Kayseri, abdülmuhsiN 5 kayseri etnografya müzesi 5

KAZERUNIYYE

Ebû İshak Kâzerûnî'y (ö. 426/1035) nisbet edilen bir tarikat.

Kuruluşundan Safevîler'in ortaya çıktığı X. (XVI.) yüzyıla kadar doğduğu yer olan İran'ın Fars bölgesinde faaliyetini sürdü­ren Kâzerûniyye'nin bu bölgedeki tarihi hakkında kaynaklarda yeterli bilgi bulun­mamaktadır. Tarikatın, Ebû îshak'ın kur­duğu Kâzerûn Hankahı'nda görev yapan ve hepsi de aynı aileye mensup olan dört şeyh tarafından sürdürüldüğü bilinmek­tedir. Hatîb Ebü'I-Kâsım Abdülkerîm (ö. 442/1050], Ebü'l-Kâsım'ın oğlu Hatîb Ebû Sa'd (ö. 458/1066), Ebû Sa'd'ın kardeşi Hatîb Ebû Bekir Muhammed (ö. 502/1108) ve ikinci bir kardeş olan Hatîb Ebû Hâmid Ahmed adlı bu şeyhlerin yanı sıra bir sil­sile de Hatîb Ebü'l-Kâsım yoluyla, Rûz-bihâniyye ismiyle kendi tarikatını kuran Rûzbihân-ı Baklî'ye (ö. 606/1209] kadar devam eder.²¹⁵ Kâzerûn Hankahı'nda da­ha sonraki dönemde görev yapan şeyh­lerden ikisinin (Ebû Hâmid Ahmed b. Mu­hammed ²¹⁶ sadece adları bilinmektedir.²¹⁷

726 (1326) yılı civarında Kâzerûn Han-kahı'nı ziyaret eden İbn Battûta bütün misafirlerin en az üç gün ağırlanıp ikram gördüğünü, misafirlerin her türlü ihti­yaçlarını misafirhaneden sorumlu şeyhe bildirmelerinin teşvik edildiğini, şeyhin bu istekleri dervişlere bildirdiğini ve on­ların da ziyaretçinin dileği yerine gelsin diye tarikatın kurucusu Ebû İshak'ın kab­rinde dua ettiklerini kaydeder.²¹⁸ İbn Battûta, hankahı ziyaret ettiği dönemde Fars yöneticisi olan Ebû İshak b. Şah İncû'nun, babasının Ebû İshak el-Kâzerûnî'ye saygısından dolayı kendisine bu ismi verdiğini de aktarır ²¹⁹ İncû sarayına mensup bir şair olan Hâ-cû-yi Kirmânî de Ebû İshak el-Kâzerûnî1-ye büyük bağlılık göstermiştir. Kâzerûn Hankahı'nda bir müddet kalan şair, mür­şidi olduğunu söylediği Ebû İshak'ı Öven Ravzatü'I-envâr ve Kemâlnâme adıyla iki mesnevi yazmıştır.²²⁰ Bu iki eser ve hankahın üçüncü şeyhi Hatîb Ebû Bekir'in Ebû İshak el-Kâzerû-nî'nin hayatı hakkında yazdığı, aslı kayıp olan kitabı dışında Kâzerûniyye'ye dair bir literatür oluşmamıştır. Şah İsmail 909"da (1503) şehri alıp 4000 yerlisini öldürünce Kâzerûn Hankahı'ndaki bütün faaliyet so­na ermiştir. Şah İsmail'in bu davranışında sadece mezhep (Şiîlik) taassubu değil ay­nı zamanda tarikatın servet edinme ve teşkilâtlanma kabiliyetinden çekinmesi­nin de etkili olduğu Öne sürülmektedir.²²¹

