Мювлана ъялаляддин

Nadanların bu hadisəyə şübhə ilə yanaşmaları və onlara cavab

Əbləhlər söyləyirlər, belə bir əfsanəni,

Əfsanənin üstündən, xət çək sən, dinlə məni.

Çünki Məryəm özünün, hamiləlik vaxtında,

Nə yadları görürdü, nə özün həmin anda,

Məryəm həmilə oldu, heç kəslə bir olmadı.

Şəhərin kənarından, qeyri yerdə qalmadı.

Şəhərin kənarında, füsunkar şirin gözəl,

Heç bir yerə, şəhərə getmədi dərin gözəl.

Övladını doğdu o, şəhərin kənarında,

Götürdü uşağını, axtardı təbarın⁴¹⁴ da!

Yəhyanın anası sa, harada Onu gördü,

Bu möcüzə barədə ona məlumat verdi,

Kimin yaddaşı varsa, bunu yadda saxlasın,

Onun şəfəqlərinin, qeybinə bel bağlasın.

Məryəmin qarşısında, vaxtında qonaq olur,

O, Yəhya anasıdır, gözlərdən uzaq olur.

Gözlərin bağlayaraq, dostunu təyin edir,

Qaraltmış olsa belə, üstünü təyin edir.

Nə çöldən onu gördü, nə də ki, daxilindən,

Hekayədən məna al, əsirsən öz dilindən.

Nə belə əfsanələr, eşidib, dərs almısan,

Sanki şin hərfi kimi, nəqş üstündə qalmısan.

Həmin dilsiz Kəlilə, fəhm ilə söyləyirdi,

Dimnə cavab vermirdi, sözü təzələyirdi.

Bir-birinin səsini, başa düşməyən zaman,

Bəs necə başa düşdü, bəşər nitqi olmadan?!

Şir, öküz arasında, bəs Dimnə necə yolla?!

Elçilik eyləyərək, sehr etdi incə yolla?!

Necə şir vəzir oldu, öküz bilici «alim»?!

Necə ayın şəklindən, fil qorxub, oldu həlim?!

Bu «kəlilə, dimnə»lər, hamılıqla hiyləgər,

Onçun da qarğa, leylək, bir-biriylə cəng edər.

Ey qardaş, bu hekayə, sanki bir qədəh kimi,

Onda olan məna da, bir gilə sədəf kimi.

Ağıllı olan kişi, məna giləsin alar!

Dönməz bir peymanəyə, danışar, həsin alar!

Bülbül, gül macərasın, eşit sən eyləmə ar,

Burada açıq-aşkar, desən də gizli qalar.

Şam ilə pərvanənin macərasın dinlə sən,

Eşit, mənaları seç, əfsanəni anla sən!

Əgər desən sirr yoxdur, o deyəcək yalandır,

Indi göylərə qalxma, çirkin bayquş tək, qan, dur!