Burak Turan Orkun Uçar Zifir
Yüklə 1,54 Mb.
|
|
Nil'in koşmaya başlamasıyla, yüzbaşı ateş etmeyi kesti. Yanına geldiğinde diz çöktü ve ona sarıldı. Azazil hâlâ biraz önceki gibi dizleri üzerinde duruyordu. Gözleri derin bir boşluğa düşmüş gibiydi. "Hiçbir şey hissetmiyorum," dedi sessizce. Nil'in gözpınarları doldu. "Dayan Azazil..." dedi kırık dökük bir sesle. Azazil hareket etmeye çalıştı. Bunu ilk olarak yaptığında başaramadı. Ama daha sonra ayağa kalkabildi. Sırtından akan kan yere damlıyordu. Ciğerlerinde hissettiği yanmayla birlikte vücudundaki bütün acılar dinmişti. Sırtına saplanan pençelerin ciğerlerini çizdiği anı anımsadı. "Bir şeyler yanlış gidiyor," dedi Nil'e döndükten sonra. Yere düşmüş olan kılıcını almak için eğildi. İşte o anda öyle bir sancı saplandı ki, belinden yukarıya doğru, dişlerini sıkarak yere yığıldı yeniden. Nil hemen sırtındaki hırkayı çıkarıp Azazil'e giydirdi. Bunun işe yarayıp yaramayacağını bilmiyordu. Artehlus'a baktı. Ondan ölesiye nefret ediyordu. Azazil'in kılıcını yerden aldı ve ona doğru yürümeye başladı. Artehlus kendisine yaklaşan ayak seslerine doğru çevirdi yüzünü. Nil'in bükülmüş dudaklarının arasındaki kini görebiliyordu. Artehlus'un yanına gitti. Yüzü, ayaklarının hemen önünde olacak şekilde yatıyordu yerde ve nefes alırken, boğazından hırıltılar yükseliyordu. "Her şeyin bedelini öde!" diye fısıldadı Nil. 386
Artehlus, "Ben hiçbir şey ödemeyeceğim!" diye inledi. Elini Nil'in ayak bileğine doladı ve, "Sen ödeyeceksin!" diye haykırdı. Nil, o anda Utukkan'ı Artehlus'un boynuna vurdu ve başı koptuğunda, gözlerinin hâlâ kırpıştığını gördü. Daha önce, çalılara takılıp yaralanmış bir kuşun bile kafasını koparabilecek birisi değildi. Şimdi ne olmuştu da bunu yapabilmişti. Ağlamaya başladı. Artehlus'un parmakları gevşedi ve Nil ayağını kurtardı. Piramitten çığlığımsı siren sesleri geliyordu. Sanki çelik bir ok, rüzgârı keserek dönüyor gibiydi piramidin etrafında. Hızla Azazü'in yanına gitti. Daha iyi gözüküyordu. Ayağa kalkmasına yardım etti. Azazil yerden yükselmiş olan piramide baktı. "Görüyor musun?" diye sordu. Nil o tarafa baktığında, piramidin altındaki uzun bir mızrağı fark etti. "O asa," dedi Azazil. Asa sanki bir yay gibi hafifçe kıvrıktı. Başında, kristal bir küre vardı ve dikkatli bakılınca, kürenin içindeki minik zümrütler görülebiliyordu. Birlikte ona doğru yürüdüler. Azazil asayı havada asılı durduğu yerden aldı ve havaya kaldırarak bir süre izledi. "İşte Bi'rûn Şatan'ın gücünün kaynağı! Onu ölümsüz yapan asa." Bi'rûn Satan asasının gücünü hissediyordu. "Artık bitti Şeytan!" diye bağırdı. Hızla alçaldı ve Azazil'e doğru uçmaya başladı. Korkos'un üzerine indi ve güçlü bacaklarının üzerinde ayağa kalkarak kükremeye başladı. "Benim olanı ver insan!" Şeytan, onun arkasından geldi ve mızrağını boyunlarından birine doğru savurdu. 387