Tamamen mahallî bir tarikat olan Kâ­zerûniyye'nin İran'da Fars bölgesinin dı­şında yayılmamış olmasına rağmen Hin­distan limanlarına ve Güney Çin'e kadar gitmesi Kâzerûn'un coğrafî konumuyla ilgilidir. Kâzerûn, Şîraz'la İran körfezi kıyı­ları arasındaki en Önemli limandı. İran'ın Hindistan ve Çin ile deniz ticaretini Kâze-rûnlu tüccarlar kontrol altında tutuyor­du. Ebû İshak el-Kâzerûnî'nin hâtırasına saygı duyan bu tüccarlar, onun mezarının sadece şifa verici olduğuna değil aynı zamanda fırtınalı suları da sakinleştirdi­ğine inanıyorlardı.²²² M. Fuat Köprülü, Konya halkının da Kâzerûniyye'nin bu şehirde varlığını yitir­mesinden çok sonraları, hatta XX. yüzyı­lın başlarına kadar buna benzer bir inanışı sürdürdüğünü kaydeder. İbn Battûta, Çin denizinden ge­çen Kâzerûnî tüccarların şiddetli fırtına­dan veya korsan saldırılarından endişe et­tiklerinde Ebû İshak el-Kâzerûnî'ye adak­ta bulunduklarını ve adakların yazılı bir kaydını tuttuklarını, limana sağ salim ulaşınca mahallî Kâzerûnî zaviyesinden bir görevlinin gemiye gelip adanan para­ları topladığını söyler.²²³ Bizzat kendisi. Güney Hindistan sahili Ma-labar'da Calicut ²²⁴ kıyısının daha aşağılanndaki Kollam ²²⁵ ve şehrin biraz dışındaki Zeytun (Guang-zhou) zaviyelerini ziyaret etmiştir. Hindis­tan ve Çin'de Kâzerûnî zaviyelerinin bu­lunmasından hareketle tarikatın bu top­raklarda İslâmiyet'in yayılması için faali­yet gösterdiği ileri sürülmüşse de bu gö­rüşü doğrulayacak bir kanıt bulunma­maktadır. Bu zaviyelerin bir çeşit loca ka­rargâhı olarak kullanıldığı anlaşılmakta­dır. İbn Battûta, adını vermeden Delhi'­nin yöneticisinin (büyük ihtimalle Mu­hammed b. Tuğluk) Kâzerûniyye tarikatı­na 10.000 dinar bağışladığını kaydeder.²²⁶ Ebü'l-Fazl el-AHâmî'nin Hindistan'da X. (XVI.) yüzyılda temsil edi­len on dört tarikat arasında Kâzerûniy-ye'yi de sayması hiçbir çağdaş delille des Ebû İshak'ın yeğeni Şeyh Safiyyüddin'e hilâfet verdiği ve bir deve üzerine oturta­rak deve nereye çökerse orada konakla­masını ve yerleşmesini söylediği rivayet edilmektedir. DeveMültan'da ıssız bir yerde durmuş, Safiyyüddin burada kısa süre içinde bir müslüman merkezi haline gelen Uchch şehrini kurmuştur.²²⁷ Safiyyüddin'in böl­gede kendisiyle olağan üstü hal göster­me yarışına giren bir yogiyi mağlûp ettiği bildirilmekte ve buradan onun Hindu­lar arasında İslâm'ı tebliğe çalıştığı sonu­cu çıkarılmaktadır.²²⁸ Fakat Kâzerûniyye'nin bölgede yerleştiğinin bir belirtisi yoktur. Torunu­nun oğlu Abdülkâdİr-i Sânı, Kâdiriyye ta­rikatının Hindistan'daki en önemli tem­silcisidir.

