H. Fırat (Not 1: Parentez içindeki rakamlar kitabın orjinal sayfa numarasıdır. Sayfa numaraları o sayfanın sonunu işaretler)

“Herkesin bildiği” bu üç temel nokta, EMEP şahsında liberal sola yöneltilen devrimci eleştirinin de üç temel başlığını oluşturuyor:

1- AKP karşıtlığına dayalı platform (“...AKP’nin önünü kesmekle sınırlı davranılamaz.”).

2- “Belediye sosyalizmi” (“...mevcut düzen çerçevesinde ‘yerel kurtuluş’lar olanaklı değildir.”).

3- Her türlü iktidar perspektifinin yitirilmesi (“...iktidar sorunu tayin edicidir.”).(87)

“Orta malı” gerçekler havasında sunulsa ve gerisin geri seçimlerde izlenen liberal çizginin savunulmasına bağlansa da, Mustafa Yalçıner’in bunları anımsatmak ihtiyacı duyması elbette nedensiz değildi ve artık ağırlığı taşınamaz duruma gelen iç sıkıntının bir ilk dışavurumuydu.

Devamı Evrensel'de, A. Cihan Soylu’nun 26 Şubat ve onu izleyen 1 Mart tarihli yazılarıyla, daha açık biçimde geldi. Bazı temel gerçekleri o değilden hatırlatan bu yazıların, daha yakından göreceğimiz gibi, gerçekte özel bir anlamı ve önemi vardı. EMEP’in işleri kenardan götüren akıl hocaları, iki ayı aşkın bir süredir en bayağı bir reformizmin ifadesi olarak EMEP yöneticileri ve Evrensel yazarları tarafından savunulagelen burjuva liberal hayallere nihayet bir ölçüde olsun müdahale etmek ihtiyacı duymuşlardı. Kuşkusuz onlar bunu kendilerine yakışan bir tarzda yapacaklardı; hatalara yaklaşımda açıklık ve ciddiyet, samimiyet ve dürüstlük, yozlaşmış oportünizmin tutumu ve yöntemi olacak değildi herhalde.

A. Cihan Soylu’nun 26 Şubat tarihli Evrensel'de yayınlanan “Seçim Çalışması ve Halkın Örgütlenmesi” başlıklı ilk yazısı, hiç yeri olmadığı halde araya devrimcilere yönelik kin dolu saldırılar sıkıştırdıktan sonra, sonuç bölümünde şu sözlere bağlanıyor:

“Şurası açık ki, merkezi iktidarın burjuvazinin elinde olduğu durumlarda, ne denli yetkiyle donatılmış olunursa olunsun, belediyelerin icraatları her zaman bir engele takılacak-sınırlanacaktır. Belediyecilikte başarı bu yönüyle sorun çözümü yönünde atılan adımlardan daha fazla, sorunların, olanakların, çözüm ve çözümsüzlüklerin halka aleni ve halkla birlikte ele alınır olmasındadır... Halkla birlikte belediye yönetimi, sermayenin ve burjuva iktidarının dayatma ve engellerinin görülmesi ve aşılmasının emekçilerin yığınsal örgütlenmesi ve mücadelesine bağlı olduğunun görülmesine de hizmet edecektir...”

Bu sözler, titrek ve bulanık ifadelerle de olsa, burjuva liberal bir anlayışın en saf ifadesi olan “belediye sosyalizmi”ne yöneltilen ör(88)tülü bir eleştiriyi yansıtıyor. Peki kimin şahsında ya da kimleri hedefleyerek? Bu sorunun dolaysız bir yanıtı yok, zira ortada açık bir adres ve hedef yok. Yazar bunları o “herkesin bildiği” türden gerçekler olarak orta yere söylüyor havasında. Ama bu ülkede yerel seçim tartışmaları başlayalı beri yapılan açıklamalara bakıldığında, bu sözlerin dolaysız hedefi herkesten çok parti olarak EMEP ve yayın olarak Evrensel'den başkası olamaz herhalde. “Belediye sosyalizmi”nde ifadesini bulan tepeden tırnağa liberal argümanlar, haftalardan beridir ve dahası bu yazının yayınlanmasından sonra bile, en pervasız biçimde EMEP tarafından ve Evrensel üzerinden savunuldu. Bunu daha sonra ayrıntıları ile göreceğiz, fakat önce aynı yazarın bir de 1 Mart tarihli yazısında söylenenleri görelim.

“Seçim Ortamı ve İleri İşçinin Sorumluluğu” başlıklı bu ikinci yazı, usulen yapılmış kısa bir genel girişin ardından tümüyle aynı eksene oturuyor, yani “belediye sosyalizmi”ne ilişkin eleştiri ve uyarılardan oluşuyor. Daha ikinci paragrafında şu önemli uyarı ile karşılaşıyoruz:

“Sınıf bilincine ulaşmış işçi ve ileri emekçiyle, sınıfın devrimci partisi, seçim dönemini, ortaya koyduğu programının -adaylarının kazanması da dahil- başarısı için en verimli tarzda değerlendirecektir. Ancak bu durumda da kendisini, kapitalizm koşullarında belediye yönetimleriyle halkın iktidarı arasında dolaysız bir bağ kurarak; ciddi ve temel bir yanılgıya yol açabilecek bir tutumdan ayırmak durumundadır. Bu yönüyle, bu gibi dönemlerde, hiçbir biçimde, işçi ve emekçilerin sermaye ve partilerine karşı bağımsız örgütlenmesini geliştirmek gibi, daha temel bir görev durumundaki sorumluluklarını titizlikle gözetir: Emekçilerin sorunları, zorlukları, çözümün nerede olduğunu açık olarak bilmelerini sağlayacak bir politik ajitasyon ve propaganda yürütür.”

Yazar biraz olsun dürüst olsaydı, sözlerine “oysa” diye devam eder ve yaptığı uyarı çerçevesinde EMEP’e egemen liberal perişanlığı açıkça ortaya koymak yoluna giderdi. Zira yerel seçim tartışmaları başlayalı beri “kapitalizm koşullarında belediye yöne(89)timleriyle halkın iktidarı arasında dolaysız bir bağ kuran”, bunu başta genel başkanı olmak üzere sözcüleri tarafından sayısız kez yineleyip duran parti bizzat EMEP olmuştu. Ve bu, “ciddi ve temel bir yanılgı” olmanın da ötesinde, devrimcilik iddiasının lafızda bile bir yana bırakılarak burjuva liberal sol bir platforma açık bir geçiş anlamına gelmekteydi. Karayalçınlar’la bu denli kolay biraraya gelişin gerisinde de tamı tamına bu vardı.

Öte yandan EMEP, “Emekçilerin sorunları, zorlukları, çözümün nerede olduğunu açık olarak bilmelerini sağlayacak bir politik ajitasyon ve propaganda yürüt”mek bir yana, izlediği bütün bir çizgi ve yürüttüğü bütün bir çalışmayla, kitleler arasında parlamenter liberal hayaller yaymakta, belediye yönetimlerinin kazanılması ile yerel sorunların çözüleceğini, bunun bir yerel halk iktidarlaşması anlamına geleceğini ve böylece genelde iktidarlaşmanın da yolunun açılacağını söylemektedir. Üstelik bunu (ayrıntılı örnekleriyle de göreceğimiz gibi) öyle dolaylı ve dolambaçlı biçimlerde de değil, tersine şaşırtıcı bir açıklıkla (ki buna liberal önyargıların gücünden gelen patavatsızlık da denebilir) yapmaktadır.