Bi'rûn Satan havaya sıçradı ve pençeleriyle saldırdı. Şeytan aldığı darbeyle yere yığıldı. Kanatlarından biri yara aldığı için yeteri kadar hızlı hareket edemiyordu. Azazil asayı yavaşça yere indirdi, başındaki küre altın zemine değdi. Çıkan küçücük bir çınlama Bi'rûn Şatan'm kulaklarına gitti. Başlarını hızla geriye döndürdü ve asaya baktı. Yerinden fırladı. Azazil Bi'rûn Şatan'ın yeri göğü titretircesine kendisine doğru geldiğini gördü. Asayı yavaşça havaya kaldırdı yeniden ve hızla yere vurdu. Bi'rûn Satan bir anda durdu ve kükremeye başladı. Şeytan yerden kalktı ve Bi'rûn Şatan'a doğru koştu. Azazil, asayı yeniden aynı hızla kaldırıp yere vurdu. Bi'rûn Şatan'ın gözleri Cehennem'den daha dipsizdi şimdi. "İnsan!" diye haykırdı. Azazil, onu yeniden yere vurduğunda, asanın başındaki küre paramparça oldu. Bi'rûn Satan haykırarak yere yığıldı. "İnsan!" diye bağırdı yeniden. "İnsan benim olanı aldın!" Şeytan mızrağını Bi'rûn Şatan'ın göğsüne sapladı. Bi'rûn Satan kollarını savurdu, ama Şeytan bu darbeden kaçtı. Mızrağının ucundaki hilal, bir bıçak gibi kesti göğsünü Bi'rûn Şatan'ın. Azazil asayı parçalamıştı. Bi'rûn Şatan'ın kadim çağlara hükmettiği güç de asayla birlikte yok olmuştu. Nil'in kolları arasında yürümeye başladı Korkos'un üzerinde. Şeytan çağlar önce yarım bıraktığı işi tamamlıyordu. İçinde garip bir huzur vardı. Bu duygu, Cehennem'in hiçbir kapısından giremezdi. 388
Bi'rûn Satan'in göğsünü açtı ve pis kanıyla buladı Korkos'un altın kaidelerini. Yüzbaşı bir botla oraya gidiyordu. Bi'rûn Şatan'ın ve Artehlus'un ölümü, cinlerin ve hizmetkârların da sonunu hızlandırmıştı. Ağır ateş altında daha fazla dayanamadılar ve zebanilerin çılgınca kamaşan dişleri arasında can verdiler. Askerler bir süre sonra ateş etmeyi bırakmıştı. Etraflarındaki manzaraya bakıyorlardı. İçlerinde hiçbir sevinç belirtisi yoktu. Bunca ölüm, bunca keder insanoğlu için fazlaydı. Yüzbaşı Korkos'a çıktı. Beraberinde gelen askerler Hacer-ül Esved'i almak için piramide doğru koşuyordu. "Kazandık," dedi Azazil'e. Azazil gülümsedi. "Kazandık yüzbaşı! Böyle bir zafer daha alırsak yandık, değil mi?" Sadece birkaç gün önce yüzbaşı ile Nil'in evine gelişini hatırladı. Şu birkaç gün içinde neler olmuştu, neler! Nil, onu bota bindirdi. Hacer-ül Esved'in getirilmesiyle birlikte bot kıyaya doğru hareket etmişti. Herkesin yüzünde, garip bir hüzün vardı. 389 Orkun Uçar - Burak Turan 42 BXŞLANQ1Ç Azazil yatırıldığı sedyenin üzerinde doğruldu ve kederli bakışlarını etrafında gezdirmeye başladı. Askerler, bir karınca kolonisi gibi etrafa yayılmışlar, yaralıları taşıyorlardı. Şehit olanlar ise özenle helikopterlere bindiriliyorlardı. İniltiler bir ucundan diğer ucuna dek sarmıştı İstanbul'u. Azazil'in göğüs kafesinde derin acılar vardı. Sırtından başlayan batmalar, omuzlarına vuruyordu. Bir sigara yakmak istiyordu. Cebini kontrol etti, ama paketi düşmüş ya da ıslandığı için parçalanmış olmalıydı. Şeytan yanındaki az sayıdaki zebaniyle birlikte gökyüzüne yükseldi. Azazil'in gözlerinin içine bakıyordu. Azazil yerinde doğruldu ve Şeytan'in yavaş yavaş yanına gelişini izledi. Yaralanan kanadı 390 J
