| XXVII mətn
Bizim dağlara vaxdilə elat gəlif-gedirmiş. Elat gəlif axşam Piçənis çayının üsdündə gejəliyir. O vaxdı elatın yükü atnan, öküznən daşınırdı. Alıxlı öküzün biri yoxa çıxır. Hava nəmişdi imiş. Səhər durullar ki, öküzün biri yoxdu. Başdıyıllar öküzü gəzməyə. Yer nəmişdi olduğuna öküzün izi düşüf. Bunun arxasınca gedif çıxıllar Aşığ Abbas olan kəndə. Gəlif qapıya deyillər ki, öküz itirmişik, yük qalıf yerdə, çətin vəzyətdəyik, bizə kömək elə. Deməli, Aşığ Abbas da çatan kimi kəsif öküzün ətini, qazanın içində bişirillər. Çətin vəzyətə düşüf. Öküz yiyəsi gəlif, ət burda bişir. Aşığ Abbas deyir ki, mən oğru deyiləm. İsdiyirsən saa nejə deyirsən, and verim. Hələ arvadına da deyir ki, o sazı ver, bu kişiyə saznan cavab verəjəm. Saz da müqəddəsdi. Deyir, itikçi aj olar. Öküzün ətinnən də qoyur qabağına. Sazı çalır, deyir ki:
Alnında dooşan təpəl,
Qoltuğunda dağı cöngənin.
Altında çul alığı,
Ağzında yağı cöngənin.
Əyər axtarış eyləsən,
Çıxar baş-ayağı cöngənin.
Deyir bu oxuduğum hakqı, mənim öküzdən xəbərim yoxdu. Kişi də buna inanır, durur gedir ki, sən heç oğruya oxşamırsan.
Dostları ilə paylaş: |
