Fat1ma bint alâeddin es-semerkandiyye

4- İhvân-ı Safa. X. yüzyılın ikinci yarısı­na gelindiğinde İslâm toplumunda İh­vân-ı Safa (temizlik kardeşleri) adlı yeni bir felsefî hareketin ortaya çıktığı gö­rülmektedir. Basra merkezli gizli ve si­yasî emeller taşıyan bu hareketin ger­çek amacının ne olduğu bugüne kadar tam olarak ortaya konulmuş değilse de Bâtınî-İsmâilî eğilimler taşıdığında şüp­he yoktur. Düşüncelerini dört bölüm ha­linde elli bir risaleden oluşan Resâ'ilü İhvâni'ş-Şafâ adlı felsefe ve ilimler an­siklopedisi mahiyetindeki eserde topla­yan İhvân-ı Safa, her ne kadar isimleri­ni gizli tutmakta titizlik göster m işlerse de müellif, belki de başredaktör olarak bu kadro Ebû Süleyman Muhammed b. Ma'ser el-Büstî. Ebü'l-Hasan Ali b. Hâ-rûn ez-Zencânî, Ebü Ahmed Muham­med el-Mihricânî ve Alevî ile Zeyd b. Rifâa'dan oluşmaktaydı.⁶⁴¹

Dinin cehaletle kirletildiğini, ona bâtıl ve sapık fikirler karıştırıldığını iddia ede­rek yola çıkan İhvân-ı Safa bunu temiz­lemenin ancak felsefe ile mümkün ola­cağını, bunun için de İslâm şeriatının Yu­nan felsefesiyle uzlaştırılması gerekti­ğini savunuyordu⁶⁴². İnsanlı­ğın huzur ve mutluluğunu felsefeleşmiş bir dinde gören bu topluluk, eklektik sistemleri gereği bütün din ve millet­lerin manevî ve ilmî mirasını bir araya toplamak istiyordu. Onlara göre şeria­tın zahiri cahil ve zayıf ruhlu avam için, bâtını ise yüksek derecede bilgi ve irfan sahipleri içindir. Bundan dolayı bilgiyle aydınlanmak ve teorik ilimler alanında belli bir düzeye çıkmak şarttır.⁶⁴³

İlimleri matematik, fizik ve metafizik şeklinde üç ana grupta ele alan İhvân-ı Safa, kendi dönemlerindeki bütün ilim­leri kolay bir üslûpla vulgarize ederken

gnostik mülâhazaları daima ön planda tutmuştur. Bununla birlikte harf ve sa­yılar sembolizmini kullanarak bilgiye bir derinlik veya sihrî birtakım anlamlar yük­lemek onların her zaman başvurdukları bir yöntemdir. Matematikte Bâtınîlik -ten gelen bir anlayışla sayılar mistisiz­mine varan Yeni Pisagorculuk hâkimken mantıkta Aristocu'd urlar. Ontik varlığın meydana gelişi Fârâbî'de olduğu gibi su­dur teorisiyle açıklanır. Burada da Allah ile maddî kâinat arasında faal akıl ara­cılık görevi üstlenmiştir. Bundan dola­yı ay altı alemiyle ay üstü âlemi arasın­da hareketli hiyerarşik bir sistem mev­cuttur.

İhvân-ı Safâ'nın tabiat felsefesi de sis­temlerinin bütününde görülen eklektisiz-mi yansıtmakla birlikte genellikle Aris­to'nun tabiat ilimleri alanındaki eserle­rinin temel alındığı müşahede edilmek­tedir. Ahlâk felsefeleri ise nefis tezkiye ve terbiyesini esas alan mistik karakterli bir ahlâk anlayışından ibarettir.

Rasyonel düşüncenin yanında birta­kım hurafelere de yer veren, nasları key­fî bir şekilde bâtını te'villere tabi tutan bu ansiklopedist felsefe akımı, her dö­nemde bâtınî eğilimler taşıyan sûfî ve yan aydın çevrelerin ilgisini çekmeye de­vam etmişse de İslâm düşünce ve bili­minin gelişmesine olumlu katkıda bu­lunduğu söylenemez.

5- Işrâkilik. XII. yüzyılın sonlarına doğ­ru İslâm düşünce tarihinde Meşşâîliğe karşı İşrâkîlik adıyla yeni bir felsefe akı­mının doğduğu görülmektedir. "Maktul" lakabıyla tanınan Şehâbeddin Yahya es-Sühreverdî, gerçek bilgiye ancak mistik tecrübe yöntemiyle ulaşılacağını, bu ko­nuda mantıkî kanıtlama ve çıkarımların geçersiz olduğunu savunuyordu.