iyileşiyordu. Kanadına aldığı yaranın etrafı kızıl bir köpükle kaplanmıştı. Kendisini iyileştirdiğini görebiliyordu. "Bunca asırdır bekledim!" dedi Şeytan, onun yanına geldiğinde. "Yeryüzünü yeniden görebilmek için. Ve şimdi yeniden gidiyorum. Çağlar önce gittiğim gibi." Azazil ne söyleyeceğini bilmiyordu. Ona karşı bir sempati duyduğunu biliyordu ama bunun ne kadar tehlikeli bir duygu olduğunun da farkındaydı. Hâlâ, Şeytan'ı kendisine yardım etmesi için ikna edebildiğine inanamıyordu. İnsanoğlunun kadim düşmanı, karanlığın ve ateşin efendisi, Cehennem'in kralı, azabın meleği Şeytan! İnsanoğluna, düşmanına yardım etmişti. Tekrar düşündüğünde kendisine bile inandıramadığı öyle çok şey yaşamıştı ki, bu kısacık zamanda. Cehennem'e girmiş ve orada savaşmıştı. Cehennem'in bütün acımsılığı hâlâ damağındaydı. Ve şimdi Şeytan gidiyordu. Üstelik içini kapkara bir hüzün kaplıyordu. Şeytan'ın düşünceli gözleri, içini okuyormuşçasına derinden bakıyordu ona. Şeytan herhangi bir cevap beklemeden yükseldi. Gölgesi, Azazil'in üzerinde büyüdü. Denizin üzerinde yavaş yavaş uzaklaşırken, zebaniler de peşinden gidiyorlardı. Azazil, Nil'e baktı. Onun da bakışlarını kendisine çevrilmiş gözlerini gördü. Kendisi hakkında ne düşündüğünü merak ediyordu. Kaderlerinin bağlandığını hissediyordu. Onun gözlerinde, Li-lith'in bakışlarını her yakaladığı an için utandı kendinden. Nasıl olurdu da, onu başka bir kişide aramaya cüret edebilmişti? Askerler, Azazil'i sedyenin üzerinde hızla taşıdılar. Askeri bir helikoptere bindirildi. Nil'in gözleri hâlâ üzerindeydi. Helikopterin pervaneleri dönmeye başladığında bile bu durum değişmemişti. 391
Onun bakışlarını hissedebiliyordu. Havalandılar. Sarsıntılar, bir beşik gibi rahatlatıyordu vücudunu. Gözlerini kapattı. Rüyasında Li-lith'i görüyordu. Elinde bir kitap vardı. Bir şiir kitabı olmalıydı bu. Azazil'e uzatıyordu onu. Azazil kollarını uzattı. O anda iki kolunun da hâlâ yerinde olduğunu görmüştü. Sevinç içinde kitabı aldı, ama ansızın kitap ellerinden düştü. Çünkü kolu, dirseğinden itibaren kırılmaya ve parçalanmaya başlamıştı. Azazil bağırmaya başladı. O bağırdıkça, kolun parçaları havaya karışıyor, bir duman gibi yükseliyordu. Kitap düştü. Azazil kolunun kopmuş olmasının acısını derinliklerinde hissediyordu. Lilith'in bakışları da tuhaflaşmıştı. Geri geri yürüyerek, parçalanan kolun oluşturduğu tuhaf bulutun içinde kayboldu. "Gitme!" diye bağırdı Azazil. Lilith'in gözlerinin parlaklığı da kaybolduğunda, acı içinde uyandı. Uyandığında, hâlâ, "Gitme!" diye bağırıyor olduğunu anladı. Gözlerini açar açmaz, kendisine refakat eden askerlerin garip bakışlarıyla karşılaştı. Hâlâ helikopterdeydiler. "İyi misin?" diye sordu askerlerden birisi. Azazil cevap vermedi. Yerinde doğrulmaya çalıştı. Asker, ona ayağa kalkması için yardım etti. Oturduğu yerden, aşağıdaki ağaçlıkları, yanmış ormanları ve artık uzaklarda kalmış olan İstanbul'un dumanlar ve moloz tozları arasındaki siluetini görebiliyordu. Bütün bir şehir yok olmuştu. Eğer vaktinde müdahale edememiş olsalardı bütün bir ülkeyi de kaybedebilirlerdi. Dünya için artık çok geçti. Bütün sınırlar ortadan kalkmıştı. Ülkeler artık kaos içindeydi. Bütün birliklerin yeniden kurulması, insanların her şeye yeniden başlaması gerekiyordu. Yüreği bu acıya dayanamadı. Karanlık çağ tekrar 392
