştırmalarımız neticesinde bu sayı “XI-XIII. asırlarda 33”, “XIV. asır 24”, “XV. asır 49”, “XVI. asır 196” olmak üzere 302’ye çıkmıştır. Bu listeye sadece kaynaklarda “Farsça şiir söylediği belirtilenler” ile “Farsça şiirlerinden örnek verenler” alınmıştır.

137 Bu tabloda yer alan ve sayfa numaraları verilen şairler doktora tezimizde yer almaktadır. Bu sayfa numaraları ise doktora tezimizden verilmiştir. Bak. Ahmet Kartal, Osmanlı Medeniyetini Besleyen Kültür Merkezleri (XI. Asırdan XVI. Asrın Sonuna Kadar Türk Edebiyatı ve Fars Edebiyatının Münasebetleri), Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara 1999 [Basılmamış Doktora Tezi]. ve doktora tezimizde geçen şairlerin geçtiğişairlerden doktora tezimizde geçenlerin geçtiği.

138 Muhammed Emîn Riyâhî, a.g.e., s. 136-37.

139 Ahmed Ateş, a.g.e., s. 105-7.

140 İbn Bîbî, a.g.e.

141 M. Fuad Köprülü, “Anadolu Selçukluları Tarihi’nin Yerli Kaynakları”, s. 459-521; Dâvud İbrâhimî, a. g. an. m, s. 242-43.

142 Muhammed Emîn Riyâhî, a.g.e., s. 93-96.

143 Muhammed Emîn Riyâhî, a.g.e., s. 114.

144 Muhammed Emîn Riyâhî, a.g.e., s. 137.

145 İlhâme Miftâh-Velî Vehhâb, Nigâhî be-Revend-i Nufûz ve Gosteriş-i Zebân ve Edeb-i Fârsî der-Turkiye, Tehrân 1374, s. 65-66.

146 Muhammed Emîn Riyâhî, a.g.e., s. 114.

147 Muhammed Emîn Riyâhî, a.g.e., s. 119-20).

148 Sadeddin Nüzhet-Mehmed Ferîd, Konya Vilâyeti Halkiyyât ve Harsiyyâtı, Vilâyet Matbaası, Konya 1926, s. 89-93.

149 Muhammed Deyhîm, Tezkire-i Şu’arâ-yi Âzerbaycan-Târîh-i Zindegî ve Âsâr-, C. I, Tebrîz 1367, s. 335-37.

150 Nail Tuman, Tuhfe-i Nâ’ilî, Millî Eğitim Bakanlığı Yayımlar Dairesi Başkanlığı Kütüphanesi No. B. 870’den Ofset Baskı, [2 Cilt], C. II, s. 533; Esrâr Dede, Tezkire-i Şu’arâ-yı Mevleviyye, (Hzr. İlhan Genç), Ankara 2000, s. 29-30.

151 Ahmed Ateş, a.g.e., s. 317-18.

152 Azîz b. Erdeşir-i Esterâbâdî, Bezm u Rezm (Çeviren: Mürsel Öztürk), Kültür Bakanlığı Yayınları: 1203, Kültür Eserler Dizisi: 153, Ankara 1990.

