Kendi başına bu bile İtalya örneğine boşuna işaret edilme diğini, bunun bir rastlantı olmadığını, tersine sindirilmiş yeni bakışaçısının doğal ve mantıksal bir sonucu olduğunu göstermeye yeter herhald
Kendi başına bu bile İtalya örneğine boşuna işaret edilme diğini, bunun bir rastlantı olmadığını, tersine sindirilmiş yeni bakışaçısının doğal ve mantıksal bir sonucu olduğunu göstermeye yeter herhalde.
Tasfiyeci çürümenin son aşaması: Burjuva parlamentarizmi
Abdullah Öcalan’ın önerisinin şimdiden yeni bir seçim ha vasına ısınmakta olduğunu izlediğimiz reformist sol blok için sap tanmış bir politika olduğu açıktır. Kürt hareketinin yedeğinde parlamentarizme soyunan reformist solun bu politikayı benimsemek zorunda olduğu da. Konunun bizi asıl ilgilendiren yönü de budur. Ve bu ilgi reformist solun kendi akibetinden çok, geleneksel devrimci-demokrat hareketten geriye kalanı üzerinde yarattığı tas fiyeci basınçtan ötürüdür. Bu basınç bir olgudur ve 2002 seçimler den itibaren somut olarak kendini göstermiş, hareketin bir kesimini kendi girdabı içine almayı da başarmıştır.
