Salam olsun İbrahimə

Zeynəlabidin (ə) əməliyyatı

Cavad Məclisi

1982-ci ilin dekabrı idi. İbrahim haraya getsəydi, yaxşı qarşılanırdı. Komandirlərin çoxu onun qəhrəmanlıqları haqda eşitmişdilər.

Bir dəfə bizim batalyonumuza gəldi və birlikdə söhbət etdik. Söhbətimiz uzun çəkdi. Qayıdanda komandir harada olduğumu soruşdu.

– Dostların biri gəlmişdi, mənimlə işi vardı. İndi gedir.

– Adı nədir?

– İbrahim Hadi.

Birdən təəccüblə dedi: "Ağa İbrahim dedikləri odur?"

– Hə. Necə məgər?!

Hərəkətdə olan maşına baxa-baxa dedi: "O, müharibənin qədim döyüşçülərindəndir, səninlə necə dost olub?"

Xüsusi qürurla cavab verdim: "O bizim qonşumuzdur".

Mənə baxıb dedi: "Bir dəfə buraya gətir, uşaqlar üçün söhbət etsin".

Mən də öyünüb dedim: "Başı qarışıqdır, amma görüm neyləyirəm".

Ertəsi gün onu görmək üçün kəşfiyyat qərargahına getdim. Bir qədər söhbət edəndən sonra dedi: "Gözlə, səni aparım, komandirinlə də görüşüm".

Sonra bir toyota ilə batalyonumuzun düşərgəsinə getdik.

Yolda bir arxa çatdıq. Hər dəfə maşınla keçəndə orada ilişirdik.

– Ağa İbrahim, qayıt, yuxarıdan get, maşın batacaq.

– Vaxt yoxdur, buradan keçərik.

– Gəlmən lazım deyil. Bura qədər gətirdin, sağ ol, qalanını gedərəm.

– Otur yerində, mən sizin komandiri görmək istəyirəm.

Sonra yola düşdü.

Ürəyimdə dedim ki, bu qədər sudan necə keçə bilər?! Suda ilişib qalsa, nə yaxşı olar! Lakin İbrahim ucadan bir “Allahu-Əkbər” və bir “Bismillah” deyib oradan keçdi.

Qarşı tərəfə keçəndən sonra dedi: "Biz hələ Allahu-Əkbərin qüdrətini bilmirik. Bilsək, çoxlu problemlərimiz həll olar".

***

Batalyon yeni əməliyyat üçün lazımi hazırlıqları tamamladı. Bir neçə gündən sonra Sumara doğru hərəkət zamanı gəldi. Mən əvvəlcə gedib üçyolda dayandım.

İbrahim günəş batmazdan öncə gələcəyini demişdi, onu gözləyirdim. Batalyonumuz yola çıxmışdı, mənsə torpaq yolun sonuna baxırdım. Nəhayət, İbrahimin gözəl siması uzaqdan göründü.

Həmişə kürd şalvarı ilə və silahsız gəzirdi, bu dəfə isə hərbi kamifulyaj geyimdə idi, alnında lent və əlində kalaşnikov vardı. Yaxınlaşıb dedim: "Ağa İbrahim, əlinə silah götürmüsən..."

Gülüb dedi: "Komandirə tabe olmaq vacibdir. Mənim komandirim belə əmr edib”.

– Ağa İbrahim, icazə verirsən mən də sizinlə gəlim?

– Yox, öz uşaqlarınızla get. Mən sizin arxanızdayam, bir-birimizi görəcəyik.

Bir neçə kilometr gedib gecənin qaranlığında düşmən mövqelərinə çatdıq. Mən minomyotçu olduğuma görə digərlərindən öndə batalyon komandirinin yanında gedirdim.

Bölgəyə qəribə sükut çökmüşdü. Özümü yaxşı hiss etmirdim, içimdə gərginlik vardı. Biz ensiz bir dərədən mülayim yoxuşla təpənin başına doğru yola düşdük. Yuxarıda düşmən səngərləri aydın görünürdü. Mənim vəzifəm çatan kimi onları vurmaq idi.