başlamıştı. Bütün olasılıklar kafasına ansızın hücum etti. Ülkeler, yeni sınırlarını belirlemek için ardı arkası kesilmeyen savaşlara başlayacaktı. Seferler düzenleyecekler, katliamlar yapacaklar, nükleer bombalar her yanı vuracaktı. Teknoloji yeniden gelişecekti. Yeni bir Nazi ordusu doğacak, yeni Haçlı Seferleri başlayacak yeni bir Vi-king sürüsü denizleri kuşatacaktı. Tarih bir kez daha tekrarlanıyordu. Askere, sigarası olup olmadığını sordu. Aldığı cevap moralini iyice bozacaktı. Asker hırıltılı bir sesle, "Hayır," demişti. Askerin gözlerinde derin bir kaybetmişlik vardı. Halbuki savaşın kazanılmış olmasının verdiği bir sevinç bekliyordu Azazil. Belki de bütün ailesi ölmüştü ve geriye sadece kendisi kalmıştı. Gidecek bir evi de olmayabilirdi artık. Ölmüş olmayı dilediği hissine kapıldı. "Hiçbir savaş kazanılmaz!" dedi. Asker, onu anlıyordu. Başını salladı ve onayladı. Nil helikopter kalktığından beri içinde bir boşluk hissediyordu. Azazil hakkında ne düşüneceğinden emin değildi. Yüzbaşı ağır adımlarla ona yaklaştı. Gözlerinde sevinç ışığı yakalayabildiği belki de tek kişi oydu. "Acaba şimdi ne olacak?" Yüzbaşı birden endişelenmeye başlamıştı. Nil suların ağır ağır çarptığı kıyıya doğru yürüdü ve Korkos'a baktı. "Bunca yıldır, burada olduğunu nereden bilebilirdik ki? Çamurların arasından böyle bir şeyin çıkabileceğine kim inanırdı?" "İnanılmaz çok şey yaşadık!" "Sence bitti mi yüzbaşı?" Yüzbaşı emin olamıyordu. "Hacer-ül Esved'i yerine götüreceğiz," dedi. "Ve artık onu, her zamankinden çok daha iyi koruyacağız! Eğer bunu başaramazsak her şey yeniden başlayabilir." 393
Nil dalgaların köpükleri arasında bir şey fark etti. "Şunları görüyor musun?" diye sordu. Yüzbaşı gözlerini kıstı ve denize baktı. Köpüklerin arasında, tahtadan küçük boncuklar yüzüyordu. Nil dizleri üzerine çöktü ve kıyıya vuran boncuklan aldı. "Bunlar," dedi şaşkınca. "Bedurha'nın Azazil'e verdiği büyülü tespihin taneleri." Kıyıya vuran bütün tespih tanelerini, hızla toplamaya başladı. "Bunları ona geri götürmeliyiz. Belki bir şansı olabilir." Tanelerin, Nil'in yakınına gelmesinin bir anlamı olmalıydı. Şeytan, beraberindeki zebanilerle birlikte batıya doğru ilerlerken, aklı milyonlarca düşünce tarafından istila edilmiş gibiydi. Düşünceler, minik çekirge yavruları gibi doluşuyordu aklının uçurumlarına. Güneşin kızıllığı, bir perde gibi serilmişti denizin üzerine. Uzaklardaki dağlar, gümüş birer bent gibi dikilmişlerdi karşısına. Havada yüzüne deniz kokusunu içine çekti. Nasıl olacaktı da böylesi bir yeri terk edip gidecekti? Çağlar önce yaşadığı aynı acıyı, tekrar duyumsadı yüreğinde. Ormanları görmek istiyordu, dağlan, okyanusları... Dünya onun gizemli eviydi. "Hayır!" dedi kendi kendine. "Yeniden yapamam! Ben buradan gidemem!" Ansızın durdu ve havada asılı kaldı. Peşinden gelen zebanile re döndü. Zebanilerin asaletleri, gözlerinde ışıldıyordu. Bu dünya kendilerinindi. Nereye gidiyorlardı? Kapılar bir kez açılmıştı işte. Yeniden geri dönmeyecekti. A 394