153 Nail Tuman, C. I, s. 92; Esrâr Dede, a.g.e., s. 56-57.

154 Nail Tuman, C. I, s. 94; Esrâr Dede, a.g.e., s. 51-56.

155 Esrâr Dede, a.g.e., s. 96-105.

156 Nail Tuman, C. I, s. 274; Esrâr Dede, a.g.e., s. 189-90.

157 Nail Tuman, a.g.e., C. II, s. 627; Sadeddin Nüzhet-, a.g.e., s. 7.

158 Nail Tuman, a.g.e., C. II, s. 812; Esrâr Dede, a.g.e., s. 432-34.

159 Nail Tuman, a.g.e., C. I, s. 250; Esrâr Dede, a.g.e., s. 137-40.

160 Ahmed Ateş, a.g.e., s. 207-9.

161 Mîr Nizâmeddîn Alî Şîr Nevâî, Mecâlisü’n-nefâis, (be-Sa’y u İhtimâm: Ali Asgar Hikmet), Tahrân 1323, s. 338; Emîn Ahmed-i Râzî, Heft-iklîm, (Bâ-tashîh u ta’lîk-ı Cevâd Fâzıl), Cild-i sevvum, Kitâb-furûşi-yi Alî Ekber-i İlmî ve Kitâb-furûşi-yi Edebiyye, Tehrân trhs., s. 159-60.

162 Fuad M. Köprülü, “Anadolu Selçukluları Tarihi’nin Yerli Kaynakları”, s. 399-401.

163 Nail Tuman, a.g.e., C. I, s. 392; Esrâr Dede, a.g.e., s. 223-24.

164 Nail Tuman, a.g.e., C. II, s. 601; Esrâr Dede, a.g.e., s. 332-35.

165 Mehmed Mecdî Efendi, a.g.e., s. 185-87; Mustafa Çiçekler, Ali b. Mecdüddîn eş-Şahrûdî “Musannifek”, Tuhfetü’l-vüzerâ [İnceleme-Metin], İstanbul 1999; Mehmed Şa’bânzâde, Tercüme-i Tuhfe-i Mahmûd-ı Muhteşem, İstanbul 1285.

166 A. Süheyl Ünver, a.g.e., s. 113-15.

167 Nail Tuman, a.g.e., C. I, s. 157; Esrâr Dede, a.g.e., s. 1106-8.

168 Türkçe Yazma Divanlar Kataloğu, Cilt: I-II, İstanbul 1947, s. 216-17; Hatice Aynur, 15. YY Şairi Çâkerî ve Dîvân’ı İnceleme-Tenkitli Metin, İstanbul 1999.

169 Nail Tuman, a.g.e., C. II, s. 750; Esrâr Dede, a.g.e., s. 419-21.

170 Agâh Sırrı Levend, Türk Dilinde Gelişme ve Sadeleşme Evreleri, Türk Dil Kurumu Yayınları, Ankara 1972, s. 13-14.

171 Mustafa Özkan, Mahmûd b. Kâdî-i Manyâs, Gülistân Tercümesi[Giriş-İnceleme-Metin-Sözlük], Atatürk Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu, Türk Dil Kurumu Yayınları: 562, Ankara 1993, s. 3-6.

172 Mine Mengi, Mesîhî Dîvânı, Atatürk Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu Atatürk Kültür Merkezi Yayını-Sayı: 80, Divanlar Dizisi: 1, Ankara 1995; Âşık Çelebi Meşa’irü’ş-şu’ara [İnceleme-Tenkitli Metin], C. 2, (Hzr. Filiz Kılıç), Gazi Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Eski Türk Edebiyatı Anabilim Dalı, Ankara 1994 [Basılmamış Doktora Tezi], s. 423.

173 A. Süheyl Ünver, a.g.e., s. 97-101.

174 Nail Tuman, a.g.e., C. II, s. 640; Esrâr Dede, a.g.e., s. 339-41.

175 Adlî, Türkçe Dîvân, Millet Kütüphanesi Ali Emîrî Nu. 277 [Millî Kütüphane, M. F. A. (D) 167], 37b-39a; İbrahim Alâettin Gövsa, Türk Meşhurları Ansiklopedisi, Yedigün Neşriyatı, trhs., s. 65-66.

176 Ahmet Kartal, (1999a), “Sâdıki-i Kitâbdâr’ın Mecma’u’l-havâs İsimli Tezkiresi ve Onda Yer Alan Anadolulu Şairler”, Türk Kültürü, Sayı: 440, Yıl: XXXVII, Aralık, Ankara 1999, s49-50.