Bir anlıq ətrafa baxdım. Təpənin yamacında hər iki tərəfdən zirvəyə doğru səngərlər qalxırdı. İraqlılar bizim o dərədən keçəcəyimizi yaxşı bilirmişlər. Boğazım qurudu. Ehtiyatla yeriyirdim ki, heç bir səs gəlməsin. Digərləri də mənim kimi həyəcanlı idilər.

Hələ təpənin başına çatmamış birdən başımızın üstünə bir fişəng atıldı, sonra da üç tərəfdən atəş yağmağa başladı. Hamımız yerə yapışdıq. Düşmənin hədəfində idik, dayanmadan üstümüzə bomba və güllə yağırdı. Yaralı uşaqların qışqırtısı hər tərəfi bürüdü.

O qaranlıqda heç bir iş görə bilmirdik. Ürəyim istəyirdi ki, yer yarılıb məni gizlətsin. Ölümü gözlərimlə görürdüm. Bu vəziyyətdə bir nəfər sürünə-sürünə yaxınlaşıb ayağımdan tutdu.

Başımı azca qaldırıb arxaya baxanda gözlərimə inanmadım; İbrahim idi.

Birdən dedi: "Sənsən?!” Sonra RPG minomyotunu məndən alıb irəli keçdi, "Allahu-Əkbər" deyib raketi atdı.

Önümüzdən ən güclü atəş açan səngər məhv edildi. İbrahim yerindən qalxıb qışqırdı: "Ey Əli tərəfdarları! Qalxın! Mövla bizim arxamızdadır!"

Uşaqlar ruhlandılar. Mən də qışqırdım: "Allahu-Əkbər!" Digərləri də ayağa qalxdılar. Hamı atəş açırdı. Təxminən bütün düşmənlər qaçdılar. Bir neçə saniyədən sonra isə İbrahim təpənin başında dayanmışdı.

İraqlıların mühüm saydıqları təpəni çox sürətlə ələ keçirdik. Bəzi düşmən qüvvələri əsir alındı. Uşaqların qalanı yola davam etdilər.

Mən də komandirlə irəliləməyə başladım. Yolda mənə dedi: "Hamının əməliyyatda İbrahimin yanında olmağa can atması əbəs deyil. O, çox cəsarətli insandır!"

Gecə yarısı yenə İbrahimi gördüm. O dedi: "Mövlamın lütfünü gördün?! Düşmənin qaçması üçün yalnız bir Allahu-Əkbər bəs edir!”

***

Bizim istiqamətimizdə əməliyyat bitdi, bütün şəxsi heyət geri qayıtdı. Bəzi batalyonlar öz şəhid və yaralılarını geri gətirə bilmədilər. İbrahim qışqıra-qışqıra o batalyonların birinin komandiri ilə danışırdı. Çox hirslənmişdi. O vaxta qədər onun hirsləndiyini görməmişdim.

– Sizin şəxsi heyətiniz və imkanlarınız vardı. Bəs geri qayıdarkən nə üçün batalyonunuzun uşaqlarını fikirləşmədiniz? Nə üçün yaralıları orada qoydunuz?..

Öz dostlarından olan istiqamət komandiri ilə danışdı, Cavad Əfrasiyabi və başqa bir neçə nəfərlə birgə düşmən mövqelərinə qayıtdılar.

Onlar bir neçə gecə ərzində orada qalmış şəhid və yaralıların bir qismini geri gətirdilər. Bölgənin həssas olduğuna görə düşmən təmizləmə əməliyyatı keçirə bilməmişdi.

İbrahimlə Cavad düşmənin nəzarətində olan mövqelərdən təxminən on səkkiz yaralı və doqquz şəhid cəsədi gətirdilər. Hətta bir şəhidin cəsədini düşmən səngərinin düz onmetrliyindən xüsusi taktika ilə çıxarmışdılar.

Bu əməliyyatdan sonra İbrahim xəstələndi. Birlikdə Tehrana getdik. O, bir neçə həftə orada qalıb dini fəaliyyətlərini davam etdirdi.