Takdim bölüm 1 Selefilik Ve vehhabilik Nedir ? Ehli Sünnete Muhalefet Ettikleri Konular 4

Sekine’nin, İmam-ı Ali’ye (r.a) bırakılmasını inkâr

Peygamberimizin (asm) huzurunda Cebrail (as)’ın Hz. Ali (ra) kucağına Sekine denilen altı esmanın yazılı olduğu kağıdı bırakması hadisesini, ilk kez Bediüzzaman nakletmiyor . Çok sağlam bir kaynak kabul edilen Ziyaeddin Gümüşhanevi’nin Mecmuat-ül Ahzab eserinde geçiyor. İmam-ı Ali (r.a) Urcuze (Ercuze) kasidesinde bu meseleyi zikrediyor.

Bu meselenin zikredildiği yerde Bediüzzaman , Hz. Ali’ye vahiy gelmiştir gibi bir cümle zikretmediği gibi o anlamı ihsas edecek hiçbir cümle yoktur . Cebrail’in peygamber olmayan insanlarla konuşması ve onlara görünmesi itikada aykırı bir durum değildir . Kur’an-ı Kerim’de Hz . Meryem’in Cebrail’le konuştuğu açıkça zikredilmektedir . Bu eleştiriyi yapanlar bunu bilmekten uzaktır. Yine Buhari ve Müslim’de geçen Cebrail’in , Peygamberimize (asm) sual sorması ve oradaki sahabelerin onu görmesi gibi hadiseler tevatürle sabittir .

Hz. Ali’nin çocukluğunda müslüman olup sürekli Peygamberimizin (asm) yanında olması , en yakını olması , Âl-i Beytin mümessili olması ve Âl-i Beyttebir hakikat-ı Muhammediye (asm) manasının olması ve sahih rivayette ilim şehrinin kapısı olması cihetleriyle; elbette Peygamberimiz (asm) ile hususi bir yakınlığı ve ilişkisi ve Peygamberimiz’den (asm) hususi bir ilim aldığı malumdur . İşte bu hadise bunun tezahürlerinden biridir . Peygamberimizin (asm) huzurunda , Peygamberimizin (asm) izniyle Cebrail’in (as) Hz. Ali’ye altı ism-i Azam’ın yazılı olduğu kağıdı vermesi, Hz. Ali’nin (ra) peygamber olduğu anlamına gelmediği yukarıda örnekte açıklanmıştır ve “o kağıtta gelecekle ilgili meseleler yazılıdır” diye anlaşılabilecek en küçük bir ifade yokken; bu eleştiriye bu eklemeyi de yapmak, kasıtlı bir çarpıtma olduğu veya okuyanın metni anlamaktan âciz olduğunu göstermektedir.

Gerek dördüncü Lem’a’da gerek bütün risalelerde; Bediüzzaman’ın İmam-ı Ali’yle ilgili ve hilafetle ilgili düşünceleri açıkça varken, nübüvvet hakikatını ve hakikat-ı Muhammediyyeyi (asm), Risale-i Nur’un emsalsiz bir şekilde izahı ortadayken, Bediüzzamanı bütün hayatı Sünnet-i Seniyye’ye ittibayı yaşamak ve tebliğ etmek iken; bu eleştirinin hakkaniyetle zerre kadar ilişkisi yoktur.

Ayrıca Emevilerin Al-i Beyt’e zulmü ve istibdadı döneminde, İmam-ı Ali (r.a.)’dan ve Âl-i Beyt’ten gelen çok sahih ve sağlam rivayetler ve manaların unutturulduğu ve kaynaklara yazdırılmadığı, tarihi bir gerçektir ve Sekine de bunlardandır.

8. İmam-ı Ali’nin (r.a) gaybı bilmesine itiraz

“Evvel-i dünyadan kıyamete kadar ulum-u esrar-ı mühimme bize şuhud derecesinde inkişaf etmiş . Kim ne isterse sorsun . Sözümüze şüphe edenler zelil olur . “

Evvela; İmam-ı Ali’nin bu ifadesi, yine Gümüşhanevî’nin Mecmuat-ül Ahzab’ında geçiyor , yani Kaside-i Ercuze’de geçiyor , bunu Üstad uydurmadı.

“Herkes bizzat gaybı bilmez. Fakat i’lam ve ilham-ı ilahi ile bilinir ki bütün mucizat ve keramat ona dayanır.” (Şualar, 425)

İmam-ı Ali’nin (r.a) bu cümlesini teyid eden hadiseler mevcuttur . Mesela dokuz karn sonra Arabların yani Abbasi Devleti’nin katledileceğini, Hülagu fitnesini haber veriyor . Yine aynı kasidede, tarihiyle latin harflerinin kabulünü bildiriyor .