"Durun!" diye bağırdı onlara. Zebaniler yerlerine çivilenmişçesine durdular. Şeytan'ın kederli ve günahkâr, isyankâr yüzüne baktılar. Onda, tanıdık olmayan bir şey vardı. "Gitmiyoruz!" Şeytan'ın lanetli dudaklarının arasından çıkan sözcükler akıllarını çeldi. Her birinin gözünde, ayrı bir alev yanıyordu şimdi. İçlerinden sessizce geçirdiler. "Gitmiyoruz...". Nil ve Yüzbaşı Kenan, helikopter ile hızla kliniğe gidiyorlardı. AzaziFin orada olacağından emindiler. Nil, ona bu hediyeyi sunduğu zaman, kim bilir ne kadar sevinecekti. Yeniden bir kolu olacağını öğrendiğinde, yüzünün alacağı şekli merak ediyordu. Bir süre sonra kliniğin bulunduğu, Gizemli Olaylar Bölümü binasına vardılar. Helikopter indiği gibi, Nil dışarı fırladı ve henüz durmamış olan pervanenin rüzgârı saçlarını darmadağın ederken, koşmaya başladı. Yüzbaşı da arkasından fırlamıştı. Binaya girdiler ve kliniğin bulunduğu kata çıktılar. Katta bir koşuşturma vardı. Bölüm'e bağlı yaralı askerler sedyelerle oradan oraya taşınıyorlardı. Ameliyathaneler yetersiz kalmıştı. Azazil'i aradılar. Yüzbaşı bir askere onu sordu. Kimse bilmiyordu. Yarbay Ali'nin nerede olduğunu sordu. Asker, bir kapıyı gösterdi. Hızla içeri girdiler. Yarbay sessizce oturmuş camdan dışarı bakıyordu. Onların içeri girmesiyle birlikte sandalyesini kapıya çevirdi. 395
Yüzbaşıyı gördüğünde acı bir gülümsemeyle kıvrıldı dudaklan. Yüzbaşı heyecanla, "Azazil," dedi. "Nerede?" Yarbay başını önüne eğdi ve, "Gitti," diye yanıtladı. "Nereye?" diye bağırarak atıldı Nil. Yarbay dudaklarını büktü. "Bilmiyorum," dedi. "Sadece gitti. Onu sendeleyerek koridorda yürürken gördüm. Arkasından seslendim, ama hiçbir cevap vermedi. Merdivenleri indi ve dışarı çıktı. Bu kadar işte." Nil ve Kenan birbirlerine baktılar. Azazil düşünceli gözlerini, yerlerdeki askerlerin artık cansız olan vücutları üzerinde gezdirerek aksak adımlarla yürüyordu. Yaralı askerleri taşıyan uzunca bir askeri konvoy yanından geçti. Her yana yayılmışlardı. Hangi savaşı kazanmışlardı? Binalar yıkılmış, insanlar hunharca katledilmişti. Gözünün alabildiği her yerden alevler yükseliyordu. Yerde yatan bir askerin üst cebinden çıkmış sigara paketini gördü. Eğildi etrafa saçılmış sigaralardan birini alıp dudakları arasına yerleştirdi. Askerin cebindeki çakmağı alıp sigarasını yaktı. Sigarasını tutuşturan alevlerin arasından, artık hiç kimseye ait olmayan bir dünyaya bakıyordu. Derin bir nefes çekti sigarasından ve ayağa kalktı. Duman, ciğerlerinin yaralı yüzeyinde helezonlar çizdi. Dumanı tekrar dışarı bıraktığında, minik gri daireler oluşturarak göğe yükseldi. "Hiçbir savaş kazanılamaz," dedi ve batan güneşe doğru yürümeye başladı. Sigarasının mavi-gri dumanı peşinden geliyordu. 396