Sühreverdrnin eserleri incelendiğinde görülür ki Meşşâî filozofların Aristo İle olan İlişkileri ne ise işrâk filozofunun Ef­lâtun felsefesiyle ilişkisi de aynı düzey­dedir. Ayrıca İbn Sînâ'nın eş-Şifâ adlı eserinin sonunda yer alan ve onun ta-savvufı eğilimlerini yansıtan "Makâmâ-tü'l-'ârifm" bölümü ile İbn Tufeyl'in ay­nı mahiyetteki düşüncelerini içeren ve alegorik bir tarzda kaleme alınan Hay b. Yakzân adlı eseri de Sühreverdrnin kaynakları arasında sayılmaktadır. Bu konuda eski İran hikmetiyle (irfan) Her-metik gnostisizmin de bu felsefenin şekillenmesinde pay sahibi olduğu göz ar­dı edilmemelidir.

Filozofun temel eseri sayılan Hikme-tü'l-işiâk'tz rasyonel bilgi kanalıyla gerçeğe ulaşmanın imkânsızlığı savunulmak­ta. İnsanın ancak derunî tecrübe ve mü-kâşefe yoluyla iç aydınlığına (işrâk) ere­ceği, nihayet giderek artan bir ilâhî fe­yiz ve ilham sayesinde aracısız olarak gerçekle yüzyüze gelinebileceği anlatıl­maktadır. Hatta Sühreverdî. uzun zaman uğraştığı halde bir türlü çözemediği bil­gi problemini gece uyukladıgı bir sırada imdadına yetişen Aristo'nun yardımıyla çözer. Grek filozofu ona, çözümü objek­tif varlıklarda değil kendi sübjektif dün­yasında aramasını yani özüne dönme­sini tavsiye eder. Ayrıca İslâm filozofu olarak bilinenlerden hiçbirinin hakikat bilgisine (zuhurî bilgi) ulaşamadığını, bu­nu ancak Bâyezîd-i Bistâmî ve Sehl et-Tüsterî gibi mutasavvıfların başardığını, gerçek anlamda hakîm ve filozofun da bunlar olduğunu Aristo'ya söyletir⁶⁴⁴. Böylece Sührever­dî, kendi İşrâkî fikirlerini sistemini eleş­tirdiği ve rasyonalist bir filozof olan Aris­to'ya tasdik ettirirken ortaya çıkan çe­lişkiyi görmezlikten gelir. Zira bu nok­tada onun için önemli olan felsefeyle ta­savvufu özleştirmek veya gerçek felsefe­nin derunî sezgiye ve teemmüle daya­nan tasavvuf olduğunu vurgulamaktır.

Ontik varlığın yorumu ise Fârâbî ve İbn Sînâ'nın sudur teorisindeki hiyerar­şik sistemle açıklanır; şu farkla ki oradaki "akılların yerini İşrâkilik'te "nur­lar" almıştır. Mahiyetçe son derece açık ve belirgin olduğu için tarif edilemeyen nur. bütün eşyaya nüfuz eden bir haki­kat olması itibariyle maddî ve manevî her çeşit varlığın terkibinde bulunmak­tadır. Varlığın zirvesinde Tann'ya teka­bül eden ve "nurlar nuru, kutsal nur" diye nitelenen bir nur bulunur. Biricik ve zorunlu olan bu nurdan sudur yönte­miyle aşağı düzeydeki nurlar (varlıklar) meydana gelmektedir.

Nur nazariyesini teme! alan İşrâklli-ğin felsefeyle olan ilişkisi tasavvufun ke­lâmla olan yakınlığı gibidir. Daha doğ­rusu o, geleneksel ve akademik felse­feye biraz uzak düştüğünden "teosofi" olarak telakki edilmektedir.

İşrâkîlik mistik zevk ve duyguları esas aldığı için Şark'ın ruhuna uygun düş­mekteydi. Bu sebeple başta İran ve Hin­distan olmak üzere İslâm coğrafyasının çeşitli bölgelerinde varlığını bugüne ka­dar sürdürmüştür. Sühreverdrnin ölü­münden sonra onun fikirleri Şehrezûrî, Kutbüddîn-i Şîrâzî, Celâleddin ed-Dev-vânî ve Molla Sadra tarafından devam ettirilmiştir. Özellikle Molla Sadra, ansiklopedik mahiyetteki el-Esfârü'I-erbaca adlı eserinde yer yer üstadını da eleşti­rerek bu akıma yeni bir yön ve dinamizm kazandırmıştır.

