| XII mətn
Sultan bəyin çay evinin arxa tərəfinnən Şəlvəyə yol gedirdi. Payızda gəlif o evdə olurmuş. Dağlarda duzlaxlar olurdu. Payız olanda əlihlər dərədəki bulaxdan su içif yarğandakı duzlaxları yalıyırmış. Onda meşədə əlik çox imiş. Bəyə deyillər, biz çıxax yalda sürhay eliyək, sən otur dərənin ağzında əliklər gələndə atarsan. Sürhayçılar biri əlinə dəmir götürür, biri ağac götürür səs eliyir ki, ov getsin. Dərənin ağzında qəlbi qara daş vardı. Bəy də gedif həmin daşın üsdündə oturur ki, heyvannar gələndə onları vursun. Baxır ki, daşın üsdünü mamır örtüf. Belində xançalı varmış. Xançalı çəkir mamırı qaşıyır. Baxır ki, daşa qapax salıflar. Xançalın ujunnan təmizdiyir, qapağı qaldırır ki, içi bütöy qızıldı. Çuxasın soyunur, qızılı yığır içinə. Çağırır ki, ə, qayıdın, mən ovumu eləmişəm.
Dostları ilə paylaş: |