Türkiye'de İshâkiyye veya Mürşidiyye diye tanınan Kâzerûniyye tarikatı Anado­lu'ya muhtemelen, Ebû İshak'ın Bizans'a karşı savaş için her yıl gönderdiği mürid-leri vasıtasıyla girmiştir. Ancak Kâzerûnî dervişlerinin devamlı olarak cihadda bu­lunduğu şeklindeki görüş ²²⁹ ispat edilmiş değildir. Aksaray'dan gelen bir Kâzerûnî'nin 747'de (1346) Halep'te bir zaviye kurduğunun kaydedilmesi VIII. (XIV.) yüzyılın ilk yarısında, hatta VII. (XIII.) yüzyılın sonlarında Anadolu'da Kâ­zerûniyye'nin mevcut olduğunu göster­mektedir.²³⁰

Tarikatın Anadolu'da nisbeten meşhur olması IX. (XV.) yüzyıla rastlar. 802'de (1400) Yıldırım Bayezid Bursa'da bir Kâ­zerûnî tekkesi kurmuş ²³¹ idaresini Emîr Sultan'ın yanında Bursa'ya gelmiş olan Bağdatlı Seyyid Muhammed en-Nettâ'a havale etmiş, aynı zamanda onu ilk Os­manlı nakîbüleşrafı olarak görevlendir­miştir. Seyyid Muhammed iki yıl sonra Timur tarafından esir alınarakSemerkant bölgesine götürülmüş, ardından kaçarak Bursa'ya dönmüş, öldüğünde zaviyenin yanına gömülmüştür.²³² Fâtih Sultan Mehmed tarafından 884'te (1479) tamir ettirilen Bursa zaviyesinin burada oturan dervişler için kırk hücresi ve yolcu­larla fakirlere çorba dağıtılan bir imareti vardı. Zaviye ve imaret yüzyıllar içinde gi­derek fonksiyonunu kaybetti. XX. yüzyı­lın başlarında zaviyeye bağlı caminin mü­ezzini Râşid Dede külliyeye tayin edilip ev­kafı yeniden canlandırmaya çalıştıysa da 1330'da (1912) henüz restorasyon çalış­ması tamamlanmadan vefat etti. Bir za­manlar zaviyeye bağlı olan cami halen kullanılmakta ve Bursa halkı tarafından Ebû İshak Camii olarak bilinmektedir.

Anadolu'da ikinci Kâzerûnî tekkesi, 821'de(14l8) Karamanoğulları'ndan Alâ-eddin Beyoğlu Sultan Muhammed tara­fından Konya'da kurulmuş ve şeyhlik ma­kamı Hacı Hasib b. Hacı Ahmed ve onun torunlarına, tekkeye bitişik vakfın idare­si de Hacı Hasib'in kardeşi Hacı Yûsuf ve onun torunlarına verilmiştir.²³³ Bu kar­deşlerin tarikatla ilgisi hususunda bilgi bulunmamaktadır. Bununla beraber vak­fın idaresi konusundaki bir anlaşmazlığa dair 1092 (1681) tarihli belgede Hacı Yû­suf'un soyundan Fâtıma bint İvaz'ın Ebû İshak el-Kâzerûnî'nin neslinden olduğu kaydedilmektedir.²³⁴ Ancak Ebû İshak hiç evlenmediğinden belgede ya yanlışlık vardır veya adı ge­çenle Ebû İshak arasında uzak bir nesep ilişkisi bulunmaktadır. Muharrem 900 (Ekim 1494) tarihli bir inâbe belgesi Kon­ya zâviyesiyle Kâzerûn arasındaki ilişkiyi ortaya koymaktadır. Belgede, tarikata Kâzerûn'da intisap eden bir kişi olarak tanımlanan Kemahlı Şeyh Muhyiddin Mehmed b. Şehâbeddin'in Ebû İshak'ın neslinden olduğu ve zaviyenin o sıradaki şeyhi Nûrülhüdâ b. Abdürrakîb'in elin­den ikinci bir inâbe aldığı kaydedilmekte­dir.²³⁵ Bu belge­ye dayanılarak Anadolu'daki Kâzerûniyye zaviyelerinin idarî bakımdan 909 (1503) yılına kadar Kâzerûn Hankahı'na bağlı ol­duğunu söylemek mümkündür. Konya'-daki zaviyeye bir zamanlar ev sahipliği eden bina, kendisine bitişik olan ve yan­lışlıkla Ebû İshak'a atfedilen türbe hâlâ ayaktadır.²³⁶