6- Bağımsız Düşünürler. İslâm düşünce tarihinde bu felsefe akımlarından baş­ka hiçbir akıma bağlı olmayan, fakat or­taya koyduğu son derece dikkate değer fikirleriyle "bağımsız filozof" denebilecek birçok düşünce adamı vardır. Hiç şüp­hesiz bunların başında, genel anlamda felsefeye, özel olarak da Meşşâîliğe kar­şı yönelttiği tutarlı eleştirileriyle tanınan İmam Gazzâlî ve Ebü'l-Berekât el-Bağ-dâdî gelmektedir. Bu arada bilim fel­sefecisi olarak nitelendirilebilecek Ebû Reyhan el-Bîrûnî ve İbnü'l-Heysem'in yanı sıra tarih felsefecisi İbn Haldun'u da anmak gerekir. Ayrıca felsefe ve ke­lâma ait problemlerin bir arada işlenme­ye başlandığı. Gazzâlî'den itibaren ge­lişip Fahreddin er-Râzî, Seyfeddin el-Âmidî, Adudüddin el-îcî, Sa'deddin et-Teftâzânî ve Celâleddin ed-Dewânî gi­bi müteahhirîn kelâmcılannın eserlerin­de en olgun örneklerine rastlanan bu dönem XX. yüzyılın başlarına kadar devam etmiştir. Son yedi yüzyıllık döne­minde İslâm felsefesi çoğunlukla bu ke-lâmcı filozoflar kanalıyla kesintiye uğ­ramadan süregelmiştir. Bu dönemde ye­tişen düşünürlerin ne kadar başarılı ol­dukları, filozof olarak nitelendirilen Ba­tı skolastikleriyle karşılaştırıldıklarında daha iyi anlaşılacaktır. Henüz bakir sa­yılan bu dönem araştırmacılarını bekle­mektedir.

Burada şu hususu Önemle belirtmek gerekir ki XIII-XX. yüzyıllar arasında fel­sefeyle bir arada yürütülen kelâm, esas itibariyle Eş'arî-Mâtürîdî bir çizgi takip ediyorsa da Muhyiddin İbnü'l-Arabî'nin tasavvuf felsefesi, aralarında hoca-ta-lebe ilişkisi bulunan Sadreddin Konevî, Dâvûd-i Kayserî, Molla Fenârî, Molla Lut-fî ve İbn Kemal gibi ünlü müderrisler ka­nalıyla Osmanlı ilim ve kültür muhitin­de yaygın haldeydi. Öte yandan eserleri uzun yıllar boyunca medreselerde oku­tulan ve İşrâkî eğilimler taşıyan Celâled­din ed-Devvânî gibi müellifler vasıtasıy­la da İşrâkilik aynı çevrelerce yakından tanınıyor, bu felsefeye yeni boyutlar ka­tarak geliştiren Sadreddin eş-Şîrâzî ve talebeleri sayesinde ise İran'da en hâ­kim düşünce olarak varlığını devam et­tiriyordu. Bundan dolayı felsefe ve kelâ­mın kısmen İşrâkî-tasavvufî motifler ta­şıdığı rahatlıkla söylenebilir. XIX. yüzyı­lın sonlarına yaklaşırken İslâm düşüncesi böyle bir genel görünüm arzetmek-teydi.

Felsefeye Karşı Tavrın Sebepleri. On dört asırdan beri İslâm dünyasında felsefe­nin çeşitli akımlar halinde varlığını şu veya bu şekilde sürdürmesine, din ve bi­limle İç içe yaşamasına rağmen İslâm toplumunda önemli bir kesim ona karşı çekimser davranmış veya olumsuz tavır koymuştur. Şüphesiz bunda dinî olduğu kadar siyasî, kültürel ve psikolojik se­beplerin de önemli rolü vardır. Bunların başlıcalannı şu şekilde sıralamak müm­kündür:

a- Her şeyden önce felsefenin polite­ist Yunan toplumunda ortaya çıkması ve bu toplumun dünya görüşünü, değerler sistemini yansıtmış bulunması.