177 Süheyl Ünver, Hattat Ahmed Karahisârî, Afyon Turizm Derneği Yayınları, İstanbul 1964; Cunbur, Müjgan; (1982), Âlî Hattatların ve Kitap Sanatçılarının Destanları [Menakıb-ı Hünerverân], Kültür ve Turizm Bakanlığı Yayınları: 499, 1000 Temel Eser Dizisi: 86, Ankara 1982, s. 52, 54, 128; Ali Alparslan, Ünlü Türk Hattatları, Kültür Bakanlığı Yayınları: 1390, Türk Büyükleri Dizisi: 143, Ankara 1992, s. 49-63.

178 Sâm Mîrzâ Safevî, Tezkire-i Tuhfe-i Sâmî, (Tashîh u Mukaddime ez: Ruknuddîn Humâyûnferruh), Tehrân 1346, s. 209-11.

179 Atâ (2000), Tuhfetü’l-uşşâk (Uşşâk-nâme) [İnceleme-Metin-Dizin], (Hzr. Seyfullah Türkmen), Kırıkkale Üni. Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kırıkkale 2000 [Basılmamış Yüksek Lisans Tezi].

180 Ahmet Kartal, a.g.dt., s. 421; Mîr Nizâmeddîn Alî Şîr Nevâî, a.g.e., s. 364-66; Abdüsselâm Bilgen, a.g.dt.; Ahmet Kartal, “Ali Şîr Nevâî’nin Mecâlisü’n-nefâis İsimli Tezkiresi ve XVI. Asırda Yapılan Farsça İki Tercümesi”, Bilig, Sayı: 13, Bahar, Ankara 2000, s. 34.

181 Muhammed Deyhîm, Tezkire-i Şu’arâ-yi Âzerbaycan-Târîh-i Zindegî ve Âsâr-, Cild-i evvel, Tebrîz 1367, s. 16-18; Sâdikî-i Kitâbdâr, Tezkire-i Mecma’u’l-Havâs be-Zebân-i Turki-yi Çagatay, (Tercume-i Ân be-Zebân-i Fârisî be-Hâme-i Abdurresûl Hayyâmpûr), Tebrîz 1327, s. 22-23; Muhammed Ali Terbiyet, Dânişmendân-i Âzerbaycan, Çâp-i Evvel, Tehrân 1314, s. 50-51.
182 Mîr Nizâmeddîn Alî Şîr Nevâî, a.g.e., s. 406-7; Ahmet Kartal, a.g.e., s. 36; Doktor A. Hayyâmpûr, Ferheng-i Suhenverân, Cild-i evvel, Çâp-hâne-i Fecr-i İslâm, Çâp-i Evvel, Tehrân 1368, s. 98.

183 Mîr Nizâmeddîn Alî Şîr Nevâî, a.g.e., s. 391-92; Doktor A. Hayyâmpûr, a.g.e., C. II, s. 690; Ahmet Kartal, a.g.e., s. 35.

184 Nail Tuman, a.g.e., C. II, s. 761-62; Esrâr Dede, a.g.e., s. 410-13.

185 Nail Tuman, a.g.e., C. II, s. 762-63; Esrâr Dede, a.g.e., s. 435-38.

186 Mîr Nizâmeddîn Alî Şîr Nevâî, a.g.e., s. 404-5; Doktor A. Hayyâmpûr, a.g.e., C. II, s. 698; Ahmet Kartal, a.g.e., s. 36.

187 Mîr Nizâmeddîn Alî Şîr Nevâî, a.g.e., s. 393; Doktor A. Hayyâmpûr, a.g.e., C. II, s. 687; Ahmet Kartal, a.g.e., s. 35-6; Mehdî-i Beyânî, Ahvâl u Âsâr-ı Hoş-nuvîsân, Çihâr Cild, İntişârât-i İlmî, Çâp-i Devvum, Tehrân 1363, s. 564.