Erzurum'da kaleye yakın bir yerde halk arasında bugün bile Ebû İshak el-Kâzerû-nfye atfedilen bir türbe mevcuttur.²³⁷ Ka­nunî Sultan Süleyman 941'de(1534) İran seferine giderken tekkeyi ziyaret ettiğine göre burası bu tarihten önce kurulmuş olmalıdır.²³⁸ Ebû İshak'ın Erzurum'da gömülü olduğu şeklindeki yanlış inanç Evliya Çelebi'den kaynaklan­maktadır.²³⁹ Evliya Çelebi'nin Seyahatnâme aynı zaman­da Edirne'deki bir İshakî zaviyesinin varlı­ğını haber veren tek kaynaktır.²⁴⁰

Bursa, Konya, Erzurum ve Edirne'deki zaviyeler dışında tarikatın Türkiye'deki kolu hakkında yeterli bilgi bulunmamak­tadır. Mensupları Mahmûd b. Osman'ın. Ebû İshak'ın Farsça biyografisi Firdev-sü'I-mürşidiyye'nm Türkçe tercümesin­den başka tarikata dair hiçbir eser kale­me almamışlardır. Bu tercümenin sadece bir nüshasının mevcut olması da ²⁴¹ dikkat çekicidir. Dolayısıyla Evliya Çelebi'nin, Bursa ve Edirne'ye yaptığı seyahate da­yalı olarak Ebû İshak'm gerçekten uzak bir biyografisini hikâye etmesi ²⁴² ve tarikatı Nakşibendiyye'nin bir ko­lu olarak tanıtması ²⁴³ şaşır­tıcı değildir. Bu yanlış atıf. tarikatın tari­hinin belirsizliğine ve belki de Anadolu Kâ­zerûniyye kalıntılarını içine çeken Nakşî-bendiyye'nin onun zamanındaki hâkim şöhretine de şahitlik etmesi bakımından önem taşımaktadır. Evliya Çelebi'nin Er­zurum ve Konya'daki türbeleri Ebû İs­hak'a atfetmesi bir dereceye kadar ma­zur görülebilir. Çünkü Kâzerûnî zaviyeleri genelde tarikattan ziyade kurucusunun adıyla anılmıştır.

Anadolu Kâzerûnîleri'nin canlı bir tas­viri, X. (XVI.) yüzyıl başlarında Türkiye'de yaşayan Theodore Spandouyn Cantaca-sin'in eserinde bulunmaktadır. Cantaca-sin Türkiye'deki dört ana tarikatı Edhe-mîler, Kalenderîler, Torlaklar ve İshakîler (Kâzerûnîler) şeklinde sıralar ve sonuncu­su hakkında şunları yazar: "Bazıları saç­larını ve sakallarını uzatır, bazıları ise sa­kallarını, hatta kafalarını tıraş eder. Yün­lü sarıklar sarar, kendilerine Özgü san­caklar taşır. Hiçbiri demir veya gümüş küpe takmaz.²⁴⁴ Eğer doğruysa bu tasvir Konya, Bursa, Erzurum ve Edirne zaviye­lerinin dışında da Kâzerûnîler'in varlığını gösterir. Bunlar cihad âşıklarından ziyade gezginci dervişlerdir. Cantacasin'in Tür­kiye'nin önde gelen tarikatları arasında andığı Kâzerûnîler, bir sonraki yüzyılda başta Nakşibendîlik olmak üzere diğer tarikatların içinde erimiştir. Harîrîzâde Kâzerûniyye'yi üç hırka devrine ayırır. Bi­rincisi İbnü'l-Arabî'den Ebû İshak'ın bir müridi olan Ebü'I-Feth'e, ikincisi İsmail el-Cebertî'den Ebû Nasr Halîfe'ye gider; üçüncüsü ise Zeyniyye'nin bazı mensup­larını içine alıp Şeyh Tâceddin Abdurrah-man b. Şehâbeddin b. Mes'ûd el-Mürşi-dî'ye ulaşır.²⁴⁵ Bu aynı zamanda Kâzerûniyye'nin diğer tarikat­lar içinde erime sürecini de yansıtmakta­dır.²⁴⁶