b- VIII. yüzyıldan itibaren Grekçe ve Sür-yânîce'den Arapça'ya yapılan tercüme işinde görev alan mütercimlerden bir kısmının putperest Sâbiiler'den, bir kıs­mının da hıristiyanlardan olması.

c- İs­lâm toplumunda felsefî spekülasyonla­rın başladığı tarihten itibaren Bâtınîler ve İsmâilîler'in Sünnî İslâm'a karşı fel­sefeyi bir silâh olarak kullanmaları, İh-vân-ı Safa akımının dinle felsefeyi uzlaş-tırarak felsefî bir din ortaya koymaya çalışması,

d- İslâm dünyasında tıp, astro­nomi, matematik ve tabiat ilimleri ala­nında araştırma yapan ve tabîiyyûn (na-türalistler) diye adlandırılan filozoflardan bir kısmının teist olmasına karşılık önem­li bir kesimin deist veya ateist dünya gö­rüşüne sahip bulunması.

e- Âlemin za­man bakımından ezelîliğini, âhiret ha­yatının ruhanîliğini ve külliler Allah'ın bil­gisi kapsamında olduğu halde cüzîlerin onun bilgisine konu olmadığını savunan bazı Meşşâî filozofların bu görüşlerinin açıkça dinî naslarla çelişir olması.

f- Ge­nellikle tıp, astronomi, matematik vb. ilim dallarında birer otorite sayılan İs­lâm filozoflarının felsefî teorileri de ilmî birer hakikat gibi savunmaları.

g- İslâm ilim, kültür ve medeniyetinin gelişip ku­rumlaşması aşamasında gereğinden faz­la yabancı kültürlere açılmanın bir kül­tür krizine yol açacağı endişesi.

h- Ge­nellikle filozofların özel hayatlarında di­nî emir ve yasaklara karşı yeterince du­yarlı davranmamaları.

İslâm toplumunda başta hadis ve ke­lâm âlimleri olmak üzere muhafazakâr çevreler felsefeyi eleştirirken hedefleri materyalist-ateist felsefe ile (dehriyye-ilhâd) teorik felsefenin (nazarî hikmet) din­le çelişen bazı problemlerdir. Buna karşılık filozofların pratik felsefe (amelî hik­met), yani ahlâk ve siyaset alanlarında ortaya koyduğu görüşler genellikle bü­tün çevreler tarafından kabul görmüş­tür. Meselâ Eflâtun'un ahlâk felsefesin­de faziletin temeli sayılan hikmet, şe­caat, iffet ve adalet kavramlarının Gaz-zâlî başta olmak üzere Sünnî çizgiyi takip eden bütün ahlâkçıların eserlerin­de yer aldığı görülmektedir. Öte yandan Aristo'nun ahlâk felsefesinde önemli bir ilke olan "altın orta", yani bir davranışın ahlâkî olabilmesi için onun "ifrat ve tef­rit" denen iki aşırı ucun tam ortasında yer almasının gerekli olduğu şeklindeki görüşü, İslâm'ın bu konuda ortaya koy­duğu ahlâk anlayışıyla tam bir uygun­luk gösterdiği için benimsenmiştir. Bu konuda bir başka örnek de Fârâbî'nin devlet felsefesiyle ilgili ütopik görüşle­rinin hiçbir zaman ciddi bir eleştiri ko­nusu olmamasıdır.

İslâm dünyasında başlangıçtan beri felsefeye yöneltilen eleştiriler, her şey­den önce onu dine karşı bir silâh olarak kullanmak isteyen materyalist- ateist çevrelerden ve teorik felsefenin alanına giren bazı problemlerin dinî akideyle bağdaşmamasından kaynaklanmaktadır. Buna karşılık varlığı daha derinden kav­ramak için yapılan her türlü çalışma, ir­deleme, yorumlama ve temellendirme anlamındaki hikmet ve ilim şeklinde te­lakki edilen felsefe her zaman ve her dönemde İslâm toplumundan takdir ve teşvik görmüştür.