188 Cemâl Kurnaz, Türkiye-Orta Asya Edebî İlişkileri, Akçağ Yayınları: 289, Kaynak Eserler: 75, Ankara 1999, s. 108.

189 Nail Tuman, a.g.e., C. II, s. 867, Esrâr Dede, a.g.e., s. 448-54.

190 Mîr Nizâmeddîn Alî Şîr Nevâî, a.g.e., s. 381; Ahmet Kartal, a.g.e., s. 35.

191 Hasan Çelebi, Kınalı-zade; (1989), Tezkiretü’ş-şuarâ, (Hzr. İbrahim Kutluk), C. I, 2. Baskı, Atatürk Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu, Türk Tarih Kurumu Yayınları, XVIII. Dizi-Sa. 41, Ankara 1989, s. 112, 279-80.

192 Mehmed Mecdî Efendi, a.g.e., s. 503-4.

193 Mîr Nizâmeddîn Alî Şîr Nevâî, a.g.e., s. 377-78; Doktor A. Hayyâmpûr, a.g.e., C. I, s. 307; Ahmet Kartal, a.g.e., s. 35.

194 Nail Tuman, a.g.e., C. I, s. 249; Esrâr Dede, a.g.e., s. 140-46.

195 Mehmed Mecdî Efendi, a.g.e., s. 416.

196 Muhammed Emîn Riyâhî, a.g.e., s. 154-55.

197 Mîr Nizâmeddîn Alî Şîr Nevâî, a.g.e., s. 73, 248; Alî Şîr Nevâî, Mecâlisü’n-nefâis, (Tayörlovçi: Suyima Ganieva-Mesul Muharrir: Vohid Zohidov), Özbekistan SSR Fahlar Akademisi, Taşkent 1961, s. 106.

198 Mîr Nizâmeddîn Alî Şîr Nevâî, a.g.e., s. 392; Doktor A. Hayyâmpûr, a.g.e., C. II, s. 660; Ahmet Kartal, a.g.e., s. 35.

199 Mehmed Mecdî Efendi, a.g.e., s. 184; Muammer Dizer, Ali Kuşçu, Kültür ve Turizm Bakanlığı Yayınları: 913, Türk Büyükleri Dizisi: 80, Ankara 1988, s. 33-34.

200 Muhammed Alî Terbiyet, a.g.e., s. 392-93.

201 Mîr Nizâmeddîn Alî Şîr Nevâî, a.g.e., s. 400; Doktor A. Hayyâmpûr, a.g.e., C. II, s. 831; Ahmet Kartal, a.g.e., s. 36.

202 Muhammed Deyhîm, a.g.e., C. II, s. 596; Muhammed Alî Terbiyet, a.g.e., s. 347; Mehdî-i Beyânî, a.g.e., C. III-IV, s. 905; Doktor A. Hayyâmpûr, a.g.e., C. II, s. 849.

203 Mehmed Mecdî Efendi, a.g.e., s. 421.

204 Sâm Mîrzâ Safevî, a.g.e., s. 319.

205 Nail Tuman, a.g.e., C. II, s. 558; Esrâr Dede, a.g.e., s. 288-90.

206 Ahmed Ateş, a.g.e., s. 504-5.

207 Mîr Nizâmeddîn Alî Şîr Nevâî, a.g.e., s. 67, 241; Alî Şîr Nevâî, Mecâlisü’n-nefâis, s. 102; Doktor A. Hayyâmpûr, a.g.e., C. I, s. 437.

208 Mîr Nizâmeddîn Alî Şîr Nevâî, a.g.e., s. 118, 289; Alî Şîr Nevâî, Mecâlisü’n-nefâis, s. 186; Doktor A. Hayyâmpûr, a.g.e., C. I, s. 437.

209 Mîr Nizâmeddîn Alî Şîr Nevâî, a.g.e., s. 381; Doktor A. Hayyâmpûr, a.g.e., C. I, s. 443-44; Ahmet Kartal, a.g.e., s. 35.

