Aynı uyumu, ilk bakışta şaşırtıcı gerçekte ise son derece anlamlı ve tutarlı bir yönelişle reformist akımlar da gösterdiler. EMEP’in tavrı bu açıdan özellikle açıklayıcı ve dikkate değerdir. O güne ka dar ulusal sorunda sözümona devrimci ilkeler adına devrimci Kürt hareketinden özenle uzak duran, İmralı’yı yalnızca iki ay önceleyen ‘99 Nisan seçimlerine bile bu aynı gerekçe ile bağımsız adaylarla katılan EMEP, tam da İmralı’daki köklü tasfiyeci açılımların ardından Kürt hareketiyle yakın ilişkilere girdi ve o günden bugüne bu ilişkilerini güçlendirerek sürdüregeldi. Devrimin ve ulusal so runda devrimci çözüm arayaşının terkedilmesi, bunun yerine “de mokratik cumhuriyet” şiarı ile demokrasinin sınırlarını genişletme çizgisinin geçirilmesi, EMEP’in ilk bakışta şaşırtıcı görünen köklü tutum değişikliğinin ideolojik-programatik temelini oluşturuyor du. EMEP, İmralı’dan yıllar önce “demokratik devlet”, “demo kratik anayasa” ve “demokratik ordu” sloganlarıyla ortaya çıkmış, demokrasi mücadelesinin devrimle her türlü bağını radikal bir bi çimde koparmış, onu mevcut devlet aygıtının kendi temelleri üze rinde demokratikleştirilmesi çizgisine indirgemişti. Abdullah Öcalan’ın “cumhuriyetin demokratikleşmesi” stratejisi ve programı da bundan başka bir şey değildi. Demokrasinin sınırlarını genişletme, bunu da burjuva sınıf devletinin baskıcı niteliğini siyasal özgür lükler lehine daraltma olarak özetleyebileceğimiz bu çizgi, refor mist akımları buluşturan ideolojik temel ve siyasal programdı.