İslâm Felsefesinin Batı'ya, Tesirleri. Or­taçağ Avrupası bir yandan Haçlı sefer­leri, öte yandan 250 yıl süren Sicilya ve 700 yıl devam eden Endülüs İslâm dev­letleri kanalıyla İslâm medeniyetini ta­nıma imkânına kavuştuktan sonra bu medeniyetin temelini oluşturan bilim ve felsefeye karşı şiddetli bir iştiyak du­yuyordu. Bu amaçla İslâm bilim ve fel­sefesinin klasik dönemine (Vlll-Xill.) ait literatürün Önemli bir kısmı X. yüzyıl­dan itibaren Sicilya ve Endülüs yoluyla Batı'ya intikal etmeye başladı. Rahiple­rin öncülüğünde Leon, Reims, Chartres ve Paris gibi ünlü katedral okullarında başlayan bu hareket gelişerek devam et­miş, söz konusu okullar XIII. yüzyıldan itibaren kurulmaya başlayan Batı üni­versitelerinin çekirdeğini oluşturmuştur. Özellikle üç yıl Endülüs'te kalarak İslâm ilim, düşünce ve eğitim kurumlarını ya­kından tanıma imkânını bulan Gerbert. II. Sylverstre adıyla papa olunca âdeta Latin dünyasının kaderi değişti. Papa­nın teşvik ve desteğiyle İtalya ve Güney Fransa başta olmak üzere çeşitli Avru­pa ülkelerinden çok sayıda öğrenci fel­sefe, tıp, matematik ve astronomi tah­sili görmek üzere Endülüs'e gidiyordu. O günün Avrupa'sında son derece oriji­nal sayılan bilgilerle donanmış olan bu öğrenciler, ülkelerine ileride kurulacak üniversiteler için birer profesör adayı olarak dönüyorlardı.⁶⁴⁵

Şüphesiz Batı'nın uyanışını sağlayan en önemli etken Arapça'dan yapılan ter­cümelerdir. Müslümanlarla bir arada ya­şayan yahudiler, ibrânîce'den başka Arapça ve Latince de bildiklerinden İs­lâm ilim ve düşünce ürünlerinin Batı'ya intikalinde bir katalizör vazifesi görmüş­lerdir. Bazan Arapça metinler önce İb-rânîce'ye, oradan da Latince'ye, bazan da doğrudan Latince'ye çevriliyordu. Ter­cümesi başarılı bulunmayan eser zaman içinde yeniden tercüme ediliyor ve bu sebeple aynı eserin birden fazla çeviri­sine rastlamak mümkün oluyordu. 200 yıl devam eden bu faaliyette Tuleytula (Toledo). Kurtuba (Cordova), Palermo, Pa­ris, Napoli, Bolonya ve Padua gibi şehir­lerde tercüme okulları veya tercüme merkezleri kurulmuştu. Bunlardan Tu­leytula İle Palermo'dakiler en büyük ve en verimli iki okuldu. Özellikle Tuleytula 1085 yılında Kastilya Kralı VI. Alfonso tarafından alındıktan sonra burada Arap­ça'dan İbrânîce'ye veya Katalanca'ya, ar­dından da Latince'ye çeviri yapan mü­tercimler ve onların tercümelerini göz­den geçirip düzelten redaktörlerden oluşmuş geniş bir kadro çalışmaktaydı. Meselâ Dominik Gundisalvi, yahudi asıllı İbrahim b. Dâvûd. Alman rahip Hermann ve İtalya'nın Cremone şehrinden olan Gerard bunların en ünlüleriydi. Özellikle Gerard doksan kadar eser tercüme et­miştir.

Sicilya'nın başşehri olan Palermo'da felsefenin yanı sıra daha çok tıp alanın­daki eserlerin tercüme edildiği bir okul bulunuyordu. Sicilya 1091'de Norman-lar'ın eline geçince yönetim şekli ve Arap­ça'nın resmî dil olarak kullanımı uzun sü­re devam ettirildi. Burada Afrikalı Kos-tantin yetmiş kadar eserin tercümesi­ni gerçekleştirirken İngiliz asıllı Adelard of Bath ile Michael Scot da çeşitli alan­larda tercümeler yapıyorlardı. Sicilya 1194'te Alman Staufen hanedanının eli­ne geçtikten sonra II. Friedrich zamanın­da (1212-1250) tercüme hareketi Batı'da altın çağını yaşıyordu. Arapça bilen ve İslâm kültürüne hayran olan kral, ölü­münün üstünden kısa bir zaman geç­miş bulunan İbn Rüşd'ün eserlerini te­min ederek Latince'ye çevirtmişti. Ayrı­ca Endülüs, Mısır, Şam ve Irak bölgele­rinde hüküm süren emirlere, felsefî so­rular içeren mektuplar göndererek İslâm düşünürlerinin bunlara cevap vermesini rica etmişti. Bugün o cevaplardan sade­ce, Endülüslü düşünür İbn Seb'în'in el-Mesâ'ilü'ş-Şıkılliyye adlı eseri elde mevcuttur. Böylece Ortaçağ Avrupası İs­lâm filozoflarını tanıdıktan yarım asır sonra Aristo'yu tanımış, daha doğrusu Grek filozofunu önce İslâm filozofları­nın şerhleri kanalıyla öğrenmişti. Zira XII. yüzyıl sona ererken skolastikler Aris­to'nun sadece birkaç mantık kitabıyla tanışmışlardı.

