Salam olsun İbrahimə

Məddahlıq

Əmir Məncər və Cavad Şirazi

İbrahim yuxarı siniflərdə oxuyarkən dostları ilə birgə İslam vəhdəti heyətini yaratmış, çoxlu dostlarına xeyir səbəbi olmuşdu. Tez-tez tövsiyə edirdi ki, dini ruhiyyəni qorumaqdan ötrü məhəllələrdə heyətlər yaradın; özü də dini söhbət orada əsas məsələ olsun.

Dostlarından biri deyir: "İbrahimin şəhadətindən illər sonra Tehran məscidlərinin birində dini işlərlə məşğul idim. Bir gün fikirləşirdim ki, uşaqları hansı yolla məscidə və dini fəaliyyətlərə yaxınlaşdırmaq olar.

Həmin gecə İbrahimi yuxuda gördüm. O, məscidin bütün uşaqlarını toplayıb "Həftəlik heyət məclisləri təşkil edib uşaqları qoruyun" – dedi, sonra da iş tərzini izah etdi.

Biz həmin işi gördük. Əvvəldə uğurlu olacağını düşünmürdük, lakin illər ötdükcə bəhrəsini gördük və indi də həftəlik heyət məclisi vasitəsilə uşaqlarla əlaqə saxlayırıq”.

İbrahimin məhəllə uşaqları ilə əlaqə vasitəsi də bu idi. O, gəncləri idmana cəlb edir, sonra heyətə və məscidə sövq edib deyirdi: "Uşaqların əli İmam Hüseynin (ə) əlinə çatsa, problem həll olacaq, ağanın özü onlara lütf edəcək".

İbrahim hələ orta məktəbi bitirməmiş məddahlığa başladı. O, digərlərini də oxumağa həvəsləndirirdi. İslam vəhdəti heyətində hər həftə Şəhid Abdullah Misgərlə birgə məddahlıq edirdi.

Ora bir heyətin fövqündə duran birlik idi. O, uşaqların etiqadi, hətta siyasi məsələlərdə inkişafına da çox təsir edirdi.

Əllamə Məhəmmədtəqi Cəfəri, Hacı ağa Nəcəfi kimi din alimlərini, siyasi və dini şəxsiyyətləri söhbətə cəlb etmək bu heyətin fəaliyyətlərindən idi. Buna görə SAVAK məmurları onun fəaliyyətini xüsusi nəzarətdə saxlayırdılar. Bir neçə dəfə məclislərinin qarşısı alınmışdı.

İbrahimin məddahlığı həmin heyətdən və zorxana idmanından başladı, inqilab dövründə və ondan sonra isə çox genişləndi. Onun riayət etdiyi əsas məqam başqa idi. O deyirdi: "Mən öz ürəyim üçün oxuyuram. Çalışıram ki, daha çox özüm bəhrələnim və məddahlıq zamanı qeyri-ilahi bir niyyətim olmasın".

***

Motosikletdə oturmuşdu. Gözəl səsilə həzrət Zəhranın (ə) mədhinə yazılmış şeirlər oxumağa başladı.

Çox gözəl və yanıqlı şeir idi. Heyətin bir məclisində xahiş etdim ki, həmin şeiri oxusun, amma razılaşmayıb dedi: "Burada məddah var. Mənim ümumiyyətlə, yaxşı səsim yoxdur”.

Bilirdim ki, Allah üçün olmayan və ya özünün təriflənməsinə səbəb olan işlərdən qaçır. Məddahlıqda qəribə adətləri vardı, mikrofon, əks-səda və s. vasitələr istəməzdi, dəfələrlə mikrofonsuz oxumuşdu.

O deyirdi ki, Əhli-beyt hər şeyini İslam yolunda verib, biz də heç olmasa, yaxşı sinə vurmalıyıq.

Toy və əza mərasimlərində harada oxumalı olduğunu düşünsəydi, oxuyardı. Lakin orada başqa bir məddah olsaydı, oxumaz və onu dinləyərdi.

İbrahim həzrət İmam Rzanın (ə) bu hədisinin real nümunəsi idi: "Bizim müsibətlərimizə ağlayan və ağladan şəxsin əcrini Allah Özü verəcək. Bizim faciələrimizə görə gözü yaşaran və ağlayan şəxsi Allah qiyamətə bizimlə birgə gətirəcək".¹

Əzadarlıq zamanı yüksək mənəvi halda olurdu. Çoxları onun iştirakından və əzadarlığından həvəslənirdilər.

İbrahim olduğu hər bir yeri Kərbəlaya çevirirdi, onun ağlayıb-sızlaması qəribə ab-hava yaradırdı. Bunun bir nümunəsini 1982-ci ilin ərbəin günündə Hüseyn aşiqləri heyətində gördük.

Heyət uşaqları o günü heç vaxt unutmazlar. İbrahim həzrət Zeynəbi (ə) yad edirdi. O, məclisə böyük coşqu qatmışdı. Sonra da huşunu itirib özündən getdi. Həmin gün uşaqlarda misilsiz bir hal yarandı. Əminəm ki, İbrahimin isti nəfəsinə və mənəvi yanğısına görə məclis elə dəyişmişdi.

İbrahim məddahlıq barədə maraqlı sözlər deyirdi. O düşünürdü ki, məddah Əhli-beytin hörmətini qorumalı, hər sözü deməməli, uyğun şərait olmadıqca rövzə oxumamalıdır.

İbrahim özünü məddah hesab etmirdi, lakin harada oxuyurdusa, gözəl mənəvi mühit yaradırdı.

O, şəhidləri heç vaxt yaddan çıxarmırdı. Şəhidlərin, xüsusən də Əsğər Vüsalinin və Əli Qurbaninin adları keçən bir neçə beyt şeir hazırlamışdı və əksər məclislərdə oxuyurdu.

***

Tasua axşamı idi. Məsciddə böyük əzadarlıq keçirildi. İbrahim əvvəldə çox yaxşı sinə vururdu, amma sonra kənara çəkildi. Qaranlıqda bir tərəfdə dayanıb yavaşca sinə vururdu.

Mərasim çox uzandı və gecə saat 12-də bitdi.

Ehsan vaxtı hamı İbrahimin ətrafına yığışdı. Mən dedim: "Necə gözəl əzadarlıq idi! Uşaqlar çox yaxşı sinə vururdular".

İbrahim mənə və uşaqlara mənalı tərzdə baxıb dedi: "Eşqinizi özünüzə saxlayın".

Bizim təəccübümüzü görəndə sözünə davam etdi: "Bu camaat həzrət Əbəlfəzl rövzəsi dinləməyə gəlib. Əzadarlıq uzananda onlar da yorulurlar. Siz bir qədər əzadarlıqdan sonra ehsanı verin, sonra isə nə qədər istəyirsiniz, sinə vurun və eşqinizi bildirin. Elə edin ki, camaat Əhli-beyt məclisində yorğunluq hiss etməsin".