210 Sehî Bey, Türkçe Dîvân, Paris, Biblioteque Nationale, Suppl. 360; Günay Kut, “Sehi Divanı”, Çeviren, Yıl: VI, Sayı: 20, Aralık, 1978, ss. 23-43; Ömer Faruk Akün, “Sehi Bey” mad., İslâm Ansiklopedisi, Cilt: 10, İstanbul 1980, ss. 316-20.

211 Mîr Nizâmeddîn Alî Şîr Nevâî, a.g.e., s. 97, 273; Alî Şîr Nevâî, Mecâlisü’n-nefâis, s. 151-52; Doktor A. Hayyâmpûr, a.g.e., C. I, s. 262.

212 Mîr Nizâmeddîn Alî Şîr Nevâî, a.g.e., s. 127-28, 315-16; Alî Şîr Nevâî, Mecâlisü’n-nefâis, s. 203-4.

213 Mîr Nizâmeddîn Alî Şîr Nevâî, a.g.e., s. 370-7; Ahmet Kartal, a.g.e., s. 35.

214 Nail Tuman, a.g.e., C. II, s. 523; Esrâr Dede, a.g.e., s. 263-64.

215 Mîr Nizâmeddîn Alî Şîr Nevâî, a.g.e., s. 366-69; Doktor A. Hayyâmpûr, a.g.e., C. II, s. 620; Ahmet Kartal, a.g.e., s. 35; Muhammed Alî Terbiyet, a.g.e., s. 266-67; Muhammed Deyhîm, a.g.e., C. I, s. 537-39.

216 Mîr Nizâmeddîn Alî Şîr Nevâî, a.g.e., s. 389; Doktor A. Hayyâmpûr, a.g.e., C. II, s. 687.

217 Nail Tuman, a.g.e., C. II, s. 1133; Esrâr Dede, a.g.e., s. 521-22.

218 Nail Tuman, a.g.e., C. II, s. 1127; Esrâr Dede, a.g.e., s. 530.

219 Türkçe Yazma Divanlar Kataloğu, Cilt: I-II, İstanbul 1947, s. 113-14.

220 Bu tabloya doğum yerleri belli olan şairler alınmıştır.

221 Klâsik Türk edebiyatının oluşup gelişmesinde tasavvuf erbabının önemli bir yere sahip olduğu malumdur. Bu durumu örneğin Kıbrıs’ta oluşan ve gelişen Klâsik edebiyatta görmek mümkündür. Nitekim tüm şairler arasında %3. 7 lik bir oranla temsil edilen tasavvuf erbabı, Kıbrıs’ta neredeyse %50 lik bir orana ulaşmaktadır. Bunda kuşkusuz mevlevîliğin büyük etkisi söz konusudur. Türk edebiyatı ile birlikte bütün güzel sanatlara büyük katkılar sağlayan mevlevîlik, şairler tarafından da en çok tercih edilen tarikat olmakla birlikte (%68) Kıbrıs’ta durum biraz daha farklıdır ve burada klasik şiir neredeyse mevlevîlikle başladı dense bu ifade abartı sayılmamalıdır. Kıbrıs’ta ilk mevlevihane fethi takiben 1607 yılında kurulmuş, Siyâhî Dede ile dergâh ilk mevlevî şairi yetiştirmiştir. Bu yakın alakada Konya ile Kıbrıs arasında coğrafî yakınlık da rol oynamış olmalıdır. Bak. Mustafa İsen, “Osmanlı Kültür Coğrafyası İçinde Kıbrıs’ın Yeri ve Kıbrıslı Divan Şairleri”, Üçüncü Uluslar arası Kıbrıs Araştırmaları Kongresi, 13-17 Kasım 2000, (Yayıma Hazırlayan: İsmail Bozkurt), Gazimagusa, s. 160.