Bati'yı 500 yıllık uykusundan uyandı­ran bu olumlu gelişmelerin ilim ahlâkı ağsından bir de olumsuz yanı vardı. Şöy­le ki, bir kısım mütercim ve yazarlar İs­lâm bilginlerinin eserlerinden yaptıkları özetlere veya seçmelere kendi imzalarını koyuyor ve eserin gerçek müellifinden söz etmiyorlardı. Bugün çağdaş ilim ta­rihçilerinin kanıtlarıyla ortaya çıkardığı bu tür intihal olaylarına, ahlâkî zaafın yanında Doğu karşısında duyulan komp­leksin veya dinî otoritenin tepkisinin de sebep olduğu düşünülmektedir. Bu du­rum giderek öyle bir hal almıştır ki XVI. yüzyıldan sonra gelen Batlı yazarlar asır­larca faydalandıktan İslâm bilgin ve dü­şünürlerinin eserlerine en basit bir gön­dermede dahi bulunmamışlardır.

İslâm filozoflarına ait eserlerin Latin­ce ve İbrânîce'ye yapılan tercümelerinin tam listesi bugüne kadar çıkarılmış de­ğildir. Bilindiği kadarıyla Ya'kûb b. İs-hak el-Kindrnin Risale fi'l~cakl, Risale fî mâhiyyeti'n-nevm ve'r-rü3yâ, Ri­sale fi'1-cevâhiri'l-hamse ve Risale îi'l-burhâni'i-mantikî adlı eserleri çev­rilmiştir. Fârâbî'nin ilimlerin tasnifini ko­nu alan îhşâ'ü'l- Qulûm'u ilk defa Gun-dlssalinus, daha sonra Cremoneli Gerard ve üçüncü olarak gerçekleştirilen tercü­me de Avendauth'a mal edilerek yayım­lanmıştır. Filozofun bilim ve metot an­layışını sergileyen bu eser, gerek İslâm gerekse skolastik filozoflar üzerinde de­rin izler bırakmıştır. Onun, bilgi teorisi­ni temellendirmek üzere kaleme aldığı Me'âni'1-akl, mutluluk ahlâkını konu alan et-Tenbîh cala sebîli's-sacâde ve Kîtâbü'l-Hatâbe'si de Latince'ye çev­rilmiştir. Bu konuda İbn Sînâ Fârâbî'den daha şanslı gözükmektedir. Zira onun ünlü eseri eş-Şifâ'ın tabîiyyât (fizik), ilâhiyyât (metafizik) ve nefs (psikoloji) bö­lümlerinin tamamı Latince'ye çevrilmiş­ti. Ayrıca mantık bölümünden iki kitap ile en-Necât, eî-İşârât ve't-tenbîhât'-tan yapılan seçmeler ve bazı küçük risa­leleri de tercüme edilmişti. Endülüslü filozoflardan İbn Bâcce'nin Risâletü'I-ittisâl'i o dönemde tercüme edilirken İbn Tufeyl'in Hay b, Yakzân'ı XVII. yüz­yılı beklemek durumundaydı.⁶⁴⁶

