H. Fırat (Not 1: Parentez içindeki rakamlar kitabın orjinal sayfa numarasıdır. Sayfa numaraları o sayfanın sonunu işaretler)

Oysa İmralı’dan beri PKK-KADEK çizgisi, artık bu istem ve özlemlerin hiçbirini söz planında bile, yani EMEP ya da SİP-TKP gibi içini boşaltarak da olsa savunmuyor olmakta anlamını buluyor. Devrimci istem ve özlemleri sözde savunmak bir yana, tam tersine, düşünce planında bile bunun tam karşıtı bir ideoloji, program ve politik çizgi savunuluyor. PKK-KADEK artık sistem olarak emperyalizmi ve düzen olarak kapitalizmi resmen ve alenen kabul etmiş bulunuyor. Devrimi kategorik olarak red ve mahkum ediyor. Kürt ulusunun temel ulusal haklarını, ulusal özgürlük ve eşitlik istemlerini savunmayı bile bir yana bırakıyor. Tüm istediği, mevcut sistem içinde ve mevcut düzenin temellerine hiçbir biçimde dokunmaksızın, Kürt kimliğinin tanınması, Kürtlere daha çok kültürel nitelikte bazı hak kırıntıların sunulması ve bunun anayasal güvence altına alınmasından ibarettir.

MLKP 3. Kongresi, burjuva reformizmiyle küçük-burjuva reformizmi arasındaki bu önemli farkı çok bilinçli bir tutumla görmezlikten geliyor. PKK’nin İmralı sonrası konum ve kimlik değişiminini reformist olarak niteliyor, fakat bunu burjuva sınıfsal konum yerine özenle küçük-burjuva bir sınıfsal konum üzerinden sunuyor. Bu elbette boşuna değil. Zira bu sunuş şekli, programında stratejik müttefik olarak tanımlanan küçük-burjuvaziyle kalıcı ittifaklar zemininin tüm olanaklarını böylece MLKP’ye açık tutuyor. Burada “reformist” nitelemesi yine de bir güçlük alanı gibi görünüyor, ama bilinen oportünist hokkabazlıklarıyla o bunu da bir güçlük alanı olmaktan hemencecik çıkarıyor. Okuyoruz:

“Yenilgi öncesi dönemde ulusal hareketin ‘barış' talepli eylem(221)leri devrimci bir rol oynamıştır. Bugün ise etkisi azalsa da ilerici, antifaşist bir niteliğe sahiptir. Kürt emekçi yığınlarının ulusal taleplerini yansıtması ve sömürgecilik karşısında eylemli bir hattı ifade etmesi bakımından objektif olarak devrimci olanaklar yaratmaktadır.” (“Politik Rapor”, Partinin Sesi, sayı: 36, s.112-113, vurgu orijinal metinde)

Oportünist kıvraklığın kuyrukçu çizgiyi süreklileştirmeye yönelik çabasının bütün bir özü yansıyor bu pasajda. Dün “devrimci” olan gerçi bugün artık “antifaşist” hale gelmiştir; ama düne göre “etkisi azalsa da” o hala Kürt emekçilerinin “ulusal taleplerini yansıtmaktadır” ve izlediği “eylemli” hat sayesinde “objektif olarak devrimci olanaklar yaratmaktadır.” Sonuç? Sonuç, KADEK-HADEP çizgisinde kuyrukçuluğa devam! Sözde Kürt emekçilerinin “ulusal talepleri” adına, gerçekte ise Kürt burjuvazisinin ulusal soruna çözüm çizgisi ekseninde!