Bibliyografya :

ibnBattûta. er-ffı7ı/e(nşr. Kerem el-Bustânî), Beyrut 1384/1964, 1, 207, 217-218; M, 564, 570; Mahmûd b. Osman, Firdeusü'l-mürşidiy-ye{nşr. F. Meier], Leipzig 1948, s. 508; ayrıca bk. neşredenin girişi, s. 23-24, 68; Cüneyd-i Şîrâzî, Şeddü'l-izâr {nşr. Muhammed-i Kazvînî-ikbâl-i Âştiyânî), Tahran 1328 hş., s. 243-247; Ebü'l-Fazl el-Allâmî, Â'tn-l Ekberî(nşr. H. S. Jar-relt), Calcutta 1891, II, 204; Atâî. Zeyl-i Şekâik, s. 161; Abdülhak ed-Dİhlevî. Ahbârü'l-ahyâr, Dehli 1334/1916, s. 205; Evliya Çelebi. Seya­hatname, ]], 218; III, 454; V, 43; Hammer, GOR, [[[, 147; Emîr Hasan es-Siczî. Feuâ'İdü't-fucâd, BÜlendşehir 1272, s. 57-58; Harîrîzâde, Tibyân, !, vr. 72"-73b; Th. S. Cantacasin, Pelit traicte de l'origine desturcqz {nşr.Ch.Scbeter}, Paris 1896, s. 222; Browne, LHP, III, 226; Mehmed Şemsed-din, Yâdigâr-i Şemsî, Bursa 1332, s. 219-220; Abdülbaki Gölpınarlı. Meolânâ'dan Sonra Meü-leutlik, İstanbul 1953, s. 11; M. Fuad Köprülü, Osmanlı Deuteü'nin Kurutuşu (Ankara 1954], Ankara 1984, s. 96-97; a.mlf., "Abü Ishâtj Kâ-zerünl und die Ishaqi-Derwische in Anatolien", isi,XIX (19311, s. 18-26; İbrahim Hakkı Konyalı, Âbideleri ue Kitabeleri ite Erzurum Tarihi, İs­tanbul 1960, s. 393-395; Nazif Hoca, Ruzbihan al-Bakli ue Kitab Kaşf al-Asrar'ı ile Farsça Bazı Şiirleri, İstanbul 1971, s. 34, 48; J. S. Trimİng-ham. The Sufı Orders in İslam, Oxford 1971, s. 21 -24, 236; S. Vryonis, The Decline ofMedieual HeUenİsm in Asia Mİnor and the Process ofls-lamizaüon [rom the Eleuenth through Ihe Fif-teenth Century, Berkeley-Los Angeles 1971, s. 367; S. A. Abbas Rizvi, A History ofSufısm in india, New Denli 1978,1, 111-112; Hasan Tur-yan. Bursa Euliyatart ue Tarihi Eserleri, Bursa 1982, s. 244-245; Nihat Aytürk- Bayram Altan. Türkiye'de Dini Ziyaret Yerleri, Ankara 1992, s. 151; Mustafa Kara. Bursa'da Tarikatlar ve Tek­keler, Bursa 1993, II, 11-28; W. Caskel. "Zu der islam, Band XIX, s. 18-26", İsi,XIX (1931), s. 284-285; H. Adnan Erzi. "Bursa'da Ishaki Der­vişlerine Mahsus Zaviyenin Vakfiyesi", VD, II (1942), s.423-429; M. Zeki Oral. "Konya'da Ebu Ishak Kazeruni Zaviyesi", Anıt, 1/7, Konya 1949, s. 3-8; 1/8 (1949), s. 12-14; J. Aubin, "Sah Ismâ'îl et les notables de I'Iraq persan", JESHO, 11(1959), s. 37-81; Paul Wittek, "Kazerunî", İA, VI, 523. Hamid Algar