İbn Rüşd'e gelince, dine ve edebiyata ait olanların dışındaki felsefî ve ilmî eser­lerinin tamamına yakını Latince'ye, önem­li bir kısmı da İbrânîce'ye çevrilmiştir. Batılılar'ın Averroes adıyla tanıdıkları bu filozof aynı zamanda Aristo şârihi ola­rak da ün yapmıştı. Çünkü İbn Rüşd Aris­to külliyatının hepsini şerhetmiş, bun­lardan temel sayılan beş tanesinin üze­rine de büyük, orta ve küçük şeklinde üç tip şerh yazmıştı. Bunlar Fizika, Metafizika. De Anima, De Caeîo ve Ana-litica Posteriora'dır. Eflâtun'un Devlet diyalogu ile Porphyrios'un Eisagoge'si (Isâğücî) dahil otuz sekizi bulan bu şerh­ler XIII ve XVI. yüzyıllarda iki defa Latin­ce'ye çevrilmişti. Ayrıca din-felsefe ilişki­leri konusunda Gazzâlînin Tehâfütü'l-ielâsiie adlı eserine reddiye olarak ka­leme aldığı Tehâfütü't-Tehâfüt de XIV. yüzyılda doğrudan Arapça'dan Latince ve İbrânîce'ye ayrı ayrı tercüme edilmiş­ti. İbn Rüşd külliyatının büyük bir kısmı İbrânîce'ye çevrildiğinden yahudi felse­fesi önemli ölçüde İbn Rüşd damgasını taşımaktadır.⁶⁴⁷

Bu arada İslâm Meşşâîleri'nin ve özel­likle İbn Sînâ'nın mantık, fizik, metafi­zik, psikoloji alanlarındaki görüşlerinin başarılı bir özeti sayılan GazzâlFnin Ma-köşıdü'î-felâsife adlı eseri de Gundis-salinus tarafından Latince'ye çevrilmiş­ti. Fakat kitabın önsözü tercüme edil­mediğinden onun Aristo ve Meşşâîler'e yönelttiği şiddetli eleştirilerden skolas­tikler haberdar olamadı; bu yüzden Gaz-zâlî Latin dünyasında Aristocu olarak tanındı. Her ne kadar sonradan önsözüyle birlikte yeniden çevrildiyse de bu metin herkesin eline geçmediği için onun hak­kındaki yanlış kanaat devam etti. Bu eserin İbrânîce'ye üç ayrı tercümesiyle üzerine yapılan yedi şerhinin bulundu­ğu bilinmektedir. Tarih boyunca felse­feye yöneltilen en şiddetli eleştirileri içe­ren Gazzâirnin Tehâiütü'l-feîâsife adlı kitabı ise ancak XV. yüzyılın sonlarına doğru Latince'ye çevrilmiştir.

Felsefeden başka birçok İslâm âlimi­nin Latince'ye çevrilen matematik, astro­nomi, kimya ve tıp alanındaki eserleri de dikkate alınacak olursa, Rönesans'ın hazırlanmasında Batı'nın İslâm bilim ve felsefesine neleri borçlu olduğu daha iyi anlaşılır. Nitekim XIII. yüzyıl Avrupa'­sında İbn Sînâcılık (Avicenneism) ve İbn Rüşdcülük (Averroism) adıyla yaygın iki felsefî akım bulunmaktaydı. Önde gelen her düşünürün bu akımlardan biriyle ve­ya her ikisiyle yakın ilişkisi vardır. Me­selâ Siger de Brabant aşın bir İbn Rüşd-çü olarak tanınırken Roger Bacon İbn Sî-nâcı'dır. öte yandan Albertus Magnus'u okuyan birinin, "İbn Sînâ'yı mı okuyo­rum" diye tereddüte kapılması mümkün­dü⁶⁴⁸. St. Thomas ise İbn Sînâ'dan ziyade eleştirdiği İbn Rüşd'ü âdeta adım adım takip etmek­tedir. Eğer Thomas, filozofun din-felse­fe ilişkilerini konu alan Faşlü'l-maköl ve Menâhicü'l-edille adlı Latince'ye çev­rilmeyen eserlerini tanıma imkânını bul­muş olsaydı bu tür haksız eleştirilerde bulunmazdı. Bir başka ifadeyle İbn Sî­nâcılık Eflâtun, Yeni Eflâtunculuk ve Sn. Augustin'in etkisinde gelişen mistik eği­limli Fransisken tarikatı mensupları ara­sında yayılırken İbn Rüşdcülük Paris Üni­versitesi muhitince savunuluyordu. Ba­zı problemlere yönelttikleri eleştirilere rağmen Dominiken tarikatı bu felsefe­den fazlasıyla yararlanmıştır.⁶⁴⁹

