1980-ci ilin mayı idi. Şəhidlər liseyində idman müəllimi çalışırdım. Yaxınlıqda Əbu Reyhan liseyi vardı. İbrahim də orada idman müəllimi idi.
Bir gün onu görməyə getdim. Çox söhbətləşdik. Onun düşüncəsinə və əxlaqına vuruldum. Axırda mənə dedi: "Təkbətək voleybol oynayaq?"
Məni gülmək tutdu. Mən voleybol üzrə milli komandada beynəlxalq yarışlara çıxmışdım, o isə mənimlə təkbətək oynamaq istəyirdi. Dedim ki, oynayaq. Ürəyimdə fikirləşdim ki, zəif oynayaram, pərt olmasın.
İlk servisi atdı. O qədər möhkəm idi ki, tuta bilmədim. İkincisi, üçüncüsü... Rəngim qaçmışdı.
Şagirdlərin önündə pərt oldum. Qolunun qəribə zərbəsi vardı, servislərini götürmək həqiqətən, çətin idi. Hər tərəf də uşaqlarla dolmuşdu.
Mənə baxıb bu dəfə yavaş vurdu. Mən ilk xalı qazandım, sonra da növbəti xalları.
O, bilə-bilə topları yavaş vururdu ki, mən pərt olmayım. Hesab bərabərləşdi və mən məğlubiyyətdən qurtuldum. O, servis atmaq istəyəndə səs gəldi: "Allahu Əkbər!” Günorta azanı verilirdi. Topu yerə atıb üzüqibləyə dayandı və ucadan azan verdi. Səsi bütün məktəbə yayıldı.
Uşaqların bəzisi namaza, bəzisi də evinə getdi.
O, həyətdə namaza başladı, uşaqlar da arxasında dayandılar. Hamımız ona iqtida etdik.
Namaz bitəndən sonra yaxınlaşıb mənə əl verdi və dedi: "Ağa Rza, rəqabət rəfaqətlə (dostluqla) olanda yaxşıdır".1
Dostları ilə paylaş: | 
