Güney azərbaycan folkloru I kitab təbriz, Yekanat və Həmədan ərazi­lərindən

ALMANI AT GÖYƏ, YERƏ DÜŞÜNCƏ YA NƏSİB,

YA QİSMƏT
Şahzadələrdən birisi axşam şikardan qayıdanda şəhərə yaxın görkəmi yorğun bir qocaya rast gəlir. O, bunu uğursuzluq sayıb, yazıq qocanı öldürtməyi əmr edir. Ölümü göz önündə görən qoca qurtulacaq yolu olmadığından, şahzadəyə çevrilib deyir:

– İndi ki məni öldürməyə əmr etmisən, mənə heç qurtula­caq yolu qalmayıb, əlindəki almanı at göyə, yalnız yerə qayı­dınca, mənə aman ver.

Şahzadə deyir:

– Sən yaşamağı o qədər sevirsən ki, almanın göydən yerə düşməsini də qənimət bilirsən?

Qoca deyir:

– Yox, mən ömrümü eləmişəm, amma kim bilir, alma yerə düşüncə, kim ölə, kim qala.

Şahzadə gülümsəyib, almanı göyə atır. Alma gedib, fırla­na-fırlana qayıdır. Almanın fırlanmasından şahzadənin atı hürküb, şahzadəni elə yerə çırpır ki, bir də yerdən qalxanmır. Şahzadənin adamları qocanı övliya sayıb öz halına bura­xırlar. Qoca yoluna davam edir, dililə dodağı arasında deyir:

Almanı at göyə, yerə düşüncə ya nəsib, ya qismət.