Bu iki dünyanın karşılaşması sonucun­da Ortaçağ skolastikleri, metafiziğin te­mel problemlerinden olan varlık, varlığın ezeliliği veya yaratılmışlığı. varlık-mahi­yet ayırımı, bilgi teorisi ve bu arada kül­liler meselesi, nefsin mahiyeti, Allah'ın sıfatlan ve özellikle ilim ve İrade sıfatı, ilâhî inayet ve buna bağlı olarak hayır-şer kavramlan üzerindeki tartışmalan bütün boyutlanyla tanıma ve yeniden tartışma imkânına kavuştular. Bir yan­dan da eski Yunan felsefesinin klasikle-riyle tanışırken Yunan-Roma edebiyat ve sanatına ulaşma fırsatını yakalamış­lardı. Bütün bunlar Latin dünyasının önü­ne yeni ufuklar açarak ilim adamlarını yeni bir dünyanın eşiğine getirdi ve Rö­nesans olayı bu tür hareketlerin sonu­cunda gerçekleşti.

Modern Dönemde İslâm Düşüncesi. İs­lâm coğrafyasının önemli bir kısmı Ba­tılı sömürgecilerin hegemonyası altında bulunduğu, müslümanların düşünce, bilim ve teknoloji alanında bir varlık gös­teremediği sırada Cemâleddîn-i Efgânî modernist görüşleriyle ortaya çıkarak bu topluma yeni bir dinamizm kazandır­mak istemiştir. Doğu ve Batı toplumla­rının güç ve zaaf noktalarını çok İyi tes-bit eden düşünür, felsefî veya siyasî bir doktrine sahip değilse de bir yandan sö­mürgeciliğe karşı çıkarak İslâm birliğini (panislâmizm) savunmuş, bîr yandan da XIX. yüzyıl natüralizm ve materyalizmi­nin yol açtığı tahribatı önlemek için er-Red 'ale'd-dehriyyîn adlı eserini kale­me almıştır. Onun, en önemli öğrencisi ve dostu olan Muhammed Abduh ile bir­likte yayımladıkları el-cUrvetü'l-vüşkâ dergisinde savunduğu bağımsızlık, öz­gürlük ve insan haklarıyla ilgili görüşle­ri İslâm toplumunda dalga dalga yayıla­rak bu toplumun siyasî, içtimaî ve kül­türel açıdan yeniden yapılanma ve çağı yakalama yönünde bilinçlenmesine önemli katkıda bulunmuştur.

Özellikle asırlardan beri mahallî kül­türlerin ve tasavvufu yanlış yorumlayan bazı çevrelerin etkisiyle dine sokulan bidat ve hurafeleri temizleyerek Asr-ı saadetteki İslâmî akîdeye dönmenin ge­rekliliğini savunan Efgânî ile Abduh'un bu fikirleri Türkiye'de Sırât-ı Müsta­kim ve Sebîlürreşâd dergilerinin kad­rosu üzerinde etkili oldu. Bunlar, İslâm dünyasının geri kalışındaki kusurun İs­lâm'dan değil tam tersine dinlerini yan­lış anlayan ve onun ortaya koyduğu ide­alleri gerçekleştirmeyen müslümanlar-dan kaynaklandığını ısrarla vurguluyorlardı.

Yine bu dönemde Hint yarımadasın­da modernist görüşleriyle tanınan Sey-yid Ahmed Han, Emîr Ali ve Muhammed İkbal. İslâm toplumunun geri kalmışlık çemberini kırmak ve ona yeni bir dina­mizm kazandırmak için dinî, felsefî. İç­timaî ve siyasî alanlarda ürettikleri pro­jelerle dikkat çektiler. Bunlardan ilki. geleneksel İslâmî eğitimin yanı sıra Ba­tı kültürüne de vâkıftı. İngiliz sömürge siyasetinin etkisinde kalarak İslâm ile Hıristiyanlık arasında bir tür yakınlaş­ma sağlamak amacıyla yola çıktı ve bu iki dinin temel esprisinin tabii bir ahlâk nizamını öngörmeleri olduğunu iddia et­ti. Ona göre dinî hakikatin geçerliliği ak­lın normlarına uygunluğu ile ölçülür. Bun­dan dolayı, yazdığı Kur'an tefsirinde mu­cizeleri natüralist açıdan yorumlamaya çalıştı ve savunduğu tabii ahlâka aykırı bulduğu için cihadı reddetti. Onun bu tavrı. Hindistan'da İngiliz sömürge yönetiminin emelleri doğrultusunda hare­ket ettiği yolunda şüpheler doğurdu. Seyyid Ahmed Han'ın bu aşırı, reformist düşünceleri Güney Doğu Asya'da "ney-çîriyye" (natüralizm) adıyla tanındı.