MLKP'de devrimci kimliğin iflası ve reformist liberal cepheye geçiş, işte bu türden pek masum, gerçekte ise o ölçüde sinsi ve hesaplı tanım, tespit ve formülasyonlar üzerinden gerçekleşmektedir. “Politik Rapor”un öteki sayfalarında da yinelenen bu türden formüllerden hareketle bu iflah olmaz kuyrukçulara soralım: Bugünkü KADEK-HADEP çizgisi, onun ulusal taleplere ilişkin programı, “Kürt emekçi yığınlarının ulusal taleplerinin” bir yansıması mıdır? “Kürt emekçi yığınlarının ulusal talepleri”, ulusal hak kırıntılarında ifadesini bulan, “Kopenhag Kriterleri”yle ilişkilendirilen ve AB emperyalizmine bağlanan umutlarda somutlaşan bir çizgide mi ifadesini bulmaktadır? Ancak iflah olmaz oportünistler ve kuyrukçular, burjuva ulusal reformist çizgiye kaymış bir hareketin Kürt emekçi kitlelerine ulusal hak kırıntıları elde etmekle sınırlı bir eylem çizgisinde yön vermesi ile Kürt emekçilerinin gerçek ulusal istemleri ve özlemlerini aynılaştırmak yoluna gidebilirler.

İmralı sonrasının en önemli gerçeklerinden biri, ulusal hareketin kendini, izlenen hedefler ve ileri sürülen istemler bakımından,(222)Kürt burjuvazisinin sınıfsal konum ve tercihlerine tümden uyarlamış bulunmasıdır. Ulusal hareketteki temel tahribat, artık gerçek bir özgürlük ve eşitlik isteminden vazgeçilmiş olmasıdır. Bu da rastlantı değildir. Türk burjuvazisiyle barışmaya ve bütünleşmeye dayalı bir stratejik yönelimin doğası bunu gerektirmektedir. MLKP 3. Kongresi, kuyrukçuluğu meşrulaştırmak ve süreklileştirmek kaygısı içinde, işte bu temel önemde olguyu görmezlikten geliyor. Sorunu salt kitlelerin eylem kapasitesi, hareketlilik düzeyi ve biçimi üzerinden koyuyor. Sanki ulusal hedefler ve özlemler korunuyor da yalnızca bu uğurda verilen mücadelede bir zayıflama varmış gibi göstermeye çalışıyor durumu. Bir kez daha okuyoruz:

“Kürt ulusal devrimi yenilmiş olmasına rağmen. Kürt ezilenlerinin devrimci dinamikleri canlıdır. Ulusal demokratik talepler uğruna mücadeleleri sınırlanmış, fakat kırılamamıştır. Barışçıl mücadele biçimlerini esas alan bir kitle hareketi sürmektedir.” (s. 114, vurgular orijinal metinde)

119. sayfada üçüncü bir kez daha yinelen bu sözler, hareketin devrimci hedeflerini tümden bir yana bırakmış ve istemlerini tanınmayacak ölçüde güdükleştirmesi olması gerçeğini, bu temel önemde politik çizgi sorununu sessizce geçiştiriyor. Sorunu bu belirleyici politik esas üzerinden ortaya koyacağına, tutup sınırlanan ama kırılamayan, askeri biçimler yerine barışçıl biçimler üzerinden süren kitle hareketinin “devrimci olanakları” üzerine lafı geveliyor. Böylece güya devrimci kaygılarla hareket ettiğini göstermeye, herkesi de buna inandırmaya çalışıyor. Ama bu kitle hareketinin başında nasıl bir önderlik vardır? Bu önderliğin sınıf konumu, dünya görüşü, temel stratejisi, emperyalist sisteme ve kurulu düzene bakışı nedir? Önderlik ettiği kitle hareketine nasıl bir çizgide yön vermektedir ve bu çizgi üzerinden nereye götürmektedir? Bu soruların yanıtı çerçevesinde, mevcut durumun, devrimci olmak ve Kürt halkının devrimci birikimini savunmak, Kürt emekçilerini yeniden gerçek kurtuluş yoluna, devrime ve sos(223)yalizm mücadelesine çekmek iddiasındaki bir harekete yüklediği temel önemde görev ve sorumluluklar nelerdir?