Savaş alanının epey uzağında bir gölge güneşten bağımsız hareket etti. Nabız atar gibi genişledi ve cisimleşti. Zifir, karanlık içinden çıktı, yeryüzünde yürümeye başladı. Bütün mücadeleyi seyretmiş, Bi'rûn Satan ve cinlerin yenilişini görmüştü. Artehlus'un çaresizce kendisini çağırışını duymuştu. Bi'rûn Satan ve Birleşik Ateş Krallığı Ordusu yenilmişti, ama o üzgün değildi. Aksine gülümsüyordu. Kafasındaki bir müziğin ritmine göre yarı dans eder gibi yürürken, "Birinci aşama başarıyla bitti," dedi. 397 Orkun Uçar - Burak Turan YAZARLAR ÜZERİNE ORKUN UÇAR 1 Haziran 1969'da Kocaeli-Gölcük'te doğdu. Babasının görevi nedeniyle bulundukları Bartın'da ilk orta ve lise eğitimini tamamladı. Üniversite eğitimi için geldiği İstanbul'da İ.Ü. İletişim Fakültesi'ni kazanarak, 1991 yılında aynı fakülteden mezun oldu. Uzun yıllar gazete ve televizyonlarda çalıştı. 1999 yılında Nostromo dergisi Bilimkurgu Kısa Öykü Yanşması'nda birincilik ödülünü kazandı. Bu yarışma sonrasında yazarlığa profesyonel olarak devam etmeye karar verdi. 2000 yılında internet üzerinde Xasiork Ölümsüz Öykü Kulübü'nü hayata geçirdi. 2002 yılında Sibel Atasoy'la birlikte Ölümsüz Öyküler Yayınevini'ni kurarak Türk Bilimkurgu ve Fantastik Edebiyatı'nın ilk adımlarını atmaya çalıştı. On iki kitaptan oluşacak epik fantezi Derzulya serisini Asi - Habis Üçlemesi ile başlattı. Burak Turna ile ortaklaşa yazdığı Metal Fırtına adlı olası ABD-Türkiye savaşını anlatan politik-kurgu romanı haftalarca en çok satanlar listesinde kaldı. BURAK TURAN 25 Eylül 1980 yılında Bursa'da doğdu. İlk ve orta öğrenimini Eskişehir'de, lise öğrenimini Bursa'da tamamladıktan sonra üniversite eğitimi için İstanbul'a gitti. Yönetim Bilişim Sistemleri Bölü-mü'nü bitirdi ve çeşitli illerde Grafik Web tasarım VoIP ve sistem uzmanlığı alanlarında çalıştı. Çeşitli internet dergilerinde fanzinlerde yayınlanan kısa hikâyelerini topladı. Turan'ın bir de öykü kitabı var. Evli ve halen İstanbul'da yaşıyor. ORKUN UÇAR www.derzulya.com Türklerin kıyamet savaşı "Derzulya" serisini mutlaka okuyun! Habis Üçlemesi -1 Asi (Nisan 2005) ORKun UÇAR, ASİ
Habis Üçlemesi - II Sarı İstila (Yakında) 1- Asi (Habis Üçlemesi I / 2005) 2- San İstila (Habis Üçlemesi II / Yazılıyor) 3- Gri Tanrı (Habis Üçlemesi III / Yazılacak) 4- Mavi Melek (Hasat Üçlemesi I / Yazılacak) 5- Yeşil Kıyamet (Hasat Üçlemesi II / Yazılacak) 6- Mor Ölüm (Hasat Üçlemesi III / Yazılacak) 7- Kızıl Vaiz (Hain Üçlemesi I / Yazılacak) 8- Cellat (Hain Üçlemesi II / Yazılacak) 9- Aşk (Hain Üçlemesi III / Yazılacak) 10- Beyaz Kapı (Yazılacak) 11-Zefir (Yazılacak) 12- Derzulya Öyküleri (Yazılacak) Orkun Uçar on iki kitaptan oluşacak, epik fantezi dünyası Derzulya'nın inşasını sürdürüyor. "Asi"nin devamı olan "Sarı İstila", 2007 yılı sonunda okurlarıyla buluşacak. Cinler, insanlar, şeytanlar ve isyankâr melekler zifiri bir savaşın eşiğinde!... Hacer-ül Esved'de gizlenen sır neydi?!... Amerikan askerleri Kabe'ye neden baskın yaptı?!... Papa ve Amerikan Başkanı Bush nasıl öldürüldü?!... Dünya insan kanına nasıl boğuldu?!... Cehennemde büyük savaş!... Şeytan'ın orduları yeryüzünde savaşıyor!... Karanlık çağlarda, insan öncesi dünyada yaşananlar!, Kız Kulesi'nin altındaki sır neydi? Satırlardaki heyecana kendinizi kaptırıp sayfaları yutarcasına okuyacaksınız! 9789752108196 Burak Turan - Orkun Uçar _ Zifir Kitaplar, uygarlığa yol gösteren ışıklardır. Yüklə 1,54 Mb. Dostları ilə paylaş:
|