Gaybı sadece Allah’ın bildiği ve gaybın anahtarlarının Allah’ın elinde olduğu âyetlerde açıkça geçiyor . Cin Suresi 27’de “Ancak peygamberlerden razı olduğu kimseler müstesnadır ” âyeti , Allahın bildirmesiyle peygamberlerin de gaybı bileceğini ifade ediyor . Resul-i Ekrem kendi kendine gaybı bilmezdi , Cenab-ı Hak O'na bildirirdi . O da bildirirdi . Gayb alemi yakiniyet-i kat’iyye ile sadece resullere açılır . Fakat ehl-i tahkik ve tefsire göre gayb ikidir ; mutlak gayb , izafî gayb . İzafî gaybı; evliyaların ve büyük zatların , talim-i İlahi ile yani ilham veya ihtar ile ve keşfiyat ve rüya-yı sadıka vasıtasıyla bir kısım gaybi hakikatleri bilmesi, ehl-i sünnet inanışında vardır . Resullerin gayble ilgili haberleri kat’idir, evliyalarınki mücmel ve mübhemdir ve yanılma olabilir . Sahih hadislerde geçen, rüya-yı sadıka vasıtasıyla her insan gaybi meselelere bir derece muttali olduğu herkesçe bilinen bir gerçektir ve rüyayı sadıka ile ilgili pek çok sahih hadis vardır.

İmam-ı Ali’ye gelince , ilim şehrinin kapısı olması , Al-i Beytin temsilcisi olması gibi cihetlerle Resul-i Ekrem’le hususi bir yakınlığı vardır . Gaybla ilgili yukarıdaki ifadesi ise üstadı olan Resul-i Ekrem’den (asm) aldığı derse binaendir . Bunu te’yid eden bir vakıa : İmam-ı Ali’nin gaybla ilgili bir cümlesinden dolayı “Ya İmam ! Sen gaybı mı biliyorsun ?” diye kendisine sorulan suale: “Bu gaybı bilmek değil , bilenden öğrenmektir“ diye cevap vermiştir .

Hülasa , peygamberler vahiyle gaybı bildikleri gibi; büyük zatlar da izafî gaybı, ilham ve ihtarla yani talim-i İlahi ile bilebilirler ki; İslam tarihinde bunun misali binlerdir. Hele bu, Peygamberimiz’in (asm) hususi talebesi İmam-ı Ali ise Resul-i Ekrem’den (asm) aldığı ders ve ilme binaen gaybı bilmesi, ehl-i sünnet akidesine ters değil ve inkâr edilemez.

9. Celcelutiye’yi inkâr

"Said Nursî, Celcelutiye adlı bir kasideden bahsetmektedir. Ona göre bu kaside, Hazreti Peygambere nazil olmuş, O da Hazreti Ali’ye bunu bildirip, yazdırmıştır. Said Nursî bu kasidenin ne isnadını ve ne de kaynağını vermiştir."

İddiaya Cevap:

Celcelutiye kasidesinin kaynağı çok meşhurdur. "Ramuzu’l-Ahâdis" adlı eserin de sahibi olan büyük âlim ve mutasavvıf Şeyh Ahmed Ziyaeddin Gümüşhânevî’nin “Dersaadet-1311" neşir tarihli "Mecmuatu’l-Ahzab" adlı üç ciltlik eserinin, “Şazeli” adını taşıyan cildinin 499-531 sayfaları arasında yer almaktadır.

İmam Gazalî, Celcelutiye kasidesi için bir şerh yazmıştır. Bu da "Mecmuatu’l-Ahzab"ın aynı cildinin –derkenarda- 508-526 sayfaları arasında yer almaktadır.

İkinci bir şerhi de bir Kutb-u Âzam olan Muhyiddin İbn Arabî Hazretleri yazmıştır. Bu da aynı kitabın 527-551 sayfaları arasında bulunmaktadır.

İmam Gazalî, Şeyh Ahmed el-Bunî’den naklettiğine göre, bu kasidenin aslı vahiydir. Hz. Peygamber (asm) İmam-ı Ali (r.a)’ye yazmasını emretmiştir. Ve nebevî emrin gereği olarak, Dört Raşit Halife ve Hz. Hasan (r.a) hilafeti döneminde bunu taşımışlardır. Daha sonra, Halife Harun Reşid’in eline geçmiştir. Ondan sonra da büyük âlim ve velilerden Şeyh İmam Nureddin el-Isfahanî’ye intikal etmiştir. Ondan da İmam Gazali’ye ulaşmıştır. (Mecmuatu’l-Ahzab, Şazeli cildi, s.511-512)

Bediüzzaman Hazretleri de bu konuda şunları söyler:“...Gerçi elimde bulunan Celcelutiye nüshası en sahih ve en mutemeddir. İmam-ı Gazalî (r.a) gibi çok imamlar, Celcelutiye'yi şerh etmişler. Fakat bu Süryanî kelimelerin manasını tam bilmediğimden ve nüshalarda ihtilaf bulunduğundan, her birisinin vech-i işaretini ve münasebetini şimdilik bilmediğimden bırakıyorum.” (Sikke-i Tasdik-i Gaybi, Sekizinci Şua, s.126.1 68)

Yukarıda zikrettiğimiz büyük âlimlerin kabul ettiğine göre, bu kasidenin aslı vahiydir. Aslı vahiy olmakla beraber, umum insanları ilgilendiren emir ve yasaklar gibi bir muhtevaya sahip değildir. Muhtevası Kur’an sureleri ve esma-i ilahiye ile bir duadır.

10.